Πώς είναι το πρόσωπό της, το βλέμμα της? Τα μάτια της τι λένε ? Μήπως είναι σβησμένα σαν κρατήρες ηφαιστείου, να αναπολούν περασμένα μεγαλεία απο φωτιές που έγιναν κάρβουνο, το κάρβουνο το πήρε ο άνεμος, το διέβρωσε η θάλασσα των δακρύων και το έχασε απο τα μάτια της..?
Μήπως είναι οργισμένα σαν φωτιές πυρπολημένων δασών, φωτιές που λιώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, ατίθασσες, αδέκαστες, άπονες φλόγες γλείφουν αυτάρεσκα τα θεμέλια μιάς παλιάς αγάπης και τα κάνουν κάρβουνο..?
Μήπως είναι αδιάφορα σαν τα πλήθη που οργώνουν τις μεγαλουπόλεις, ένας-ένας οι άνθρωποι είναι όλοι τους καλοί, σαν πλήθος όμως βουβαίνονται και ο καθένας κυττάει μόνο τη πάρτη του..δίπλα αν πέσεις, σε πατάνε..αδιάφορα, σκληρά, σε νοιάζει?
Πώς είναι η έκφρασή της? Χαρούμενη? Να σε κυττά στα μάτια και να γελάει, να χαίρεται που είσαι εκεί, που απλώνεις το χέρι να περιμαζέψεις μιά μπούκλα που παραστράτησε..?
Δυστυχισμένη? που φωνάζει απελπισμένη και εσύ λείπεις, κυνηγάς τα αστέρια, τη φήμη, το χρήμα και ξεχνάς. Οι τοίχοι πνίγουν τους ήχους το μόνο που μένει είναι ένα λεκιασμένο τζάμι.
Αγρια? Σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που αδυσώπητα παρασέρνει τα πάντα και αφού όλα λιώσουν και πνιγούν καταλαγιάζει με την πεποίθηση ότι ζεί ο βασιλιάς Αλέξανδρος..ότι ζεί ο μύθος ότι αγαπάς.΄
Και ο άντρας έρχεται να καλύψει τις τρύπες.
Και πατέρας
Και εραστής
Και να δίνει
Και να μην ζητάει
Και να μην παίρνει
Η
Να παίρνει άλλα όχι αυτά που θέλει
Και να το βουλώνει
Και άμα δεν του αρέσει
τη βόλτα του
Και πατέρας
Και εραστής
Και να δίνει
Και να μην ζητάει
Και να μην παίρνει
Η
Να παίρνει άλλα όχι αυτά που θέλει
Και να το βουλώνει
Και άμα δεν του αρέσει
τη βόλτα του
Και τα βλέπω αυτά και στενοχωριεμαι
Αλλά σωπαίνω καιπεριμένω να δώ
την εξέλιξη μιάς ιστορίας
πρώην αγάπης
7 σχόλια:
χμμμ...ποιος σε πειραξε χρονιαρες μέρες που πλησιάζουν? ε?
Oι επιλογές, αλήθεια, είναι μόνον αυτές που σημειώνεις; Διότι τότε έχουμε πολύ περιορισμένη γκάμα... Πειργράφεις καταστάσεις που θα μας εξυπηρετούσαν αν θέλαμε να γυρίσουμε μία ταινία...
Στην αληθινή ζωή [όχι στην ομότιτλη ταινία, στη ζωή indeed εννοώ], ωστόσο, υπάρχουν τόσες παράμετροι που πρέπει να λάβει υπόψη του κανείς... Διαφορετικά, καταλάηγεις, όπως εγώ, με περίσσια έπαρση να συμπεραίνεις ότι κανε΄ςι δεν μπορεί να εμπνεύσει αυτά που θα έπρεπε - εκτός από σένα τον ίδιο βέβαια, που φυσικά δεν είσαι τόσο μάγκας, γιατί αν ήσουν, δε θα έχανες χρόνο αναζητώντας τη χαμένη λάμψη στα μάτια των γυναικών που συνοδεύουν κάθε καρυδιάς καρύδι που περνάει από μπροστά σου...
