Γιατί

κάθε φορά που είναι να πάω σε ένα καινούργιο μέρος, να οδηγήσω κάπου που δεν ξέρω καταλήγω...στην τουαλέττα?

και να ήταν μόνο αυτό.

Σχεδόν πάντοτε δεν υπάρχει τουαλέττα όταν τη θέλω. Και πρέπει να σφίγγομαι. Ακόμη και φύλλα Αιγύπτου να μασούσα τη προηγούμενη και το έντερο να είναι άδειο, το κάτι τις πάντα μένει για την ημέρα Χ. Της Σταύρωσης.

Και αυτό μου έχει μείνει κατάλοιπο απο μία φορά πολύ παλιά που χάθηκα κάπου στο Μοσχάτο, πήρα τη λάθος στροφή, επεσα σε κάτι χωματόδρομους, βρέθηκα στον Ταύρο αλλά απο την κάτω μεριά εκεί που ήταν τα σφαγεία, ξαναέστριψα ελπίζοντας να βγώ σε καμμιά κανονική οδό και βρέθηκα σε αδιέξοδο.. γαουουου!.

Αφήστε δε εκείνη την άλλη φορά που με είχαν καλέσει σε σπίτι στα Ταμπούρια (προ συζύγων εποχή - τους λίγους μήνες που ήμουνα solo) οι οδηγίες για να βρώ το σπίτι άψογες. Οδηγίες όμως για να γυρίσω δεν είχα και κάτι με την ελαφρά μέθη (προ αλκοτέστ εποχής), κάτι με τους μονόδρομους του Περαί...βρέθηκα στη Δραπετσώνα με κατεύθυνση πρός Ελευσίνα, 3 ώρες έκανα να φθάσω στο σπίτι μου.

Καλά ρε φιλε, πιο μακριά δεν μπορούσες να βάλεις το κωλοσυνεργείο σου?

Οι φόβοι μιάς μαμάς

Ηρθε η συνυφάδα μου σήμερα το πρωί και ήπιαμε καφέ. Μιλήσαμε για τις διακοπές και κάτι άλλα αλλά κυρίως μου είπε για τα παιδιά της. Οπως όλες οι μαμάδες θέλει το καλύτερο γι' αυτά. Πολύ φυσικό. Ομως φοβάται. Φοβάται μήπως "πειράξει" κανείς την κόρη της και το γιό της. Τα πάει τα παιδιά απο πίσω. Τσεκάρει τα σπίτια των γνωστών της, ακόμη και τους γονείς των παιδιών.
Πρόληψη.
Ομως αν είναι να γίνει κάτι στραβό, μπορεί να το αποτρέψει?

Προφανώς όλοι οι γονείς σκέφτονται τέτοιες πιθανότητες, εδώ όμως είδα κάτι σαν έμμονη ιδέα.

Ανώφελες απορίες

Κάθε τετραετία τα ίδια. Εκλογές. Σημαντικό γεγονός για πολύ κόσμο που κυττάει να βολευτεί και να βολέψει τους δικούς του. Είναι ίσως και το ιδεολογικό (αν και πλέον δεν βλέπω που στέκονται οι ιδεολογίες και που διαφέρουν στην πράξη).

Κάθε τετραετία βρίσκομαι μπροστά απο το δίλημμα.

Τι να ψηφίσω.

Γιατί ποτέ μου δεν ανήκα σε μία πολιτική νεολαία, δεν γαλουχήθηκα υπέρ κανενός κόμματος, οι γονείς μου με κράτησαν μακριά απο την πολιτική και εκ των υστέρων ποτέ δεν με επηρέασαν τα λογείς κομματόσκυλα. Η καριέρα μου ήταν στον ιδιωτικό τομέα, οπότε οι παρατάξεις δεν επέδρασαν και οι φίλοι μου μάλλον προς το χαζοχαρούμενο έφερναν, ποτέ πολιτικά.

Κάθε φορά τα ίδια. ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΡΙΞΩ ΛΕΥΚΟ/ΑΚΥΡΟ μου αρέσει.

Χρειάζεται να πάρω θέση για κάτι που δεν πιστεύω. Τίποτα δεν θα αλλάξει γιατί δεν θέλουμε να είμαστε κάτι άλλο απο αυτό που είμαστε. Και οι κυβερνήσεις αντικατοπτρισμοί των εαυτών μας.

Ετσι κάθε που έχουμε εκλογές, η ψυχή μου είναι βαριά σαν τούβλο.

Caruso

Goodbye

Παιδικές φωνές

Χθές πηραμε τον ανηψιό μου (10 ετών) το πρωί μαζί. Τις πρώτες ώρες τον πήρε ο Κ στο γραφείο του και μετά τον πήρα εγώ μαζί μου σε κάτι δουλειές και μετά καταλήξαμε σε ένα καφέ για κάτι δροσιστικό και να φάει και κάτι. Το παιδί ήταν ενθουσιασμένο. Ελαμπε ολόκληρο. Το ίδιο ενθουσιασμένοι ήταν και οι παπούδες του που το πήραμε μαζί μας, που παρόλλες τις μύριες δουλειές που έχουμε, βρήκαμε χρόνο να αφιερώσουμε στο μικρό.

Μόνο τον πατέρα του παιδιού είδα κάπως ανόρεχτο.

Πρίν έρθει ο μικρός μαζί ρώτησε ο Κ τον αδελφό του τον Μ, αν θέλει να πάρουμε το γιό του έξω. Δεν μας είπε ούτε ναί, ούτε όχι. Δεν έδειξε δυσαρεστημένος, ούτε και ευχαριστημένος. Το μόνο που είπε ήταν

"Προηγουμένως έχει να κάνει κάτι πράγματα". Δεν ρώτησα τι, δεν με αφορούσε. Προφανώς έδωσε τη συναίνεσή του, όμως αισθάνομαι ότι ήταν επειδή είχαν προ-συμφωνήσει οι παπούδες γι' αυτό. Οχι επειδή το ήθελε.

Και μετά δεν μας είπε τίποτα, κανένα feed back. Υποτίθεται ότι είναι πολύ κλειστός ανθρωπος. Αυτό αφορά όμως εκείνον. Αισθάνομαι ότι κάτι γίνεται που όμως δεν μας αφορά άμεσα. Η αντίδραση του Κ είναι "άστο και θα δείξει". Εν τούτοις αναρωτιέμαι.

Τι λέτε εσείς, για όλα αυτά?