Εξηγείσθε μου καλοί μου μετανάστες που προέρχεσθε απο τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και εργάζεσθε στην Ελλάδα ΓΙΑΤΙ, όταν έχετε εργοδότες τύπου Στάλιν τους σέβεσθε και τους λέτε πατερούληδες παρόλλο που σας συμπεριφέρονται άσχημα και σας έχουν κατατάξει λίγο παρακάτω απο τα πολύτιμα έπιπλά τους,
ενώ αν πέσετε σε δημοκρατικούς ανθρώπους που σας θεωρούν ισότιμα εργαζόμενα άτομα, πολίτες της ίδιας χώρας, και όχι ανθρώπους 3ης-4ης κατηγορίας, δεν τους υπολογίζετε και κυττάτε πώς να τους τη φέρετε?
Είναι γιατί έτσι βρίσκετε τρόπο να βγάλετε απο πάνω σας τις λογείς κακές συμπεριφορές που τρώτε κάθε μέρα, κάτι σαν εκδίκηση δλδ ή επειδή δεν έχετε ιδέα για το τι θα πεί Δημοκρατία και ισότητα μεταξύ πολιτών?
Τα έχω πάρει πολύ άσχημα με τις διάφορες αλλοδαπές οικιακές βοηθούς/νοσοκόμες που απασχολούσα για την μαμά μου και την κα Π, που ενώ τις μεταχειριζόμαστε σαν εργαζόμενες γυναίκες με ίσα δικαιώματα με όλους, εκείνες με τον τρόπο τους μου λένε ότι προτιμούν να τις βρίζω, να κάθομαι με το βούρδουλα απο πάνω τους και να τους κάνω τη ζωή ποδήλατο.
Και επειδή δεν το κάνω, με τιμωρούν με πολύ κακές συμπεριφορές, τόσες που αναγκάζομαι να τις απολύσω.
Λένε για τους Ελληνες ότι είμαστε ρατσιστές. Είμαστε το παραδέχομαι. Ομως δεν είναι όλοι. Γιατί οι κύριοι μετανάστες απο τη μιά παραπονούνται για ρατσισμό και απο την άλλη τιμωρούν όσους δεν είναι ρατσιστές? Ε?
11 σχόλια:
Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι εν Ελλάδι μετανάστες έτσι. Η νοοτροπία των περισσότερων ατόμων στα πρώην κομμουνιστικά κράτη είναι όπως ακριβώς την περιγράφεις. Αν τους απλώσεις την παλάμη, θα σου φάνε το χέρι (δικό τους ρητό αυτό, πέρα για πέρα αληθινό). Δύο χρόνια περίπου στην Βουλγαρία, ανακαλύπτω ότι όσο περισσότερο τους αντιμετωπίσεις ανθρώπινα, τόσο πιο ζωώδης είναι η συμπεριφορά τους. Επιδιώκουν τον φόβο, σε αναγκάζουν να τον χρησιμοποιήσεις άθελά σου. Η ισότητα, η Δημοκρατία, είναι γι΄αυτούς απλά λέξεις. Δεν είναι θέμα ρατσισμού νομίζω. Αυτή η συμπεριφορά μας προκαλείται, κι όσο κι αν προσπαθούμε να παραμείνουμε άνθρωποι, μας πνίγει η αγανάκτηση. Αχάριστοι ευεργετηθέντες, απλά.
Georgia Ευτυχώς βρήκα άνθρωπο να με καταλαβαίνει. Μιλάμε για απίθανες τρομερές καταστάσεις. Γονατίζουν όταν τους φέρνονται σαν να είναι σκουπίδια και φιλάνε το χέρι του βασανιστή. Το δικό μου όμως χέρι πάνε να το φάνε. Αισθάνομαι απαίσια, δεν μπορώ να συμπεριφέρομαι σαν Χίτλερ, δεν μου βγαίνει με αποτέλεσμα να ταλαιπωρούμαι πάρα πολύ.
Παρόλλη την Περεστρόϊκα και την ελευθερία, προφανώς προτιμούσαν τη μπότα των Μπολσεβίκων, τι να πώ πιά!
Δεν ξέρω αν έχεις δίκιο. Ο φόβος δεν είναι θέμα ρατσισμού και δεν οδηγεί πάντα σε καλή συμπεριφορά όπως παρουσιάζεις. Από την άλλη, μην ξεχνάς ότι τη δημοκρατία της αδιαφορίας, εμείς τη διδάξαμε.
Τι να σου πω...η αλήθεια είναι πως ακόμα κι εκείνοι, δεν ξέρουν πως θέλουν να τους φέρονται...
