Παγίδες

Αναρωτιέμαι πόσες παγίδες θα στήσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας, ο κάθε ένας απο εμάς. Και τι είδους θηράματα ιδεατά θα πιάσουμε.
Οι αξίες αλλάζουν βάζει ηλικίας, κουλτούρας και εμπειριών. Μερικοί δεν ξέρουμε τι θέλουμε, μόνο τι δεν θέλουμε. Για να φτάσουμε όμως εκεί, έχουμε περάσει-ξεπεράσει κάποια πράγματα. Οι κακές εμπειρίες μας μαθαίνουν να αποφεύγουμε τους σκοπέλους, ή αν τους ξεπεράσουμε να μη τους ξαναβάλουμε μπροστά μας.

Χρειάζεται να στήνουμε παγίδες για θηράματα? Παίζοντας με τις λέξεις οι παγίδες είναι οι προσδοκίες μας, τα θηράματα η επίτευξη των σκοπών, των πόθων, των ονείρων μας.

Μου κάνει εντύπωση που μερικοί άνθρωποι περνάνε απο τα στάδια της ζωής σαν σε όνειρο, ζούν, μεγαλώνουν, σπουδάζουν, εργάζονται, παντρεύονται, κάνουν παιδιά, γερνάνε, πεθαίνουν ήρεμα όλα χωρίς να σκίζεται η γραμμή των οριζόντων. Και άλλοι παλεύουν απο τη πρώτη στιγμή της ζωής, αγώνας, πάθη, ανεβοκατεβασματα, ούτε μία στιγμή να μη ξέρεις τι θα κάνεις σε 1 ώρα. Στο δεύτερο τορβά και εγώ.

Η μεγαλύτερη παγίδα που βιώνω τώρα είναι η κακή εκτίμηση της πραγματικότητας. Εχοντας μονίμως cobwebs μπροστά απο τα μάτια μου, πάντα αισιόδοξη, με πίστη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι κατά βάθος καλοί..χάραξα μία πορεία ζωής βασιζόμενη σε αυτά που πίστευα ότι ίσχυαν για τους άλλους. Εκανα τεράστιο λάθος και εν μέρει το πλήρωσα ακριβά. Ακόμη και αν πρίν 20 χρόνια κάποια πράγματα ισχύουν για τους άλλους, στη πορεία μπορεί ν' αλλάξουν και εγώ να μη το πάρω είδηση. Οταν όμως τελικά ξυπνήσω και το καταλάβω είναι αργά. Η ταχεία έχει αναχωρήση προ πολλού απο το σταθμό.

Night thoughts

Αυτό που με ενοχλεί είναι η εναλασσόμενη πραγματικότητα, 2-3 μέρες εκεί, τις υπόλοιπες εδώ. Επιστρέφοντας είμαι πτώμα, γιατί έχω αφήσει πίσω μου άλλες παραστάσεις πιο πράσινες, με φύλλα με δένδρα με λουλουδιασμένη γή με γάτες με καθαρή ατμόσφαιρα. Χαμηλοτάβανα σπίτια, σκοτεινά κ αραχνιασμένα, όσο και να καθαριστούν θα είναι το ίδιο,  η μυρωδιά του ξύλου στο τζάκι, έλλειψη ήχων πόλεως, έλλειψη συνανθρώπων, χωρίς Ιντερνέτ. Ισως αυτό το τελευταίο να με σκοτώνει. Η επαφή με το κόσμο, με τα νέα, τη μουσική, έστω και τους εικονικούς συνανθρώπους. 

Επιστρέφοντας, παρόλλη τη σωματική κούραση, κάθομαι στον υπολογιστή ώς αργά το βράδυ και χάνομαι στο YouTube σε animated ταινίες μικρού μήκους, τύπου Reversal of the heart, Sintel, aniboom όπου ταλαντούχοι γραφίστες καταπιάνονται να μας πούν πώς βλέπουν τη πραγματικότητά μας. Αν είμαι τυχερή πέφτω σε fantasy movies ή σε κωμικά cartoon, αν όχι καταλήγω σε ντοκυμαντέρ για άλλους κόσμους, κουλτούρες, αξίες. Η ανθρωπολογία μέσα μου. 

