Οσο είμαστε μόνοι μας χωρίς ταίρι, είμαστε μόνο "μου", αποφασίζουμε οι ίδιοι για τη ζωή μας, τη δουλειά, τα χρήματα, το μέλλον. Απο τη στιγμή που ζευγαρώνουμε και κατά κάποιο τρόπο δημιουργούμε ένα κοινό μέλλον, λογικά μεταφερόμεθα στο "μας". Αρχίζουν οι κοινές αγορές, ίσως οι κοινοί λογαριασμοί για τα κοινά έξοδα, αναλαμβάνουμε κοινές ευθύνες π.χ. ένα στεγαστικό, πληρωμή λογαριασμών, ανατροφή παιδιών κλπ.
Ομως υπάρχουν φορές που γίνεται παρεξήγηση στα "μας", καμμιά φορά παίρνουμε τον άλλον for granted ότι τόσα χρόνια είμαστε μαζί, πάνω-κάτω τον/την έχουμε μάθει και θεωρούμε ότι δεν χρειάζονται πολλοί διάλογοι για να γίνουν μερικά πράγματα, οπότε ξεχνάμε το "μας", δεν λέμε τίποτα και τα κάνουμε όπως μας βολεύει χωρίς να μιλήσουμε πρώτα στο ταίρι μας. Αυτό γίνεται
- είτε γιατί φοβόμαστε μία πιθανή άρνηση, οπότε τον /την φέρνουμε προ τετελεσμένου γεγονότος (οπότε τι θα κάνει θα το καταπιεί),
- είτε γιατί δεν τον πολυ-υπολογίζουμε τον άλλον, "έλα μωρέ τώρα, γάϊδαρο θα του χαρίσω, στα δόντια θα κολλήσουμε" και δεν τα λέμε όλα
- είτε το αφήνουμε στο φλού, οπότε όταν ξεκαθαριστεί ο άλλος βλέπει τι έγινε χωρίς να ερωτηθεί και γίνεται βέβαια ΘΗΡΙΟ.
Παράδειγμα.
Η ανακαίνιση ενός σπιτιού. Και η δυό πλευρές θέλουν μία γενική επισκευή ή κάθε πλευρά όμως λειτουργεί στο επίπεδο "μου", που σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να βάψει το σπίτι όπως του αρέσει χωρίς να συμπεριλάβει τον άλλο.
Χωρίς να πεί " να βάφαμε την κρεββατοκάμαρα, γαλάζια. Πώς σου φαίνεται η ιδέα μου?" Ετσι ο άλλος ενημερώνεται και καλείται να συμμετέχει στα σχέδια δηλώνοντας τις απόψεις του.
Ενώ αν πάει και το βάψει γαλάζιο και μετά έχει την απαίτηση να μ' αρέσει κιόλας, αισθάνομαι πάρα πολύ θυμωμένη.
"Μαζί ρε φίλε δεν θα ζήσουμε στο σπίτι, μαζί δεν θα τα μοιραζόμαστε? Γιατί λοιπόν με χέζεις και δεν με συμπεριλαμβάνεις στα πρότζεκτ σου?
Γιατί με φέρνεις προ τετελεσμένου?
Για να πατάξεις πιθανές αντιρρήσεις με το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν"?
Χρυσή τομή δεν υπάρχει?
Γιατί να πρέπει να ανεχθώ τη μετάλλαξη του "μας" σε "μου""?
Ετσι έρχεται η ρήξη και όποια καλή πρόθεση να υπάρχει, πάει περίπατο.
Ο πρώτος που έχει μάθει να λειτουργεί σαν μοναχικός λύκος, δεν καταλαβαίνει γιατί ο δεύτερος νευριάζει, αντιστέκεται, φωνάζει, στενοχωριέται και βγάζει το συμπέρασμα ότι δεν αγαπιέται.
Δεν καταλαβαίνει ότι παίρνοντας μία απόφαση μόνος του αποκλείει τον άλλον απο την κοινή τους ζωή. Κάνει το "μας" τους "μου" και γκρεμίζει τα θεμέλια της σχέσης.
.
