Θίγω αυτό το θέμα γιατί με βασανίζει πολύ καιρό. Βλέπω ανθρώπους στο δρόμο, αμέριμνοι περπατούν και σκέφτομαι τι να κρυβουν άραγε μέσα τους, είναι όντως έτσι τα πράγματα με τη ζωή τους όπως δείχνουν ή έχουν κάποιους άλλους εαυτούς που καραδοκούν έτοιμοι να τσακίσουν τον σύντροφό τους την Χ στιγμή, έλα μωρέ τώρα μια κακκιά στιγμή ήταν πώς κάνεις έτσι, να πάρουν τη συχώρεση μέχρι την επόμενη κακκιά στιγμή.
Θυμάμαι πρίν 8 περίπου χρόνια τους Β και Α, φίλους μας. Γνωρίσθηκαν στο Πανεπιστήμιο, μείνανε λίγα χρόνια μαζί, τελείωσε εκείνος τη θητεία του, βρήκαν και οι δυό δουλειά και μετά με τις ευλογίες των γονέων τους παντρεύτηκαν. Στην αρχή όλα καλά. Ταιριάζανε πολύ μεταξύ τους, φαινομενικά όλα ήταν μιά χαρά. Μετά όμως απο μερικά χρόνια εκείνος άρχισε να νευριάζει όλο και περισσότερο και εκείνη να παθαίνει ημικρανίες. Το πρόβλημα ήταν ότι όταν εκείνος γύριζε απο τη δουλειά του 9/10 φορές ήταν φουσκωμένος απο τα νεύρα του και αρπαζόταν με το παραμικρό, έβαζε τις φωνές και μοίραζε χαστούκια. Αργότερα άρχισε να κλωτσάει κιόλας, στον ποπό, στα πλευρά, να ρίχνει τσιμπιές, μιά φορά την πέταξε κάτω απο το κρεββάτι, την έκλεισε έξω..
Καλά, καθόταν η Α έτσι σαν το σακκί και τις έτρωγε? Ηξερε και καράτε. Ποτέ όμως δεν μπόρεσε να τον χτυπήσει ούτε να αμυνθεί αλλά καθόταν και έβλεπε να διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια της ένα δράμα, το δικό της.
Δεν μίλαγε σε κανέναν. Ντρεπόταν.
Τι να πεί? Οτι για μιά ακόμη φορά κάθισε σαν το χάπατο και την έκανε τόπι μπροστά στα μάτια του παιδιού που είχε χωθεί κάτω απο το κρεββάτι?
Μία φορά, στην αρχή αντιστάθηκε και του έδωσε μιά σφαλιάρα και αυτός την χτύπησε στο κεφάλι με ...δεν θυμάται τι ήταν κατσαρόλα, τηγάνι, πιάτο.. μόνο ότι έπεσε κάτω και μετά ξύπνησε στο Νοσοκομείο..ευτυχώς ένα καρούμπαλο, μία διάσειση και πληγωμένη υπερηφάνεια.. Το ζευγάρι τελικά χώρισε.
Το θέμα που με απασχολεί είναι η βία μέσα στο ζευγάρι. Πόσες φορές δεν ερχόμαστε στο σπίτι έξαλλοι, είτε γιατί ο διευθυντής μας έκανε γυμνάσια, είτε γιατί εμείς δεν καταφέραμε να πετύχουμε τους στόχους μας, πάντα βρίσκονται οι 1000 λόγοι να επιστρέψουμε με νεύρα. Και τι τα κάνουμε τα νεύρα?
Αν τα καταπιούμε, θα αρρωστήσουμε.
Αρα πρέπει να τα βγάλουμε πρός τα έξω. Ωραία! Πρός τα πού, παρακαλώ?
Δεν είναι εφικτό να βγούμε στο μπαλκόνι και να βρίζουμε τα σύννεφα γιατί θα μας πάρουν για τρελλούς...που μπορεί και να είμαστε άλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Ούτε ξέρω κανέναν που έχει εγκαταστήσει στο σαλόνι εκείνο το σακκί που έχουν οι πυγμάχοι και το χτυπάνε για να ξεθυμαίνουν...στο σαλόνι κιόλας...άκου πράγματα!
Αρα...?
Λέει κάποιος ότι ο ήρεμος διάλογος με τον/την σύντροφό μας θα μας ηρεμήσει κλπ, κλπ. Σίγουρα μπορεί και να γίνει αυτό, εφόσον είμαστε ώριμοι και σαν άνθρωποι και σαν μέλη της σχέσης.