Μου παίρνει λίγο περισσότερο απο 24 ώρες να προσαρμοσθώ πάλι στους ήχους της πόλης. Εκεί που ζώ. Εξω κάποιες γυναίκες μιλάνε, ένας μάστορας κοπανάει κάτι, ο περιπλανώμενος Ρομά διαφημίζει την ικανότητά του να καθαρίζει αποθήκες, ταράτσες, υπόγεια. Μετά απο 24 ώρες θα ξεχυθώ στη πόλη, να τη περπατήσω, να αγοράσω λαχανικά και φρούτα, να πάω στο κέντρο της Αθήνας ανάμεσα απο τη ποικιλία των λαών. Μ' αρέσει που η Ευριπίδου είναι γεμάτη φυλές και μυρωδιές.. απ' εδώ τα μπαχαρικά, απ' εκεί οι πραμάτεια σε σεντόνι πάνω στο πεζοδρόμιο. Γυναίκες περπατάνε παντού, μερικές κρατώντας τη τσάντα τους σφιχτά μη τις κλέψουν σίγουρες ότι θέλουν να φύγουν μακριά και γρήγορα, άλλες χάνονται και αφομοιώνονται μέσα στο πλήθος των συνανθρώπων απολαμβάνοντας την Αιόλου, τη Ρόμβης με τις χάντρες, το κάτω μέρος της Ερμού κοντά στο Μοναστηράκι.. Τη λατρεύω την Αθήνα. Αυτοί που γκρινιάζουν ότι είναι απαίσια πόλη είναι οι πρωτεργάτες της καταστροφής της. Αυτοί πετάνε σκουπίδια και τσιγάρα κάτω, αυτοί λερώνουν τα αγάλματα και τη πρόσοψη των Προπυλαίων για να δείξουν την αγανάκτησή τους πρός τα κόμματα που επέλεξαν. Αυτούς τους κατοίκους της Αθήνας μου, τους σιχαίνομαι. Δεν αγαπούν τη πόλη, τον εαυτούλη τους αγαπούν. Η πόλη πάλλεται με τους ήχους της σύγχρονης μεγαλούπολης.. Το να βλέπω τα ΜΑΤ παντού δεν με συναρπάζει. Ούτε μ' αρέσει που πεινασμένοι μετανάστες μπήκαν στη χώρα μας και το μόνο που τους δώσαμε είναι ανελέητο κυνηγητό για να φύγουν, αφού μας έχτισαν τα έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες μας. Η Αθήνα δεν φταίει σε τίποτα αν οι πολίτες της κατέρρευσαν και ηθικά. 

Σήμερα αναρρώνω απο το προηγούμενο τριήμερο επαρχίας. Αύριο θα έχω συνέλθει.

 

Δύο κόσμοι, παράλληλοι

Λέει κάποιος κάτι..και φρίτω.

Λέει : "Ζήτησα απόσπαση να δουλέψω σε εκείνη την υπηρεσία..γιατί δίνουν 300 ευρώ παραπάνω λόγω επικινδυνότητας δουλειάς".

Τρομάζω που τον ακούω να το λέει.  300 ευρώ αξίζει άραγε η ζωή του;   

"Μη το βλέπεις έτσι", μου λένε

'Δεν είναι η πιθανότητα κινδύνου που μετράει, είναι ο έξτρα μισθός που θα μας θρέψει τώρα που η Κ είναι έγγυος. Πώς αλλιώς θα τα βγάλουμε πέρα ;"   Συνεχίζω να αισθάνομαι αναστατωμένη.     

