Σουτζουκάκια

Εχω διαπιστώσει ότι όταν είμαι άρρωστη, όπως τώρα με γρίππη, μου λείπει πολύ η μητέρα μου. Μου λείπει η αίσθηση που δημιουργούσε, τότε παλιά που ήμουνα παιδί, ότι ο άρρωστος ναί μεν παιδεύεται αλλά κάτι καλό μπορεί να βγεί απο αυτό. Κύτταγε πάντα να μου φτιάχνει τη διάθεση.
Με έβαζε στο κρεβάτι, με κανάκευε, μου έλεγε διάφορα νέα. Δίπλα μου άφηνε τα νέα μου βιβλία, αλλά και τα σχολικά για να τα μελετάω.., υπήρχε ένα κινούμενο κομοδίνο με ροδάκια όπου ανάλογα έβαζε πράγματα επάνω του, μία συσκευή τηλεφώνου (γιατί μίλαγα με φίλες απο το πρωϊ, ώς το βράδυ), το πρωϊνό μου, μετά μία ωραιότατη σούπα, ή σουτζουκάκια σμυρνέϊκα. Ηταν τα αγαπημένα μου και πώς προέκυπτε να μου τα σερβίρει όταν είχα κρυώσει με λαιμά..και μόνο τότε. Απολάμβανα τη θαλπωρή που έφτιαχνε για μένα, κάτι σαν κουκούλι, κάτι σαν συγνώμη που υποφέρω, αλλά που προσπαθούμε να απαλύνουμε.
Αν είχα πολύ πυρετό και ίδρωνα μέσα στη νύχτα πάντα ερχόταν να με σκουπίσει, να με αλλάξει, λές και κοιμόταν με το ένα μάτι ανοιχτό.

Τώρα που αρρώστησα ξανά με γρίππη ( απο το κεφάλι μου γιατί κάθισα η ανόητη έξω τη Δευτέρα και κρύωσα) μου λείπει πολύ. Ιδρωσα προχθές το βράδυ, ο ανδρας μου δεν μπορεί να με βοηθήσει..έχει κινητικό πρόβλημα. Μόνη μου σηκώθηκα και άλλαξα.. Και την επομένη φορά που ίδρωσα, δεν σηκώθηκα καθόλου..

Ετσι σήμερα που είμαι καλύτερα, ετοίμασα σουτζουκάκια Σμυρνέϊκα.
Ετσι για να πιάσω τις αναμνήσεις. Τη λάτρευα τη μαμά μου παρόλλες τις διαφορές μας.