17 σχόλια:
Τα θεμέλια γκρεμίζονται όταν σε σειρά απόφασεων επικρατεί το "μου" και όχι το "μας"...όταν η περίπτωση είναι μοναδική θεώρησέ το "κεκτημένη ταχύτητα".Καμιά φορά μετά από χρόνια αποφάσεων "μας" νομίζει ο άλλος ότι σε ξέρει τόσο καλά ώστε να είναι και σε θέση να πάρει και την απόφαση "σου".
Η σχέση δε διαλύεται από μία παραχώρηση ούτε από μία ανακαίνηση. Η σχέση διαλύεται όταν κάτι που μας ενοχλεί δεν το λέμε και συσσωρεύουμε μέσα μας πολλές παραχωρήσεις και φτάνουμε να αποφασίζουμε συναισθηματικά. Σχέσεις ετών-ζωής δεν αφήνονται σε παρορμητικές αποφάσεις. Όλοι τα περνάμε αυτά σε μία συμβίωση. Ωστόσο, πιστεύω πως έχουμε δίπλα μας ό,τι μας αξίζει (είτε γιατι είμαστε εμείς καλοί, είτε επειδή το κρατάμε ενώ δε μας αρέσει είτε διότι δεν προσπαθούμε να δούμε μέσα του και να δείξουμε την ενόχλησή μας).
Δε λέω ότι φταις, αλλά θα φταις αν δε πεις τι σε ενοχλεί με καθαρά λόγια και ειλικρίνεια. Θέλει κουβέντα και σκέψη, νομίζω.
What we cannot speak about we must pass over in silence
Αχ, πόσο σε καταλαβαίνω! Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, ειδικά οι συμβιώσεις! Δύσκολα αφήνουμε το "εγώ" στην άκρη και δύσκολα παραδεχόμαστε τα λάθη μας! Εμένα, πάντως, αν μου το έκανε αυτό θα πληγωνόμουν πολύ,έστω κι αν δεν είναι κάτι τόσο σημαντικό για μερικούς!
:)
Σωστό αυτό που λές, αν και καμιά φορά το "μου" ξεφεύγει, τελείως κατά λάθος και χωρίς κακή πρόθεση....
vanessa, συμφωνώ.
δειμος του πολίτη, δεν είμαι απο τους ανθρώπους που εκδηλώνονται πολύ εύκολα. Παίρνω φωτιά όμως γρήγορα και μετά..όλα τα κάστανα βγαίνουν απο τό τσουβάλι. Θα δείξει.
cgp, Οχι, όχι, όχι. Η σιωπή κανεναν δεν βοήθησε. Ακόμη και ο καυγάς είναι πάντα πιό επικοδομητικός. Και γιατί να μη μιλήσεις? Εδώ και τώρα ζούμε.Και μαθαίνουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο
vlacha, πόνεσα ιδιαίτερα γιατί ενώ η πρόθεση είναι η καλύτερη, η συμπεριφορά ήταν πολύ άπονη. Ελπίζω να το κατάλαβε. Μακάρι.
An-lu, φυσικά και δεν υπάρχει κακή πρόθεση. Μόνο καλή υπάρχει. Ομως μερικές φορές ξεχνάμε τους άλλους ότι μπορεί να πονάνε με κάποιες συμπεριφορές. Βάζουμε σαν νο. 1 τα δικά μας και οι άλλοι πάνε περιθώριο.
Ouch! Αυτό πόνεσε,γιατί θυμίζει πολλά (κι όχι βέβαια πώς θα βάψουμε τη κρεβατοκάμαρα)! Δίκιο βουνό , Μαρίνα μου! ;)
To μας ειναι υπέροχο στην αρχή κάθε σχέσης, αργότερα όμως ελλατώνεται και σου χαλά τη γλύκα, λίγη υπομονή θέλει και κατανόηση απο τη μεριά του με "τον τρόπο" σου φυσικά και θα το καταλάβει, θέλει δεν θέλει, δεν νομίζω να μην ξέρεις τα κουμπάκια του???