Η εκτόνωση του ανώριμου θυμωμένου συζύγου όμως, είναι οι φωνές, το βρισίδι, ο βιασμός της συζύγου όχι μόνο ο σεξουαλικός, υπάρχει και ο ηθικός, οι καυγάδες, και πάει λέγοντας όσο χρειάζεται ώστε να εκτονωθεί η πίεση. Και μετά γονυπετής σου ζητώ συγνώμη αγάπη μου, ήταν η κακιά στιγμή...νά οι ανθοδέσμες, να τα δαχτυλίδια..και μετά πάλι τα ίδια.
Και αν τώρα ο/η σύζυγος έχει πείρα απο ξυλοδαρμούς γιατί τους βίωνε σαν παιδί όταν οι γονείς του δερνόντουσαν, το ίδιο θα κάνει και στην τωρινή οικογένειά του, ο πόνος του τότε, ελάχιστα τον/την ευαισθητοποίησαν σαν άνθρωπο..
Και το φοβερώτερο απο όλα είναι ότι τα ζευγάρια τύπου Β&Α είναι ελάχιστα. Οι περισσότεριοι δαρμένοι σύζυγοι επιλέγουν να συνεχίζουν να συμμετέχουν/ανέχονται αυτό το έγκλημα που γίνεται εις βάρος τους, μη τολμώντας ούτε τη φυγή.
19 σχόλια:
Έχω γνωρίσει ζευγάρια τύπου Β&Α. Και δεν νομίζω ότι είναι τόσο σπάνια.
Συμφωνώ για όσα γράφεις-πέρα από ένα. Μπορώ να καταλάβω γιατί μένει και υποφέρει ο/η σύντροφος που τον σαπίζουν στο ξύλο. Δεν νομίζω όμως πως αυτός (ή και αυτή, για να είμαστε πολιτικά ορθοί, αν και συνήθως δεν ισχύει αυτό στην ελληνική κοινωνία) είναι ικανός για ήρεμη, πολιτισμένη κουβέντα. Και μπορεί σε όλες τις άλλες εκφάνσεις της ζωής του να είναι σοβαρός, πολιτισμένος, ώριμος, καλλιεργημένος, μορφωμένος, whatever.
Εγώ θα σε ρωτήσω, γιατί το κάνει αυτό; Ναι, ίσως επειδή μεγάλωσε σε τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον, οπότε το θεωρεί φυσιολογικό/αποτελεσματικό τρόπο καταπολέμησης του άγχους. Αλλά πρέπει να υπάρχουν και άλλοι λόγοι;
Γεννήθηκε βίαιος; Και κάνεις κάτι για να τον βοηθήσεις;
Δεσποινα ειλικρινα δεν μπορω να απαντησω ευκολα στην ερωτηση σου.Σιγουρα δεν γεννηθηκε βιαιος.Καλλιεργηθηκε νομιζω αυτο σιγα σιγα στο περιβαλλον πουεζησε .Αν ο συζυγος ειναι ενας μικρος ψυχολογος τοτε ισως καταφερει ναβοηθησει το συντροφο του.Αυτο προυποθετει να το εχει αντιληφθει νωρις και αυτο με τη σειρα του προυποθετει να υπαρχει διαλογος στη σχεση και εμπιστοσυνη για να μπορει να σου αδειασει ο αλλος τον εαυτο του.Δυστυχως ομως σημερα οι περισσοτεροι ειμαστε δηθεν και δεν βγαζουμε προς ταεξω τον πραγματικο μας εαυτο.
Αν μιλησουμε για εξωτερικη βοηθεια η αληθεια ειναι οτι με δυσκολια ξεπερναμε τα ταμπου και σιγα σιγα σπευδουμε στους ειδικους(ψυχολογους κτλ).
θα ελεγα επισης οτι οιγυναικες(νομιζω οτι ειναι το μεγαλυτερο ποσοστο)που βιωνουν μια κατασταση βιας και υπομενουν εχουν επισης προβλημα.Και αντιστρεφω το ερωτημα.Αυτες ποιος θα τις βοηθησει;
Ευχαριστώ παιδιά. Εγραψα το κείμενο μετά απο πολλούς ενδοιασμούς για ένα τόσο δύσκολο θέμα που βιώνει φιλικό μας ζευγάρι. Εκεί αλληλοδέρνονται, όχι δεν είναι αστείο ούτε τη βρίσκουν μετά, δέρνονται για το τίποτα, παράδειγμα
"κλείσε το φώς, θέλω να κοιμηθώ",
"σε λίγο, διαβάζω",
"άντε μωρή κλείσε πιά το ρημάδι...
"μωρή να πείς τη μάνα σου",
" τη μάνα μου, πάρε μιά για νάχεις",
ποιόν δέρνεις βρε.."φάε και εσύ μία.. και πάει λέγοντας..
