Να σε διαλέγουν?

Είχα μιά φίλη παλιά όταν ήμουνα φοιτήτρια που τη θαύμαζα απεριόριστα γιατί ήταν πιο "ώριμη" απο εμένα. Ο,τι έκανε ήταν πάντα βήματα μπροστά μου και θα μου πείς, εντάξει εγώ έπαιρνα-μάθαινα πράγματα απο εκείνη, εκείνη όμως τι μου έβρισκε που ήμουνα αέρα-πατέρα-ζουρλοπαντιέρα?

Η φίλη μου, ας την πούμε Κατερίνα, ηταν ήδη αρραβωνιασμένη με τον Χ, εναν κατά πολύ μεγαλύτερό της μεταπτυχιακό φοιτητή, κάτοχο μεγάλου πειρατικού σταθμού στα Κ. Πατήσια. Πήγαινα καμμιά φορά στο σπίτι του και μόνο που δεν γονάτιζα, ιδιαίτερα όταν έβλεπα το πελώριο, απο τοίχο-σε-τοίχο ενυδρείο του με τα πολύχρωμα εξωτικά του ψάρια.

Τη λάτρευα τη φίλη μου και ήταν για πολλά χρόνια αμοιβαίο. Περνάγαμε θαυμάσια μαζί, οι δυό μας πάντα γιατί εγώ ήμουνα σόλο απο γκόμενο, δεν είχα άμεσο ενδιαφέρον για άντρες τότε, είχα άρρωστο-κατάκοιτο τον μπαμπά μου και σε κατάσταση κατάθλιψης τη μαμά μου, αισθανόμουνα πολύ πιεσμένη και βλέποντας τη Κατερίνα και τον Χ, θεωρούσα ότι δεν χρειαζόμουνα και άλλες δεσμεύσεις. Προτιμούσα τις τρελλοπαρέες, χαλαρά, κάνουμε τη πλάκα μας, έχουμε και κανένα φλέρτ, προς Θεού όμως όχι σοβαρά πράγματα, αφήστε με ήσυχη.

Η φιλία χάλασε μετά το πρώτο χρόνο του μεταπτυχιακού μου γιατί παντρεύτηκα. Μου το είπε και στα ίσα. Είχε χαλάσει ήδη ο αρραβώνας της και ελεύθερη πιά κυκλοφορούσε γενικά. Για κείνη ήταν επιτρεπτό να προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της, γιατί ήταν η "ώριμη", άλλο όμως ήταν "το καρούλι" (δικό μου παρατσούκλι) που δεν ήθελε δεσμεύσεις και πάντα στο χαζο-χαρούμενο ήταν, να παντρεύεται. Οπως μου είχε πεί "εσύ διάλεξες και έκανες τη πραγματικότητά σου όνειρο, ενώ εγώ χρειάζεται να περιμένω να με διαλέξουν" . Παρόλλες τις εξηγήσεις και τις ικεσίες για να συνεχίσουμε τη φιλία μας, διέκοψε και απομακρύνθηκε. Και είχα πικραθεί γιατί στη δική της τη παλάντζα ήταν δίκαιο να εχει εκείνη τον γκόμενο και εγώ να είμαι σόλο, αν αλλάξουμε όμως ζύγια, δεν της άρεσε καθόλου.

Πέρασαν χρόνια πολλά. Την είδα μία μέρα που είχα πάει για δουλεια σε ένα Υπουργείο. Χαιρετηθήκαμε και εκεί στα όρθια είπαμε πέντε πράγματα. Μου είπε ότι παντρεύτηκε και ότι έχει κανει καρριέρα μεταξύ Ελλάδος και εξωτερικού, ότι έχει και παιδιά. Της είπα ότι χώρισα με τον ξένο και ότι είχα ξαναπαντρευτεί με παπούτσι απο τον τόπο μου. Κούνησε το κεφάλι της και επανέλαβε κάτι που μου είχε πεί χρόνια πρίν. " Εσύ Μαρίνα, όσα χρόνια κι αν περάσουν διαλέγεις τη ζωή σου, ενώ εγώ όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συνεχίσω να περιμένω να με διαλέξουν". Η παλάντζα συνεχίζει να έχει όλα τα ζύγια απο τη μία πλευρά.

