Βότσαλα

Ποτέ δεν μου άρεσε να γυρίζω πίσω,

να πιστεύω ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα..

να βρίσκω ασφάλεια πίσω απ' την κουρτίνα του χθές.

πάντα κυττάω μπροστά.

Προτιμώ το άγνωστο απο την πίκρα, τον πόνο, την αγωνία του παρελθόντος.

Το άγνωστο ίσως να μην είναι τόσο τρομακτικό.........

(Η φωτό είναι γλυπτό του Brancuzzi)

Μύθοι

Ο γάμος ένας μύθος είναι. Καλή η τελετή με το φουστανάκι και τα κουφέτα, το πάρτυ και οι μπομπονιέρες αλλά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι όρκοι των ζευγαριών θα γίνουν.

Η διάρκεια ενός γάμου και αυτή μικρή, απο την "πρόταση" δίνω στο γάμο 1 χρόνο ζωής.

Μετά αρχίζει η απομυθοποίηση, έρχεται η τριβή της κοινής ζωής (που μπορείς να τη βιώσεις και χωρίς την κουλούρα), οι ευθύνες, η δουλειά, τα χρήματα και η κατανάλωσή τους, η οικογένεια (που κι αυτή δεν χρειάζεται την κουλούρα για να γίνει). Η απομυθοποίηση παίρνει χρόνο.

Οι περισσότεροι γνωστοί μου παλεύουν με τον χρόνο, τους παίρνει τα νιάτα τους, την ενέργειά τους, τη ζωή τους. Οσοι κάνουν γρήγορα παιδιά, ζούν στο τρέξιμο, ποτέ δεν κοιμούνται αρκετά, είναι στην τσίτα. Μερικοί μάλιστα κλαίνε για τον χαμένο ελευθερο χρόνο που ενώ δεν είχαν πολύ παλιά, με τη γέννηση των παιδιών δεν έχουν καθόλου.

Αυτό που δεν είναι μύθος είναι η επιθυμία δύο ανθρώπων να συ-ζήσουν. Να βιώσουν τον έρωτά τους, την αγάπη τους και τα όνειρά τους μαζί. Δεν θα τους ενώσει το νυφικό περισσότερο απο την κοινή γλώσσα τους και τα κοινά τους πιστεύω. Δεν θα τους ενώσουν περισσότερο οι επιθυμίες των γονέων τους "να σε δώ νυφούλα", ούτε το κήρυγμα του παπά. Αν είναι να ενωθούν οι ίδιοι θα το θέλουν και θα είναι διατεθημένοι να το παλέψουν.

Αν όμως στην πορεία η απομυθοποίηση γίνει ισοπέδωση, τότε δεν έχει νόημα ο γάμος. Δεν θα τους κρατήσει κοντά μία ληξιαρχική πράξη ή ένας δίσκος με κουφέτα. Ούτε τα παιδιά θα τους κρατούν κοντά, σε ένα διαλυμένο σπιτικό, θύματα ας είναι οι ίδιοι οι φταίχτες, οι αθώες ψυχές των παιδιών ας μην σέρνονται στον χορό.

Για να βγείς απο ένα γάμο, μπελάς, δικηγόροι, αντίδικοι, φασαρίες, λόγια κλπ. Η ψυχική οδύνη ασήκωτη

Για να βγείς απο μία σχέση, απλά φεύγεις. Η ψυχική οδύνη το ίδιο ασήκωτη.

Αρα?

Κολλήματα

Οι μικροπρέπειες με ρίχνουν πάρα πολύ. Οταν τις ακούω και όταν τις βλέπω γενικά να γίνονται. Θα ήθελα να ήμουνα αληθινά χοντρόπετση και να μην με πικραίνουν, να μην χρειάζεται να τρυπώνω μέσα στο ατσαλένιο κάστρο της απόσυρσης για να μην αισθανθώ τα βελάκια να με τρυπάνε. Πώς θα το πετύχω δεν ξέρω.


