Μοναχοφαγάς

Πώς να είναι άραγε η ζωή, χωρίς προσφορά;
Χωρίς να δίνεις τίποτα, αν και εφόσον δεν έχεις εξασφαλίσει τα κέρδη;
Από τα κέρματα που πιθανά θα έδινες
...στα παιδιά των φαναριών
...στη γιαγιά με τα λαχεία
...στη λουλουδού που πάει απο ταβέρνα σε ταβέρνα
μέχρι στα αισθήματα, εκείνα που δεν εξαγοράζονται
...τη στοργή
...την εκτίμηση
...τη χαρά να σε βλέπω
...το σέβας

Υπάρχουν άνθρωποι που λέξεις όπως "κοινωνική προσφορά", "αλληλεγγύη", "γιατροί χωρίς σύνορα","ιδιαίτερα μαθήματα χωρίς αμοιβή", "εθελοντισμός" δεν τις γνωρίζουν. Δεν υπάρχουν στα λεξικά της ύπαρξής τους απλούστατα γιατί το να δίνουν δεν υφίσταται. Μόνο το λαμβάνειν είναι άξιο σημασίας.

Και όταν δεν δίνεις, δεν παίρνεις. Αυτό δεν το ξέρουν ακόμη..είναι νέοι στο άθλημα της μοναχοφαγίας. Τα φωτεινά παραδείγματα των γύρω τους, δεν τους αγγίζουν. Η τους αγγίζουν εφόσον συμπεριλαμβάνονται στους τυχερούς παραλήπτες. Αν είναι να δώσουν, έχουν καβούρια. Στις τσέπες αλλά και στη καρδιά.

Και η ζωή αποδεικνύεται τσιγκούνα. Και θυμώνουν. Καί δερνονται. Γιατί εγώ.
Γιατί εσύ, δεν έδωσες ποτέ τίποτα ανιδιοτελώς.
Γι αυτό.

Στα λέω εδώ. Κατά πρόσωπο ποτέ δε θα τ' ακούσεις απο το στόμα μου. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να σκοτώσεις γάϊδαρο πετώντας του φρέσκα σύκα..

Σε βλέπω όμως.

Μέσα μου

Ολο λέω ότι βαρέθηκα το μπλόγκινγκ, βαρέθηκα να γράφω. Είναι αληθινά όλα αυτά, συγχρόνως όμως δεν είναι. Βαρέθηκα να αποτυπώνω τα όσα μου συμβαίνουν, ναί. Αλλά δεν βαρέθηκα ποτέ να τα μοιράζομαι.
Το πρόβλημά μου είναι ότι λίγα πράγματα γίνονται πια. Δεν έχω ποικιλία. Κατά κάποιο τρόπο η παροχή κορτιζόνης με απομόνωσε. Οι γιατροί πάνω απο το κεφάλι μου, μη το ένα, μή το άλλο. Ο ΚΠ απο την άλλη το ίδιο, μη του πάθω κάτι χειρότερο. Σαν να μπήκα στο χρυσό κλουβι.
Με τη θέλησή μου μπήκα, για να γίνω καλά.
Ειρωνεία
Χρόνια είχα φαρμακοφοβεία - τα πήρα όλα μαζί.
Με κάνανε καινούργια δεν λεω.

Τώρα όμως άνοιξαν οι πόρτες του κλουβιού. Βγήκα έξω χωρίς παρενέργειες, αλλά με απώλειες.

Το πρώτο πράγμα που θα κάνω, αρχές Σεπτεμβρίου είναι να πάω στον Ορθοπεδικό. Με πιάνει τρέλλα όταν πονάνε οι κλειδώσεις μου, εμένα που έκανα αερόμπικ 3 φορές την εβδομάδα το 2007, εμένα που καθημερινά περπατάω 3 χιλιόμετρα μέσο όρο. Το νεύρο που έπιασα στο ισχίο το 2007 (στη μετακόμιση) αναζωπυρώθηκε και με σουβλίζει. Επαιξα το Πασχα και ένα παιχνίδι τύπου bejeweled, νάτο πάλι το καρπιαίο. Σουβλιές ΄πόνου απο τα δάχτυλα μέχρι τον αγκώνα. Το είχα και το 1995, όπου μου έκανε ο ίδιος ορθοπεδικός ΄κάτι ενέσεις..και πέρασε.. Ενέσεις στον αγκώνα..απίστευτος ο πόνος, όμως..τέλος. Καλά! Θα πληρώσω το Call of Atlantis πολύ πιο ακριβά απο τα 4 ευρώ που πλήρωσα, σε πόνο.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ. Οχι γιόγκες και τέτοια χαλαρωτικά, είμαι υπέρ το δέον χαλαρή, ας ξεκουνηθούμε λίγο. Απο παιδί μου άρεσε ο χορός, η κίνηση. Επαιρνα απίστευτη ενέργεια με το χοροπήδημα..σε βαθμό εξουθένωσης. Μετά κοιμόμουνα μισή ώρα και ύστερα..ανέβαινα και στο Εβερεστ. Στη πορεία διαπίστωσα την ευεργετική επίδραση της γυμναστικής επάνω μου. Πέρα απο τις χαμηλές χοληστερίνες και σφυγμούς.. έτρωγα ό,τι ήθελα και δεν έπαιρνα βάρος (τι πάχος να κάτσει με 3 ώρες αερόμπικ την εβδομάδα;) αλλά κυρίως είχα απίστευτο κέφι για ζωή, ενεργητικότητα και χαρά.
Ενώ τώρα αισθάνομαι βαριά και καταθλιπτικά. Με όραμα όμως για βελτίωση.

