Χθές πηραμε τον ανηψιό μου (10 ετών) το πρωί μαζί. Τις πρώτες ώρες τον πήρε ο Κ στο γραφείο του και μετά τον πήρα εγώ μαζί μου σε κάτι δουλειές και μετά καταλήξαμε σε ένα καφέ για κάτι δροσιστικό και να φάει και κάτι. Το παιδί ήταν ενθουσιασμένο. Ελαμπε ολόκληρο. Το ίδιο ενθουσιασμένοι ήταν και οι παπούδες του που το πήραμε μαζί μας, που παρόλλες τις μύριες δουλειές που έχουμε, βρήκαμε χρόνο να αφιερώσουμε στο μικρό.
Μόνο τον πατέρα του παιδιού είδα κάπως ανόρεχτο.
Πρίν έρθει ο μικρός μαζί ρώτησε ο Κ τον αδελφό του τον Μ, αν θέλει να πάρουμε το γιό του έξω. Δεν μας είπε ούτε ναί, ούτε όχι. Δεν έδειξε δυσαρεστημένος, ούτε και ευχαριστημένος. Το μόνο που είπε ήταν
"Προηγουμένως έχει να κάνει κάτι πράγματα". Δεν ρώτησα τι, δεν με αφορούσε. Προφανώς έδωσε τη συναίνεσή του, όμως αισθάνομαι ότι ήταν επειδή είχαν προ-συμφωνήσει οι παπούδες γι' αυτό. Οχι επειδή το ήθελε.
Και μετά δεν μας είπε τίποτα, κανένα feed back. Υποτίθεται ότι είναι πολύ κλειστός ανθρωπος. Αυτό αφορά όμως εκείνον. Αισθάνομαι ότι κάτι γίνεται που όμως δεν μας αφορά άμεσα. Η αντίδραση του Κ είναι "άστο και θα δείξει". Εν τούτοις αναρωτιέμαι.
Τι λέτε εσείς, για όλα αυτά?
8 σχόλια:
Η προσωπική μου άποψη:
Προφανώς κάτι συμβαίνει στην προσωπική ή επαγγελματική ζωή του Μ που τον θέτει εκτός από οτιδήποτε άλλο. Ίσως ο Κ ως αδερφός του να πρέπει να τον πιέσει λίγο να μοιραστεί όποιο είναι αυτό το βάρος. Όπως και να 'χει όμως, σε καμία περίπτωση το παιδί δεν πρέπει να φορτώνεται με έννοιες. Πρέπει να προστατευθεί, γιατί αν συνεχίσει να λαμβάνει αυτήν την αποστασιοποίηση από τον πατέρα του, θα έχει σκέψεις του τύπου "κάτι έχω κάνει κι ο μπαμπάς μου δε μ' αγαπάει" και μιμιτικά θα αντιγράφει τις κινήσεις του προτύπου-πατέρα, με άσχημες συνέπειες στην ψυχολογία του. Έχετε το νου σας μην αρχίσει να έχει βίαια ξεσπάσματα. Χάδια, αγκαλιές και σαφή όρια είναι αυτά που κάνουν ένα παιδί ευτυχισμένο και χρέος όλων μας είναι να τους τα παρέχουμε.
Έχω την υποψία ότι το παιδί δεν είναι η πρώτη προτειραιότητα του Μ αυτή τη στιγμή...ίσως θα ήταν καλή ιδέα να προτείνατε δικιές εξόδους με το παιδί πιο συχνά.
Θα συμφωνήσω με την γοργόνα!
Επειδή τα έχω ζήσει αυτά , σου λέω να προετοιμαστείτε για κάθε ενδεχόμενο..αυτή η αποστασιοποίηση και η έλλειψη θέσης [ που δείχνουν φόβο ακύρωσης στην ουσία , εκφράζουν το "πού είμαι εγώ" ] είναι προμηνύματα εξελίξεων..
Για παρατήρησέ το πιο προσεκτικά.
Και νομίζω ότι η αντίδραση του Κ είναι η πλέον σωστή..
sea starlet, δεν ανακατεύομαι σε τέτοια γλυκιά μου, δεν είναι δικό μου παιδί.
An-lu, χμμ! Χθές ο μικρός ήταν εδώ για πολλές ώρες. Διάβαζε βιβλία μας, χοροπήδαγε και μιλούσαμε για 1002 πράγματα. Και ο μπαμπάς του ήταν εδώ και ξεκαρδιζόταν στα γέλια με τον Κ. Λείπανε όμως οι πεθεροί. Γμτ! Δεν μπορούμε να ζήσουμε με το "τίνος είναι το πάραπάνω χέρι?"
So far, ωχ! Ο Μ. έχω παρατηρήσει ότι αποστασιοποιείται όταν ανακατεύονται τα πεθερικά μου. Αυτό δεν μ' αρέσει, μου είναι πολύ συμπαθής και δεν θέλω να γίνομαι αιτία για τριβές. Οταν λείπουν τα πεθερικά, έρχεται σπίτι μας και είναι λαλίστατος, ήσυχος, μιά χαρά. Αλλη φορά θα τον ρωτάμε κατευθείαν αν συμφωνεί ή διαφωνεί. ΠΡέπει οι πεθερούληδες να τον ζουλάνε κάπως. Τον λόγο όμως δεν ξέρω.
Πιστεύω ότι αν θέλει να το μοιραστεί θα το μοιραστεί. Μπορεί ακόμα να το δουλεύει μέσα του. Πάντως η προταιρεότητα όλων είναι ο μικρός
Όπως είπες ούτε ήταν υποχρεωμένος να πει τίποτα, ούτε κι εσύ έπρεπε να ρωτήσεις. Θα δείξει από μόνο του το πράγμα.
Να παίρνετε το παιδάκι έξω,να το πηγαίνετε βόλτες και να του φέρεστε όπως του φέρετε.Και γράψτε λίγο τις άνωθεν εντολές...μπορεί και να μην ξέρουν το καλό του μικρού...
Δημοσίευση σχολίου