Χωρίς έλεος

Δεν υπάρχει έλεος για αυτόν που δεν αγαπάει τον εαυτό του. Για αυτόν που δεν χαίρεται τη ζωή του, δεν τιμάει αυτά που έχει και δεν αγαπάει αυτό που είναι. Κανένα έλεος για αυτόν που βλέπει και μισοάδειο το ποτήρι του και βρώμικο το ράφι που το ακουμπάει, που δεν χαμογελάει γιατί το χαμόγελο μπορεί να μεταφραστεί σαν χαρά και δεν θέλει να εκπέμπει τέτοιο συναίσθημα. Δεν τον λυπάμαι επειδή βλέπει τον γιαλό στραβό, τα καράβια σαράβαλα, μισοβυθισμένα να αναμένουν την τελική διάλυση στα ναυπηγεία..και ο ίδιος αρέσκεται να κάνει τον κακομοίρη για να τον λυπούνται και να τον αφήνουν ήσυχο.. '

Δεν υπάρχει κανένα έλεος για τους παραπονιάρηδες ΄με σύστημα..παραπονιούνται όπως άλλοι τραβάνε μιά μαλακία, ηδονίζονται στη γκρίνια..όλοι τους χρωστάνε..όλα είναι στραβά, φασιστικά, οι άνθρωποι τεμπέληδες, λουφαδόροι, τούβλα, χωρίς φιλοδοξίες, οι γυναίκες ή χαζές ή πουτάνες θα είναι..η ζωή τους φέρθηκε άσχημα..και αντί να βγάλουν το δάχτυλό τους απο εκεί που το έχουν μονίμως και να κάνουν κάτι στη ζωή τους για να αλλάξουν την υποτιθέμενη κακή τους μοίρα...τι κάνουν? Τίποτα δεν κάνουν γιατί ως γνωστόν η κλάψα πιάνει...τους λυπούνται και .......τους αφήνουν ήσυχους.

Κανένα έλεος για τους εγωκεντρικούς μαλάκες που θα καταστρέψουν ΟΛΟ τον κόσμο αρκεί να εξασφαλίσουν την περιφορά της γής γύρω απο τον δικό τους ήλιο. Η μέθοδος παλιά, αργή στην εφαρμογή αλλά σταθερά αυξανόμενη προς τον απώτερο στόχο..Ολα θα αλλάξουν - πρός το καλύτερο ή το χειρότερο αδιάφορο - αρκεί να επιτευχθεί το ποθητό..να γίνουν τα πράγματα όπως τα θέλουν εκείνοι..όλοι μας να μπούμε στα κουτάκια, για να έρθει εξ ουρανού το ποθητό..η πλήρης αναγνώριση της υπεροχής ενός ανθρώπου που το παλεύει για να τον αφήνουν ήσυχο..


Κανένα έλεος δεν έχω για αυτούς που τα θέλουν όλα, κι άλλα, κι άλλα, μα πόσα πια θα αποκτήσουν? Και ωραία τα απόκτησαν! Που στο διάλο θα τα βάλλουν? Οταν έρθει ο κορεσμός το μόνο που μένει είναι η ξυνισμένη γεύση και μία τάση για εμετό.. Οι σκύλοι και οι γάτες για λόγους οικονομίας τρώνε τα ξερατά τους..έτσι λοιπόν καταντάει ο άνθρωπος..

Κανένα έλεος δεν έχω για αυτούς που δεν θέλουν να αλλάξουν αλλά κλαίγονται για όλα..Είναι πολύ βολικό να βρίζεις το θεό ανάβοντας ένα κερί στην εκκλησία..Να λείπουν οι θεατρινισμοί..άντε και γαμηθείτε.

Οσο για μένα αν ήμουνα τρελλή το 2005, θα καβαλήσω πολύ μεγάλο καλάμι το 2006, δεν θα αρρωστήσω εγώ για πάρτη σας..Αρκετά έχω τραβήξει ως τώρα με παρακεντήσεις και τα συναφή..

Αντε και στο διάλο!

The end of sex

Μετά από πολλά χρόνια είδα σήμερα μιά παλιά γνωστή, μιλήσαμε..Είπε ότι

Παραμένει μόνη, δεν θέλει να ξαναφτιάξει τη ζωή της μετά το διαζύγιο

τρώει λίγο,

ασχολείται σχεδόν συνέχεια με το παιδί της,

δουλεύει πυρετωδώς και

δεν κάνει σέξ.

