Σφαίρες

Σήμερα είμαι στα κάτω μου. Στα πολύ κάτω. Διάφορα πράγματα μου έχουν κάτσει στο σβέρκο, τα σκέφτομαι και φουρκίζομαι, δεν είναι όμως καταστάσεις για τις οποίες μπορώ να κάνω κάτι για ν'αλλάξουν μορφή, το μόνο που γίνεται είναι ν' αφουγκράζομαι.

Χθές η κα Π, έφαγε μία ξεγυρισμένη τούμπα. Ευτυχώς δεν χτύπησε σοβαρά, γδαρσιματάκια. Επεσε μπροστά μου. Σε ένα σπασμένο πεζοδρόμιο. Οσες προτάσεις της κάνω, για ασφαλές περπάτημα, τις γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Ξέρει πάντα εκείνη καλύτερα. Οταν όμως πέσει, "Μαρίνα βοήθεια". "Ετσι είναι οι γέροι", μου λεει η πεθερά, η οποία έχει διαφορά ηλικίας απο τη κα Π, 6 μόνο χρόνια, όμως είναι άλλης νοοτροπίας, οπότε η διαφορά πηδάει στα 30 και βάλε χρόνια. Αρα το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να μην κάνω τίποτα γιατί δεν έχει νόημα να προσπαθώ να σκοτώσω γάιδαρο πετώντας του φρέσκα σύκα. Και τα σύκα χαραμίζω και ο γάϊδαρος μιά χαρά θα είναι. Ασε που θα πιαστεί και το χέρι μου. Αει στο καλό!

Ισως φταίει και ο καιρός. Ούτε ζέστη για ν' ανοιξω τα παράθυρα, ούτε κρύο για να πάρω βόλτες, ούτε όμως και βροχή. Μιά μπάσταρδη κατάσταση που με μπερδεύει κι 'αλλο.

Salvador Dali, Πάζλ 500 κομματιών. Το έκανα πέρυσι το Δεκέμβριο. Απο μακρυά είναι ένα πορτραίτο, νομίζω της γυναίκας του Νταλί, απο κοντά όμως είναι σφαίρες. Η κάθε μιά να κινείται περιστροφικά αλλά με τους δικούς της ρυθμούς. Κάπως έτσι νοιώθω, σαν μία σφαίρα που κινείται γύρω απο ένα σύνολο που δεν φαίνεται ακόμη γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί, κινείται ανεξάρτητα απο εμένα και με προκαλεί να τολμήσω να συνεισφέρω στην τελείωσή του, με οποιοδήποτε κόστος.