Δύο θέματα που καίνε, τσουρουφλίζουν, ψήνουν. Εμένα έψησαν, τσουρούφλισαν και τελικά έκαψαν. Και τώρα κάθομαι να αναπολώ την ελπίδα που γεννήθηκε το 1995 για να τσουρουφλισθεί και να εκπνεύσει το 2000. Το μωράκι που περίμενα, ποτέ δεν ήρθε.
Δεν με ενδιαφέρει πλέον να κατηγορώ τις επιλογές μου, το γιατρό, το Ιδρυμα Βρεφών Μητέρα που μου αρνήθηκαν την υιοθεσία και τη κατάντια ορισμένων δικηγόρων/μεσολαβητών "να αγοράσω" ένα παιδί, χωρίς να μου λένε ποιά η μητέρα, "ολα θα γίνουν άμα πληρώσετε". Η ελπίδα εδώ ανακατεύτηκε με τη φρίκη της αγοραπωλησίας ψυχών. Τελικά κανένα μωράκι δεν ήρθε. Δεν ήμουνα φαίνεται αρκετά πλούσια σε φλουριά και αργύρια. Σήμερα ανακοινώνω ότι δεν ξεπέρασα την έλλειψη παιδιού ως τώρα. Αντίθετα όσο περνάνε τα χρόνια υποφέρω όλο πιο πολύ.
Εχουν περάσει 13 χρόνια απο τη τελευταία χυλόπιτα απόκτησης μωρού και ακόμη σκέφτομαι τα γιατί. Δεν με απασχολούν πλέον οι διαδικασίες, με απασχολεί το γεγονός οτι δεν έχω παιδί. Το ήθελα τότε πολύ, τώρα ακόμη περισσότερο. Εχω ανάγκη να μάθω πώς να μεγάλώσω ένα παιδί, πώς να του/της δώσω τα μέσα ν' αναπτύξουν τη προσωπικότητά τους, την ανεξαρτησία τους, να τα βλέπω να ωριμάζουν σιγά-σιγά μέσω των επιλογών, επιτυχιών και αποτυχιών τους μέσω της γλυκιάς ζωής. Ελεγα παλιά ότι όταν αποκτούσα παιδιά (που νάξερα τότε οτι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ) θα τους έδινα εφόδια, θα τα μάθαινα να κάνουν μόνα τους πράγματα ώστε να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να αποκόπτονται απο τη μητρική εξάρτηση, θα τα μάθαινα να ζούν όπως οι ξένες μητέρες, ώστε στα 18 τους να μπορούν να φύγουν για σπουδές π.χ. χωρίς να γίνεται ο οδυρμός, χωρίς να χρειάζονται να παραλαμβάνουν τα ταπεράκια με το σπιτικό φαγητό της μαμάς με το ΚΤΕΛ, να μπορούν άνετα να ζούν μακριά μου χωρίς την ανάγκη μου. Θα ήθελα να πειραματιστώ, βρε αδελφέ, με μία ανθρώπινη ύπαρξη, όχι μόνο με τα σκυλιά και τα γατιά που με υιοθετούν..και με υποστηρίζουν. Οι γάτες μου συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, ελα εδώ τους λές και έρχονται, πήγαινε να κάτσεις εκεί και πάνε. Υποτίθεται οτι οι γάτες κάνουν του κεφαλιού τους..
Αυτό δεν συμβαίνει στις δικές μου, ή σε όποιες με υιοθετήσουν..απο το δρόμο..αλλάζει η συμπεριφορά τους και γίνονται ήρεμες, γλυκές όλο στοργή.
Θα ήθελα να μεγαλώσω και εγώ ένα παιδί του Ουρανού και της Γής.
"Τα παιδιά σου, δεν είναι παιδιά σου"
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες
Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."
Χαλίλ Γκιμπράν
Εχουν περάσει 13 χρόνια και ακόμη νοιώθω ένα κενό μέσα μου για μία αγάπη πρωτόγνωρη που δεν δόθηκε ποτέ.
5 σχόλια:
Λυπάμαι πολύ. Ποτέ δε θεωρούσα τα παιδιά αυτοσκοπό. Ποτέ δεν αγωνιούσα για παιδιά (απόδειξη ότι έκανα το πρώτο μου στα 37 μου, όσο κι η γυναίκα μου). Ήθελα παιδί μόνο και μόνο για να μπορώ να διδάξω τη χαρά της σκέψης, της αμφισβήτησης, της εναντίωσης με λόγο και κρίση...
Λυπάμαι που αισθάνεσαι έτσι, αλλά όπως έλεγα επίτρεψέ μου να το πω (και μη νομίζεις ότι είναι λόγια εκ τους ασφαλούς): δεν είναι τίποτα, δεν είναι ούτε η Δημιουργία ούτε το Τέλος. Απλά είναι μία φάση (που θα ήθελα να την περάσεις). Ωστόσο, περνάς άλλες φάσεις που ενίοτε θα ήθελα κι εγώ να περάσω...
μαρινάκι γλυκό δεν μπορώ να πω τίποτα, σέβομαι απόλυτα τα όσα λες και σε θαυμάζω που τα κατέθεσες.
αυτό.
Φυσικά και δεν θεωρώ τα παιδιά αυτοσκοπό, όμως μετά απο τόσους κόπους και προσπάθειες, ήθελα τουλάχιστον να μου μείνει 1 ζωντανό.
Εχω δοκιμάσει και κάνει πολλά στη ζωή μου, τρέλλες απίστευτες επειδή οι μοναδικές υποχρεώσεις μου είναι πρός τον εαυτό μου κυρίως..και κατόπιν πρός τους άλλους, δεν έχω "βαρίδια" να με κρατάνε πίσω για να μη κάνω πράγματα..
Θεωρώ ότι η ύπαρξη ενός παιδιού στο σπίτι αλλάζει τα πράγματα, αλλάζουν οι γονείς, αλλάζει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το κόσμο επειδή τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια υπάρχει ο παράγων "παιδί". Αυτό θα ήθελα να δοκιμάσω.
Λυπάμαι, που θα σου το πω, αλλά έχεις δίκιο. Για αυτό θα ήθελα να το ζήσεις ως εμπειρία. Αλλά, σίγουρα δεν τελειώνει τίποτα...
Δημοσίευση σχολίου