Χρειάζεται να βγώ απο το δικό μου καλούπι και να πάρω και τις απόψεις μου μαζί.  Μερικοί άνθρωποι δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εγώ, θα ρισκάρουν και τη ζωή τους ακόμη για να μπορούν να ζούν με τα μέτρα και τα δικά τους σταθμά. Κι αν ρωτήσεις "αμα τραυματισθείς, τι γίνεται; ", σου λένε "τυχερό! Αν ζήσω ίσως ξαναπιάσω δουλειά, ίσως βγώ στη σύνταξη. Αν τραυματισθώ θανάσιμα,  αυτά έχει η ζωή, κανείς δεν προβλέπει το μέλλον του".

Δεν μιλάω. Παράλληλοι κόσμοι, παράλληλες απόψεις.

Φλάς μπάκ

Διαβάζοντας το άρθρο της Scarlett Φλάς μπάκ μου ήρθαν στο νού κάποιες παλιές αναμνήσεις. Ηταν Πασχα του 1997 όπου είχαμε μαζευτεί στο Ναύπλιο, οι συγγενείς του ανδρός μου και η μητέρα μου που παρόλλο το Αλτζχάϊμερ, τα κατάφερνε. Είχαμε πιάσει μία κουβέντα για έναν παλιό της φίλο, τον Ανδρέα Σ., φίλο και συμμαθητή του μπαμπά μου, όταν ο τελευταίος φοιτούσε στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων προπολεμικά (πρίν το 1940 δλδ), τον οποίο γνώριζα, ερχόταν σπίτι μας μαζί με το γιό του και παίζαμε. Οι μέν σουβλίζανε το αρνί με κάθε σοβαρότητα, όπως άρμοζε, εμείς οι δυό μελετάγαμε τον Ανδρέα σε ξεκαρδιστικές στιγμές γιατί ήταν εξωστρεφής, ευχάριστος για παρέα και δεν μάσαγε, όταν νευρίαζε απο στραβοτιμονιές οδηγών και πολιτικών τους μούτζωνε με χέρια και πόδια.. Μου έλεγε ιστορίες που δεν ήξερα για τα χρόνια που εργαζόταν μαζί με το μπαμπά μου σε Ναυπηγεία, για την Ιαπωνία, για το τι κάνανε στο Πόλεμο...

Οταν γυρίσαμε Αθήνα, μάθαμε ότι εκείνο το Μεγ. Σάββατο ο Ανδρέας πέθανε. 

Και αναρωτιέμαι και λέω, τι μας έκανε, απο το πουθενά - γιατί η μητέρα μου δεν είχε νέα του, δεν κάνανε παρέα μετά το θάνατο του πατέρα μου (1974), ο Ανδρέας ζούσε εκτός Ελλάδος - να μελετήσουμε τον αγαπημένο φίλο, γιατί αυτόν και όχι κάποιον άλλον; Γιατί αυτό το μνημόσυνο, αυτό το φλάς μπάκ;  

Ακόμη τον θυμάμαι, όπως ήταν παλιά, καλοντυμένος στύλ Humphrey Bogart με τσιγάρο-καπαρντίνα-καπέλο, εύθυμος, χορευταράς, καλαμπουριτζής. Σαν να μη πέθανε ποτέ.

Αχυράνθρωποι

Οπου και να γυρίσω τους βλέπω παντού, δίπλα μας, πίσω μας, απέναντί μας. Ανθρωποι υποχείρια άλλων, υπάκουοι, φερέφωνα τρίτων που όμως λένε τη παρόλα τους ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οχι, το αποτέλεσμα είναι που μετράει, εκείνο που θα δημιουργήσει εντυπώσεις πρός όφελος των αχυρανθρώπων πάντα ή των πατρώνων τους, σίγουρα όχι για το γενικό καλό. 

Πετάει ο Βορίδης μία ελιτίστικη κοτσάνα που πιθανώς πιστεύει και οι έχοντες τσίπα, φουντώνουν. Δεν μπορούμε όλοι να είμαστε ίσοι, κάποια γουρούνια είναι πιο ίσια απο τα υπόλοιπα (Τζώρτζ Οργουελ-η Φάρμα των Ζώων), έτσι τα υπεράνω γουρούνια φυσικό είναι να πηγαινοέρχονται με λιμουζινες και όχι με το μετρό, η λιμουζίνα δείχνει κύρος, το λεωφορείο παραπέμπει στη πλέμπα. Οι αχυράνθρωποι που η πλειοψηφία εξέλεξε, μας δίνουν να καταλάβουμε το ύστατο σφάλμα μας. Ο τρόμος για το αύριο μας μέσα στο ελληνικό τοπίο, συνεχίζεται. 

