Αραχώβης & Ιπποκράτους

Επίσκεψη για πρώτη φορά σε συμβολαιογράφο..για εκείνο το κτηματάκι που της άφησε ο παπούς..κάτι χαρτιά να βρεθούν, κάτι συμβολαια να συσταθούν

Πήγε συστημένη στην κα Χ. Χτύπησε το κουδούνι μιάς παλιάς βρώμικης πολυκατοικίας στην Αραχώβης. Περιμένοντας να της ανοίξουν η Σ παρατηρούσε το χάλι του δρόμου, μα δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ, δεν βλέπουν? Σκατά και κουτσουλιές παντού. Απο το εσωτερικό του φωταγωγού αναδύετο μιά μπόχα σαπίλας..σκέφτηκε τις ορδές των κατσαρίδων. ποντικών κλπ και ρίγησε.

"Δεν θα μείνω πολύ" σκέφτηκε.

Πήρε το ασανσέρ, πάτησε τον όροφο. Και εκεί τα ίδια, κάποιος είχε κολλήσει κάτι πανάρχαιες μύξες στον καθρέφτη. Η έσχατη απονιά. Να μην βλέπει.

Στον όροφο το βρήκε γρήγορα, έτσι κι άλλιώς παντού ήταν ταμπέλες δικηγόρων και συμβολαιογράφων. Ευτυχώς όχι κάτοικοι, μόνο περαστικοί εργαζόμενοι.

Μία υπάλληλος της άνοιξε την πόρτα, την κάθισε σε ένα συμπαθητικό σαλονάκι, της πρόσφερε μία πορτοκαλάδα.. Χρώματα την τύλιξαν.. τυρκουάζ, πορτοκαλιά, και γκρίζα ταβάνια.. μη γκρινιάζεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα..

Εμφανίσθηκε η κα Χατζή, φιλική, πρόσχαρη θα μπορούσε να είναι η φιλενάδα δίπλα. "Η δική μου φιλενάδα. "

Είπανε τα σχετικά με το κτήμα..και μετά το πέταξε,

"Να σας περάσω στο γραφείο μου , μόνο που ξέρετε είμαι λίγο ζωόφιλη. Μήπως σας ενοχλούν τα ζώα? Αν ναί, να πάμε στην αίθουσα συμβουλίου.. "

Οχι, δεν την ενοχλούσαν τη Σ τα ζώα, είχε και εκείνη σκύλο, άσε που τάϊζε ορδές αδέσποτων στην γειτονιά..

Αμέσως φωτίσθηκε το πρόσωπο της κας Χατζή. "Περάστε" είπε ευτυχισμένα..

Και μπήκε.

Σε ένα τυρκουάζ χώρο, με γλυκό γραφείο, ωραίο καθαρό υπολογιστή και μεγάλα παράθυρα. Τα τζάμια ήταν κλειστά παρόλλη την Ιουλιάτικη ζέστη. Εξω όμως απο τα παράθυρα ήταν...

πουλιά, πολλά

Θυμήθηκε η Μ τη Mary Poppins την αγαπημένη της ταινία όταν ήταν παιδί και το τραγούδι "Feed the birds".. συγκινήθηκε.

Τα πουλιά καθόντουσαν πάνω στο κάγκελλο, στο μικρό μπαλκονάκι, όπου έυρισκαν και υπομονετικά περίμεναν.

"Θέλουν φαγητό?" ρώτησε

"Οχι, έχουν φάει. Παρέα θέλουν, θα σας δείξω. " είπε και άνοιξε λίγο το τζάμι.

Ξεχύθηκαν μέσα ένα κύμα απο φτερά και αγέρα, έκαναν μερικούς κύκλους με φωνές χαράς, απαλά χάϊδεψαν τα μαλλιά τους και βγήκαν πάλι έξω. Δύο όμως έμειναν μέσα και αποσύρθηκαν στις ειδικές βέργες που τους είχε βάλει, κοντά στο κομπιούτερ της...

"Ο Αργύρης και η Μπέσυ, είναι οι φτερωτοί μου σύντροφοι" της είπε, "τα βράδυα όταν κάθομαι εδώ και δουλεύω, κοιμούνται επάνω μου".

