Παγκόσμια ημέρα του παιδιού σήμερα και θέλω να γράψω εδώ ένα αληθινό γεγονός που βίωσα όταν ήμουνα μικρότερη. Ειχε η μητέρα μου διάφορες γνωστές οι οποίες αντίστοιχα είχανε γιούς και κόρες όλοι μας στην εφηβεία. Κάναμε λοιπόν παρέα. Ενα αγόρι συχνά έλεγε ότι πολλές φίλες της μαμάς του "του κόλλαγαν" ασύστολα, γδυνόντουσαν μπροστά του, τον χάϊδευαν και όχι τώρα που ήταν έφηβος και μπορούσε άνετα να κάνει σέξ μαζί τους και που βεβαίως έκανε αλλά απο τότε που ήταν του Δημοτικού.
Χαράς ευαγγέλια θα πούν όσοι αρσενικοί διαβάσουν αυτό. Για σκεφτείτε όμως τους δικούς σας γιούς και τις δικές σας κόρες στα 8-10 ή και 11 χρόνια τους να τους/τις πασπατεύουν δήθεν φιλικά ενήλικες άντρες και γυναίκες. Φίλοι σας. Συγγενείς σας.
Η παιδεραστία δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, μπορεί να προκύψει και στο δικό σας σπίτι απο τα πιό κοντινά σας πρόσωπα.
13 σχόλια:
Χαζομάρα σκέτη ήταν. Αυτό το αγορι σίγουρα τώρα θα έχει προβλήματα, όσο ωραίο και αν ακούγεται σε άλλους.
κοίτα, αυτά συμβαίνουν και μέσα στο σπίτι σου σίγουρα. Όμως αναρωτιέμαι, αφού συνέβαινε σε παιδί κύκλου της μητέρας σου, γιατί συνέβη μόνο σε αυτό το παιδί και όχι και σε άλλα της παρέας?
Ναι, συμβαίνουν πράγματα κάτω από την μύτη μας, κι εμείς δεν παίρνουμε χαμπάρι.
Ξεχνάμε πόσο ευαίσθητες είναι οι παιδικές ψυχές και τα ισοπεδώνουμε όλα!...
Ας μην ψάχνουμε αν το παιδί έλεγε την αλήθεια, έχουμε φορτώσει με τόσα τα παιδιά! Η κακοποίηση δεν έρχεται μόνο σεξουαλικά, κάθε παιδί αντιδρά σε ότι του επιβάλουν.
Κάνεις πάρα πολύ καλά που το επισημαίνεις αυτό-μακάρι να είμασταν ικανοί να το δούμε αυτό που γίνεται μπροστά στα μάτια μας αλλά δεν θέλουμε να το πιστέψουμε.
(Εχουμε μια φίλη, που όταν της είπαμε πρόσεχε, βγάζει μάτι η συμπεριφορά του παππού, κόντεψε να πάθει αποπληξία, σχεδόν γύρισε ενάντια στις φίλες της, αντί να δώσει σημασία στην πιο απομακρυσμένη και λογική ματιά των τρίτων...)
Συνήθως, οι ίδιοι οι γονείς ή κάνουν τα παιδιά τους απαθή από το συνήθειο να τα χαϊδεύουν και να τα φιλάνε (σχεδόν παντού) ή τα τρομοκρατούν με οποιονδήποτε τα πλησιάσει. Τόσο έντονη είναι η φοβία περί παιδεραστίας που ακόμα σες ιδιαίτερά μου μένω μακριά και προσέχω κάθε κινησή μου και κάθε άγγιγμα που μπορεί να παρελμηνευτεί.
οι περισσότεροι βιασμοί ανηλίκων γίνονται από άτομα του στενού οικογενιακού κύκλου....!
Δυστυχώς οι στατιστικές επιβεβαιώνουν αυτό που λες μεθυσμένα χρώματα. Φρίκη.
nassos, αυτό το αγόρι όταν μεγάλωσε κόλλησε στη φούστα της μητέρας του που του καθόριζε όλη του τη ζωή. Και όταν πέθανε η μητέρα του έκανε απόπειρα αυτοκτονίας.
mafalda, συμβαίνουν παντού. Αλλά όπως λές, και ευτυχώς, μεμονωμένα περιστατικά. Δεν ξέρω γιατί δεν έγινε π.χ. σε μένα και έγινε στον άλλον.
sofi-k, κάτι που φαίνεται εντελώς αθώο μπορεί να μήν είναι. Και ο τραυματισμός στα παιδιά απύθμενος
allitnil, ακόμη και αν το παιδί έλεγε ψέμματα τότε, η εξέλιξη της ζωής του μετά το κάνει προβληματικό.
lemon, μερικοί άνθρωποι δεν μπορούν να πιστέψουν ότι οι ίδιοι οι συγγενείς τους μπορεί να "πειράξουν" το παιδί τους. Και όταν το μάθουν δεν το δέχονται. Οπως η μητέρα του αγοριού που ανέφερα. Ποτέ δεν πίστεψε ότι οι φίλες της τον "πασπάτευαν" όταν ήταν παιδί, πίστεψε ότι ο μικρός έλεγε ψέμματα. Και τον χτυπούσε γι' αυτό. Στο τέλος ο μικρός τάπαιξε, κατέληξε σε ψυχιάτρους.
o δείμος του πολίτη, Εχουμε φοβηθεί και τη σκιά μας..αλλά είναι τόσα αυτά που ακούμε..Από την άλλη όπως και εσύ, με το που βλέπω παιδί αλλάζω δρόμο. Μηπως μιά ένδειξη αγάπης παρερμηνευτεί. Ζούγκλα αγαπητέ μου.
mεθυσμένα χρώματα, δυστυχώς έτσι είναι, τουλάχιστον οι στατιστικές αυτό δείχνουν.
Φοβομαστε να μιλησουμε με τους αλλους για να μην δημιουργησουμε τριβες και να μην μας παρεξηγοσυν, φοβομαστε να ειμαστε φιλικοι με τους αλλους, φοβομαστε να ειμαστε φιλικοι με τα παιδακια...
Μηπως αυτες οι συμπεριφορες ειναι που προκαλουν προβληματα? Σιγα τωρα αμα μου κανει γκριματσες ενα πιτσιρικι που δεν θα του τις ανταποδοσω η δεν θα χαμογελασω μηπως και με παρεξηγησει ο γονιος.
Τι εικονα δινω σε αυτο το παιδι. Οτι ολοι πρεπει να ειμαστε κλειστοι και σφιγμενοι? Ελεος!
σωστη αποψη!
Γεγονός είναι ότι πάντα υπήρχαν τέτοια περιστατικά. Αλλά επειδή τα ΜΜΕ δεν είχαν μπει στη ζωή μας όπως σήμερα, δεν έβγαιναν με τόση ένταση προς τα έξω. Πόσοι δεν έχουμε ακούσει από παιδικούς φίλους και συμμαθητές αντίστοιχα περιστατικά; Γι αυτό πρέπει να έχουμε πραγματικά τα μάτια και τα αυτιά ορθάνοιχτα.
Δημοσίευση σχολίου