Αραγε, αυτό είναι που θέλουμε, που θέλαμε, γι' αυτό άραγε ζούμε ;   

Ανασφάλειες

Κατηγορήθηκα ότι δεν αλλάζω εύκολα, δεν παίρνω ρίσκα, φοβάμαι να εμπιστευθώ τον οποιονδήποτε.

Αυτό τον καιρό αισθάνομαι ιδιαίτερα ανασφαλής. 

1) Ανασφαλής με την ελληνική πολιτική κατάσταση που 2 χρόνια τώρα μας κατατρέχει σαν λαό, φέρνοντας τα πάνω-κάτω.Παρόλλο που δεν είμαι του δημοσίου τομέα, επηρεάζομαι γιατί οι αλλαγές και περικοπές γίνονται αλυσιδωτά, η κάθε δόνηση φέρνει αποσταθεροποίηση και στις γύρω ζώνες. Εν ολίγοις, δεν ξέρω που βαδίζω οικονομικά. Πού θα με βγάλει αυτή η αστάθεια. Που θα είμαι σε 5 χρόνια.

2) Η μία ανασφάλεια φέρνει την άλλη. Με ενοχλεί η απουσία μιάς συνεχούς εργασίας, δεν ξέρω τι να κάνω την ενεργητικότητά μου που δεν έχει σχέση με τη σωματική κόπωση η οποία εύκολα θα καταναλωνόταν σε ένα γυμναστήριο. Αλλοι άνθρωποι κάνουν κρά, να μην δουλεύουν και να κάάάθονται (που έλεγε ο συχωρεμένος ο Φωτόπουλος), εγώ κάνω κρά για να δουλεύω και να απασχολούμαι πνευματικά. Για τα πρώτα 5 χρόνια τα μπλόγκς και το νέτι βοήθησαν, τώρα όμως έχω βαρεθεί κάπως τον εικονικό κόσμο, με ελκύει ο πραγματικός κόσμος, θέλω να βλέπω ανθρώπους, να συνεργάζομαι μαζί τους, βαρέθηκα την απομόνωση. Θέλω να ξεφύγω απο την ανάγκη να δένω τις κενές πρωϊνές μου ώρες με το διαδίκτυο, χρησιμοποιώντας το ως μέσο πνευματικής αναζωογόνησης (παίζω πολλά mind stimulating games).

3) Αισθάνομαι ότι δεν έχω πλάτες πίσω μου, αν τραυματισθώ συναισθηματικά, κανείς δεν μπορεί να με συγκρατήσει, ακουμπάω ίσως το πόνο μου μόνο στις γάτες μου, μερικά πράγματα τα εκμυστηρεύομαι σε φίλες, τον κυρίως εαυτό μου ομως τον κρατάω για μένα. Η εσωστρέφεια κάνει κακό, ναί μεν προσφέρει προστασία, όταν όμως θέλεις βοήθεια την ώρα που τη θέλεις, σπάνια βρίσκεται κάποιος εκεί για να τη δώσει. Συνήθως πνίγω την ανάγκη μου αυτή στα πάζλς. Φτιάχνοντας εικόνες με μικρά κομματάκια, συνθέτοντας το πρόβλημα ώστε να βρώ άκρη. The sky is the limit, πιθανόν. 

Με όλα αυτά στη πλάτη, πώς να τολμήσω να αναλάβω ρίσκα; Φοβάμαι.

............................................................................................

