Είτε δώσεις fakellaki, είτε όχι

δεν είναι σίγουρο ότι θα πάρεις την σωστή διάγνωση. Α λα Αμαλία

Κάποιο Σεπτέμβριο, όταν ήμουνα στο δημοτικό, είχα πάει με τον μπαμπά μου σινεμά σε κάποια παιδική ταινία. Ομως αισθάνθηκε άσχημα και φύγαμε. Γυρίσαμε σπίτι, ξάπλωσε στο καναπέ και εγώ πήγα στην κουζίνα να του ψήσω καφέ. Η μαμά μου έλειπε σε μία επίσκεψη.

Ακουσα τον γδούπο πρίν γίνει ο καφές, έσβησα το γκάζι και έτρεξα στο σαλόνι. Τον βρήκα στο πάτωμα να σφαδάζει, είχαν γυρίσει τα μάτια του και φαινόταν το άσπρο, του έχωσα ένα κουτάλι ανάμεσα στα δόντια του (το είχα δεί σε ταινία) και πήγα δίπλα στη θεία μου. Η θεία τηλεφώνησε στο γιατρό του που έμενε κοντά, ήρθε αμέσως, κάλεσε ασθενοφόρο. Η θεία μου συνόδεψε τον μπαμπά μου και εγώ περίμενα τη μαμά να γυρίσει. Δεν υπήρχαν κινητά τότε.

Τον πήγαν σε ένα νοσοκομείο που δεν θυμάμαι πιά αλλά μετά τις εξετάσεις μεταφέρθηκε αλλού. Ο νευροχερουργός που έβγαλε το πόρισμα λεγόταν Z.K και θυμάμαι έπαιρνε πολλά λεφτά σε κάθε επίσκεψη που του έκανε, θυμάμαι τη μητέρα μου που αγωνιούσε για το πώς θα πληρώσει τον γιατρό. Του έκανε όλες τις εξετάσεις που υπήρχαν και η διάγνωση ήταν "κρίση επιληψίας" παρόλλο που δεν είχαμε την ασθένεια στην οικογένεια. Η θεραπεία που ακολούθησε ήταν αυτή των επιληπτικών.

Η μητέρα μου όμως δεν ησύχαζε. Εστειλε τις εξετάσεις στην Αγγλία και μόλις μπόρεσε πήρε τον μπαμπά και πήγαν στο Λονδίνο*. Οι γιατροί είδαν τις εξετάσεις και ξαναέκαναν κάποιες απο αυτές με τα δικά τους μηχανήματα. Προ κομπιούτερ και λέηζερ εποχής. Και φάνηκε ένας όγκος σαν μικρή φακή. ΜΕ ΓΥΜΝΟ ΜΑΤΙ ΦΑΝΗΚΕ. Και στις παλιές εξετάσεις υπήρχε, μόνο που ο σούπερ-ντούπερ γιατρός δεν τον πρόσεξε, ίσως να θεώρησε ότι ήταν καμμιά μουτζούρα, καμμιά θολούρα της πλάκας. Η εξέλιξη μετά άμεση. Εγχείρηση για αφαίρεση όγκου στον εγκέφαλο, βιοψία και ανακοίνωση Κακοήθεια. Εγιναν ακτινοβολίες κλπ.

Επιστροφή στην Ελλάδα.

Πήγε η μητέρα μου όλο τον φάκελλο στον Ζ.Κ Ποτέ δεν δέχθηκε ότι έκανε λάθος διάγνωση, έδωσε τα λάθος φάρμακα και καθυστέρησε ίσως την ίαση ή τουλάχιστον την πρόληψη εξάπλωσης της νόσου. Ελεγε ότι όταν του φέρανε τον μπαμπά είχε επιληπτική κρίση, όχι απο τον όγκο που πίεζε, αλλά απο επιληψία. Τα πορίσματα των Αγγλων τον άφησαν αδιάφορο, είπε ότι στο μεσοδιάστημα απο τη διάγνωσή του ως την εγχείρηση θα μπορούσε ν' αναπτύξει όγκο, όγκους κλπ.

Ζήτησε απο τη μητέρα μου να του πληρώσει και αυτή την επίσκεψη.

Και μετά πέθανε ο πατέρας μου σε ηλικία 54 ετών, χάνοντας μία μάχη και ένα πόλεμο. Για χρόνια σκεφτόμασταν ότι δεν υπάρχει θεία δίκη, ότι δεν υπάρχει θεός. Και μετά ήρθε η "17 Νοεμβρη" και πυροβόλησε τον Ζ.Κ το 1987, στα πόδια νομίζω. Δεν τον σκότωσε, απλά τον τιμώρησε, του τράβηξε τ' αυτιά για όλα όσα είχε κάνει, σε μάς ίσως και σε άλλους. Και παρόλλο που σιχαίνομαι τη βία και τη τρομοκρατία, για το θέμα αυτό, ευχαριστήθηκα.

Ελπίζω Αμαλία μου οι "γιατροί" που σε πόνεσαν χωρίς λόγο όλα αυτά τα χρόνια να βρούν τη 17 Νοέμβρη τους. Και εσύ να ταξιδεύεις εν ειρήνη.

....................................

Ο πατέρας μου ήταν Βρετανός υπήκοος και είχε δωρεάν περίθαλψη σε UK.