Ποτέ δεν κάνει σέξ είτε με αρσενικούς, είτε με θηλυκούς, είτε με πλαστικούς. .Ούτε που της λείπει λέει..το ξέχασε!!

Αυτό το τελευταίο με τσάκισε.

Πώς ξεχνάς την ηδονή? Πώς βάζεις λουκέτο στις ορμόνες?

Ενας βασανιστικός θάνατος.. μπρρρρ!

Freedom to be

Η αφάνταστη μοναξιά των Χριστουγέννων όπου μέσα στο πλήθος διαπιστώνεις ότι είσαι ο εαυτός σου που κολυμπάει ελεύθερος...

Κανείς δεν ασχολείται μαζί μου, κανείς δεν με προσέχει, κανείς δεν με κρίνει σαν άνθρωπο, αισθάνομαι like an agent under cover, γυρίζω απο επισκέπτη σε επισκέπτη, απο συγγενή σε συγγενή, γνωρίζοντας ότι στη μνήμη τους δεν θα μείνουν τα χαρακτηριστικά μου...total eclipse of myself

Η μεγαλύτερη ελευθερία που αισθάνομαι είναι αυτή των Χριστουγέννων γιατί ποτέ δεν αφήνω τον Κ. να μου κάνει δώρο.

Η παρουσία του και μόνο στη ζωή μου είναι αρκετή.

I am free to be

Το σκουλαρίκι

Σήμερα είχα πάει να ψωνίσω τρόφιμα για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Μετά πήγα σε ένα ταμείο και περίμενα στην ουρά να έρθει η σειρά μου. Μπροστά μου ήταν ένας ψηλός άνδρας, μα πολύ ψηλός, ούτε ως το στομάχι δεν του έφθανα, ήταν και σωματώδης ηλικίας κάπου μεταξύ 55-65. Φορούσε ένα καπελλάκι ήλιου με γείσο σαν τα διαφημιστικά που δίνουν μπλέ και είχε ένα μικρό κρίκο περασμένο στο αριστερό του αυτί.

Οταν ήρθε η σειρά του πλήρωσε, έβαλε τα πράγματά του στο καρότσι του αλλά δεν έφυγε, απλά με ρώτησε ευγενικά με ξενική προφορά αν ήθελα να με βοηθήσει, οπότε φυσικά του είπα βεβαίως και ευχαριστώ πολύ, έβαλε τα πράγματά μου προσεκτικά στο καρότσι, κάτω τα βαριά, επάνω τα ελαφρύτερα, γρήγορα δούλευε και πολύ αποδοτικά.. Στο τέλος δεν ξέρω πως μου ήρθε και του είπα "danke" λέξη που τον χαροποίησε και μου ευχήθηκε στα γερμανικά καλά Χριστούγεννα και ευτυχές το νέο έτος. Βγαίνοντας έξω είδα ότι φόρτωσε τα πράγματά του σε μία μηχανή και έφυγε..

Σκέφτομαι πόσο επηρεάζει η εξωτερική εμφάνιση μερικούς ανθρώπους και πόσο πολλοί απο εμάς είμαστε πολύ αρνητικά διατεθειμένοι να ανεχθούμε τα παιδιά μας να φορέσου σκουλαρίκια, να στολίσουν το σώμα τους με μόνιμο τατουάζ, να τρυπήσουν αυτιά, μύτες, αφαλούς και εγώ δεν ξέρω τι άλλο για διακοσμητικά, να βάψουν τα μαλλιά τους, να βάλλουν κοτσιδάκια κλπ..

Αλήθεια τι πιστεύουμε ότι είναι ένα άτομο που φοράει σκουλαρίκι? Οταν λέω άτομο εννοώ ένας άνδρας.

Μήπως δεν είναι σοβαρό? Ευπρεπές? Καλό?

Το αντίστοιχο σκουλαρίκι αν το φόραγε μία κοπέλλα θα την αντιμετωπίζαμε το ίδιο?

Μήπως έχουμε συνδυάσει μιά βάρβαρη, ρεζίλικι, και χουλιγκάνικη συμπεριφορά με τις τρυπημένες γλώσσες και με κουρέματα τύπου Μοχώκ (καράφλα με όρθιες έντονα βαμμένες τρίχες στην κορυφή να πέφτουν πρός τα κάτω σαν τη χαίτη του αλόγου), με τα τατουάζ στις πλάτες, ποπό, ώμο και όπου αλλού? Μήπως τρομάζουμε όταν βλέπουμε τον γιό μας με πλήρες μέηκ απ, την κόρη μας σε στύλ Γκότικ ή βαμπίρ, ότι κάτι άσχημο σημαίνουν όλα αυτά.?