Το πάζλ είναι του Salvadore Dali "Galatea". 260 κομμάτια το έκανα το 2007  

Συγνώμες

Οι συγνώμες δεν ωφελούν ιδίως όταν επαναλαμβάνονται συνεχώς για τον ίδιο λόγο, για την ίδια την αιτία. Η μία συγνώμη καταπλακώνει την άλλη και πιστεύει ο αφελής δέκτης ότι η τελευταία,  λόγω βαρύτητας, θα είναι πιο ειλικρινής. Ετσι μαζεύονται συγνώμες όπως άλλος μαζεύει γραμματόσημα. Στο πέρασμα των ετών, η σκόνη της συγνώμης κατακάθεται σαν βρωμερό ίζημα και λερώνει.
Εσένα λερώνει που τις ξεστομίζεις
Εμένα λερώνει που τις δέχομαι.

Εμείς vs εγώ

Κάθε που έχουμε εκλογές αναστατώνομαι. Βασανίζω το μυαλό μου και τη συνείδησή μου για το τι να ψηφίσω. Ποιόν να ψηφίσω, τι κόμμα να διαλέξω, ή να απέχω. Ανήκω σ' αυτούς τους ανθρώπους που δεν ανήκουν σε καμμία παράταξη, κανένα πολιτικό κόμμα δεν έχει μιλήσει στην καρδιά μου, κανείς κατηχητητής δεν κατάφερε να με πείσει για την ορθότητα του δικού του πιστεύω. Το αυτό συμβαίνει με τη θρησκεία, τις εργασιακές-φιλικές-διαδικτυακές κλίκες και τις οποιεσδήποτε παρατάξεις. Δεν ενσωματώθηκε ποτέ και πουθενά. Εξετάζω όμως πάντα αυτά που έχω μπροστά μου, κάθε φορά. Οι εκλογες είναι μια δύσκολη στιγμή.

Το πρόβλημά μου ξεκινάει απο το εγώ και το εμεις. Δεν μπορώ να διαλέξω τι είναι το καλύτερο βάσει και των δύο παραμέτρων γιατί "εγώ" σημαίνει προσωπικό όφελος, ενώ το "εμείς" σημαίνει το όφελος της χώρας μου μέσα σε έναν ευρύτερο χώρο, την ΕΕ π.χ. ή την Ευρώπη, ή το ΝΑΤΟ ή τη Γή. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν εχει ακόμη συγχωνεύσει το εγώ με το εμείς όπως άλλες πολιτισμένες χώρες που ο πολίτης και το κράτος είναι ένα. Ο πολίτης "αγαπάει" το κράτος επειδή το τελευταίο "δίνει". Απαξ και σταματήσει η δόση ο πολίτης μισεί και τιμωρεί το κράτος. Το κράτος απο την άλλη βλέπει τον πολίτη σαν πελάτη,  τον γλείφει και του δίνει "φλουριά" τις καλές μέρες, του τα παίρνει τις ισχνές μέρες.

Τοσο οι γονείς μου όσο και εγώ είμασταν του ιδιωτικού τομέα. Ακόμη και σε θέματα υγείας. Ποτέ το κράτος δεν μας έδωσε τίποτα, ποτέ δεν του ζητήσαμε τίποτα. Μόνη μου βρήκα δουλειές, κανένα μέσον δεν είχα, ούτε με "βοήθησε" ποτέ κανείς να "ανέβω". Υπήρξα μάλλον μειονότητα σε αυτή τη χώρα που όλοι κάποιον θα "σπρώξουμε", κάποιος θα μας "προτείνει" κάποιον "νονό" θα έχουμε. Αφού λοιπόν είμαι αυτοδημιούργητη, ανετα μπορώ και να βλέπω ορθά και να αποφασίζω. Τι να ψηφίσω;  

Δίλημμα Νο. 1

το προσωπικό μου μέλλον που είναι μεν εκτός κρατικού μηχανισμού, αλλά που επηρεάζεται απο τη πιθανή κατάρρευση του κράτους.

