Αγγελοι;

Ποτέ μου δεν πίστευα στους Αγγέλους παρόλλο που και οι γονείς μου και ο ευρύτερος οικογενειακός μου κύκλος ήταν σίγουροι πως υπήρχαν και μου γάνωναν το κεφάλι πως κάνω λάθος. Ποτέ μου δεν είδα Αγγελο, τουλάχιστον όπως τους απεικονίζουν με φτερά και πούπουλα, θεωρούσα ότι όσα λέγανε ήταν παραμυθάκια σαν τον Αι Βασίλη.

Οταν πέθανε ο πατέρας μου διαπίστωσα ότι πρίν απο δύσκολες ώρες, εμφανιζόταν εκείνος στον ύπνο μου και κατά κάποιο τρόπο με καθοδηγούσε, γιατί όταν ξύπναγα (και έγραφα το όνειρο) είχαν ξεκαθαρίσει οι σκοτούρες στο κεφάλι μου και η απόφαση που έπαιρνα ήταν η καλύτερη για το αντικείμενο. Για πολλά χρόνια ο πατέρας μου ήταν ο Φύλακας της ζωής μου, ο Φάρος της σκούνας μου.

Οταν πέθανε η μητέρα μου, σταμάτησα να ονειρεύομαι τον μπαμπά μου, χάθηκε μέσα στα σύννεφα της λήθης άραγε, ποτέ μου δεν τον ξέχασα, υπάρχουν τόσα και τόσα να μου τον θυμίζουν ο,τι έχει σχέση με τη θάλασσα, τα καράβια, τις καταδύσεις, τον χαρταετό, τις απόκριες και τα καρναβάλια τόσες πολλές γλυκές αναμνήσεις που ζούν μέσα μου αλλά δεν τον ξαναείδα σε όνειρο. Αντίθετα έβλεπα τη μητέρα μου πάλι πρίν απο δυσκολίες να μου δείχνει δρόμους-διεξόδους-λόγους-φυγές, ήξερα εκ των προτέρων ότι άν μου προκύψει κάτι τι θα ακολουθήσω. Ετσι έγινε Φύλακας της ζωής μου , ο Φάρος της πιρόγας μου.

Οταν χώρισα με τον πρώτο μου άντρα, τον Μ, μου έκανε εντύπωση που ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει τόσα χρόνια, συχνά τον ονειρεύομαι λίγο πριν τις μικρές φουρτούνες, αυτές που πάντα ερχονται, αναταρράσουν τα κύματα, τρομάζουν τα καράβια, αλλά δεν έχουν θύματα, είναι αναίμακτες αν θέλετε. Και πάντα όταν τον δώ γελαστό και άνετο, ξέρω ότι η μπόρα θα περάσει και ούτε που θα με βρέξει, ούτε σταλιά. Ετσι έγινε η παλιά αγάπη, Φύλακας της σχεδίας μου. Γιατί ναί μεν τσακωθήκαμε και χωρίσαμε τα τσανάκια μας, μετά όμως συμφιλιωθήκαμε, συγχωρήσαμε ό ένας τον άλλο και αλληλο-ευχηθήκαμε "καλά να περνάς".

Απο σκούνα, πιρόγα, σχεδία. Γιατί όσο ωριμάζει κανείς αφήνει πίσω του τα βαρίδια. Ετσι κι αλλιώς οι σχεδίες κουμαντάρονται ευκολώτερα, δεν είναι για πολλές προμήθειες μόνο τα απαραίτητα, ούτε και αντέχουν πολλά πλήθη, μόνο όσους αξίζουν για σένα πραγματικά και αν προσαράξουν κάπου, όλο και με κάποιο υλικό θα τις επιδιορθώσεις. Και θα βγείς πάλι στο σεργιάνι της ζωής.