Χθές την είδα στον ύπνο μου. Θα ήθελα να την έβλεπα πάλι, όμως θα είχε άραγε νόημα?

Σφαίρες

Σήμερα είμαι στα κάτω μου. Στα πολύ κάτω. Διάφορα πράγματα μου έχουν κάτσει στο σβέρκο, τα σκέφτομαι και φουρκίζομαι, δεν είναι όμως καταστάσεις για τις οποίες μπορώ να κάνω κάτι για ν'αλλάξουν μορφή, το μόνο που γίνεται είναι ν' αφουγκράζομαι.

Χθές η κα Π, έφαγε μία ξεγυρισμένη τούμπα. Ευτυχώς δεν χτύπησε σοβαρά, γδαρσιματάκια. Επεσε μπροστά μου. Σε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο. Οσες προτάσεις της κάνω, για ασφαλές περπάτημα, τις γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Ξέρει πάντα εκείνη καλύτερα. Οταν όμως πέσει, "Μαρίνα βοήθεια". "Ετσι είναι οι γέροι", μου λεει η πεθερά, η οποία έχει διαφορά ηλικίας απο τη κα Π, 6 μόνο χρόνια, όμως είναι άλλης νοοτροπίας, οπότε η διαφορά πηδάει στα 30 και βάλε χρόνια. Αρα το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να μην κάνω τίποτα γιατί δεν έχει νόημα να προσπαθώ να σκοτώσω γάιδαρο πετώντας του φρέσκα σύκα. Και τα σύκα χαραμίζω και ο γάϊδαρος μιά χαρά θα είναι. Ασε που θα πιαστεί και το χέρι μου. Αει στο καλό!

Ισως φταίει και ο καιρός. Ούτε ζέστη για ν' ανοιξω τα παράθυρα, ούτε κρύο για να πάρω βόλτες, ούτε όμως και βροχή. Μιά μπάσταρδη κατάσταση που με μπερδεύει κι 'αλλο.

Salvador Dali, Πάζλ 500 κομματιών. Το έκανα πέρυσι το Δεκέμβριο. Απο μακρυά είναι ένα πορτραίτο, νομίζω της γυναίκας του Νταλί, απο κοντά όμως είναι σφαίρες. Η κάθε μιά να κινείται περιστροφικά αλλά με τους δικούς της ρυθμούς. Κάπως έτσι νοιώθω, σαν μία σφαίρα που κινείται γύρω απο ένα σύνολο που δεν φαίνεται ακόμη γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί, κινείται ανεξάρτητα απο εμένα και με προκαλεί να τολμήσω να συνεισφέρω στην τελείωσή του, με οποιοδήποτε κόστος.

Πόσες εκτρώσεις;

Οταν ήμουνα παιδί λάτρευα τη μητέρα μου. Ηταν για τα μάτια μου το άκρο άωτο της ομορφιάς, της καλωσύνης και την μόρφωσης. Ηταν μία πραγματική κυρία, τουλάχιστον όσο ζούσε ο πατέρας μου, γιατί μετά την πήρε η λύπη, το Αλτζχάιμερ, τα χάπια και σταδιακά έχασε τον εαυτό της και κατέρρευσε.

Η μητέρα μου σεβόταν την προσωπικότητά μου, δεν άνοιγε ποτέ την αλληλογραφία μου, δεν κρυφάκουγε και δεν επενέβαινε στους καυγάδες με τα άλλα παιδάκια. Επίσης δεν έλεγε ποτέ ψέμματα. Και εμένα έμαθε να μη λέω ψέμματα και αν δεν γίνεται αλλιώς να αποφεύγω την ευθεία απάντηση, να λέω αοριστίες απο την ωμή αλήθεια, ώστε να μην πληγώνω τους άλλους.