 ή το οικονομικό μέλλον της Ελλάδος βασει μνημονίων-δανείων της χώρας μου που ναί μεν θα τη γλυτώσουν απο την καταπόντιση, αλλά που σε καθημερινή βάσει οδηγεί τους συμπολίτες μου σε οικονομικό αδιέξοδο και καταστροφή; 

Τα κόμματα αποτελούνται απο ανθρώπους. Τα τελευταία τρία χρόνια τα 2 μεγάλα κόμματα που επιλέγησαν εναλλάξ απο τη πλειοψηφία των συμπολιτών μου, τα έκαναν μαντάρα. Δεχόντουσαν τις βουλές της ΕΕ με χίλια ζόρια, ψηφίζανε νόμους και δεν κάνανε τίποτα για να τους εφαρμοσουν. Σαν να προτιμούσαν να πεθάνουμε όλοι αντί να ρίξουν τη μύτη τους, να παραδεχθούν δημοσίως ότι η πολιτική τους που εφάρμοζαν 30 χρόνια ήταν λάθος, να ζητήσουν συγνώμη και να προσπαθήσουν να επανορθώσουν, εφαρμόζοντας τουλάχιστον εκείνες τις πολιτικές που "θα μας σώσουν". ΄Λόγια της καραβάνας, το αποτέλεσμα νάτο.

 Ποιόν να ψηφίσω; 

Δίλημμα Νο. 2

Ποιός απ' όλους αυτούς αξίζει τη ψήφο μου; Ποιός απ' όλο αυτό το συνοθύλεμα βουλευτών και αρχηγών, κατάλαβε ΠΟΥ βαδίζει η χώρα; Οσοι το κατάλαβαν, απεδείχθηκαν  μπαταξήδες (δανειζόμαστε και ΔΕΝ επιστρέφουμε τα χρέη-αντίθετα θυμώνουμε),  Τι λέτε βρε παιδιά, είστε καλά; Ετσι παίρνουμε τις μοίρες των ανθρώπων στα χέρια μας; Ποιόν ανόητα ηλίθιο να ψηφίσω;

Δεν μπορώ να βάλω το εγώ πάνω απο το εμείς σε αυτές τις εκλογές, γιατί είμαι ακόμη πολίτης αυτής της χώρας, ΕΔΩ ΖΩ.

Δεν μπορώ να βάλω το εμείς πάνω απο το προσωπικό μου όφελος, γιατί τι θα γίνω εγώ και οι δικές μου δουλειές;

Οπότε;

......................................................................
Το άρθρο το έγραψα όταν επέστρεψα απο τη κάλπη, όπου ψήφισα. Οχι δεν έρριξα ούτε άκυρο, ούτε λευκό. Μόνο η συνείδησή μου διάλεξε. 

Μη μου το status quo τάραττε

Η κοινωνία όπως έχει ορισθεί σήμερα αντιπαθεί την αντίδραση, σιχαίνεται την επανάσταση γιατί κατά βάση δεν θέλει να αλλάξει. Η τωρινή διαμόρφωσή της είναι απόρροια κάποιων παρελθόντων αλλαγών που καταστάλαξαν και έθεσαν τις βάσεις για το τωρινό κοινωνικό περίγυρο. Ετσι τα μέλη της κοινωνικής ομάδας που γαλουχήθηκαν να δέχονται τις τότε αλλαγές, βολεύτηκαν μιά χαρά ο ένας με τον άλλον, εφόσον όλοι συμφωνούν να τηρούν τους κανόνες που οι ίδιοι ασπάστηκαν και να ζούν αρμονικά.
Το πρόβλημα ξεκινάει όταν κάποιοι αρνούνται να συμβαδίσουν με το δεδομένο status quo. Αν είναι πολλοί όπως π.χ. οι Αγανακτισμένοι στις πλατείες κάνουν πρόβλημα γιατί προκαλούν. Είτε έχουν δίκιο, είτε άδικο δεν το συζητάμε τώρα, αυτό που συζητάμε είναι η ενόχληση, η μη διατήρηση των κανόνων. Η κοινωνία - η πλειοψηφία αν θέλετε - τους στέλνει τα ΜΑΤ, πέφτει ξύλο, αυτοί δεν πτοούνται και τελικά στρέφει τα φώτα της δημοσιότητας σε άλλα θέματα, παρασύροντας και τον κοσμάκη, ευελπιστώντας έτσι να βαρεθούν οι Αγανακτισμένοι και να φύγουν. Αν γίνει αυτό σώθηκε η "ομαλότητα" κανείς δεν χάνει τη βολή του για μία χούφτα κακομαθημένων ανέργων ή κωλόπαιδων..όλα υπό έλεχο.

