Κορώνα ή γράμματα?

Ενα κέρμα έχει δύο όψεις, το ρίχνουμε και διαλέγουμε.

Παίρνω "τη κορώνα" ελπίζοντας να γίνω βασίλισσα. Και η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων αυτό πίστευε πρίν μπεί στο μαγικό καθρέφτη, πρίν συναντήσει τη κάμπια και τη γάτα του Cheshire. Μετά βέβαια έκανε άλλα αντ' άλλων, για μιά στιγμή όμως τη κορώνα τη φόρεσε. H θεία ψευδαίσθηση είχε ολοκληρωθεί!

Παίρνω "τα γράμματα" και ελπίζω να είναι αυτά που βλέπω και να μη πέσουμε στα "ψιλά", αυτά που δεν είδα αλλά που θα τα λουστώ κάποια στιγμή. Η στιγμή της ωρίμανσης είναι κοντά-είναι μακριά, ερχεται και δεν αποφεύγεται. Μόνο που σε άλλους έρχεται νωρίς, σε άλλους αργά και σε άλλους ποτέ.

Κάποια στιγμή η Αλίκη ξυπνάει και φωνάζει "Μα είσθε ένα μάτσο τραπουλόχαρτα"