Η πραγματικότητα δεν δηλώνει ότι όλοι όσοι διακοσμούν εμφανώς τον εαυτό τους είναι και απόκληροι, ρεμάλια, χαμηλού επιπέδου, χούλιγκανς...αποδιοπομπαίοι άνθρωποι.

Το κόσμημα δεν είναι ένδειξη ότι κάτι κακό συμβαίνει, μάλλον είναι ένα κόκκαλο που μας το σείουν μπροστά στα μάτια μας όσοι θέλουν να είναι διαφορετικοί.

Προκαλούν.

Ναί, τους αρέσει να τραβάνε την προσοχή.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι περισσότερο σάπιοι απο όλους αυτούς του βάρβαρους που τα σπάνε κάθε χρονιά στις πορείες.

Η διαφορά τους φαίνεται.

Αυτούς που φοβάμαι περισσότερο είναι εκείνοι που η διαφορά τους δεν φαίνεται..

Το μαγικό ραβδί

Διαβάζω το blog της Chloe ότι θέλει να ζήσει για πάντα, να είναι μία αθάνατη, να ζεί όπως τώρα, να είναι δηλαδή νέα, δραστήρια, όμορφη..........να ζήσει μέχρι τότε που τελειώνει ο γήϊνος χρόνος και αρχίζει εκείνος του απείρου..
Το σκέφτομαι το όλο θέμα πολύ αυτές τις μέρες. Πώς θα ήταν να ζούμε για πάντα?
Από ρομαντικής πλευράς φαντάζομαι θα ήταν τέλειο εφόσον θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε τη ζωή και τους δικούς μας ανθρώπους, γεροί και δυνατοί...
ΚΙ για να απολαμβάνουμε θα χρειαστεί πέρα απο εμάς να είναι αθάνατος και ο περίγυρός μας, οι άνθρωποι που αγαπούμε και μας αγαπούν..

ΚΡΑΚ!

Κάτι στραβό γίνεται με μένα γιατί ενώ η τρυφερή ψυχή της Χλόης μιλάει για έναν ιδεατό κόσμο με λουλουδάκια σπαρμένο.. έρχεται ο δικός μου νούς και πετάει πέτρα στο γυάλινο παλάτι της Χιονοβασίλισσας, που στο τέλος - τέλος είναι ένα όμορφο παραμυθι που σαγήνευσε γενιές και γενιές κοριτσιών...ένα αθάνατο έπος με κακές παγερές μεγαλειώδεις βασίλισσες που θέλουν όλα να τα κυβερνούν και μικρά αλλά πονηρούτσικα αλεπουδάκια που νικούν και δίνουν ένα τέλος πετώντας τη πέτρα στο παγωνένο παλάτι..

Και πάμε στο να είμαστε αθάνατοι. Εσείς θέλετε να είστε αθάνατοι? Ατομιστικά αν το πάρουμε δεν ακούγεται και τόσο ωραίο..πόσα χρόνια θα απολαμβάνουμε τους δικούς μας ανθρώπους? Εμείς είμαστε αθάνατοι, όχι και εκείνοι..κάποια στιγμή που ενώ εμείς συνεχίζουμε να είμαστε 30 ετών, τα παιδιά μας θα πεθάνουνε απο γήρας 80+, άσε δε ο σύντροφος, οι γονείς μας κλπ....
Πώς θα αντέξουμε να δούμε τους δικούς μας να πεθαίνουν?

Ερχεται το μαγικό ραβδί και 'φζουυυυμ" κάνει και την οικογένειά μας αθάνατους...

Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα? Οχι δυστυχώς όχι θα χρειαστεί να κάνουμε και τα παιδιά των παιδιών μας αθάνατα..τι θα ζούμε όλοι και θα πεθάνουν τα εγγονάκια μας? Μη το ξαναπείς!!

Σαν αθάνατοι όμως θα έχουμε και κάποια μειονεκτήματα...