Τη συνήθισε την συμβολαιογράφο αυτή που την αγαπούσαν τα περιστέρια και πήγαινε και την έβλεπε και χωρίς να έχει δουλειά, όποτε εκείνη μπορούσε..ήταν μιά καρδιά πλατιά που χώραγε όλους μέσα και τους ανθρώπους αλλά κυρίως όλα τα πουλιά.

Πέθανε πολύ γρήγορα, μέσα σε 2 μήνες, το 2004 .

Αντε να το εξηγήσεις αυτό στα πουλια΄. Την περίμεναν.

Απ ότι ξέρει την περιμένουν ακόμη.

Περίεργα πράγματα

Αυτό το σβκ γίναμε μαλλιά κουβάρια με τον Κ, άσπρο εκείνος, μαύρο εγώ. Το έχουμε ξαναπάθει αυτό όταν είμαστε στενοχωρημένοι και οι δυό για το ίδιο θέμα, αποσυντονιζόμαστε συγχρόνως και έτσι δεν μπορεί ο ένας να βοηθήσει τον άλλο. Ετσι οι καυγάδες αναπόφευκτοι.

Εϊμαστε και οι δύο ξερόλες και εγωϊστές για να παραδεχθούμε ότι αποσυντονιστήκαμε, κάνουμε τους αδιάφορους. Ολα βέβαια μας πειράζουν. Δύο σκατζόχοιροι.

Αύριο ο καθένας μας θα αναζητήσει εξωτερικούς παράγοντες που θα τον/την βοηθήσουν να επιστρέψει στην γλυκιά πραγματικότητα, εκείνος θα πάει γραφείο και εγώ στο γυμναστήριο.

Θα τα δώσουμε εκεί όλα.

Και θα γυρίσουμε ευχαριστημένα και χαλαρά αρνάκια σπίτι.

Και προπάντων αγαπημένοι.

Την ώρα όμως της κρίσης , δεν βοηθάει ο ένας τον άλλο. Περίεργο δεν είναι?

Φιλία και σέξ

Σέβομαι τη φιλία και την τιμώ. Εχω φίλες, όχι τσούρμο, λίγες φίλες που γνωριζόμαστε πολλά χρόνια ή λίγες στιγμές..που γίνονται πολλές. Αισθάνομαι τις φιλίες που πιάνουν ή δεν πιάνουν.

Τι μου αρέσει στις φίλες μου? Το ότι μιλάμε και μοιραζόμαστε αυτά που θέλουμε να μοιραστούμε.

Δεν ρωτάμε η μιά την άλλη, δεν έχουμε περιέργεια για ό,τι μας συμβαίνει, μιλάμε όταν θέλουμε και η άλλη πλευρά δεν ρωτάει. Περιμένει. Δεν κριτικάρει. Ακούει και χαίρεται ή δεν χαίρεται για τις εμπειρίες.

Ισως γι αυτό οι φιλίες μου βαστούν χρόνια. Πάνω απο 15.

Το μόνο που μας χωρίζει είναι ο θάνατος.

Φιλία με άντρες δεν έχω γνωρίσει χωρίς το σέξ να παίζει.

Ολοι μου οι άντρες φίλοι, αναγκαστικά έγιναν και γκόμενοι. Η φιλία όμως χάλασε όταν μας πέρασε το σέξ.

Παράξενο δεν είναι?

Το γελαστό παιδί

Χρειάζεται μιά ευχή,

ίσως και κάτι παρα πάνω

Οσο μεγαλύτερη αγωνία έχω τόσο πιό αστεία κείμενα γράφω. Χορεύω επίσης ξέφρενα μέχρι τελικής πτώσεως.. Δεν είναι που προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, είναι ότι ο πόνος μου βγαίνει έτσι.

Βρέχει έξω. Αν μη τι άλλο κάτι θετικό.

Ακούω παλιά ιταλικά και γαλλικά τραγούδια.

Δεν είμαι στενοχωρημένη, έχω αγωνία που είναι μέσα και περιμένει.

Δεν παίρνω τηλέφωνο

Δεν ρωτάω.

Περιμένω

Οταν είναι έτοιμη η Ria θα επικοινωνήσει. Και μετά?

Της είπα αν θέλει να πάω κοντά τους, στο Δουβλίνο.

"Οχι. Ισως αργότερα"

Αργότερα απο τι?