Γενικά δεν ανακατεύομαι στην ζωή των άλλων, δεν εκφέρω γνώμη για πράγματα που δεν κατέχω (π.χ ανατροφή παιδιών) αλλά έχω την απαίτηση να μην ανακατεύονται και στη δική μου ζωή. Αλλά ανακατεύονται. Και αν διαμαρτυρηθώ αρχίζουν τα κουτσομπολιά και οι μικροπρέπειες.

Με χαλάνε πολύ και οι σχέσεις-ανταλλάγματα. Θα σε κάνω παρέα γιατί θέλω κάτι απο σένα, και δεν εννοώ το σέξ, εννοώ κάποιο όφελος, να βγάζουν κάτι απο μένα. Σαν να μη βλέπουν εμένα σαν Μαρίνα αλλά να υπολογίζουν στην προοπτική να ενδώσω σε κάτι στο οποίο θα είναι μεσάζοντες (και θα παίρνουν και τα ποσοστά τους, βεβαίως, βεβαίως), να με κυττάνε σαν επένδυση..όλο γλύκες αν δεν πάω κόντρα, με καλέσματα και επιβραβεύσεις και ούτε ένα τηλέφωνο αν αρνηθώ.

Και στις 3 περιπτώσεις δεν ξέρω πώς να σταθώ, αδύνατο να τις αποφύγω, δεν μπορώ να πάω να μείνω στην κορυφή του βουνού.. κάνω βέβαια το ινδιάνικο τοτέμ (δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν αισθάνομαι - είμαι απο ξύλο) αλλά και βλέπω, και ακούω και αισθάνομαι..

Πρόβλημα.
Εχει να προτείνει κανείς τίποτα?

Ονειρικά πλασμένος?

Η βράβευση των Lordi στην Eurovision με έκανε να προβληματιστώ για την εποχή που έρχεται...και δεν μιλάω για τη μουσική τους (απλοϊκό heavy metal) αλλά για το στύλ τους και τα μηνύματα που εκπέμπει αυτό το στύλ. Σόκαρε πολλούς η εμφάνισή τους, άλλους προβλημάτισε και άλλους τσάντισε. Η νεολαία όμως πανηγύριζε, χρησιμοποίησε τους Λ σαν μπουνιά στα μούτρα του κατεστημένου..Ως εδώ καλά ε?

Για να σκεφτούμε λίγο τι σημαίνει αυτή η επιλογή των τερατόμορφων..Η πιτσιρικαρία που είναι σήμερα γονείς, απο τα 60-70's διαβάζανε κόμικς/βλέπανε τηλεόραση με εξωγήίνους, τερατάκια, μάχες, ήρθαν μετά τα Star Trek και τα Star Wars και δέσανε..Gadgets τεράτων βγήκανε και γίνονταν ανάρπαστα, θυμάμαι παιχνίδια σαν το Dragons & Dungeons να παίζονται μετά μανίας απο συμμαθητές μου, καταστήματα με όλα τα accessories να γεμίζουν. ...και προχωράμε στα τωρινά pokemon, axion man που παίζουν τα σημερινά πιτσιρίκια..
Μήπως όλα αυτά να είναι μία αργή και απλοποιημένη εισαγωγή για να εξοικειώνονται οι νέες γενιές με τα μελλούμενα? Και δεν μιλάω για εξωγήϊνους αλλά για τους εναπομείναντες κατοίκους της Γής που επιζήσουν παραμορφωμένοι και τρομερά επιθετικοί για επιβίωση μετά απο μία πυρηνική καταστροφή.

Παλιά λέγανε για ιπτάμενους δίσκους που πέταγαν σε ορισμένες περιοχές της Αμερικής, ίσως όμως να ήταν δοκιμές "αόρατων" αεροπλάνων που μερικές δεκαετίες αργότερα τα είδαμε όλοι να σκορπούν τον όλεθρο σε Σερβία, Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ.. Μετά το Τσέρνομπιλ, 20 χρόνια αργότερα οι τερατογενέσεις συνεχίζονται..

Γκαρίζαμε για τις κάμερες που θα μας έβαζαν να μας παρακολουθούν, φώναζε όλη η Ελλάδα, τον Big Brother όμως που κρυφοκύτταγε ακόμη και στο μπάνιο τους "παίχτες" που αμείβονται πολύ καλά, τον χαιρετίσαμε με ενθουσιασμό..τρομάρα μας..

