Νοσταλγία σε ρόζ-κόκκινο

Δεν έχω κατασταλάξει μέσα μου τι είδους πάζλς μου αρέσει να κάνω..Με τραβάει φοβερά η μεσαιωνική ζωγραφική, τα illuminated manuscripts με τους μήνες και τα Γοτθικά ημερολόγια, θέματα σαν το fleurs de Lys και μύθους για ευαίσθητες πυργοδέσποινες και ντροπαλούς ιππότες της στρογγυλής τραπέζης. Οποτε τα βρίσκω στο εμπόριο τα αγοράζω. Ομως δεν κυκλοφορούν πολύ.

Παλιά έφτιαχνα μετα μανίας Προ-ραφαελικούς, ως επί το πλείστον Rosetti, Burne-Jones, τώρα πιά όμως τους άφησα. Οχι πως άλλαξα γούστα, απλά τα πάζλς πάνε με τις διαθέσεις μου. Ποιά θέλω να είμαι αυτόν τον καιρό?

Το κόκκινο αυτό μικρό πάζλ των 500 κομματιών (το οποίο έκανα σε ένα σβκ) έχει ζωγραφιές απο το παρελθόν, τσαντάκια κυριών του '20, γάντια μέχρι τον αγκώνα, μεταξωτό παπιγιόν, μία δαντελένια βεντάλια, vintage που ίσως να είναι μόδα αλλά που καταφέρνει να με παρασύρει στην ασφάλεια του παρελθόντος. Κόκκινο το χρώμα του πάθους. Mais oui, το έχω δοκιμάσει το πάθος και το έχω χαρεί. Και φυσικά δεν είναι τελειωμένο, εξελίσσεται όπως και εγώ.
Το ρόζ πάζλ των 1000 κομματιών μου πήρε περισσότερο χρόνο. Ισως επειδή ήταν ρόζ. Δεν μου αρέσει σαν χρώμα. Μου θυμίζει την παιδική μου ηλικία που ήταν ρόδινη μέν αλλά χωρίς ελευθερία. Οι άλλοι αποφάσιζαν για το κοριτσάκι με τα ρόζ. Ετσι έκανα ένα νοσταλγικό ρόζ πάζλ για να ξορκίσω τις θύμησες. Αλλά με κούρασε. Τόσο που δεν το έβαλα σε μέρος να φαίνεται. Το έκρυψα σε μία σκοτεινή γωνιά.

Μεγάλωσα και προτιμώ την ελευθερία.