Πώς είναι?

...να βγαίνεις έξω και να μη θέλεις να πηγαίνεις σε δρόμους με πολλά φωτισμένα καταστήματα γιατί σε στενοχωρούν να ταβλέπεις?

Δεν είναι ότι δεν έχεις χρήματα να διαθέσεις...έχεις και πολλα -

Ούτε ότι δεν έχεις χρόνο..έχεις και πολύ.

Λές ότι σε στενοχωρεί να βλέπεις να πωλούνται όλα αυτά τα πράγματα, μαυρίζει η ψυχή σου όταν βλέπει τις πλούσιες βιτρίνες που πουλάνε όλων των ειδών τα καλούδια, απο τσιμπιδάκια έως έπιπλα, απο ρούχα έως..τον ουρανό με τ' άστρα!.

Λές ότι σε στενοχωρεί η έκθεση του πλούτου.

Λές ότι δεν σ' αρέσει η στολισμένη Χριστουγεννιάτικη Αθήνα, ούτε η επιτακτική ανάγκη ν' αγοράσεις πράγματα λόγω των ημερών.

Λές ότι όλα αυτά που συντελούν μία χαρμόσυνη ατμόσφαιρα σε θλίβουν, σε αγχώνουν, αν μπορούσες ν' αποφύγεις το shopping το κάνεις, κλείνεσαι σπίτι σου και το αναθέτεις σε άλλους, αρκεί να μην σε αγγίζει.

θέλεις να φύγεις μακριά, να κρυφτείς, ώστε τίποτα απ' αυτά να μη σε ταράζει. Ετσι τις χρονιάρες αυτές μέρες, παίρνεις την οικογένειά σου και φεύγεις..

Σε ακούω αγαπητή μου και απορώ! Και αναρωτιέμαι. Τί άνθρωπος είσαι?

Innocent bystanders

Είμαστε εμείς όλοι όταν παρακολουθούμε τα παιχνίδια εξουσίας που εκτυλίσονται μπροστά στα μάτια μας, μεταξύ της κας Π, της πεθεράς μου και της αδελφής της. Δεν είμαστε και τόσο innocent, αυτό να λέγεται, γιατί μεν βλέπουμε τι γίνεται αλλά δεν παίρνουμε θέση πλέον. Τη πήραμε μία φορά και βγήκαμε ζημιωμένοι.

Το παιχνίδι εξουσίας έχει και παίχτες:, 3 συνομίληκες γιαγιάδες, η Π , χήρα ετών 85, η πεθερά παντρεμένη σχεδόν 80 και η αδελφή της χωρισμένη ετών 74. Κοινωνικά ανήκουν στην ίδια τάξη, είναι εύπορες και με σχετικά καλή υγεία. Θα έλεγε κανείς ότι μιά χαρά παρέα θα έκαναν.

Μετακομίζοντας σε οικογενειακή πολυκατοικία ήθελα να πιστεύω ότι η κα Π θα δέσει πολύ καλά με τις άλλες συνομήλικες γυναίκες. Απατήθηκα. Πίσω απο τη πλάτη τους τις περιφρονεί, θεωρεί τη πεθερά μου "ωμή, υπερβολικά ετοιμόλογη, διπρόσωπη (κανει τη καλή ενώ δεν είναι) , μονίμως δυσαρεστημένη ό,τι και να της κάνεις (εννοώντας όσες τεμενάδες να της κάνεις) και άτρωτη στην κοινωνική κριτική", την αδελφή της "οπισθοδρομική (γιατί δεν ντύνεται μοντέρνα) και με υπερβολική προσκόλληση στη μαγειρική". Απο μπροστά όμως είναι όλο γλύκες (ήταν δλδ, ώς τώρα-πρίν γίνει το ΜΠΑΜ), ότι είναι χρυσή συντροφιά γιατί έχουν κάνει καρέ και παίζουν σχεδόν κάθε μέρα χαρτιά.

΄Στη κα Π αρέσει να κάνει το δικό της. Ετσι έχει μάθει-κακομάθει. Επίσης της αρέσει να διοικεί, να κάνει κατήχηση και να δημιουργεί "αυλή" όπου τα κουτσομπολια είναι το πιάτο ημέρας. Η πεθερά δεν τσίμπησε, αντίθετα ενώ της αρέσουν τα χαρτιά και παίζει, κάνει τα δικά της, πάει τις βόλτες της με τον άντρα της, ασχολείται με τα παιδιά της και τα εγγόνια ττης, ντύνεται-στολίζεται-μαγειρεύει, προσέχει την υγεία της και άμα..της τη δώσει, τα πετάει όλα κάτω και φεύγει. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της πόσο μάλλον ..νταβατζιλίκι!.

Κάθε λοιπόν που έρχονται οι δύο Grannies-Barbies σε σύγκρουση, η Π αρρωσταίνει. Τη πιάνει το στομάχι της απο νεύρωση, κάνει εμετό κλπ, κλπ δημιουργείται μία σκατοκαταση, γιατί είναι απαιτητική "άρρωστη", φέρεται πολύ αυταρχικά σε όλους..με αποτέλεσμα να γίνεται το σώσε εδώ μέσα. Το καταλαβαίνουμε ότι αρρωσταίνει απο τα νεύρα της. Ολοι πλέον το έχουμε εμπεδώσει.

Ετσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι παίζουνται παιχνίδια εξουσίας, για το ποιά γάτα θα επικρατήσει της αλλης. Το έπαθλο ποιο άραγε έιναι? Ελπίζω όταν με το καλό βρεθεί ν' αξίζει και τον κόπο!