Αλλάζει ο κόσμος και οι αλλαγές μας τις φοράνε σιγά-σιγά με τη μορφή αθώων παιχνιδιών που μπαίνουν νωρίς στα μυαλά των παιδιών πρώτα...τα τερατάκια έρχονται, είτε είναι τα θύματα των μεταλλαγμένων τροφών που θα τα φάμε, τις μολυσμένης ατμόσφαιρας που την εισπνέουμε, των βρώμικων νερών που πίνουμε, των ιών που θα μας χτυπήσουν..για να μην μιλήσω για έναν πυρηνικό πόλεμο όπου οι πεθαμένοι θα είναι και οι τυχεροί, ενώ οι επιζήσαντες, παραμορφωμένοι, θα σκοτώνονται για ένα καρβέλι ψωμί.. Mad Max στην καλύτερη εκδοχή.

Αυτό το σενάριο ούτε ο Orwell δεν θα τολμούσε να το σκεφτεί.

Μυρωδιές

με τρελλαίνουν αυτές των λουλουδιών όταν περιπλανιέμαι στα χωράφια..δεν έχω αλλεργία στη γύρη ευτυχώς, σαν κοριτσάκι κυλιόμουνα μέσα στις παπαρούνες που σαν ολόκληρα σεντόνια σκέπαζαν τη γής

με τρελλαίνει όμως και η δική σου μυρωδιά
όχι αυτές που βάζεις τις μοδάτες που πουλάει ο Χόντος και η Natura, ωραίες δεν λέω όμως άσε με που και που να απολαμβάνω το original

οταν ο ιδρώτας τρέχει στη ραχοκοκκαλιά σου και λίγες σταγόνες στέκονται at the small of your back
η δικιά μου γλώσσα ας είναι αυτή που θα τις γλείψει.

η φωτογραφία είναι του Man Ray

Προσδοκίες

Εχω πρόβλημα γιατί περιμένω πολλά απο τους άλλους. ΟΧΙ να μου δώσουν πολλά, δεν είναι εκεί το θέμα, περιμένω πολλά απο τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Εχω αυτό το ΒΛΑΚΩΔΕΣ πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί.

Δεν είναι, ίσως να είναι καλοί πρός τα παιδάκια, γιατί γενικά όλοι φέρονται θαυμάσια σε ένα μικρό παιδάκι, λιγότερο θαυμάσια σε έναν επαναστατημένο έφηβο και εντελώς διαφορετικά σε έναν ενήλικα. Και πού να μπείς σε εργασιακό περιβάλλον όπου ό ένας τραβάει το χαλί κάτω απο τα πόδια του άλλου.

Επίσης βλακωδώς πιστεύω ότι όλοι αγαπούν τον εαυτό τους και αντίστοιχα εκτιμούν ο ένας τον άλλο και τη ζωή γενικά. Με χαλάει δε απίστευτα όταν διαπιστώνω το αντίθετο..και δεν μιλάμε για την που@@@ την κοινωνία, μιλάμε για την οικογένεια και τους φίλους.

Σχετικά με το εικονίδιο δίπλα, το καταλαβαίνω αλλά πώς μαθαίνουμε να ζούμε στο ίδιο κουτί, ε? Οταν ερχόμαστε σε επαφή με άλλους που δεν εκτιμούν το γεγονός ότι ζούν ωραία και καλά, με καλή υγεία? Που είναι μονίμως παραπονούμενοι και αχάριστοι?

Πετάω στα σύννεφα τρομάρα μου και όποτε κατεβαίνω ..στενοχωριέμαι.