Παιδιά, δυστυχώς όταν το βιώνεις έχεις άλλη άποψη. Οχι απλώς δεν είμαι ρατσίστρια, έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι, που οι οικονομικοί μετανάστες είχαν ίδια μεταχείριση με εμένα και τις αδελφές μου, ήταν αδέλφια μου. Αλλά ζώντας εδώ είδα τα πράγματα εντελώς διαφορετικά. Είχα όλη την καλή διάθεση να δώσω αγάπη, την μοίρασα μάλιστα απλόχερα. Κι ενώ πάντα έχω την άποψη ότι σου επιστρέφεται, ό,τι ακριβώς δίνεις, εδώ συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Οση αγάπη έδωσα, τόσο πιο ακριβά την πλήρωσα. Αυτοί που ευεργετήθηκαν πολλοί, αυτοί ήταν εκείνοι που φέρθηκαν - και φέρονται- με τον χειρότερο τρόπο. Ναι, άλλαξα, μπορεί να μην έγινα ρατσίστρια , αλλά δεν τους αντέχω με τίποτα και ξέρω ότι τίποτε καλό δεν έχω να περιμένω από αυτούς. Κι όσο απόλυτο κι αν ακούγεται, το πιστεύω ακράδαντα.
Τα θέματα της συμπεριφοράς των ανθρώπων είναι τόσο πολύπλοκα...
Είναι σίγουρο ότι ο τρόπος που ζούσανε τους έχει διαμορφώσει και τις αξίες. Σίγουρα δεν είναι όλοι ίδιοι..
Σίγουρα όμως επίσης, αρκετοί εμφανίζουν κανονικότητες στην συμπεριφορά σαν και αυτές που περιγράφεις, που δεν μπορείς να μη τις δεις..
Καλησπέρα
Μαρίνα νομίζω πως το θέμα για το οποίο μιλάς έχει να κάνει γενικότερα με τα όρια μιας κοινωνίας.Στη δική μας κοινωνία υπάρχει κάποιο όριο;Οχι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει.Να αφήσει το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο να μπει στο σπίτι σου και να σε ληστέψει ,εύκολα να σε κλεψει κ.ο.κ
Βλέποντας ο μετανάστης γενικότερα το χάος που επικρατεί πράττει με τον τρόπο του το ίδιο που κάνουμε κάθε μέρα κι εμείς.
Αρα ο πρώτος διδάξας είμαι εγώ.Ο άλλος που έρχεται για πρώτη φορά πατά στα βήματά μου.
an-lu, το καταλαβαίνω αυτό. Ομως πώς θα καταλαβουμε πώς θέλουν να τους συμπεριφορόμαστε?
Marko, δυστυχώς τα παλιά καθεστώτα γαλούχησαν γενιές και γενιές πρώην σοβιετικών χωρών. Δουλεύω με μετανάστες πολλά χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα με Πολωνούς, Ινδούς και Αφρικανούς. Καλοί μεροκαματιάρηδες άνθρωποι που κυττάγαν τη δουλειά τους και δεν προσπαθούσαν να μας κυβερνήσουν.
alex, το θέτεις το θέμα σωστά. Η Ελλάδα αποτελείται απο Ελληνες που δεν σεβόμαστε ούτε ο ένας τον αλλο, ούτε τον εαυτό μας. Το βλέπουν οι ξένοι αυτό και φυσικά το αντιγράφουν. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν φέρονται έτσι. Αλλά σε θέματα συμπεριφοράς μαζί με τα ξερά πάνε και τα χλωρά. Εξαιτίας μίας συγκεκριμμένης πρωτοβουλίας της έμμισθης (καθ' όλα νόμιμης) μετανάστριας έπαθα τοξική δηλητηρίαση (http://kathimerinitrella.blogspot.com). Αν ήμουνα μιά στρίγγλα, θα με φοβόταν και δεν θα τόλμαγε να κάνει τίποτα.
Εμείς όταν ήμασταν μικροί, επειδή οι γονείς μας δούλευαν και γύριζαν αργά γενικώς, είχαμε για καιρό γυναίκες εσωτερικές στο σπίτι, οι οποίες συνήθως προέρχονταν από τέτοιες χώρες, όπως αυτές που περιγράφει η georgia στο πρώτο comment.
Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια καθημερινά στο ίδιο σπίτι με τέτοιους ανθρώπους, λοιπόν, θέλω και οφείλω να πω ότι το comment αυτό της geοrgia με εκφράζει.
Και πιστέψτε με... ως οικογένεια ήμασταν καλοί... πολύ καλοί εργοδότες. Και μάλλον παραήμασταν καλοί.
Σε κάτι δε με καλύπτετε όμως και θα ήθελα να το προσθέσω.
Να σας πω λοιπόν ένα άλλο περιστατικό, κάνοντας μια μικρή κατάχρηση χώρου εδώ.
Πριν να ξεκινήσει όλη αυτή η ιστορία με τις αλλοδαπές στο σπίτι μας, είχαμε για αρκετό καιρό στο σπίτι μια γυναίκα, Ελληνίδα, μέσης ηλικίας, ερχόταν κάθε πρωί τις καθημερινές για να κάνει δουλειές και κυρίως να προσέχει τη μικρή, τότε, αδερφή μου. Ήταν πραγματικά πολύ καλή γυναίκα, τη θεωρούσαμε σα μέρος της οικογένειας, η αδερφή μου ακόμα και σήμερα, μετά από πάνω από 10 χρόνια, αναφέρεται σ' αυτήν ως "η γιαγιά-Ε".