Θυμάμαι πολύ καλά μία φορά που πήγαμε μαζί σε έναν καινούργιο γυναικολόγο για κάτι ενοχλήσεις που είχε και μετά θα πηγαίναμε σινεμά. Ημουνα τότε κοντά 19 ετών, κοτζάμ γυναίκα. Ο γιατρός πήρε το ιστορικό της και εν αιθρία τη ρώτησε :¨
"Πείτε μου σας παρακαλώ, πόσες εκτρώσεις έχετε κάνει?"

Αμέσως φούντωσα, κύμα οργής με πλημμύρισε γιατί γνώριζα εκ των προτέρων ότι η καϋμένη η μαμά μου αγώνες είχε κάνει παλιά για ένα παιδί, έχασε κανά-δύο μέχρι να το πετύχει. Ετσι μου είχε τουλάχιστον πεί. Και τώρα αυτός ο άθλιος την προσέβαλε, θεωρώντας δεδομένη την έκτρωση, το φόνο ενός αθώου πλάσματος. Του έκανα λοιπόν παρατήρηση
"Τι είναι αυτά που λέτε γιατρέ! Η μητέρα μου ποτέ δεν έχει σκοτώσει ένα έμβρυο! Να της ζητήσετε αμέσως συγνώμη".
Ο γιατρός μετά μου εξήγησε ότι δεν ήθελε να προσβάλει τη μητέρα μου, τυπική ερώτηση ήταν κλπ. κλπ. Το επεισόδιο έληξε και ξεχάστηκε.

Πρίν λίγες μέρες είμασταν σε μία οικογενειακή γιορτή, τα πεθερικά μου, κάτι θειάδες και η Π και πάνω στην κουβέντα, λέει η Π.
"Η καϋμένη η μαμά της Μ..παντρεύτηκε παραμονές του Πολέμου ..έπιανε τόσο εύκολα παιδί, αλλά δεν ήταν τότε εποχές για γέννες..ευτυχώς όμως υπήρχαν και οι εκτρώσεις..και μετά όταν θέλησε να κάνει παιδί, είχε πρόβλημα. "
Πώς δεν έπεσα ξερή, γιατί θυμήθηκα το επεισόδιο με τον γυναικολόγο. Πλήρης απομυθοποίηση. Καταστενοχωρήθηκα.

Μερικά πράγματα δεν θα έπρεπε ποτέ να μαθαίνονται, ιδιαίτερα όσον αφορά τους νεκρούς. Ας μείνει ο μύθος τους ανέπαφος!

Tamhnach

Το ψυχρό φώς του δωματίου του τρεμόπαιζε ενώ το βόυϊσμα των μηχανημάτων τον νανούριζε. Ζούσε μέσα απο αυτά, η συνείδηση στροβιλιζόταν μαζί με τις θύμησες. Αχνές οι φιγούρες των συγγενών διαγράφονταν δίπλα του..το καταλάβαινε. Τον περίμεναν να ξεψυχήσει. Δεν ήταν έτοιμος όμως, όχι ακόμη.

Θυμάται

..τον εαυτό του στο αεροπλάνο όταν στα 19 του ταξίδεψε μόνος με μία βαλίτσα απο το χωριό του σε άλλη ήπειρο, στην άλλη άκρη του κόσμου. Για μιά καλύτερη τύχη. Για να ξεφύγει απο τη φτώχεια του αγρότη. Οκτώ παιδιά είχε η μάνα του, ο μπαμπάς καρδιοπαθής, πώς να τα βγάλουν πέρα, κάποιοι έπρεπε να ψάξουν αλλού για τη Τύχη τους.