και έρχονται μετά και μας τα λένε, ο καθένας απο τη δική του σκοπιά..
και εμείς συμφωνούμε και συμπονούμε αλλά δεν τους λέμε τίποτα, γιατί δεν μπορούμε, είναι δική τους η ευθύνη του γάμου τους, αν θέλουν ας πάνε να δούνε ενα σύμβουλο γάμου..
δημιουργείτε όμως μία δυσάρεστη σκατοκατάσταση
Ναι, και για μένα το φλέγον θέμα είναι ποιος θα βοηθήσει αυτές τις γυναίκες, ιδιαίτερα στην Ελλάδα του 2006 παρά κάτι, που ο οικογενειακός ξυλοδαρμος/συζυγικός βιασμός είναι θέμα ταμπου, και που ακόμα και η προσωπική της οικογένεια και το φιλικό της περιβάλλον θα της πει να μείνει με τον άντρα της, γιατί έτσι κάνουν οι καλές γυναίκες. Και ιδιαίτερα, αν η γυναίκα δεν έχει απλά μόνο ούτε στήριξη, δεν έχει ούτε δικούς της οικονομικούς πόρους. Δεν ξέρω καν αν υπάρχουν shelters για κακοποιημένες γυναίκες.
Μαρίνα, καταλαβαίνω πόσο δύσκολη θα είναι η θέση σας.
Και τι θα κάνατε, αν είσασταν εσύ ξαφνικά στη θέση της κακοποιημένης γυναίκας (θεωρητικά πάντα). Αν πάνω στα νεύρα του σηκώσει χέρι. Και δεν είναι μια μοναδική φορά που το κάνει.
Το συζητάς; Τον βοηθάς; Η φεύγεις;
Δεν μπορω να δωσω καμμια συμβουλη κοριτσια. Βλεπω και γω εδω στην Αγγλια κοκοποιημένες γυνακες. Εδω μαλιστα κυκλοφορουν με μελανιες στο δρομο.
Εχω πολλες φορές αναρωτηθει γιατι κάθονται και τις τρώνε αλλα απαντηση δεν βρίσκω.
Το μόνο σιγουρο ειναι πως αν τολμουσε καποιος να μου κανει τα ιδια θα το μετανιωνε ακριβα, αν και δεν νομίζω ότι θα το τολμουσε κανεις.
Αρα μηπως η προσωπικότητα της γυναικας παιζει ρόλο τελικα?
Εξουσία δεν θα υπήρχε με τη μορφή που υπάρχει σήμερα, αν δεν υπήρχε η θέληση του εξουσιαζόμενου να τη δέχεται. Σαδομαζοχισμός; Οχι. Μάλλον κάτι πιο σύνθετο...
Mono ena tetio zeugari exo gnorisi - ilikrina den ksero ti tous krataei mazi!!!!
Στην αρχή πίστευα ότι είναι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που έκανε τα ζευγάρια να δέρνονται και οι δαρμένοι να μην φεύγουν γιατί δεν ξέραν που να πάνε... η οικογένεια δεν βοηθούσε κλπ.
Τα τελευταία όμως χρόνια βλέπω μορφωμένους νέους ανθρώπους να δέρνονται και νά ταν μόνο τα χαστούκια, εδώ μιλάμε για σπασμένα χέρια και μαυρισμένα μάτια..
Οταν οι γυναίκες κερδίζουν αρκετά χρήματα για να είναι ανεξάρτητες δεν καταλαβαίνω τι τις κρατάει στη σχέση, εκτός και αν τη βρίσκουν τελικά..
Στην Ελλάδα υπαρχουν μερικά κέντρα κακοποιημένων γυναικών όπου οι κακόμοιρες αυτές γυναίκες έχουν ένα καταφύγιο και μιά υποστήριξη ώστε να ρυθμίσουν κάπως τη ζωή τους και ίσως να ξεφύγουν..
Μιά προσπάθεια γίνεται
Οι περισσότερες όμως σκύβουν το κεφάλι και σιωπούν.
Μαρινα,
Το χρημα και η μόρφωση δεν παιζει κανένα ρόλο. Εχω δει καθηγητριες στο Πανεπιστήμιο εδω να έρχονται με μελανιες.
Οταν ρώτησα μια συναδελφο τι την κραταει κοντά του μου ειπε ότι τον αγαπάει. Τωρα πως ειναι δυνατον να αγαπας καποιον που σε δερνει, λυπαμαι αλλα δεν μπορω να καταλαβω, δεν ειμαι ψυχολόγος
Καταρχην τις λυπομουνα, και κατηγορουσα τους ανδρες τωρα δεν ξερω πια.