Με άλλα [λιγότερα] λόγια... φοβούμαι πως η αλήθεια δεν είναι τόσο απλή... Και μπορεί μία δεδομένη στιγμή να είναι πέρα για πέρα παραπλανητική, αν την εκλάβεις ως αντιπροσωπευτική μιας ολόκληρης ζωής...
cheers
Το πιο τίμιο τελικά απέναντι στον εαυτό μας και στο παρελθόν μας είναι να βάζουμε ένα σύντομο happy end στις ιστορίες αγάπης όταν τελειώνουν. Γιατί διαφορετικά, θα έρθει βέβαια αυτό το end κάποτε, αλλά θα είναι τόσο μίζερο και άσχημο, που θα βεβηλώνει και θα μαυρίζει όλες τις όμορφες και πολύτιμες στιγμές που ζήσαμε στη συγκεκριμένη ιστορία.
Κάνεις λάθος Μαρίνα. :-)
Νομιζω οτι σε γενικες γραμμες η Μαρινα εχει δικιο.Αν γνωριζεις ενα ζευγαρι (στην καθημερινοτητα του κι οχι περιστασιακα)μπορεις να καταλαβεις νομιζω ,αν πραγματι ειναι ευτυχισμενοι ή οχι.Προφανως δεν υπαρχουν ιδανικες καταστασεις και υπαρχουν μονο μικρες στιγμες ευτυχιας αναλογα με τις εκαστοτε συνθηκες (παραμετροι κατα τον φιλο μας)Δεν πρεπει βεβαιως να θεωρεις δεδομενα τα πραγματα και οι σχεσεις δοκιμαζονται καθημερινως(οπως κρινονται και οι ανθρωποι που -συμφωνα με καποιον-ειναι στην πραγματικοτητα το αθροισμα των μικρων λεπτομερειων τους. Συνηθως δεν γινεται αντιληπτο το ποιον του ανθρωπου οταν βλεπουμε απομονωμενα τις λεπτομερειες και δεν κοιταζουμε το ολον.Παντως εχω τη γνωμη οτι η εξιδανικευση δεν ειναι σωστη και και πρεπει να αντιληφθουμε οτι οι συντροφοι μας εχουν και αρνητικες πλευρες αλλα επιλεγουμε να ζησουμε μαζι γιατι μαζι γιατι τους δεχομαστε οπως ειναι και επισης μας δεχονται κι αυτοι...(προσεξτε δεν μιλαω για αρρωστες καταστασεις που παιζουν ξυλο(Μαρινα)γιατι τοτε προκειται για μαζοχισμο και συμφωνω οτι αυτες οι σχεσεις πρεπει να τερματιζουν.
Ευχαριστώ για τα σχόλιά σας..
Πρόκειται για ένα ζευγάρι γνωστών που τους βλέπουμε μαζί όχι πολύ συχνά..απλά είδα κάποιες καταστάσεις να δημιουργούνται στην τελευταία μας συνάντηση και στενοχωρήθηκα.
Σίγουρα και οι δύο πλευρές έχουν τα δίκια τους.
Επειδή όμως τους ξέρουμε πολλά χρόνια..δεν είναι τόσο εύκολο να προσαρμοστούμε στη νέα αυτή πραγματικότητα..
Θα προσαρμοστούμε βέβαια..δεν γίνετε αλλιώς..
Δεν υπάρχουν σύντομα happy end. Δεν υπάρχει καν χαρούμενο τέλος. και, το κυριότερο, αν μία ιστορία αγάπης τελειώσει, πιθανότατα αυτό συνέβη επειδή δεν υπήρχε αγάπη. Όχι ισχυρή. Όχι αληθινή. Όχι καθαρή. Για να μην πλεονάζω, όχι αγάπη, απλώς...
Από εκεί και πέρα, καθώς είμαστε η πιο fucked up γενιά από κτίσεως κόσμου [μέχρι την επόμενη - γενιά, όχι κτίση...] εξακολουθούμε να ζούμε αναζητώντας πράγματ απου δεν υπάρχουν επειδή έτσι μας έχουν υποβληθεί από την κουλτούρα του σινεμά [κατά κύριο λόγο]. Και νομίζουμε ότι μετά το 20ο, έστω happy, end, δε μπορεί, θα έρθει και αυτό που περιμέναμε...
Φευ!
Αν χάσεις το μέτρημα, χάνεις και τη μπάλα - εν προκειμένω, την ουσία, που είναι ο ευατός σου και όχι η προβολή του στους άλλους.
Σκέψου το: αν έκανες χ φορές λάθος επιλογή... φταίνε στα αληθεια οι παρτεναίρ σου; Δε θα το έλεγα...
Υ.Γ. Η ερώτηση δεν απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα, έτσι; Μην παρεξηγηθούμε... :-)
Δημοσίευση σχολίου