1) η εργασία, για πόσο θα δουλεύουμε? Εδώ χωρίς να έχουμε κατακτήσει "το εις αιώνα των αιώνων αμήν" δουλεύουμε κάποιες πολλές ώρες..σκέψου να μυριστούν οι εταιρείες ότι

• θα μείνουμε νέοι για πάντα και προπαντώς γεροί - αυτό σημαίνει ότι άπαξ και έχουμε καλή υγεία δεν θα χρειαζόμαστε ασφάλειες, άδειες και ιατρική περίθαλψη σε περίπτωση ασθένειας
• ο νέος άνθρωπος αποδίδει περισσότερο, άρα θα δουλεύουμε και περισσότερο (οι διακοπές δεν θα υπάρχουν σαν λήμμα ούτε στα λεξικά)
• επίσης δεν θα χρειάζονται να μας δίνουν ένσημα για τη σύνταξη μας, ποιά σύνταξη όταν ζήσουμε πάνω απο 2 αιώνες?

2) η διαβίωση, τώρα σχετικά καλά ζούμε στην Ελλάδα/στον κόσμο, αλλά σε 50-100 χρόνια κατ' αρχήν θα υπάρχει Ελλάδα (ναί! ξέρω η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει, αν όμως γίνει κανένας πόλεμος, ίσως να αλλάξουν τα σύνορα...και οι κυβερνώντες (γιατί πάντα θα υπάρχουν κάποιοι ξύπνιοι που θα οδηγούν τους λιγώτερο ξύπνιους) γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν θα πάθουμε όντας αθάνατοι, μας βλέπω στην πρώτη γραμμή..) ή θα ζούμε σε άλλη γή και χώρα? Θα είναι οι συνθήκες ζωής μας οι ίδιες με τις τωρινές ή θα γίνουν τύπου Mad Max, Highlander, Matrix, κλπ. Γιατί αν γίνουν με συγχωρείτε αλλά προσωπικά δεν θα πάρω..

Γκούχ! Γκούχ! λέει ο ανώμαλος. Γιατί εσύ να είσαι αθάνατος και όχι και εγώ..? ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! Δώστε αθανασία στον λαό..

Τότε θα δέσει το σιρόπι..

Ολοι θα είναι αθάνατοι

Και οι κυβερνώντες

Και οι εργοδότες

Και οι κακές πεθερές

Και όσοι/όσες σου τα πρήζουν

Ποιός θα πρωτοπατήσει το κόκκινο κουμπί ΤΗΣ έκρηξης?

Επειδή όμως δεν μπορούν να γίνουν όλοι αθάνατοι γιατί δεν θα χωράει όλος αυτός ο κόσμος στη Γή, και δεν θα υπάρχει χώρος για καλλιέργειες, αθάνατοι θα γίνονται όσοι πληρούν κάποια κριτήρια..

Ετσι θα συσταθούν επιτροπές υποβολής κριτιρίων

Σχολεία, πανεπιστήμια και λοιπά ιδρύματα για την απόκτηση των πτυχίων/κριτηρίων

Φυλλάδες επίλυσης προβλημάτων (όπως αυτές των Γυμνασίων), λαδώματα και ρουσφέτια..

ώστε κάποιοι λίγοι να πάρουν αλλά όχι όλοι...

Α! Ρε Οργουελ ! Πόσο μπροστά ήσουνα και απο την εποχή μας

Αποκαθήλωση

Δείξε μου τη/τον σύντροφό σου και θα σου πώ αν είσαστε ευτυχισμένο ζευγάρι.


Πώς είναι το πρόσωπό της, το βλέμμα της? Τα μάτια της τι λένε ? Μήπως είναι σβησμένα σαν κρατήρες ηφαιστείου, να αναπολούν περασμένα μεγαλεία απο φωτιές που έγιναν κάρβουνο, το κάρβουνο το πήρε ο άνεμος, το διέβρωσε η θάλασσα των δακρύων και το έχασε απο τα μάτια της..?
Μήπως είναι οργισμένα σαν φωτιές πυρπολημένων δασών, φωτιές που λιώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, ατίθασσες, αδέκαστες, άπονες φλόγες γλείφουν αυτάρεσκα τα θεμέλια μιάς παλιάς αγάπης και τα κάνουν κάρβουνο..?
Μήπως είναι αδιάφορα σαν τα πλήθη που οργώνουν τις μεγαλουπόλεις, ένας-ένας οι άνθρωποι είναι όλοι τους καλοί, σαν πλήθος όμως βουβαίνονται και ο καθένας κυττάει μόνο τη πάρτη του..δίπλα αν πέσεις, σε πατάνε..αδιάφορα, σκληρά, σε νοιάζει?