Καλά Χριστούγεννα

Με κέφι
με χαρά αλλά
και με γλυκά και
φαγητά , μη ξεχάσετε τα περίπλοκα γλυκά!

Και με παρέα
και με αγαπημένους
σφιχτά αγκαλιασμένους
μέχρι τη νέα τη χρονιά.

Κορώνα ή γράμματα?

Ενα κέρμα έχει δύο όψεις, το ρίχνουμε και διαλέγουμε.

Παίρνω "τη κορώνα" ελπίζοντας να γίνω βασίλισσα. Και η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων αυτό πίστευε πρίν μπεί στο μαγικό καθρέφτη, πρίν συναντήσει τη κάμπια και τη γάτα του Cheshire. Μετά βέβαια έκανε άλλα αντ' άλλων, για μιά στιγμή όμως τη κορώνα τη φόρεσε. H θεία ψευδαίσθηση είχε ολοκληρωθεί!

Παίρνω "τα γράμματα" και ελπίζω να είναι αυτά που βλέπω και να μη πέσουμε στα "ψιλά", αυτά που δεν είδα αλλά που θα τα λουστώ κάποια στιγμή. Η στιγμή της ωρίμανσης είναι κοντά-είναι μακριά, ερχεται και δεν αποφεύγεται. Μόνο που σε άλλους έρχεται νωρίς, σε άλλους αργά και σε άλλους ποτέ.

Κάποια στιγμή η Αλίκη ξυπνάει και φωνάζει "Μα είσθε ένα μάτσο τραπουλόχαρτα"

ΚΑΛΟ η ΚΑΚΟ?

Δεν ομαδικοποιούμαι με τίποτα. Δεν μπαίνω σε ομάδα εννοώ, ομάδα που ακούει και υπακούει έναν Αρχηγό. Ακόμη κι αν ο αρχηγός αυτός μου είναι συμπαθής, ανεκτίμητος, καλός φίλος, 'ο,τι νάναι. Αν μου το ζητήσει σαν άτομο πρός άτομο, βεβαίως θα έχει τη συνεργασία μου. Αρκεί να μη με βάλει να λειτουργήσω σαν πιόνι μέσα σε ομάδα.

Αδύνατον να συμμετέχω.

Θα τα πετάξω κάτω και θα φύγω.

Το ειχα πέί αυτό σε μία φίλη μου παλιά, φοβούμενη μήπως έχω εγώ το πρόβλημα, μήπως δεν είμαι στα καλά μου!

Γέλασε!

"Ετσι είναι τα παραχαϊδεμένα ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙΑ" ειπε. Δεν έχουν μάθει να μοιράζονται και να συνεργάζονται. Η όλα ή τίποτα. Μη φοβάσαι μια χαρά επιβιώνουν, συνήθως αυτά είναι οι αρχηγοί των ομάδων. Αν πάλι χάσουν το αρχηγιλίκι, νευριάζουν και φεύγουν" .

Στενοχωρέθηκα γιατί πραγματικά θα ήθελα να ανήκω κάπου, σε μιά ομάδα, εθελοντική ας πούμε. Οσες όμως φορές το δοκίμασα...ύστερα απο λίγο έφυγα, παραιτήθηκα, εξαφανίστηκα.

Κρίμα δεν είναι?

Δεν μ' αρεσει

Γυρίζεις απο το γραφείο κάθε μέρα νευριασμένος. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο και δεν λές ούτε ένα γειά. Αν με ρωτήσεις πώς τα πέρασα σήμερα και σου πώ, σπανίως ακούς, το μυαλό σου είναι κολλημένο στη δουλειά. Λίγο πιο κάτω με ξαναρωτάς πώς πέρασα σήμερα, ότι είπα πρίν, πήγε φούντο. Κανέναν δεν προσέχεις. Ολοι είμαστε για πέταμα
Στο έχω πεί ότι δεν μ' αρέσει αυτό. Χέστηκες. Συνεχίζεις.


Νεύρα, νεύρα πολλά νεύρα τις καθημερινές. Σου παίρνει 24 και βάλε ώρες για να συνέλθεις και να επιστρέψεις στον κόσμο. Νωρίτερα το οτιδήποτε που θα λεχθεί, είτε δεν το ακούς, είτε σε νευριάζει.
Δεν ζούμε για να δουλεύουμε. Χέστηκες. Συνεχίζεις

Αν σου ζητήσω τίποτα, στάχτη και μπούρμπερι. Νεύρα και ειρωνείες. Εντάξει η δική σου ζωή είναι το κάτι άλλο, η δική σου δουλειά το ταξείδι στ' αστέρια ενώ η δική μου ...τίποτα. Η κυρία του Κυρίου. Υπάρχω γιατί αναπνέω. Τα άλλα είναι ....μπάζα.
Δεν μ' αρέσει αυτό. Στο έχω πεί. Χέστηκες. Συνεχίζεις.

Για όλα φταίνε οι άλλοι. Κάπου τρύπωσε το τηλεκοντρόλ? Χαμός. Εσύ δεν είσαι αυτός που βλέπεις τηλεόραση? Δεν μπορείς να το βάζεις στο κομοδίνο σου, σε ένα ορισμένο σημείο? Οπου σούρθει το πετάς και μετά το ψάχνεις και δεν το βρίσκεις και φταίνε οι άλλοι, ακόμα και οι ψιψίνες! Γκρίνια, φωνές νεύρα.

Δεν ωριμάζεις με τίποτα. Στο έχω πεί. Ξέρω... χέστηκες.
Αντε χέσε μας λοιπόν.