υπομονή και φιλιά
στην αρχή το μας είναι παντού σε κάθε μας βήμα. με τον καιρό όμως καταλαβαίνεις ό,τι εάν δεν πάρεις από μόνη σου ορισμένες αποφάσεις ακόμα ο άλλος θα το σκέφτεται...
άρα, τις παίρνω και δεν ρωτάω ειδικά όταν ο άλλος δεν έχει φαντασία πχ στα χρώματα του σπιτιού.
καλό είναι το μας αρκεί να μην υπονομεύει το μου και πάνω από όλα να αφήνει λίγο χώρο και στο μου να κινείται,το βασικό είναι να υπάρχει συνεχή επικοινωνία τού μας με το μου ;)
δύσκολο... κανονικά σε μια σχέση θα πρέπει να υπάρχει το "μας", αλλά χωρίς το "μου", δεν μπορεί να υπάρχει ο καθένας μας, προκειμένου να χωρέσει στο "μας".
Άρα... άμα κανείς δεν έχει σκοπό να φακελώσει τον άλλο με τις πράξεις του, μπορεί να αποφασίζει όπως χρειάζεται, και αν δεν η απόφαση ήταν ανεπιτυχής, ε και τι έγινε. Άνθρωποι ήμαστε να συζητήσουμε και να βρούμε λύσεις για όλα όσα πήγαν στραβά. Άμα δεν υπάρχει κακή πρόθεση, όλα βρίσκονται :-)
sorry, εννοούσα καπελώσει και όχι φακελώσει...
renata, το βάψιμο είναι ένα απλό παράδειγμα. Η πραγματικότητα είναι πιό περίπλοκη. Και, ναί πονάει όταν μετά απο τόσα χρόνια διαπιστώνεις πέρα απο 1 φορά ότι το "μου" του υπερτερεί.
fibi, ναί ξέρω, θα καταλάβει συν τω χρόνω..συμφωνώ. Ομως μετά απο τόσο καιρό που είμαστε μαζί δεν θα έπρεπε ήδη να ξέρει?
mεθυσμένα χρώματα, χμμ! στη σχέση αυτή μ' αρέσει να μοιραζόμαστε τις αποφάσεις μας. Ετσι κι αλλιώς στην εργασία και αλλού εκτός σπιτιού, μόνοι παίρνουμε αποφάσεις, στο μαζί όμως θέλω να είναι κοινές.
street spirit, εδώ το "μου" υπονομεύει το "μας". Θεωρεί ότι με ξέρει καλά και με παίρνει πότε-πότε σαν δεδομένη και δεν συζητάει. Ετσι γίνεται..της κακομοίρας μετά.
vista, δύσκολο όντως. Το συζητήσαμε βέβαια, γιατί διάβασε το πόστ αυτό και κάποια πράγματα ελέχθησαν, ελπίζω μόνο να καταλαβαίνει τη σημασία του όλου θέματος. Θα δείξει.
Για ένα "μας" χρειάζονται δύο "μου"...
Κάπου μπερδεύτηκα προς το τέλος. Αν έχει ο ένας μάθει να λειτουργεί σαν μοναχικός λύκος, τότε υπήρξε ποτέ "μας"; Ή πάντα ήταν "μου";
Όλοι κάποτε, θέλουμε λίγο μέλι και λίγο κόκκινο για να θυμηθούμε...
συμβαίνουν αυτά, dont worry, μπόρα είναι θα περάσει:)
Jason, όχι απαραίτητα, μπορεί να είναι "μου" εις το τετράγωνο. Εξαρτάται απο το τι ο καθένας αποφασίζει να δώσει στη σχέση
Juanita, ο μοναχικος λύκος εμφανίζεται όταν σκουραίνουν τα πράγματα και η ανασφάλεια αυξάνεται. Τότε το παίζουμε ωραίοι και ανεξάρτητοι και πάπαλα.
Fibi, συμβαίνουν ναί, όμως δεν θέλω να γίνονται πολύ συχνά γιατί μου χαλάει το κέφι. Και άμα χαλάσει, σ' αυτό το σπίτι πάντα, το κέφι μου χαλάει μετά ολονών το κέφι.. ξέρεις τώρα..σκοινί κορδόνι πάει.
Δημοσίευση σχολίου