..tη ξέφρενη δουλειά στου θείου του και τις ώρες που πέρναγε στο Πανεπιστήμιο. Εκεί τη γνώρισε, τη μοναδική του αγάπη, τη Ν, κόρη πλούσιου επιστήμονα. Αγαπήθηκαν τρελλά, την κατέκτησε με το γέλιο και την ελπίδα ότι το βέλος του θα τρυπήσει και τον Ηλιο. Μείνανε στη χώρα του καυτού ήλιου και της Σαχάρα για κάποια χρόνια, τόσα ώστε να παντρευτούν και να γεννηθούν 2 μικρά παιδιά.

..τη δουλειά του σαν περιφερειακός διευθυντής. Τα μέρη που γνώρισε, τα ταξείδια, τις χαρές και τις οδύνες. Η αγαπημένη του είχε καρκίνο, κομμάτι-κομμάτι της αφαιρούσαν όργανα και εκείνη επιζούσε. Και πάντα το γιόρταζαν μετά. Οταν ταχεις δώσει όλα, το γλεντάς μετά. Εβγαζε πολλά λεφτά τότε. Θέλησε ν'αφήσει την πολυτέλεια της ανεξαρτησίας και να γυρίσει

..πίσω στη πατρίδα. Ισως ήταν λάθος του που επέστρεψε σε ρίζες που τον είχαν προ πολλού λησμονήσει. Είχε ανάγκη όμως να ξαποστάσει και να γευτεί τους κόπους του. Αγόρασε το φοβερό σπίτι, έκτισε τη φοβερή ζωή για τα δεδομένα του τότε, αυτό που δεν μπόρεσε να κατακτήσει ήταν οι επιθυμίες της Ν. Δεν ταίριαζαν τα όνειρά της με τα δικά του πιά. Ηθελε ένα καταφύγιο, να χωθεί στα δάση των παιδικών του χρόνων και τα καλοκαίρια να πλατσουλίζει στο Αιγαίο πιάνοντας χταπόδια. Εκείνη ήθελε τη μεγάλη διεθνή ζωή.

..μετά τη νέα εγχείρισή της για κάποιο ογκίδιο αυτή τη φορά, έδωσε ένα κλώτσο η τύχη και το έμαθε. Οτι δεν είναι ο μόνος κάτοικος της καρδιάς της. Η μάλλον είναι καλός για να πληρώνει, άλλος όμως κατείχε τα ηνία της αγάπης. Ομοβροντία συναισθημάτων, θυμού-πόνου-πίκρας-οργής. Αρχισε να μην αισθάνεται καλά, ό,τι έτρωγε το έκανε εμετό. Επαιρνε συνέχεια βάρος. Οι ιατρικές εξετάσεις έδειξαν καρκινώματα παντού. Δεν είπε τίποτα. Πήρε την οικογένεια και πήγαν στην Ελλάδα για μία ακόμη τελευταία φορά.

..της το ανακοίνωσε ανήμερα τα γενέθλιά του και ύστερα απο 8 μήνες βρίσκεται στο κατωφλι του θανάτου. Δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει.

" Κι αν πτωχική τη βρείς, η Ιθάκη δεν σε γέλασε, έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν" - Καβαφης

(Tamhnach είναι μία λέξη στα gaelic που σημαίνει "όαση")

(Οι στίχοι του τραγουδιού τροποποιήθηκαν απο τον Πασχάλη και έγιναν η μελωδία για το γνωστό τηλεοπτικό σήριαλ "Είσαι το ταίρι μου"

Λογιών-λογιών πικρίες

Ο Κ πικραίνεται που τα ανήψια μας δεν έρχονται κάτω να τον δούν καθόλου. "Εχουν σχολείο" του λέω "και μετά διάφορες δραστηριότητες, δεν προλαβαίνουν".

"Ελα μωρέ! μιά στιγμή έχουν να πεταχτούν - θείε, θεία ήρθαμε να σε δούμε τώρα πάμε εκεί"

Τα παιδιά είναι μικρά ακόμη, δεν παίρνουν πρωτοβουλίες τέτοιες, οι γονείς τα προτρέπουν ή τα αποτρέπουν.

