Ονειρα, απώλειες, στόχοι

Θυμάμαι στα 16 μου χρόνια τα όνειρά μου για το μέλλον. Ολα κόκκινα - και τι δεν ήθελα.

Πρώτος στόχος να φύγω μακρια απο τις πίκρες, μόλις είχα χάσει τον μπαμπά μου που πέθανε απο καρκίνο στα 55 του και η μητέρα μου κάτω με μανιοκατάθλιψη, ήθελα να εξαφανιστώ, να χαθώ στο ανώνυμο πλήθος, τις λύπες να τις αφήσω πίσω μου όχι όμως και να εγκαταλείψω. Ηθελα να αναστήσω τον πρόωρα χαμένο γονιό και να γιατρέψω τη μη ανατρέψιμη πίκρα της εγκαταλελειμένης χήρας.
Δεύτερος στόχος να πνιγώ στους ατμούς του έρωτα, εκείνου που σε συνεπαίρνει και σε αφήνει ξέπνοο, το σώμα να αχνίζει απο τον ιδρώτα της περίπτυξης και η καρδιά κουρασμένη απο τα καρδιοχτύπια, ξεκουράζεται. Μόνο το σέξ γύρευα τότε, σέξ χωρίς δεσμεύσεις, μόνο για την ηδονή, συνώνυμο της φυγής πάλι. Αρκετά βάσανα είχα στο σπίτι μου σαν προστάτης οικογένειας, να μου έλειπαν οι περαιτέρω δεσμεύσεις των ανδρών που μόλις με μύριζαν κόλλαγαν επάνω μου και ήθελαν να έχουν την αποκλειστικότητα - πάει να πεί, πέφτανε σύννεφο οι προτάσεις γάμου... (Φαντάσου έναν 30+ να θέλει να δεσμευτεί με ένα 16χρονο - ανώμαλο με τα σημερινά δεδομένα). Οσους Ελληνες όμως είχα γνωρίσει τότε, νταλκά μεγάλο για γάμο έθεταν..οπότε και εγώ γινόμουνα καπνός. Ηθελα να σπουδάσω πρώτα.

Στα 16 μου έθεσα τους στόχους της ζωής μου. Πώς θα με έβλεπα στα 45, πώς θα ήθελα να είμαι και πώς θα το πετύχαινα. Οι στόχοι μου μεγάλοι, η μέθοδος μου όμως μικρή. Με μικρά σταθερά βηματάκια θα έφτανα στη κορυφή. Τα μεγάλα βήματα είναι δύσκολα, σχεδόν άπιαστα. Τα μικρά όμως εύκολα.

Το εισιτήριο για ελευθερία ήταν οι σπουδές. Επεσα με τα μούτρα να παίρνω καλούς βαθμούς για να μπώ πανεπιστήμιο, να μη χάνω μαθήματα, να βγώ εγκαίρως και να φύγω για μεταπτυχιακά, ν' αλλάξω ζωή δουλεύοντας, γνωρίζοντας κόσμο κλπ.

Αυτό που δεν ήξερα τότε ήταν οι απώλειες.. οτι οι στόχοι δεν κατακτώνται έτσι όπως τους ονειρεύτηκες, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Εξωτερικοί που αφορούν και άλλους ανθρώπους. Φανταζόμουνα τον εαυτό μου τότε, πάνω-κάτω όπως είμαι τώρα. Ποτέ όμως δεν ονειρεύτηκα ότι θα έρθει η στιγμή που θα αναγκαστώ να στηθώ πάνω απο τη παλάντζα της ζωής μου ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ. Τι θέλω να έχω στα 45 μου? Οπως μου είπε η μοίρα,

1) ή θα έχεις τη ζωή σου και εκείνη του άντρα σου και μαζί θα πορευθείτε όσο θέλετε, ή θα έχεις παιδιά, τον άντρα σου αλλά εσύ θα λείψεις. Διαπίστωση ότι δεν είμαι Ιησούς. Δεν θέλω να θυσιαστώ για τους άλλους. Θέλω να ζήσω. Πονάει ξε-πονάει βάζω το βαρίδι στη ζυγαριά.

2) θα παντρευτείς κάποιον απο αγάπη και ενώ ακομη τον αγαπάς, έρχεται η περίσταση που σε κάνει να αξιολογήσεις τη ζωή σου και να αναγκαστείς να χωρίσεις..και με πολλές ψυχικές απώλειες. Η αγάπη ποτέ δεν σβήνει εντελώς..απλά μένουνε μόνο τα καλά σημεία. Αυτά πάντα θα κρατώ. Νέο βαρίδι.

3) Θα ξαναπαντρευτείς πολύ γρήγορα, πάλι μικρότερό σου. Μαζί θα κάνετε πράγματα, θα μαλώνετε, θα καυγαδίζετε, θα φιλιώνετε και πετραδάκι-πετραδάκι θα χτίζετε.

Αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω νέους στόχους. Πιο κοντινούς όμως. Πώς θέλω να είμαι σε 20 χρόνια. Κατάκτηση με μικρά βηματάκια. Το θέμα υγείας είναι εξω, εδώ και 6 χρόνια με φροντίζω με γυμναστική, διατροφή, προληπτική ιατρική κλπ. Εχει ήδη αυτό το θέμα ξεκινήσει. Τα άλλα αρχίζω απο τώρα και τα σκέφτομαι. Κατά κάποιο τρόπο είμαι σε φάση "under construction".