"Πώς πέρασα το σβκ"

Ετσι γράφαμε παλιά στο Δημοτικό, έπρεπε οπωσδήποτε να ενημερώσουμε τους δασκάλους μας πρώτα και την υπόλοιπη τάξη με τα κατορθώματά μας.


Πάντα περίμενα με αγωνία τις εκθέσεις αυτές, με ζήλια ίσως, μήπως τα κατορθώματα κάποιου άλλου παιδιού λάμψουν περισσότερο απο τα δικά μου ...και για να το αποφύγω αυτό έλεγα και αντίστοιχα έγραφα ψέμματα με ουρά...

Και έλαμπα στην τάξη μέχρι την ημέρα που πήγε η μητέρα μου στο σχολείο για να ρωτήσει για την πρόοδό μου, ντυμένη με ένα χαρούμενο πράσινο ταγιεράκι, για να λάβει ένα υποτιμητικό βλέμμα απο τη δασκάλα μου, γιατί στην προηγούμενη έκθεση είχα γράψει πως παρευρέθην στην κηδεία του παππού μου (τον οποίο δεν γνώρισα γιατί είχε πεθάνει 10 χρόνια πρίν γεννηθώ) και όλη η τάξη γόγγυζε και η δασκάλα σφούγγιζε τα μάτια της απο τη συγκίνηση και νά που μπροστά στα μάτια της η σιχαμένη η μητέρα μου ντυμένη στα πράσινα χωρίς καθόλου σέβας!. Και της είπε "συλληπητήρια για τον θάνατο του πατέρα σας", και η μαμά μου είπε "Τι εννοείτε?" Και αφρίζουσα η δασκάλα της εξήγησε πώς για λόγους τάκτ, έπρεπε να φοράει ένα πιό σκούρο ταγιέρ, τι θα πούν οι υπόλοιπες μητέρες που την βλέπουν? Και βέβαια η αλήθεια έλαμψε, όπως έλαμψαν και στα μάγουλα μου τα χαστούκια της κας Γεωργίας την επομένη, με το καλημέρα..
Εκτοτε ποτέ δεν ξαναείπα ψέμματα. Αλλά επειδή μου έχει μείνει το πάθος την έκθεσης ( εξ ού και οι σεντονιάδες των blogs μου) γράφω χωρίς περιαυτολογίες για το πώς έφυγε η μούχρα της λύπης και διαλύθηκε μέσα στα σύννεφα..

Λοιπόν το σβκ, το περάσαμε στο σπίτι μιάς πολύ καλής φίλης στον Διόνυσσο, σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος.. Πήγαμε περίπατο με το σκυλάκι της μέσα στα δένδρα που άλλα ρίχναν τα φύλλα τους και άλλα όχι, μαζέψαμε κόκκινα φύλλα και κουκουνάρια, φάγαμε ινδικό φαγητό που μόνοι μας μαγειρέψαμε, γίναμε και λίγο πίττα, είδαμε μετά την "Δασκάλα με τα Χρυσά Μαλλιά", με Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ (σωστό θρεφτάρι), Καλογήρου, Ζερβό, λές και είχαν βγεί απο το κομμωτήριο αυτά τα χρυσά μαλλια.. μα κάτι πράγματα που γίνονται στις ελληνικές ταινίες, λές και ο σκηνοθέτης πρώτα καπνίζει φούντες και μετά κάνει τη δουλειά του. Στην Κατοχή, υποτίθεται ο κόσμος πεινάει και η Βουγιούκλω με μαύρα ρούχα και μπορντώ καλσόν!!!, άσε πιά το ματοτσίνορο κάγκελλο απο τη μάσκαρα!

Συγχρόνως παρακολουθούσαμε και την "Ιταλίδα απο την Κυψέλη" με τον Αλεξανδράκη και την Μάρω Κοντού, Γιουλάκη, Βογιατζή και σχολιάζαμε τις τρέλλες της σκηνοθεσίας, στο έργο με την Κοντού έμπαινε ο ένας, έβγαινε ο άλλος λές και το σπίτι αντί για πόρτα είχε κουρτίνα.. κοιμηθήκαμε σχεδόν ξημερώματα..

Αντε, και του χρόνου!