Δεν θέλω να σκέφτομαι

Dum Spiro Spero

Στιγμές σημερινές

Eνα κουβάρι είμαι σήμερα, αλλιώς ξεκίνησα και αλλιώς μου βγήκε. Το πρωϊ ήμουνα γεμάτη ενεργητικότητα, τα σύννεφα και η χθεσινή βροχή με είχαν φτιάξει..φανταζόμουνα να γυρίσω απο το γυμναστήριο κλωτσόντας λιμνούλες με νερά..

Βγήκε ήλιος και όλα στέγνωσαν.

Χθές δεν ήταν και η καλύτερή μου, κάτι λίγες αναμνήσεις, το τηλέφωνο αγαπημένου φίλου ότι έχει σοβαρή ασθένεια και μπαίνει άυριο στο νοσοκομείο "για περαιτέρω και πιθανή αφαίρεση προβλήματος" μας έστειλε στα ερέβη της αγωνίας. 48 ετών και πατέρας 2 ανήλικων παιδιών. Μα δεν υπάρχει θεός?

Δεν πήγα στο ΄κανονικό πρόγραμμα των 11.00 με το συνηθισμένο αερόμπικ που ο δυνατός ήχος δεν σε αφήνει να σκεφτείς, είπα να δοκιμάσω και κανένα άλλον.. απέτυχα. Ο τύπος ήταν εντελώς θεατρικός, μας περιέγραφε τις ασκήσεις, μας τις έδειχνε 1 φορά και μετά κράταγε τον ρυθμό με παλαμάκια.. ούτε του Δημοτικού να είμασταν. Οσο για συντονισμό..άγνωστη η λέξη, άλλα έκανε αυτός, άλλα η μουσική έλεγε.. τον παράτησα και έφυγα.

Κατέβηκα στο σπά.

Μέσα στις ομίχλες του χαμάμ ήμουνα μόνη. Το ταβάνι έλαμπε απο τα μπλέ εναλλασόμενα φωτάκια, πότε ρόζ, κίτρινα, άσπρα, πράσινα, μπλέ..άφησα τους υδρατμούς να με τυλίξουν, κρύφτηκα μέσα τους, έγειρα πάνω τους και άφησα τα δάκρυα να τρέξουν.. άφοβα, κανένας δεν με βλέπει να λυγίζω. Ολοι με θέλουν δυνατή.

Εφυγα σχετικά πιό χαλαρή, όχι όμως ανανεωμένη.

Θα ζυμώσω μπιφτέκια τώρα με ψωμί τζαπάτα, και ούζο. Το ούζο μέσα στον κιμά.

Μπορεί να πιώ και λίγο τσίπουρο.

Θα ήθελα να ήταν συννεφιά και να έκανε λίγη ψύχρα.

Θα ήθελα να περπατήσω στη βροχή

Θα ήθελα να κουρνιάσω το βράδυ κάτω απο μία κουβερτούλα

Χειμώνα, σε πεθύμησα

Αγκαλίτσα?

Σοφίας, Αγάπης, Πίστης, Ελπίδας

Σήμερα γιόρταζε η μητέρα μου. Σοφία την λέγανε αλλά την φωνάζανε Φούλα για να ξεχωρίζει απο τη γιαγιά της. Παρόλλη τη μεγάλη διαφορά ηλικίας (38 χρόνια) που είχαμε και το χάσμα των γενεών (που στη περίπτωσή μας ήταν αβυσσαλέο) την αγαπούσα και θέλω να πιστεύω ότι με αγαπούσε και εκείνη με τον τρόπο της. Εχει πεθάνει εδώ και 5 χρόνια αλλά το Αλτζχάϊμερ την είχε βγάλει "εκτός" εδώ και 10 χρόνια.

Οταν ήμουνα κοριτσάκι, με έντυνε με τα καλύτερα της εποχής της, όπως όλες οι μάνες που έχουνε κόρες, ή που θα ήθελαν να έχουν . Από τότε όμως υπήρχε ένα σύννεφο ανάμεσά μας, κάτι σαν θυμός, σαν ανταγωνισμός..συχνά με ανάγκαζε να κάνω πράγματα που δεν ήθελα και για τιμωρία της κρυβόμουνα και την τρόμαζα ότι χάθηκα..

