Μοναχοφαγάς

Πώς να είναι άραγε η ζωή, χωρίς προσφορά;
Χωρίς να δίνεις τίποτα, αν και εφόσον δεν έχεις εξασφαλίσει τα κέρδη;
Από τα κέρματα που πιθανά θα έδινες
...στα παιδιά των φαναριών
...στη γιαγιά με τα λαχεία
...στη λουλουδού που πάει απο ταβέρνα σε ταβέρνα
μέχρι στα αισθήματα, εκείνα που δεν εξαγοράζονται
...τη στοργή
...την εκτίμηση
...τη χαρά να σε βλέπω
...το σέβας

Υπάρχουν άνθρωποι που λέξεις όπως "κοινωνική προσφορά", "αλληλεγγύη", "γιατροί χωρίς σύνορα","ιδιαίτερα μαθήματα χωρίς αμοιβή", "εθελοντισμός" δεν τις γνωρίζουν. Δεν υπάρχουν στα λεξικά της ύπαρξής τους απλούστατα γιατί το να δίνουν δεν υφίσταται. Μόνο το λαμβάνειν είναι άξιο σημασίας.

Και όταν δεν δίνεις, δεν παίρνεις. Αυτό δεν το ξέρουν ακόμη..είναι νέοι στο άθλημα της μοναχοφαγίας. Τα φωτεινά παραδείγματα των γύρω τους, δεν τους αγγίζουν. Η τους αγγίζουν εφόσον συμπεριλαμβάνονται στους τυχερούς παραλήπτες. Αν είναι να δώσουν, έχουν καβούρια. Στις τσέπες αλλά και στη καρδιά.

Και η ζωή αποδεικνύεται τσιγκούνα. Και θυμώνουν. Καί δερνονται. Γιατί εγώ.
Γιατί εσύ, δεν έδωσες ποτέ τίποτα ανιδιοτελώς.
Γι αυτό.

Στα λέω εδώ. Κατά πρόσωπο ποτέ δε θα τ' ακούσεις απο το στόμα μου. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να σκοτώσεις γάϊδαρο πετώντας του φρέσκα σύκα..

Σε βλέπω όμως.