Ο Κ. πιστεύει ότι οι γονείς των παιδιών δεν θέλουν τα παιδιά τους να έρχονται σε εμάς, ούτε για επίσκεψη αστραπή. Θεωρεί ότι δεν μας αγαπάνε (ο αδελφός του και η συνυφάδα μου) ή ότι φοβούνται μη χάσουν τα παιδιά τους, επειδή εμείς δεν έχουμε παιδιά, μη πέσουμε επάνω τους. Ισως και να φοβούνται μη τα κακομάθουμε, όλο στα όπα-όπα και τα αποτρέπουν βάζοντάς τα να κάνουν ένα σωρό εξωσχολικά πράγματα, έτσι να έρχεται το βράδυ και τα πιτσιρίκια να είναι λιώμα στη κούραση, άρα που καιρός για επισκέψεις.

Δεν θέλω να τον βλέπω να πικραίνεται, έτσι του λέω ότι τα παιδιά έχουν πολλά να κάνουν, ότι εμείς τώρα ήρθαμε εδώ (έχουμε 3 μήνες) είναι νωρίς ακόμη, θα μας συνηθίσουν και τότε θα είναι αλλιώς..εκείνος όμως υποφέρει.

Προσωπικά χαίρομαι όταν έρχονται τα πιτσιρίκια αλλά δεν μου λείπουν. Η επαφή μαζί τους είναι περιστασιακή και δεν έχει προλάβει να γίνει βίωμα. Ο Κ. πάλι θέλει να εδραιώσει δεσμούς συγγένειας.

Οι γονείς των παιδιών ..μούγκα.

Ετσι μένουν οι πικρίες. Σαν δικά μας παιδιά.

Γλάστρα

Ξέρεις ότι δεν είμαι. Ούτε ποτέ θα γίνω. Παρόλλο που φοράω πολλά λουλουδάτα ρούχα, κοκκαλάκια, μπιχλιμπίδια με ανθάκια. Σαν χαρακτήρας όμως, ξέχνα το.

Πάει να πεί ότι όταν πηγαίνουμε κάπου έχω δικαίωμα να εκφράζομαι. Φοβάμαι πολλά πράγματα στη ζωή μου. Εχω περάσει απο πολλές δυσκολίες. Δεν μπορώ να προβλέψω το επόμενο ατύχημα, γιατί άμα είναι να έρθει, θα έρθει. Μπορώ όμως να αναβάλλω τις πιθανότητες να γίνει. Αν γλιστράνε τα παπούτσια μας δεν έχει νόημα να πατάμε στα νερά. Καλύτερα ν' αλλάξουμε τις σόλες. .

Εσύ είσαι αλλιώς. Δεν το βλέπεις έτσι. Συμφωνώ. Ισως και οι νέες σόλες να μην μας προστατέψουν απο την επόμενη τούμπα. Πάντα υπάρχει ένα ίσως. Το σκεπτικό σου το δέχομαι. Να δεχθείς και εσύ το δικό μου χωρίς γκρίνιες και το χειρότερο ΚΑΤΗΧΗΣΗ.

Ευθραυστα

Τι εύθραυστες που είναι οι ισορροπίες, κάτι σαν λεπτά φυσητά γυαλικά που με το παραμικρό μπορούν να γίνουν θρύψαλλα, τα κομμάτια τους να ματώσουν το κάθε χέρι σαν βελόνες το τρυπούν.

Το 'ιδιο και η υγεία. Την παίρνουμε για σίγουρη και επαναπαυόμαστε. Ενα ατύχημα όμως ανατρέπει τα πάντα.

Προσπαθώ να ζώ σαν σήμερα να είναι η τελευταία μου μέρα στη γή. Ως το βράδυ να έχω κλείσει τις υποχρεώσεις μου, να μη χρωστάω τίποτα και σε κανέναν.

Για τον εαυτό μου είναι εύκολο

Οταν όμως η υγεία των άλλων κλονίζεται, τρομάζω. Γιατί δεν το ελέγχω.