Ο άντρας της δούλευε στα λατομεία κοντά στο σπίτι μας, πράγμα που διευκόλυνε και τη μεταφορά της καθημερινώς. Μια μέρα, ο άνθρωπος απολύθηκε και η μεταφορά της αυτή δυσκόλεψε, αλλά κυρίως δυσκόλεψε η οικονομική κατάσταση της οικογένειας που τόσο αγαπούσαμε. Έτσι, ο παπούς μου τότε μεσολάβησε, ζητώντας από έναν καλό του φίλο, τον κύριο Β, μεγαλοεπιχειρηματία και ιδιοκτήτη πασίγνωστης τεράστιας αλυσίδας σούπερ μάρκετ, να βολέψει τον άνθρωπο κάπου. Έτσι κι έγινε, ο άνθρωπος έπιασε δουλειά σε ένα σούπερ μάρκετ Β, παρ' όλο που ούτε η προχωρημένη ηλικία του ούτε η μηδενική προϋπηρεσία του ήταν ικανές για να του κερδίσουν την αρκετά καλή θέση που καπάρωσε στο σούπερ μάρκετ.
Κάποια στιγμή, βλέπαμε με τη... γιαγιά-Ε τηλεόραση και είχε ειδήσεις, για κάποια βόμβα που έβαλαν κάποιοι ένα βράδυ σε κάποια τράπεζα και τα έκανε γυαλιά καρφιά. Και γυρνάει και μου λέει "ε ρεεε μια τέτοια βόμα να έπεφτε και στο σπίτι του Β!!!"...
Σοκαρίστηκα.
Θέλω λοιπόν να καταλήξω στο εξής:
Στα καθεστώτα αυτά που περιγράφετε, που οι άνθρωποι μεγάλωσαν μέσα στην ανέχεια, τους έχουν μάθει ότι ο εργοδότης είναι εξ ορισμού εχθρός, ότι εξ ορισμού ο πλούσιος έχει λεφτά που τους ανήκουν. Σε πολλές περιπτώσεις, ίσως ήταν όντως έτσι, γιατί ο πάρα πολύς κόσμος είχε πάρα πολύ λίγα, ενώ πάρα πολύ λίγοι είχαν πάρα πολλά, συνήθως όντως κλεμμένα.
Στη δική μας χώρα, μπορεί να υπάρχουν τόσοι και τόσοι φτωχοί πλην τίμιοι, όμως υποβόσκει συχνά ένας φθόνος προς το κεφάλαιο, που μπορεί νε εκφράζεται με πολλούς τρόπους. Από το ότι "μπορεί να είμαστε φτωχοί αλλά έχουμε καρδιά" (ενώ οι πλούσιοι είναι εξ ορισμού άνθρωποι σκληροί και άκαρδοι) σε όλες τις συναφείς εκφάνσεις του, μέχρι τη βόμβα στο σπίτι του Β. Δεν είναι η ανέχεια που καλλιεργεί τέτοια μυαλά στην Ελλάδα. Είναι η μιζέρια.
Και οι εδώ και οι εκεί, όλοι είναι (σχεδόν) ίδιοι.
Φύλαγε τα ρούχα σου να έχεις τα μισά.
(συγγνώμη για την κατάληψη και πάλι)
είναι θέμα μεγαλώματος, ποτέ δεν φεύγει το 'σύστημα' από μέσα τους.
ίσως είσαι και λίγο άτυχη; τι να πω... πολλοί φίλοι έχουν το ίδιο πρόβλημα.
Jason, κανένα πρόβλημα με "την κατάληψη του χώρου", καλοδεχούμενος. Το θέμα μου το έβαλες σε άλλη βάση. Μιλάς για την αιώνια σχέση αγάπης μίσους "αφεντικού-εργαζόμενου". Αρα πρέπει όλοι οι "αφεντικοί" να είμαστε σκληροί και αδιάφοροι για να μας σέβονται. Ο παπούς σου να μη βοηθήσει τον άνεργο κύριο "στα τσακίδια" . Με στενοχωρεί αφάνταστα αυτή η αντιμετώπιση της αγνωμοσύνης, όμως μου έλυσες την απορία. Και μόλις λυθεί μιά απορία αμέσως ξεπετιέται μιά άλλη (όπως θα ξέρεις ήδη). Πως διάβολε ένας 20άχρονος μπεμπέκος αποδεικνύεται πιο ώριμος απο τη μαμά του (ηλικιακά θα μπορούσα να είμαι μητέρα σου)?
αlexandra, πολύ μπούφος είμαι, πάντα βλέπω στους άλλους το καλό. Πρέπει να ωριμάσω/ξυπνήσω..
Δημοσίευση σχολίου