Οταν ήμουνα παιδί λάτρευα τη μητέρα μου. Ηταν για τα μάτια μου το άκρο άωτο της ομορφιάς, της καλωσύνης και την μόρφωσης. Ηταν μία πραγματική κυρία, τουλάχιστον όσο ζούσε ο πατέρας μου, γιατί μετά την πήρε η λύπη, το Αλτζχάιμερ, τα χάπια και σταδιακά έχασε τον εαυτό της και κατέρρευσε.
Η μητέρα μου σεβόταν την προσωπικότητά μου, δεν άνοιγε ποτέ την αλληλογραφία μου, δεν κρυφάκουγε και δεν επενέβαινε στους καυγάδες με τα άλλα παιδάκια. Επίσης δεν έλεγε ποτέ ψέμματα. Και εμένα έμαθε να μη λέω ψέμματα και αν δεν γίνεται αλλιώς να αποφεύγω την ευθεία απάντηση, να λέω αοριστίες απο την ωμή αλήθεια, ώστε να μην πληγώνω τους άλλους.
Θυμάμαι πολύ καλά μία φορά που πήγαμε μαζί σε έναν καινούργιο γυναικολόγο για κάτι ενοχλήσεις που είχε και μετά θα πηγαίναμε σινεμά. Ημουνα τότε κοντά 19 ετών, κοτζάμ γυναίκα. Ο γιατρός πήρε το ιστορικό της και εν αιθρία τη ρώτησε :¨
"Πείτε μου σας παρακαλώ, πόσες εκτρώσεις έχετε κάνει?"
"Πείτε μου σας παρακαλώ, πόσες εκτρώσεις έχετε κάνει?"
Αμέσως φούντωσα, κύμα οργής με πλημμύρισε γιατί γνώριζα εκ των προτέρων ότι η καϋμένη η μαμά μου αγώνες είχε κάνει παλιά για ένα παιδί, έχασε κανά-δύο μέχρι να το πετύχει. Ετσι μου είχε τουλάχιστον πεί. Και τώρα αυτός ο άθλιος την προσέβαλε, θεωρώντας δεδομένη την έκτρωση, το φόνο ενός αθώου πλάσματος. Του έκανα λοιπόν παρατήρηση
"Τι είναι αυτά που λέτε γιατρέ! Η μητέρα μου ποτέ δεν έχει σκοτώσει ένα έμβρυο! Να της ζητήσετε αμέσως συγνώμη".
Ο γιατρός μετά μου εξήγησε ότι δεν ήθελε να προσβάλει τη μητέρα μου, τυπική ερώτηση ήταν κλπ. κλπ. Το επεισόδιο έληξε και ξεχάστηκε.
Πρίν λίγες μέρες είμασταν σε μία οικογενειακή γιορτή, τα πεθερικά μου, κάτι θειάδες και η Π και πάνω στην κουβέντα, λέει η Π.
"Η καϋμένη η μαμά της Μ..παντρεύτηκε παραμονές του Πολέμου ..έπιανε τόσο εύκολα παιδί, αλλά δεν ήταν τότε εποχές για γέννες..ευτυχώς όμως υπήρχαν και οι εκτρώσεις..και μετά όταν θέλησε να κάνει παιδί, είχε πρόβλημα. "
Πώς δεν έπεσα ξερή, γιατί θυμήθηκα το επεισόδιο με τον γυναικολόγο. Πλήρης απομυθοποίηση. Καταστενοχωρήθηκα.
"Η καϋμένη η μαμά της Μ..παντρεύτηκε παραμονές του Πολέμου ..έπιανε τόσο εύκολα παιδί, αλλά δεν ήταν τότε εποχές για γέννες..ευτυχώς όμως υπήρχαν και οι εκτρώσεις..και μετά όταν θέλησε να κάνει παιδί, είχε πρόβλημα. "
Πώς δεν έπεσα ξερή, γιατί θυμήθηκα το επεισόδιο με τον γυναικολόγο. Πλήρης απομυθοποίηση. Καταστενοχωρήθηκα.
Μερικά πράγματα δεν θα έπρεπε ποτέ να μαθαίνονται, ιδιαίτερα όσον αφορά τους νεκρούς. Ας μείνει ο μύθος τους ανέπαφος!
7 σχόλια:
καταλαβαίνω πόσο απότομο ήταν αυτό για σένα, αλλά....
ίσως είναι καλό μάθημα μαρινάκι μου το ότι κανείς δεν είναι τέλειος. ίσως έτσι νιώσεις κι εσύ λιγότερο αυστηρή με τον εαυτό σου. Στο κα΄τω κάτω τα νομίζσματα έοχυν πάντα δυο πλευρές =*
Όντως είναι απότομη η απομυθοποίηση...
Θα διαφωνήσω μαζί σου...
Ως γυναίκα νομίζω θα έπρεπε να σταθείς στον πόνο και την απελπισία της γυναίκας που χρειάζεται να πάρει τέτοιες αποφάσεις- αν τις πήρε.
Καλό θα ήταν να προσπαθήσεις να δεις το μεγαλείο της αλλά και την αγωνία της, να σε κρατήσει μακριά από κάτι που σαφώς και εκείνη δεν το ενέκρινε...
