Είμαστε εμείς όλοι όταν παρακολουθούμε τα παιχνίδια εξουσίας που εκτυλίσονται μπροστά στα μάτια μας, μεταξύ της κας Π, της πεθεράς μου και της αδελφής της. Δεν είμαστε και τόσο innocent, αυτό να λέγεται, γιατί μεν βλέπουμε τι γίνεται αλλά δεν παίρνουμε θέση πλέον. Τη πήραμε μία φορά και βγήκαμε ζημιωμένοι.
Το παιχνίδι εξουσίας έχει και παίχτες:, 3 συνομίληκες γιαγιάδες, η Π , χήρα ετών 85, η πεθερά παντρεμένη σχεδόν 80 και η αδελφή της χωρισμένη ετών 74. Κοινωνικά ανήκουν στην ίδια τάξη, είναι εύπορες και με σχετικά καλή υγεία. Θα έλεγε κανείς ότι μιά χαρά παρέα θα έκαναν.
Μετακομίζοντας σε οικογενειακή πολυκατοικία ήθελα να πιστεύω ότι η κα Π θα δέσει πολύ καλά με τις άλλες συνομήλικες γυναίκες. Απατήθηκα. Πίσω απο τη πλάτη τους τις περιφρονεί, θεωρεί τη πεθερά μου "ωμή, υπερβολικά ετοιμόλογη, διπρόσωπη (κανει τη καλή ενώ δεν είναι) , μονίμως δυσαρεστημένη ό,τι και να της κάνεις (εννοώντας όσες τεμενάδες να της κάνεις) και άτρωτη στην κοινωνική κριτική", την αδελφή της "οπισθοδρομική (γιατί δεν ντύνεται μοντέρνα) και με υπερβολική προσκόλληση στη μαγειρική". Απο μπροστά όμως είναι όλο γλύκες (ήταν δλδ, ώς τώρα-πρίν γίνει το ΜΠΑΜ), ότι είναι χρυσή συντροφιά γιατί έχουν κάνει καρέ και παίζουν σχεδόν κάθε μέρα χαρτιά.
΄Στη κα Π αρέσει να κάνει το δικό της. Ετσι έχει μάθει-κακομάθει. Επίσης της αρέσει να διοικεί, να κάνει κατήχηση και να δημιουργεί "αυλή" όπου τα κουτσομπολια είναι το πιάτο ημέρας. Η πεθερά δεν τσίμπησε, αντίθετα ενώ της αρέσουν τα χαρτιά και παίζει, κάνει τα δικά της, πάει τις βόλτες της με τον άντρα της, ασχολείται με τα παιδιά της και τα εγγόνια ττης, ντύνεται-στολίζεται-μαγειρεύει, προσέχει την υγεία της και άμα..της τη δώσει, τα πετάει όλα κάτω και φεύγει. Δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της πόσο μάλλον ..νταβατζιλίκι!.
Κάθε λοιπόν που έρχονται οι δύο Grannies-Barbies σε σύγκρουση, η Π αρρωσταίνει. Τη πιάνει το στομάχι της απο νεύρωση, κάνει εμετό κλπ, κλπ δημιουργείται μία σκατοκαταση, γιατί είναι απαιτητική "άρρωστη", φέρεται πολύ αυταρχικά σε όλους..με αποτέλεσμα να γίνεται το σώσε εδώ μέσα. Το καταλαβαίνουμε ότι αρρωσταίνει απο τα νεύρα της. Ολοι πλέον το έχουμε εμπεδώσει.
Ετσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι παίζουνται παιχνίδια εξουσίας, για το ποιά γάτα θα επικρατήσει της αλλης. Το έπαθλο ποιο άραγε έιναι? Ελπίζω όταν με το καλό βρεθεί ν' αξίζει και τον κόπο!
3 σχόλια:
Λες να υπάρχει; Όταν μεγαλώνουμε, ίσως ο φόβος του τέλους που πλησιάζει, μας κάνει περισσότερο εγωιστές; Δεν ξέρω... αλλά κάτι τέτοιο υποψιάζομαι.
Χρόνια Πολλά!
Έπαθλο είναι η χαρά της ίδιας της εξουσίας. Το ίδιο δεν έκανε κι ο Ζαχόπουλος;
Ο δείμος έχει δίκιο. Έπαθλο είναι η κάθε μικρή επιβεβαίωση ότι επιβάλλεται η μια της άλλης. Ποια η σχέση σου με την Π; Απόλαυσέ το...Είναι συγκλονιστικά ενδιαφέρον! Καλή χρονιά.
Δημοσίευση σχολίου