Ενα σάββατο

...χθές πήγαμε μιά βόλτα εκτός Αθηνών, παρόλλο τον κακό και μουντό καιρό, φύγαμε μακριά απο τη λύπη. Ο καιρός δεν έχει να κάνει με τις διαθέσεις μας, άμα είναι να την κάνουμε πάμε και με καταιγίδα..ιδιαίτερα με καταιγίδα και βροχή.

Στο δρόμο δεν έβρεξε, αντίθετα πότε άνοιγε ο ουρανός και πότε έμενε στις κλειστές του. Σταματήσαμε στον Γρηγόρη και καταβροχθίσαμε μία φοκάτσια. Παράδοση. Μόνο εκεί τρώμε το συγκεκριμμένο και πάντα μέσα στο κρύο του χειμώνα.

Φθάσαμε νωρίς, μας υποδέχθηκαν οι χαρούμενες φατσούλες των σκύλων και 2 νέα κουτάβια που κάποιοι πιό σπλαχνικοί απο τους άλλους γείτονες μας πέταξαν, σύνολο 10 στόματα. Ταϊσαμε κατά κόρον. Ψύχρα και υγρασία, αδύνατον να κάτσουμε έξω.

Το τοπίο είναι πάντα αλλιώτικο πίσω απο την πόρτα, με προσκαλεί αγέρωχα "Βγες έξω αν τολμάς!" Τα κάγκελλα της ζωής μου δημιουργούν τους δικούς τους ρυθμούς, εμείς ακολουθούμε αβίαστα. Ανάψαμε και το τζάκι γιατί η θερμοκρασία μέσα στο σπίτι ήταν κάτω απο τους 10 βαθμούς Κελσίου...μπρρρ!
Ο Κ. μαγείρεψε μαύρα μακαρόνια σουπιάς με σολωμό και μανιταρια, ήπιαμε κόκκινο κρασί.
..πολύ κρασί, τόσο όσο να ζεσταθούμε, να χαλαρώσουμε μπροστά στη φωτιά, ξάφνου βγήκε ένας ήλιος μουδιασμένος και φώτισε τα τζάμια που θολά τα βλέπανε τα μεθυσμένα μας μάτια.
Κοιμηθήκαμε και χαλαρώσαμε μαζί με τους σκύλους, ο καθένας στο χώρο του βέβαια, αρκετά κοντά όμως ώστε να αισθάνονται οι μεν την παρουσία των δέ. Συντροφικότητα.

Γυρίσαμε στην Αθήνα μέσα στη νύχτα.

Νύχτα με καθαρό ουρανό και αστέρια.

Εξω ελάχιστα αυτοκίνητα, μεσα όμως είχαμε συναυλία.

Βέρντι.

Φτερό στον άνεμο, όπως η ζωή μας παντού και πάντα.