Κάτι

Είναι στιγμές που υπάρχουμε μόνο ..για να αντιλαμβανόμαστε τις στιγμές, στις ζωές των άλλων.
Επισκέψεις στη πεθερά που παρόλλο το σπασμένο πόδι δεν το βάζει κάτω. Θα περπατήσει και πάλι θα ξαμοληθεί σε νέες ταξειδιωτικές εμπειρίες. Οταν το τέλος της τη βρεί η Ιθάκη της θα είναι γεμάτη γνώσεις, πλούσια σε εμπειρίες, σε εικόνες, σε ανθρώπους σε βουνά και σε κάμπους. Οχι, η Ιθάκη αυτή δεν θα τη ξεπεράσει ποτέ.

Κάτι μαγικό με περιτυλίγει όταν δημιουργώ κομμάτι- κομμάτι, τη βιβλιοθήκη των ανάδοχων παιδιών μου. Ξέρω απο παιδικές βιβλιοθηκες, έμπρακτα γιατί δούλευα σε μία στην Αγγλία, θεωρητικά γιατί έκανα μεταπτυχιακά πάνω σε οργάνωση ειδικών Βιβλιοθηκών. Τότε που ζούσα στην Αγγλία με το πρώτο μου άνδρα. Τον όμορφο Ουαλλό μου που ναι μεν χωρίσαμε, αλλά δεν μισηθήκαμε ποτέ. Οταν ψάχνω στους εκδότες για βιβλία που με ενδιαφέρουν..είμαι σαν το ποντίκι που οσμίζεται το τυρί. Το μαγικό τυρί βέβαια. Και όταν βρώ το σωστό βιβλίο, το κρατώ κατ' αρχήν σαν ένα δισκοπότηρο, εκείνο του Αρθούρου που το αναζητούσε in the mists of Avalon. Μόνο που εγώ δεν έχω εχθρούς. Κανείς πλήν απο τους λιγοστούς αναγνώστες μου, εδώ, δεν ξέρει γι' αυτή την αναδοχή. Ακουμπάω τη τσάντα μου στο πάτωμα του βιβλιοπωλείου, αν έχει βρωμιά ή μικρόβια μου είναι αδιάφορα, πρεπει να πιάσω τη στιγμή που το βιβλίο θα είναι το κατάλληλο που να καλύπτει τις ανάγκες και των 2 παιδιών. Το μυρίζομαι, το αισθάνομαι, κάθομαι και το ξεφυλλίζω. Αν περάσει τις εξετάσεις αυτές, το αγοράζω.. και στο σπίτι το βάζω μαζί με τα άλλα. Ωσπου να έρθει η στιγμή να τα δώσω. Μετά τα ξεχνάω..και προχωράω στο επόμενο βιβλίο.

Αυτό το ταξείδι των αναζητήσεων, μου κάλυψε τον περσινό αγώνα για επιβίωση (είχα πνευμονία και ετήσια χορήγηση κορτιζόνης). Τέλειωσαν οι παρενέργειες όχι όμως και η ακόρεστη επιθυμία για εθελοντικη εργασία.
Εχω να δώσω ενέργεια, όρεξη για δουλειά, αφοσίωση και κυρίως αγάπη γι' αυτό που κάνω.

Κάτι, είναι και αυτό.