Το είδωλο

Στεκόμαστε στο στόμιο της τουαλέτας και φοβόμαστε μην πέσουμε μέσα. Λές και η λεκάνη είναι μιά άβυσσος και το άνοιγμα των ποδιών μας μικρότερο απο αυτο του Κολοσσού της Ρόδου. Είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στον μικρόκοσμό μας, τους τοίχους που έχουμε κτίσει γύρω ΜΑΣ, γύρω απο τα πτυχία ΜΑΣ, την εργασία ΜΑΣ, την περιουσία ΜΑΣ, την θέση ΜΑΣ στην κοινωνία.
Οταν δεν έχουμε τον καιρό και την διάθεση για τα μικρά πραγματάκια της ζωής μας και τα αναβάλλουμε για αργότερα γιατί τώρα έχουμε να χτίσουμε τους τοίχους του image που ΜΑΣ περιβάλλει σαν το φωτοστέφανο των αγίων, έρχεται κάποτε η στιγμή να θέλουμε να γυρίσουμε σε αυτά, να τα γευτούμε βρε αδελφέ, τώρα που γίναμε καταξιωμένοι, που πιάσαμε τον τράγο απο τα αρχ@@@@ και νομίζουμε ότι εμείς κινούμε τα νήματα του κόσμου..έτσι λέμε να γευτούμε τα μικρά αυτά πραγματάκια που αφήσαμε πίσω μας..μόνο που έχουν χαθεί, ενώ το μόνο που μένει είναι το είδωλό μας στο νερό της τουαλέτας να μας νεύει ειρωνικά και να μας βγάζει τη γλώσσα.

Ξέρεις τώρα τι είναι αυτό που μας κυβερνάει, που μας αναγκάζει να κυττάμε πίσω, δίπλα, κοντά αλλά ποτέ μέσα στην λεκάνη της ύπαρξής μας?
Να σου πώ εγώ τι είναι.
Είναι ο φόβος μήπως δεν μοιάζουμε με τον γείτονα, τους άλλους αυτούς που μας στεφάνωσαν καθως πρέπει..

Και εγώ είμαι η τρελλή που γράφει τις παράνοιες του μυαλού μου, μωρέ τι μας λές, η τρέλλα μου με απελευθερώνει απο τις αλυσίδες των "πρέπει" και του "τι θα πεί ο κόσμος", όχι δεν είμαι καθώς πρέπει, είμαι καθώς θέλω
Το καταλάβατε?
Το εμπεδώσατε?
Μπράβο.

Ενα πάθος

Μιά ταινία που είδα χθές. Εποχή Μεσοπολέμου στην Ιταλία. Σε γνωστό ξενοδοχείο γίνεται τουρνουά σκακιού. Η υπόθεση κοινή, ένας πρωταθλητής ερωτεύεται..και χάνει τη ζωή του επειδή παθιάζεται. Μουσική Waltz 2, Jazz suite, D. Shostakovich

Μιά ταινία για ένα πάθος, το πάθος ενός ανθρώπου για ένα παιχνίδι, για μιά ζωή, τη δικιά του, να ζείς μέσα στο πάθος σου και να στιγματίζεσαι βέβαια γιατί η προσήλωση σε κάτι τόσο έντονα σε κάνει να αδιαφορείς για άλλα που είναι σημαντικά στην κοινωνία, για την εμφάνιση, τους τρόπους, την καλλιέργεια, τον πλούτο..γίνεσαι ο δαχτυλοδεικτούμενος, odd man out, σου είναι αδιάφορο γιατί ο παθιασμένος διακατέχεται απο το ίδιο του το ναρκωτικό , μέχρι που αυτό τον σκοτώνει..Δεν τον νοιάζει ο θάνατος, ούτε πως καταλαβαίνει ότι κάτι διαφορετικό έχει προκύψει, το πάθος είναι τόσο δυνατό που γεμίζει κάθε σπόρο της ύπαρξής του.

Πόσοι έχετε γνωρίσει το πάθος? Οτιδήποτε πάθος. Πάθος που να τυφλώνει, να δακρύζεις και να ξερριζώνεις της καρδιά σου φύλλο-φύλλο μόνο για να είσαι με αυτό που αγαπάς μιά στιγμή?

Πάθος για το πάθος της όποιας έξις

Καταστρέφει το πάθος? Ναί. Καταστρέφει αυτούς που το νοιώθουν, που το βιώνουν ώς το τέλος..'

και μετά τι?

Ισως να το ξαναγνωρίσουν, ίσως να το ξανα αντιληφθούν, ίσως όχι

για μιά ελπίδα δεν ζούμε όλοι?