Και το φόβο της ίσως μήπως και το μάθεις και πέσεις στα μάτια της..
Για να είμαι ειλικρινής, στα δικά μου μάτια, ανέβηκε η μαμά σου, δεν έπεσε, αν έχει δηλαδή κάποιο νόημα να καταθέσω την άποψή μου για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα, ούτε θα γνωρίσω..
Την Καλησπέρα μου
Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον sotiris k., και δεν θα προσθέσω τίποτα περισσότερο.
Η ευγένεια και όσα επέδειξε μετά δείχνουν ότι όποιες αποφάσεις και αν πήρε θα τις πήρε με τεράστια δυσκολία και σίγουρα θα πλήγωσαν εκείνη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.
Εκεί που θα σταθώ με κριτική ματιά, είναι στην κυρία Π. νομίζω που τόσο εύκολα μπορεί να βγάζει τις προσωπικές ζωές των άλλων στη δημοσιότητα σε τόσο ευρύ κύκλο, φάτσα φόρα. Σαν ένδειξη δικής της αθωότητας και ανυποληψίας ίσως; Δεν ξέρω.
Εκείνο που ξέρω πάντως είναι είτε σε ζωντανούς είτε σε νεκρούς όσα έχω μάθει με έχουν κάνει να τους εκτιμήσω και πολλές φορές να τους αγαπήσω περισσότερο. Και ας διαφωνούσα. Πολλές φορές πράξεις που δεν μας βρίσκουν σύμφωνους ή συνήθειες που δεν έχουμε μας κάνουν κριτικούς μπροστά στους άλλους. Όμως οι άλλοι δεν είναι μόνο αυτό το στραβό ή το μη σύμφωνο ή το καλά κρυμμένο μυστικό. Είναι και άλλα πράγματα. Εμείς όμως στεκόμαστε συνήθως στο λάθος.
Δεν λέω ότι πρέπει να τα τρώμε όλα αμάσητα. Ειδικά αν οι χαρακτήρες είναι προβληματικοί ( έζησα χρόνια με κάτι τέτοιο και ξέρω ) αλλά ο άνθρωπος είναι σύνολο..
Να είσαι πάντα καλά , εσύ θα βρεις τη φόρμουλα με τη σωστή δόση λογικής και ευαισθησίας.. που σε διακρίνει.
sotiri K, η μητέρα μου είναι 6 χρόνια πεθαμένη υπολόγισε όμως και άλλα 5 που έχοντας φθάσει στο τελευταίο στάδιο του Αλτσχάιμερ, ούτε ποιά είμαι δεν ήξερε.Διαπιστώνω πόσο σωστός είσαι. Δεν είναι απομυθοποίηση, είναι σκέτο μεγαλείο ενός ανθρώπου που συνεχίζει να παραμένει ανέπαφος παρόλλες τις δύσκολες συνθήκες που ίσως να πέρασε τα χρόνια του Πολέμου!. Μου έδειξες μία άλλη σκοπιά! Ευχαριστώ!
so far, Αχ! Αυτή η κα Π. Δεν λέει καλό λόγο για κανέναν, δυστυχώς. Ακόμη και εμένα που την περιποιούμαι, με κακολογεί πίσω απο τη πλάτη μου!. Είναι όμως αδελφή της μητέρας μου. Γι' αυτό τη πίστεψα. Μάλλον έκανα λάθος!.
Ευχαριστώ και πάλι που κρατήσατε και οι δυό (So far & Sotiris) ψηλά το μεγαλείο της μαμάς μου.
Μαρίνα, έχω κάνει μια έκτρωση στα 20 μου, μετά από παρότρυνση του γυναικολόγου και "πιέσεις" των δικών μου, γιατί το μωρό είχε πολλές πιθανότητες να μην είναι καλά. Τώρα είμαι 40, έχω 3 παιδιά και ακόμα δεν έχω ξεπεράσει εκείνο το γεγονός. Κάθε φορά που το σκέφτομαι πονάω και κλαίω. Δεν μπορώ να συγχωρέσω τον εαυτό μου και οι τύψεις δεν με αφήνουν να ησυχάσω. Πώς μπόρεσα να κάνω κάτι τέτοιο;;;;
Και ξέρεις τι με τρομάζει; Τι θα πω στα παιδιά μου όταν το μάθουν....
θα τους πεις ότι λάθη κάνουμε όλοι μας. κι όταν το καταλαβαίνουμε είναι σημάδι πολύ καλό στη ζωή μας...
με άγγιξε πολύ το κείμενό σου μαρίνα. διακριτικό και τόσο συγκινητικό, ανθρώπινο, ζεστό...
θα συμφωνήσω κι εγώ με τους φίλους που μίλησαν για την ευγένεια και τη διακριτικότητα που προφανώς σου ενέπνευσε η μητέρα σου. άποδόμηση των καταστάσεων, δεν ειναι αρνητική απομυθοποίηση. οι γονείς μας είναι γονείς μας. και πρέπει να μην είναι μόνο εκείνοι αλληλλεγυοι προς εμάς, αλλά κι εμείς προς αυτούς. έτσι δεν είναι;
την καλησπέρα μου
Δημοσίευση σχολίου