H πλάκα είναι ότι το πολύ ξύλο πέφτει όχι στα "κατώτερα κοινωνικά στρώματα" όπως θα νομίζουν πολλοί, αλλά στα "ανώτερα" και τα "ανωτέρας εκπαίδευσης"!
Θου Κύριε!:-)
ροδια η θέληση δεν υφίσταται. "θέλει και τις τρώει" ή "τά θελε ο κώλος της" π.χ. είναι τόσο βαθειά ριζωμένα μέσα μας που ρίχνουμε ευθύνη στο θύμα. ναι υπάρχει ανοχή ίσως, ίσως υπάρχει επιλογή ανάμεσα σε δύο κακά (π.χ. ξύλο ή φτώχεια;) αλλά θέληση; εσύ θες να φας ξύλο; ποια το θέλει;
η κακοποίηση απαντάται σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. έρευνες έχουν δείξει πως οικονομική κατάσταση και μορφωτικό επίπεδο δεν επηρεάζουν σημαντικά το ποσοστό των δραστών.
----Οταν οι γυναίκες κερδίζουν αρκετά χρήματα για να είναι ανεξάρτητες δεν καταλαβαίνω τι τις κρατάει στη σχέση, εκτός και αν τη βρίσκουν τελικά---
όχι δεν την βρίσκουν. πάλι προσπαθούμε να τα ρίξουμε στο θύμα.
--λυπαμαι αλλα δεν μπορω να καταλαβω, δεν ειμαι ψυχολόγος--
ούτε είναι τρελές να χρειάζεται ψυχολόγος για να τις καταλάβει.
--Αρα μηπως η προσωπικότητα της γυναικας παιζει ρόλο τελικα?--
εδώ πιάνεις πιο πολλά ψάρια νομίζω. εσένα μπορεί να σου φαίνεται αυτονόητο ότι θα έφευγες και αυτές που το ανέχονται είναι οι ανώμαλες αλλά ίσως να μην έμαθαν ποτέ να προσέχουν τον εαυτό τους. ίσως δεν τους είπε κανείς πως έχουν αυτό το δικαίωμα. και σαφώς κάποια που δεν έχει μάθει να οριοθετείται από μικρό παιδί (π.χ. βλέποντας ότι οι γονείς του σέβονται τις επιθυμίες του, τον προσωπικό του χώρο) δεν θα ξέρει πώς να το κάνει και ως ενήλικας για να προστατευτεί.
Κρίμα είναι παιδιά..
Και για να συμπληρώσω, δεν είναι μόνο οι γυναίκες που τις τρώνε, τις τρώνε και οι άνδρες. Αλλά εκείνοι αντιδρούν αλλιώς, δημιουργούν σχέσεις με άλλες γυναίκες σαν αντίδραση.
Ανασφάλειες και από τις δύο πλευρές οδηγούν στο να δέρνεις και να δέρνεσαι. Και ο τρόπος που έχεις μεγαλώσει, που τον αναπαράγεις.
Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας. Και σαν θύτες και σαν θύματα, που συνήθως παίζουμε και τους 2 ρόλους ταυτόχρονα.
Δεν ξέρω αν το έχετε μάθει για το ξυλοφόρτωμα της γυναίκας του κ. Ν. Κωνσταντόπουλου απο τον άντρα της, ένα συμπαθέστατο άνθρωπο -μέχρι τη στιγμή που το έμαθα.
Μετά απο αυτό, ε, δεν καταλαβαίνω γρι. Χώρισαν φυσικά, γάμος πολλών ετών, 4 παιδιά, κλπ. Γιατί δεν είχαν χωρίσει νωρίτερα..? Δεν υπήρχε άλλος τρόπος συνεννόησης..? Γιατί έπρεπε να τη ξυλοφορτώνει..? κι εκείνη γιατί έπρεπε να κάθεται να τις τρώει και μετά να τρέχει στα κέντρα κακοποιημένων γυναικών..?
ΑΒΥΣΣΟΣ... απαπαπαπαπα!
Στην περίπτωση Κωνσταντόπουλου, δεν ξέρω αν ήταν αλήθεια τα περί ξυλοφορτώματος ή ένας τρόπος πολιτικής εξόντωσης.
Πάντα όμως, είναι μία πολύ θλιβερή κατάσταση, για την οποία ευθύνονται και τα δύο εμπλεκόμενα μέρη.
Πιαδιά προσοχή. Σχετικά με τον Κωνσταντόπουλο πρόκειται γιά ψέμμα.Εχει γίνει δίκη και υπάρχει τελεσίδικη απόφαση που τον δικαιώνει πλήρως γιά δυσφήμηση.
Μην πιστεύετε όλα αυτά τα παραπολιτικά.....
What a great site »
Δημοσίευση σχολίου