Η κάθε κοινωνία αποτελείται απο μικρότερα κομμάτια που τη δημιουργούν σαν σύνολο. Μία μεγάλη οικογένεια, είναι σαν τη κοινωνία, υπάρχουν κανόνες και μέλη που θέλουν να τους τηρούν. Μία οικογένεια είναι σαν μία πολυκατοικία, όπου βάσει καταστατικού συμφωνεί η πλειοψηφία για τη τήρηση κάποιων κανόνων. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ένα άτομο δεν προσαρμόζεται στις βουλές της οικογένειας και κάνει πράγματα αντίθετα με τη πεπατημένη. Στην οικογένεια πάντα υπάρχει μία μορφή ΜΑΤ που θα προσπαθήσει να εξαναγκάσει το μέλος να σταματήσει αυτό που κάνει και να συμμορφωθεί. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ο επαναστάτης δεν προσαρμόζεται. Γι αυτό ονομάζεται και επαναστάτης.

Κάνουμε κάτι που έχει αντίκτυπο. Ο αντίκτυπος αυτός προκαλεί. Προκαλεί το θυμό, την ενόχληση, τις πολιτικές πεποιθήσεις, προκαλεί τη βολή της κοινωνίας γιατί θέτει νέες απόψεις που πιθανόν να τις εστερνιστούν πολλοί με αποτέλεσμα να χρειαστεί ν' αλλάξουν οι θεσμοί που σημαίνει γενικό ξεβόλεμα. Σε μία οικογένεια, ο επαναστάτης χτυπιέται συχνά, τρώει πόρτα, ούτως ώστε ή να το βουλώσει και να κάνει αυτό που λένε, ή να σηκωθεί να φύγει. Η βολεψούλα να είναι ασφαλής.

Κάνω πράγματα που προκαλούν μέλη της οικογένειάς μου. Αυτό γινόταν απο τότε που ήμουνα στο νήπιο, τα κάνω επειδή μου βγαίνουν. Πάντα προκαλούσα τα δεδομένα, τα ωραία τοποθετημένα, ο "brave new world" του A. Huxley μου ήταν απεχθής, ούτε brave ούτε καλός για τα μάτια μου. Οι δάσκαλοι και καθηγητές μου, μου έλεγαν ότι τους ανακάτευα τη τάξη τους με τις ερωτήσεις μου, οι γονείς μου αμφισβητούσαν και τις δικές τους αξίες. Μεγάλωσα να αμφισβητώ και να αντιστέκομαι. Εχω μάθει βέβαια να πολεμάω για τις απόψεις μου, ακούγοντας πρώτα τους άλλους. Μπορεί οι ιδέες τους να είναι καλύτερες απο τις δικές μου.

Ομως , οταν με τιμωρείς πληγώνοντάς με, χτυπώντας με εκεί που πονάει, για να περισσώσεις τη θέση σου (που θεωρείς απειλημένη) επειδή είσαι τυπολάτρης και πιστεύεις ότι οι πράξεις μου ενοχλούν τη κοινωνική ΣΟΥ θέση στην ομάδα, μη περιμένεις να είμαι με το μέρος σου. ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ.
Επειδή είμαστε μία οικογένεια, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αδιαφορήσω ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

Μη φοβάσαι δεν θα υπάρξει καυγάς, ούτε και σχόλια. Μόνο αδιαφορία και πλήρης αποχή απο τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ κοινά. Στο τέλος-τέλος εσύ είσαι το άτομο που θεωρητικά απειλήται απο εμένα..εγώ δεν αισθάνομαι απειλημένη. It' s your problem.