Στην εφηβεία βέβαια τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο συνδετικός κρίκος μας πέθανε από καρκίνο, ο μπαμπάς μου ήταν αυτός, πέθανε 57 ετών - ήταν μικρότερός της - και μείναμε ξεκρέμαστες. Αντί να παρηγορήσει η μία την άλλη αποξενωθήκαμε. Ο θάνατος του αγαπημένου της που ήταν μαζί απο το Γυμνάσιο, την συνέτριψε, ξέχασε ότι είχε παιδί, κλείστηκε σε ένα κέλυφος λύπης που ποτέ πραγματικά δεν βγήκε εντελώς.. Εβγαινε βέβαια για να αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις της, δεν ήταν ανεύθυνη η γυναίκα λυπημένη ήταν, έβγαινε αφού κατάπινε προηγουμένως μερικά "χαπάκια".. που πότε της αναπτέρωναν το ηθικό και πότε "την καλμάριζαν". Ξέρω τι χάπια έπαιρνε, εγώ της τα έφερνα. Αλλά δεν έχει πλέον σημασία. Οταν εκείνη ήταν ήρεμη, τα πηγαίναμε καλά, συζητάγαμε, πηγαίναμε θέατρο, σινεμά, κάναμε μιά κάποια παρέα.. Επειτα όμως εκείνη τόριξε στην Μεταφυσική.

Δεν το ξεκίνησε μόνη της, κάποιες γνωστές γνωστών την προώθησαν πρός τα εκεί..και έκοψε τις επαφές της με τους παλιούς γλετζέδες φίλους της, όλο γιόγκα, χορτοφαγία και άπειρες συζητήσεις για το κάρμα, την μετενσάρκωση, τους Διδασκάλους κλπ. Εγώ όπου φύγει-φύγει. Προσπάθησε και με το καλό αλλά και με το άγριο να με φέρει "στον σωστό δρόμο" ήταν αδύνατο.. έγινα λαγός.. όποτε ερχόμασταν πλέον σε επαφή ήταν για να τσακωθούμε..

Εφυγα γρήγορα απο το σπίτι, με δικαιολογία τις σπουδές και το διάβασμα πήγαινα μόνο για ύπνο, κι αν πήγαινα. Μετά έφυγα για το εξωτερικό και ο σύνδεσμος με τη Φούλα κόπηκε.

Ξαναγύριζα όμως πάντα για να βλέπω τι γίνεται. Κάποια στιγμή έκοψε απο μόνη της τα χάπια, δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, όμως το έκανε. Εκοψε και τις Μεταφυσικές παρέες αλλά κλείσθηκε στο καβούκι της. Οσες φορές προσπαθούσα να την πλησιάσω καταλήγαμε σε καυγά. Αν είχα πρόβλημα ποτέ δεν πήγαινα σε εκείνη, το έλυνα μόνη μου ή απευθυνόμουνα σε φίλη μου ψυχολόγο. Αντίστοιχα και εκείνη ποτέ δεν μου είπε τις σκέψεις της ή τα προβλήματά της. Ποτέ δεν με αγκάλιασε αυτή η γυναίκα, δεν την θυμάμαι να με χαϊδεύει.. Μόνο για τους γάμους μου είπε δύο τρία πράγματα, καθόλου κολακευτικά, έτσι δεν της έδωσα σημασία.. Την πρώτη φορά έπρεπε να της είχα δώσει..αλλά δεν με είχε κάνει ποτέ φίλη της..δεν εμπιστευόμουνα τη κρίση της.

Επέστρεψα στην Ελλάδα όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Το Αλτζχάϊμερ είχε κάνει τη δουλειά του.. ήμουνα εκεί για να μαζέψω τα κομμάτια ώς το τέλος.

Της άρεσε θυμάμαι ο Αττίκ "Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες"

"Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου

και πάλι φίλε μου

απόψε"

Χρόνια Πολλά

Τσίρκο Μedrano

Πώς είναι να ζεί κανείς μέσα σε μία οικογενειακή πολυκατοικία, όπου πέρα απο το ότι όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι και συγγενείς?
Του χρόνου τέτοιο καιρό, γεροί να είμαστε, θα έχω μετακομίσει σε διαμέρισμα, κοντά στο σόϊ του άντρα μου. Ολους τους ξέρω εδώ και πολλά χρόνια, κανένας δεν μου είναι άγνωστος, εν τούτοις ποτέ μου δεν έχω ζήσει κάτω απο τέτοιες συνθήκες.
Κουτσομπόλα δεν είμαι και καυγάδες αποφεύγω να κάνω.. αμα με παραζορίσουν σηκώνομαι και φεύγω.. εν τούτοις πείρα δεν έχω.