Πώς είναι η έκφρασή της? Χαρούμενη? Να σε κυττά στα μάτια και να γελάει, να χαίρεται που είσαι εκεί, που απλώνεις το χέρι να περιμαζέψεις μιά μπούκλα που παραστράτησε..?

Δυστυχισμένη? που φωνάζει απελπισμένη και εσύ λείπεις, κυνηγάς τα αστέρια, τη φήμη, το χρήμα και ξεχνάς. Οι τοίχοι πνίγουν τους ήχους το μόνο που μένει είναι ένα λεκιασμένο τζάμι.
Αγρια? Σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που αδυσώπητα παρασέρνει τα πάντα και αφού όλα λιώσουν και πνιγούν καταλαγιάζει με την πεποίθηση ότι ζεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος..ότι ζεί ο μύθος ότι αγαπάς.΄

Και ο άντρας έρχεται να καλύψει τις τρύπες.
Και πατέρας
Και εραστής
Και να δίνει
Και να μην ζητάει
Και να μην παίρνει
Η
Να παίρνει άλλα όχι αυτά που θέλει
Και να το βουλώνει
Και άμα δεν του αρέσει
τη βόλτα του

Και τα βλέπω αυτά και στενοχωριεμαι

Αλλά σωπαίνω και
περιμένω να δώ
την εξέλιξη μιάς ιστορίας
πρώην αγάπης

Οταν το ζευγάρι παίζει ξύλο

Θίγω αυτό το θέμα γιατί με βασανίζει πολύ καιρό. Βλέπω ανθρώπους στο δρόμο, αμέριμνοι περπατούν και σκέφτομαι τι να κρυβουν άραγε μέσα τους, είναι όντως έτσι τα πράγματα με τη ζωή τους όπως δείχνουν ή έχουν κάποιους άλλους εαυτούς που καραδοκούν έτοιμοι να τσακίσουν τον σύντροφό τους την Χ στιγμή, έλα μωρέ τώρα μια κακκιά στιγμή ήταν πώς κάνεις έτσι, να πάρουν τη συχώρεση μέχρι την επόμενη κακκιά στιγμή.

Θυμάμαι πρίν 8 περίπου χρόνια τους Β και Α, φίλους μας. Γνωρίσθηκαν στο Πανεπιστήμιο, μείνανε λίγα χρόνια μαζί, τελείωσε εκείνος τη θητεία του, βρήκαν και οι δυό δουλειά και μετά με τις ευλογίες των γονέων τους παντρεύτηκαν. Στην αρχή όλα καλά. Ταιριάζανε πολύ μεταξύ τους, φαινομενικά όλα ήταν μιά χαρά. Μετά όμως απο μερικά χρόνια εκείνος άρχισε να νευριάζει όλο και περισσότερο και εκείνη να παθαίνει ημικρανίες. Το πρόβλημα ήταν ότι όταν εκείνος γύριζε απο τη δουλειά του 9/10 φορές ήταν φουσκωμένος απο τα νεύρα του και αρπαζόταν με το παραμικρό, έβαζε τις φωνές και μοίραζε χαστούκια. Αργότερα άρχισε να κλωτσάει κιόλας, στον ποπό, στα πλευρά, να ρίχνει τσιμπιές, μιά φορά την πέταξε κάτω απο το κρεββάτι, την έκλεισε έξω..

Καλά, καθόταν η Α έτσι σαν το σακκί και τις έτρωγε? Ηξερε και καράτε. Ποτέ όμως δεν μπόρεσε να τον χτυπήσει ούτε να αμυνθεί αλλά καθόταν και έβλεπε να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια της ένα δράμα, το δικό της.

Δεν μίλαγε σε κανέναν. Ντρεπόταν.

Τι να πεί? Οτι για μιά ακόμη φορά κάθισε σαν το χάπατο και την έκανε τόπι μπροστά στα μάτια του παιδιού που είχε χωθεί κάτω απο το κρεββάτι?

Μία φορά, στην αρχή αντιστάθηκε και του έδωσε μιά σφαλιάρα και αυτός την χτύπησε στο κεφάλι με ...δεν θυμάται τι ήταν κατσαρόλα, τηγάνι, πιάτο.. μόνο ότι έπεσε κάτω και μετά ξύπνησε στο Νοσοκομείο..ευτυχώς ένα καρούμπαλο, μία διάσειση και πληγωμένη υπερηφάνεια.. Το ζευγάρι τελικά χώρισε.