Σταθμός λοιπόν πρώτος, η επίσκεψη στον ορθοπεδικό.
Να με βοηθήσει να βρούμε λύσεις.
Για να μπορώ να κάνω πράγματα, να περπατάω χωρίς να πονάω. Να χορεύω και να μη με χορεύουνε τα γόνατά μου μετά.

Να έχω κέφι και να γράφω, αντί απλά να επιζώ.

Κάτι

Είναι στιγμές που υπάρχουμε μόνο ..για να αντιλαμβανόμαστε τις στιγμές, στις ζωές των άλλων.
Επισκέψεις στη πεθερά που παρόλλο το σπασμένο πόδι δεν το βάζει κάτω. Θα περπατήσει και πάλι θα ξαμοληθεί σε νέες ταξειδιωτικές εμπειρίες. Οταν το τέλος της τη βρεί η Ιθάκη της θα είναι γεμάτη γνώσεις, πλούσια σε εμπειρίες, σε εικόνες, σε ανθρώπους σε βουνά και σε κάμπους. Οχι, η Ιθάκη αυτή δεν θα τη ξεπεράσει ποτέ.

Κάτι μαγικό με περιτυλίγει όταν δημιουργώ κομμάτι- κομμάτι, τη βιβλιοθήκη των ανάδοχων παιδιών μου. Ξέρω απο παιδικές βιβλιοθηκες, έμπρακτα γιατί δούλευα σε μία στην Αγγλία, θεωρητικά γιατί έκανα μεταπτυχιακά πάνω σε οργάνωση ειδικών Βιβλιοθηκών. Τότε που ζούσα στην Αγγλία με το πρώτο μου άνδρα. Τον όμορφο Ουαλλό μου που ναι μεν χωρίσαμε, αλλά δεν μισηθήκαμε ποτέ. Οταν ψάχνω στους εκδότες για βιβλία που με ενδιαφέρουν..είμαι σαν το ποντίκι που οσμίζεται το τυρί. Το μαγικό τυρί βέβαια. Και όταν βρώ το σωστό βιβλίο, το κρατώ κατ' αρχήν σαν ένα δισκοπότηρο, εκείνο του Αρθούρου που το αναζητούσε in the mists of Avalon. Μόνο που εγώ δεν έχω εχθρούς. Κανείς πλήν απο τους λιγοστούς αναγνώστες μου, εδώ, δεν ξέρει γι' αυτή την αναδοχή. Ακουμπάω τη τσάντα μου στο πάτωμα του βιβλιοπωλείου, αν έχει βρωμιά ή μικρόβια μου είναι αδιάφορα, πρεπει να πιάσω τη στιγμή που το βιβλίο θα είναι το κατάλληλο που να καλύπτει τις ανάγκες και των 2 παιδιών. Το μυρίζομαι, το αισθάνομαι, κάθομαι και το ξεφυλλίζω. Αν περάσει τις εξετάσεις αυτές, το αγοράζω.. και στο σπίτι το βάζω μαζί με τα άλλα. Ωσπου να έρθει η στιγμή να τα δώσω. Μετά τα ξεχνάω..και προχωράω στο επόμενο βιβλίο.

Αυτό το ταξείδι των αναζητήσεων, μου κάλυψε τον περσινό αγώνα για επιβίωση (είχα πνευμονία και ετήσια χορήγηση κορτιζόνης). Τέλειωσαν οι παρενέργειες όχι όμως και η ακόρεστη επιθυμία για εθελοντικη εργασία.
Εχω να δώσω ενέργεια, όρεξη για δουλειά, αφοσίωση και κυρίως αγάπη γι' αυτό που κάνω.

Κάτι, είναι και αυτό.