Δώρα και προσδοκίες

Πάλι τα δώρα έχω στο νού μου. Εχω γράψει πολλά γι' αυτά εδώ αλλά και εδώ. Και δεν το εξάντλησες ακόμη; Οχι είναι η απάντηση.. γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι που κουνιέται κάτω απο τη μύτη μας αλλά που σπάνια το βλέπουμε..συνήθως κυττάμε αλλού. Το θεμα που με απασχολεί είναι οι προσδοκίες που έχουμε απο τους άλλους. Οταν το δώρο ξεπερνάει τον αυθορμητισμό του δωρητή (είδα αυτό το φουλάρι και σε θυμήθηκα) και φορτώνεται τις προσδοκίες που έχει ο παραλήπτης απο το δωρητή. Οταν το δώρο παίρνει διαστάσεις τέτοιες ώστε να καλύπτει τις κάποιες ανάγκες που έχει ο άλλος. Ανάγκες που ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες του δωρητή.

Σε θέμα δώρου υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να λάβουν τα δώρα εκείνα που χρειάζονται, που έχουν ανάγκη ή που τα ζήτησαν. Κι αν είναι κάτι παιδικό π.χ. "φέτος τα Χριστούγεννα θελω να μου πάρετε μία Barbie ή ένα gameboy" κάποιος ή κάποιοι απο την οικογένεια θα του το πάρουν του παιδιού. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ένας ενήλιξ ζητήσει έμμεσα απο την ευρύτερη οικογένεια το δώρο που θέλει. Γιατί συχνά αυτό το δώρο συνεπάγεται με ένα άλλο χρηματικό ποσό, πιο μεγάλο απο μία κούκλα. Και για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους, δεν είσαι διατεθειμένος να δίνεις στον κάθε ενήλικα του κύκλου σου, κάτι παραπάνω απο αυτά που θέλεις εσύ να δώσεις.
Να ένα παράδειγμα :
Τις προάλλες θα έκανα ένα Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι, δώρο σε ένα γνωστό μου παιδάκι. Οι γονείς του παιδιού όμως, μου ζήτησαν να συνεισφέρω στην αγορά κρεββατιού για το συγκεκριμμένο παιδί, δλδ να πληρώσω τα μισά (για το κρεββάτι που εκείνοι διάλεξαν) και το παιδί να πάρει μισό κρεββάτι δώρο για τα Χριστούγεννα, κάτι που μακροπρόθεσμα είναι χρήσιμο, αλλά στη προκειμένη, δεν του λέει τίποτα. Τελικά αγόρασα το παιχνίδι και οι γονείς μου κρατήσαν μούτρα. Αυτό το μοτίβο έχει επαναληφθεί πολλές φορές, τώρα πιά ούτε που μου μιλάνε, αντίθετα μου κάνουν και παρατηρήσεις ότι "όλα αυτά τα δώρα χαλάνε τα παιδιά"..ενώ αν πληρωνα και για το κρεββάτι δεν τα χάλαγαν. Τότε θα ήταν "ευπρόσδεκτα".

Αυτό για μένα είναι μία νέα όψη του θέματος δώρου. Οπου το τελευταίο γίνεται μέσο για να μην αναλαμβάνουμε ποτέ τις ευθύνες μας, διότι πάντα θα υπάρχουν οι συγγενείς/φίλοι/οι χ κάποιοι που θα μοιρασθούν το κόστος των επιλογών μας που πάντα θα προσφέρουν τα απαραίτητα δεκανίκια ώστε άνετα να πορευόμαστε.. Ετσι τα δώρα παύουν να είναι αυθόρμητα αλλά να δίνονται σε τακτά διαστήματα, καλύπτοντας ανάγκες.. Οσο για το χ παιχνιδάκι του παιδιού, δεν χρειάζεται να μη πάρει.
Ολα αυτά είναι καλά όταν και οι δύο πλευρές συμφωνουν. Οι μέν να ζητούν οι δε να δίνουν. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η δεύτερη πλευρά δεν θέλει να σου καλύψει τις τρύπες σου, αλλά προτιμάει να κάνει εκείνο που θέλει το παιδί.
Τότε φαίνεται το πρόβλημα που έχουν οι γονείς που ποτέ δεν ωρίμασαν, που πάντα περιμένουν απο τους άλλους να δώσουν αυτά που εκείνοι θέλουν. Και επειδή ο κόσμος γενικά δεν δίνει αυτό που θέλεις εσύ, τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις.

Φέτος λοιπόν δεν θα δώσω σε όλους δώρα. Θα δώσω σε εκείνα τα άτομα που λατρεύω, που εκτιμώ, που θα χαρώ να γυρίσω όλη τη λαϊκή για να βρώ το ωραίο γλαστράκι ή θα τους φτιάξω κάτι με τα χεράκια μου. Θα δώσω κάτι σε εκείνους που θα χαρούν με τη χειρονομία είτε πάρουν μία γαρδένια απο τη γλάστρα είτε ένα ταψί μουσακά. Εχω φθάσει σε μία ηλικία, σε ένα επίπεδο που βαριέμαι τους συμβιβασμούς..