Το θέμα που με απασχολεί είναι η βία μέσα στο ζευγάρι. Πόσες φορές δεν ερχόμαστε στο σπίτι έξαλλοι, είτε γιατί ο διευθυντής μας έκανε γυμνάσια, είτε γιατί εμείς δεν καταφέραμε να πετύχουμε τους στόχους μας, πάντα βρίσκονται οι 1000 λόγοι να επιστρέψουμε με νεύρα. Και τι τα κάνουμε τα νεύρα?

Αν τα καταπιούμε, θα αρρωστήσουμε.

Αρα πρέπει να τα βγάλουμε πρός τα έξω. Ωραία! Πρός τα πού, παρακαλώ?

Δεν είναι εφικτό να βγούμε στο μπαλκόνι και να βρίζουμε τα σύννεφα γιατί θα μας πάρουν για τρελλούς...που μπορεί και να είμαστε άλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

Ούτε ξέρω κανέναν που έχει εγκαταστήσει στο σαλόνι εκείνο το σακκί που έχουν οι πυγμάχοι και το χτυπάνε για να ξεθυμαίνουν...στο σαλόνι κιόλας...άκου πράγματα!

Αρα...?

Λέει κάποιος ότι ο ήρεμος διάλογος με τον/την σύντροφό μας θα μας ηρεμήσει κλπ, κλπ. Σίγουρα μπορεί και να γίνει αυτό, εφόσον είμαστε ώριμοι και σαν άνθρωποι και σαν μέλη της σχέσης.

Η εκτόνωση του ανώριμου θυμωμένου συζύγου όμως, είναι οι φωνές, το βρισίδι, ο βιασμός της συζύγου όχι μόνο ο σεξουαλικός, υπάρχει και ο ηθικός, οι καυγάδες, και πάει λέγοντας όσο χρειάζεται ώστε να εκτονωθεί η πίεση. Και μετά γονυπετής σου ζητώ συγνώμη αγάπη μου, ήταν η κακιά στιγμή...νά οι ανθοδέσμες, να τα δαχτυλίδια..και μετά πάλι τα ίδια.

Και αν τώρα ο/η σύζυγος έχει πείρα απο ξυλοδαρμούς γιατί τους βίωνε σαν παιδί όταν οι γονείς του δερνόντουσαν, το ίδιο θα κάνει και στην τωρινή οικογένειά του, ο πόνος του τότε, ελάχιστα τον/την ευαισθητοποίησαν σαν άνθρωπο..

Και το φοβερώτερο απο όλα είναι ότι τα ζευγάρια τύπου Β&Α είναι ελάχιστα. Οι περισσότεριοι δαρμένοι σύζυγοι επιλέγουν να συνεχίζουν να συμμετέχουν/ανέχονται αυτό το έγκλημα που γίνεται εις βάρος τους, μη τολμώντας ούτε τη φυγή.

Victorian christmas

Σήμερα τρελλάθηκα απο τη χαρά μου γιατί μόλις μπήκα στο σπίτι με περίμενε ένα πακέτο, όπου είχε μέσα τις χριστουγεννιάτικες κάρτες που θα στείλουμε στους φίλους μας (κάρτες πάρα πολύ φθηνές-μαζί με τα μεταφορικά-αγορασμένες απο κοινωφελείς οργανισμούς), ένα advent calendar, μία γιρλάντα τύπου frieze, μπάλλες, χριστουγεννιάτικα crackers, ένα μεσαιωνικό jigsaw πάζλ, και μερικές ατζέντες για το νέο έτος..

Το ημερολόγιο αυτό έχει 25 κουτάκια θήκες όπου απο την πρώτη Δεκεμβρίου ώς και την 25η ανοίγεις μία θήκη και παίρνεις κάτι. Στην περίπτωση αυτή το όλο ημερολόγιο βασίζεται στο "Χριστουγεννιατικο Παραμύθι" του Ντίκενς, για κάθε μέρα έχει ένα μικρό βιβλιαράκι όπου γράφει την ιστορία σε συνέχειες.. Ονειρο είναι.

Αυτή είναι μία χάρτινη γιρλάντα απο 12 νεραϊδόπαιδα που χορεύουν....

Αυτά είναι μερικά απο τα stickers που έχω, χωρίς τα Χριστουγεννιάτικα που ακόμη δεν έχουν εμφανισθεί...