Λέτε να γίνουμε μαλλιά κουβάρια ή να έχουμε καλές και "ο καθένας στο σπίτι του" σχέσεις?

Ο πεθερός μου πάντως λέει ότι εκεί είναι Τσίρκο.. και ότι το κάθε "ζώο" πότε μαλλώνει πότε φιλιώνει με όλους και με όλα..υπάρχουν και οι κλόουν φυσικά, καθώς και αυτός που κόβει τα εισιτήρια..

Ούφ! Μήπως χρειάζεται να αρχίσω να αγχώνομαι?

Ενοικιαστές & ιδιοκτήτες ή το αέναο μίσος

Οσα χρόνια ζώ βλέπω παντοτεινή φαγωμάρα μεταξύ ιδιοκτητών και ενοικιαστών. Οι μέν, λένε οι ενοικιαστές, έχουν παράλογες απαιτήσεις, προσπαθούν να ξεζουμίσουν τους δέ, τα σπίτια δεν τα συντηρούν κλπ, κλπ.

Οι ιδιοκτήτες απο την άλλη παραπονιούνται ότι οι ενοικιαστές δεν πληρώνουν, καταστρέφουν τα ακίνητα, έχουν 10 μέτρα γλώσσα κλπ., κλπ.

Εγινα χθές μάρτυρας μιάς σκηνής απείρου κάλλους σε μία πολυκατοικία που είχα πάει. Η ιδιοκτήτρια μιάς κάποιας ηλικίας κυρία, ας την πούμε Ρ, ήταν έξαλλη. Επιανε όλο τον κόσμο και έλεγε το πρόβλημά της, σχετικά με την συγκεκριμμένη ενοικιάστριά της που...πέθανε.

Πέθανε λοιπόν η ενοικιάστρια πρίν 5 μέρες. Τον νοίκι του Αυγούστου δεν το είχε βάλει γιατί ήταν στο νοσοκομείο, ούτε και του Σεπτεμβρίου γιατί μόλις είχε βγεί και ήταν στα τελευταία της.

Η Ρ ήταν θυμωμένη πολύ που έχασε τα νοίκια της. Επαιρνε συνεχώς τηλέφωνο της κόρες της και τους ζητούσε να της αδειάσουν το σπίτι (η κηδεία είχε γίνει στις 3/9) για να το επισκευάσει και ξανανοικιάσει. Το γεγονός ότι δεν τις εύρισκε την έκανε να φρενιάζει. Το τι έλεγε το στόμα της δεν λέγεται. Οι κόρες της νεκρής τελικά της είπαν ότι θα αδειάσουν το σπίτι ως το τέλος Σεπτεμβρίου.. Η Ρ. άρχισε να φωνάζει να της βάλουν τα νοίκια που της χρώσταγαν.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΗΤΑΝ Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ

Η ενοικιάστρια της Ρ έμενε στο σπίτι της 32 χρόνια!! Στο διάστημα αυτό το επισκεύαζε, πλήρωνε στην ώρα της (μέσω εμβάσματος), το κρατούσε καθαρό, κάθε 2 χρόνια της έκανε αύξηση στο ενοίκιο από μόνης της, ήταν υπόδειγμα ενοικιάστριας και καλός άνθρωπος. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων χαίρονται να έχουν τέτοιους ενοικιαστές.

Μετά όμως πέθανε. Ηταν και 90+ ετών.

Στο όνομα του κέρδους έπρεπε η Ρ να πετάξει έξω τη σωρό της νεκρής και να αναγκάσει την οικογένειά της, άρον-άρον να μαζέψουν τα πράγματα της μαμάς τους, της γιαγιάς τους, της αδελφής τους, χωρίς να έχουν συνέλθει καλά-καλά απο τη λύπη του χωρισμού?

Που είναι η ανθρωπιά?

Τόσα χρόνια να τα πιάνει ήξερε, τώρα όμως που πέθανε η συνάνθρωπος, να τη πετάξει και στο δρόμο?

Ολα για το κέρδος.

Ω! Τι κόσμος μπαμπά!

Λέω κάτι δικά μου

Οι λογικοί και προσγειωμένοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι, όταν έχω φερθει ανόητα,
δεν αντέχω να μου το χτυπάνε
αρκετά ανεπαρκής αισθάνομαι και χωρίς αυτό.