Πλούτος

Το 2000 πέθανε ο σκύλος μου, ένα θηλυκό γκεκάκι που το είχα 15 χρόνια, απο καρκίνο. Για μερικούς μήνες αργότερα με κυνηγούσε ο κτηνίατρός μου μήπως ενδιαφερόμουνα να πάρω άλλο σκυλί, ιδιαίτερα ένα λευκό κουτάβι Λαμπραντόρ που την εποχή εκείνη έψαχνε για σπίτι. Ομως επειδή τα ζώα δεν είναι ρούχα δλδ να τα διαλέγεις χωρίς να σε έχουν εγκρίνει εκ των προτέρων, κάτι με έκανε να μη προχωρήσω στην αγορά αυτού του ζώου, λέγοντας στο γιατρό ότι "τόσο όμορφο σκυλί ράτσας, κάποιος πλούσιος θα το αγοράσει, γιατί να το δώσετε τζάμπα σε μένα?" και λέει ο κτηνίατρος "ο πλούτος και τα χρήματα που διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι δεν σημαίνει ότι θα προσέχουν και αγαπούν τα ζώα, όπως εσείς κα Χ μου"

Το ότι οι πολύ πλούσιοι φέρονται να μην έχουν καρδιά, το διαπίστωσα αργότερα, όχι μόνο για τα ζώα αλλά και για τους ανθρώπους. Είχα πάει στο σπίτι γνωστής μου που είχε ένα όμορφο σκυλάκι Μαλτέζ. Το τελευταίο κούτσαινε και δεν έκανε πολλές χαρούλες όπως άλλες φορές γιατί πόναγε προφανώς. Η γνωστή αυτή ήταν αντίστοιχα προβληματισμένη, ίσως και στενοχωρημένη. Θεωρώντας ότι όλη αυτή η κατάσταση προέκυπτε εξαιτίας του σκύλου, τη ρώτησα τι έχει και μου απάντησε ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα "με το παντζούρι και το τζάμι του παράθυρου της κρεββατοκάμαράς της"!!! Μετά μου ανέλυσε το πρόβλημα που κατέληγε στη πιθανότητα αλλαγής όλου του παραθύρου και αγοράς-εγκατάστασης νέου. Η ίδια συνέχισε να μουρμουρίζει για το κόστος, το μπελά, το μερεμέτι.. λέξη για το ζώο. Της λέω λοιπόν ότι η σκυλίτσα κουτσαίνει "α, ναί!" απαντάει "το είδα τη περασμένη εβδομάδα, ε! μόλις φτιάξω το παράθυρο θα τη πάω στο γιατρό, τώρα δεν μπορώ, προέχει η θέα απο το κρεββάτι μου". 

Κυρία βορείων προαστείων με λεφτά, χωρίς καρδιά. Ισως. Ο τόπος κατοικίας δεν σε κάνει άνθρωπο, ούτε σου αφαιρεί το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Επιλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε.