Στεκόμαστε στο στόμιο της τουαλέτας και φοβόμαστε μην πέσουμε μέσα. Λές και η λεκάνη είναι μιά άβυσσος και το άνοιγμα των ποδιών μας μικρότερο απο αυτο του Κολοσσού της Ρόδου. Είμαστε ευτυχισμένοι μέσα στον μικρόκοσμό μας, τους τοίχους που έχουμε κτίσει γύρω ΜΑΣ, γύρω απο τα πτυχία ΜΑΣ, την εργασία ΜΑΣ, την περιουσία ΜΑΣ, την θέση ΜΑΣ στην κοινωνία.
Οταν δεν έχουμε τον καιρό και την διάθεση για τα μικρά πραγματάκια της ζωής μας και τα αναβάλλουμε για αργότερα γιατί τώρα έχουμε να χτίσουμε τους τοίχους του image που ΜΑΣ περιβάλλει σαν το φωτοστέφανο των αγίων, έρχεται κάποτε η στιγμή να θέλουμε να γυρίσουμε σε αυτά, να τα γευτούμε βρε αδελφέ, τώρα που γίναμε καταξιωμένοι, που πιάσαμε τον τράγο απο τα αρχ@@@@ και νομίζουμε ότι εμείς κινούμε τα νήματα του κόσμου..έτσι λέμε να γευτούμε τα μικρά αυτά πραγματάκια που αφήσαμε πίσω μας..μόνο που έχουν χαθεί, ενώ το μόνο που μένει είναι το είδωλό μας στο νερό της τουαλέτας να μας νεύει ειρωνικά και να μας βγάζει τη γλώσσα.
Ξέρεις τώρα τι είναι αυτό που μας κυβερνάει, που μας αναγκάζει να κυττάμε πίσω, δίπλα, κοντά αλλά ποτέ μέσα στην λεκάνη της ύπαρξής μας?
Να σου πώ εγώ τι είναι.
Είναι ο φόβος μήπως δεν μοιάζουμε με τον γείτονα, τους άλλους αυτούς που μας στεφάνωσαν καθως πρέπει..
Και εγώ είμαι η τρελλή που γράφει τις παράνοιες του μυαλού μου, μωρέ τι μας λές, η τρέλλα μου με απελευθερώνει απο τις αλυσίδες των "πρέπει" και του "τι θα πεί ο κόσμος", όχι δεν είμαι καθώς πρέπει, είμαι καθώς θέλω
Το καταλάβατε?
Το εμπεδώσατε?
Μπράβο.
Οταν δεν έχουμε τον καιρό και την διάθεση για τα μικρά πραγματάκια της ζωής μας και τα αναβάλλουμε για αργότερα γιατί τώρα έχουμε να χτίσουμε τους τοίχους του image που ΜΑΣ περιβάλλει σαν το φωτοστέφανο των αγίων, έρχεται κάποτε η στιγμή να θέλουμε να γυρίσουμε σε αυτά, να τα γευτούμε βρε αδελφέ, τώρα που γίναμε καταξιωμένοι, που πιάσαμε τον τράγο απο τα αρχ@@@@ και νομίζουμε ότι εμείς κινούμε τα νήματα του κόσμου..έτσι λέμε να γευτούμε τα μικρά αυτά πραγματάκια που αφήσαμε πίσω μας..μόνο που έχουν χαθεί, ενώ το μόνο που μένει είναι το είδωλό μας στο νερό της τουαλέτας να μας νεύει ειρωνικά και να μας βγάζει τη γλώσσα.
Ξέρεις τώρα τι είναι αυτό που μας κυβερνάει, που μας αναγκάζει να κυττάμε πίσω, δίπλα, κοντά αλλά ποτέ μέσα στην λεκάνη της ύπαρξής μας?
Να σου πώ εγώ τι είναι.
Είναι ο φόβος μήπως δεν μοιάζουμε με τον γείτονα, τους άλλους αυτούς που μας στεφάνωσαν καθως πρέπει..
Και εγώ είμαι η τρελλή που γράφει τις παράνοιες του μυαλού μου, μωρέ τι μας λές, η τρέλλα μου με απελευθερώνει απο τις αλυσίδες των "πρέπει" και του "τι θα πεί ο κόσμος", όχι δεν είμαι καθώς πρέπει, είμαι καθώς θέλω
Το καταλάβατε?
Το εμπεδώσατε?
Μπράβο.
16 σχόλια:
Μεγάλο πράγμα να είσαι ελεύθερος.
Πολύ δύσκολο.
Μόλις σε ανακάλυψα! Και τι βρήκα; ότι μάλλον έχεις πραγματοποιήσει βουτιά στο δικό μου το άδυτο (εγγέφαλο, ε, όσο λίγο διαθέτω, τέλος πάντων...) και γράφεις τις δικές μου θέσεις! Τι σύμπτωση είναι αυτή, βρε παιδί μου! Μιά ζωή προσπάθεια να είσαι ελεύθερος! Ευτυχώς κάτι κατάφερα. Εσύ;
Να το πω πιό σωστά: Μόλις ανακάλυψα ετούτο σου το Βλογ! Το άλλο, με τις λιχουδιές το ήξερα... Από τη γαστριμαργία δεν ελευθερώθηκα ποτέ, δυστυχώς (ή ευτυχώς...). Και να και η σύμπτωση: αυτή τη στιγμή ακούω τον Μαμαλάκη στο ραδιόφωνο να διαφημίζει κάτι...
"Εδώ μέσα" τελικά είσαι ότι τραβάει η όρεξή σου... (ελευθερία ή παράνοια, συμβατές έννοιες...)
Το εμπεδώσαμε καλή μου...
Τρέχω προς τας τουαλέτας να καταθέσω μια επιταγούλα και έφτασα!
;ο)
Mαρίνα, καλά κάνεις και έχεις όλο το δικαίωμα να είσαι καθώς θέλεις και αυτό είναι το μόνο ΠΡΕΠΕΙ και όχι το καθώς πρέπει των άλλων..
Παιδιά δεν μιλάω για μένα, για΄κάτι ιδεατό μιλάω που ακόμη δεν το έχω φθάσει.
dormammu, πολύ δύσκολο όντως γιατί ο ελεύθερος στιγματίζεται, όχι μόνο απο την κοινωνική ρετσινιά αλλά και απο την επαγγελματική..
Και μετά τι τρώνε?
epicure, δεν μπορούμε να ελευθερωθούμε απο τα πάντα, είναι νωρίς να αγιάσουμε..άστο καλύτερα..αυτό που μου αρέσει στον Μαμαλάκη είναι πώς με 3-4 διαφορετικά άσχετα μεταξύ τους υλικά φτιάχνει κάτι πιατάκια..μούρλια..
μικρούλι, προτιμώ την παράνοια, έχει πλάκα, κανείς δεν με παίρνει στα σοβαρά και έχω την ησυχία μου..Την επιταγούλα don't flush it down the loo,pls..έχουμε και ανάγκες εμείς οι τρελλοί, ζουρλομανδύες μοδάτους, τον Ζάρμπαλη για την κόμμωση(με την ψιλή) κλπ
νυχτολούλουδο, απλά συχαίνομαι το καθώς πρέπει γιατί μου μυρίζει υποκρισία και κουφιοκεφαλισμό.
Πιστεύεις λοιπόν κι εσύ στη ζωή πριν από τον θάνατο;
j.j.p, μόνο η ζωή υπάρχει, την οποία οφείλουμε να τιμάμαι και να απολαμβάνουμε. Ο θάνατος για μένα δεν υφίσταται. Απλά θα σταματήσω να είμαι εδώ μαζί με κάποιους ανθρώπους και θα πάω κάπου αλλού..τόσο απλό θεωρώ ότι είναι.
Βρε Μαρίνα, αυτά ισχύουν, αλλά μέχρι ένα σημείο. Νομίζω πως οι περισσότεροι είμαστε αρκετά εγωιστές. Και τα κάνουμε όλα αυτά για να ικανοποιήσουμε τον εγωισμό μας. Όχι τον γείτονα.
Συνεχίζω να αρνούμαι ότι μας κατευθύνουν τρίτοι. Η αλαζονεία μας, η ματαιοδοξία μας, ο εγωισμός μας ναι.
Θέλω να πιστεύω πως κάποιοι από μας, κάποια στιγμή συνειδητοποιούμε κάποια πράγματα, χτίζουμε ένα πιο ηθικό σύστημα αξιών, και σωζόμαστε.
Ο ... κακός της παρέας ήρθε :-)
Ξέρεις Μαρίνα, όσο κομφορμιστικό είναι να φοβόμαστε μη και δεν μοιάσουμε στο γείτονα, άλλο τόσο εγωιστικό και εντέλει καταθλιπτικό είναι, να ονειρευόμαστε να ζήσουμε έξω από τον κόσμο.
Άλλωστε, λες "δεν είμαι καθώς πρέπειμ είμαι καθώς θέλω"
Τούτο το "θέλω" πώς προκύπτει;
Καλή σου ημέρα.
Μαρίνα, σου βγάζω το καπέλο!
Υποθέτω marina ότι συμφωνούμε στο ότι ολα αυτά που κάνουμε τα κάνουμε γιατί έτσι μας επιβάλει και εκεί μας οδηγεί το "τι θα πεί ο κόσμος"
Ας μην μας νοιάζει λοιπόν τι θα πει ο κόσμος, όχι γιατί τους έχουμε όλους γραμμένους αλλά γιατί πραγματικά κατανοούμε ότι τίποτα από όσα μπορεί να πει οποιοσδήποτε δεν επιτρέπουμε να μας αγγίξει.
Φαίνεται απλοϊκό αλλά δεν είναι.
Οι συμβατικοί κανόνες, μονολιθικοί και συχνά ανόητοι γεμάτοι γενικότητες μας επιβάλλονται μόνο αν το επιθυμούμε εμείς.
Αλλά για να πετύχει αυτό είναι ανάγκη να οριοθετήσουμε τον κύκλο των ανθρώπων που μας ενδιαφέρει η γνώμη τους γιατί τους εκτιμάμε.
Αλλα με φειδώ, με φειδώ!
Συνηθως τις χειρότερες δαγκωνιές τις δεχόμαστε από άγαπημένους ανθρώπους που κινούνται με τις καλύτερες προθέσεις!
..o κόσμος όταν θέλει να πει , θα βρει και θα πεί .... είτε εμείς κάνουμε κάτι είτε δεν κάνουμε...
.. γι αυτό γράφουμε τον κόσμο στα παλιά μας τα παπούτσια... και φύγαμε!!!!
Η κατάλληλη εικόνα ;-)))
Να συνεχίσω την σκέψη του Μάρκου;;;
Λέει "δεν είμαι καθώς πρέπει, είμαι καθώς θέλω" Τούτο το "θέλω" πώς προκύπτει;
'Η μήπως "Ειμαι καθώς ΠΡΕΠΕΙ και φωνάζω γιατί δεν έχω ανακαλύψει ακόμα ότι είμαι ΚΑΙ αυτό που θέλω" ;;; ... για εμάς, τους αντιδραστικούς !
Άπειροι συνδιασμοί!
φιλιά
Despoina, ίσως και να είναι έτσι. Δεν λέω ότι μας κατευθύνουν οι άλλοι, λέω ότι μας επηρεάζουν τις προσδοκίες μας, μας θέτουν πρότυπα και εμείς ως εγωίστες τα ακολουθούμε για να αρέσουμε.
Marko, καλημέρα Λύκε. Ξέρεις φαντάζομαι ότι χωρίς τους "κακούς" ιστορίες δεν υπάρχουν :-)). Εχεις δίκιο, ούτε να μοιάζουμε αλλά ούτε και στην απομόνωση. Το καθώς θέλω προκύπτει απο το γεγονός ότι έμαθα να διαλέγω σε ποιούς να μοιάζω, ποιούς να θέτω σαν πρότυπο, συνεχώς να ψάχνομαι (εξ΄ού και η ύπαρξη αυτού του μπλόγκ)και να μαθαίνω. Επίσης να ξέρεις ότι οι αντιρρησίες (όπως εσύ) με σκουντάνε να δώ και την άλλη πλευρά. Ευχαριστώ.
serenity, καλώς ήρθες
ralou, αυτό με τις δαγκωνιές που γράφεις, τό πιασα καλά. Το τι έχω τραβήξει αυτές τις μέρες δεν λέγεται απο αχάριστους και άπληστους ανθρώπους..Δεν είναι ότι δεν ακολουθώ κανόνες είναι ότι δεν θα μιμηθώ για να γίνω αρεστή.
maika, καλώς την. Δυστυχώς δεν μπορούμε να γράψουμε όλο τον κόσμο στα παπουτσάκια μας γιατί, κακά τα ψέμματα, δεν είναι ευχάριστη η απομόνωση στην κορφή του βουνού, παρόλλη τη θέα, οι άλλοι άνθρωποι είναι απαραίτητοι.
kv, αγαπημένοι μου αντιδραστικοί, εσύ και ο Μάρκος!! Η αλήθεια είναι ότι είμαι καθώς ΘΕΛΩ αλλά χρειάζεται να μάθω το καθώς ΠΡΕΠΕΙ..ουααααα! Δύσκολο! Το να κάνω ότι θέλω το έμαθα απο μικρή, μόνη μου έτσι κι αλλιώς ήμουνα, ότι ήθελα έκανα και πάντα εύρισκα ανθρώπους να εντρυφούν αυτόν μου τον τρόπο ζωής και σκέψης..έλα όμως που μου αρέσει να ζώ μέσα στην κοινωνία? Εξ ού και η δημιουργία του What puzzles me, θέλω να μάθω να συνδυάζω αυτό που ξέρω ήδη καλά με αυτό που έχω άγνοια.
Δημοσίευση σχολίου