Αύγουστος

Μήνας καλοκαιρινός όπου ο λίβας και η ζεστή, μπλέ, ελληνική θάλασσα πηγαίνουν αγκαλιά. Για κάποιους, όχι για μένα. Ποτέ ως τώρα για μένα. Ποτέ δεν έχω περάσει καλά τον Αύγουστο. Απο καταβολής του δικού μου κόσμου.

Η θα ήμουνα παγιδευμένη στην Αθήνα, ή θα πήγαινα σαν πακέτο (δεν έχω που να αφήσω τη μικρή, να έρθει μαζί σας) σε συγγενείς που η ζωή τους το μήνα αυτό να ήταν βαρετήήήήή, κι αν πήγαινα κάπου με δική μου παρέα επέστρεφα κακήν κακώς απο κάποιο ατύχημα.  Ακόμη και τώρα που πάω "διακοπές" τον Αύγουστο, όσες φορές δλδ κάνω αυτό το ατόπημα και επιλέγω Αύγουστο, είναι άθλιες απο τη πρώτη μέρα.  Η θάλασσα θα είναι απο πολύ ζεστή-βρώμικη, οι παραλίες γεμάτες με κόσμο που βρωμάει καρύδα, ουρλιάζουν μωρά, ο ένας δίπλα στον άλλον και η θάλασσα γεμάτη κηλίδες  και σκουπίδια. Ολοι οι νεοέλληνες κοπαδιαστά θα πάνε στις καλύτερες παραλίες, στα καλύτερα κλάμπς, θα μεθύσουν στουπί, θα ξερνάνε στην αυλή μας. Δεν υπάρχει ησυχία και απόλαυση. Οχι, ο θαλασσινος Αύγουστος δεν μ' αρέσει στην Ελλάδα.

Αντίθετα, άλλους μήνες καλοκαιρινούς, φθινοπωρινους, ανοιξιάτικους και χειμερινούς είμαι μία χαρά. Να πάω στις παραλίες, στα βουνά, σε εκδρομές και περιηγήσεις.

Ο Αύγουστος με καταθλίβει, είναι σαν μία άβυσσος φρικτών αναμνήσεων. Που δεν αντικαθίστανται με γλυκές γιατί όσες φορές προσπάθησα να τις αντικαταστήσω βρήκα χειρότερα το μπελά μου.

Δυστυχώς είναι Αύγουστος και είμαι εκτός Αθηνών "σε διακοπές". Ηδη είναι απαίσιες, και έχουν περάσει μόνο 3 μέρες..

Στάχυα

Ο άνθρωπος αλλάζει εφόσον θέλει ν' αλλάξει. Συχνά επιλέγουμε τακτικές και ιδεολογίες επειδή μας βολεύουν κάνοντάς τες βιώματα. Οσοι απο εμάς θεωρούν αρετή τη στρεψοδικία, επιλέγουν τρόπους να βγαίνουν πάντα καπέλλο σε όσους θέλουν να χειραγωγήσουν, έτσι ώστε η δική τους έλλειψη αυτοπεποίθησης, η δική τους φοβία και ανασφάλεια να χωθούν ακόμη πιο βαθιά στα μάτια των τρίτων. 

Οταν ζείς με ένα στρεψόδικο άτομο, στην αρχή δεν το πιστεύεις ότι αυτή η παιδαριώδης συμπεριφορά θα τύχει σε εσένα, που κάτι αντίστοιχο έχεις βιώσει απο παιδί. Πιθανόν όμως οι Λαιστρυγόνες και οι Κύκλωπες να επανέρχονται πολλές φορές στη ζωή μας μήπως και κάποια στιγμή εξορκιστούν και πάνε στο καλό. Κάθε φορά που προκύπτει στρεψοδικία ξαφνιάζομαι. Παλιά θλιβόμουνα, τώρα επιτίθεμαι άσχημα, βάζονταν τον/την στρεψόδικο στη θέση που του/της αξίζει.  Ποιά θέση τους αξίζει; Η φυγή απο τα κοινά και η ενασχόληση με άλλα πράγματα, επαφή με άλλους ανθρώπους που οι στρεψόδικοι ούτε ξέρουν ούτε ποτέ θα γνωρίσουν.  Κάποια στιγμή τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους. Το γαϊτανάκι των power games, τελειώνει και ο μέν στρεψόδικος ψάχνει για ευκολώτερα θύματα, το δε πρώην θύμα σβήνει μονοκοντυλιά το παρελθόν. 

Τα στάχυα γέρνουν στον άνεμο, το καλό τους φίλο, ξανασηκώνονται όταν πάψει να φυσάει.

Ανθρωποι

Αναρωτιέμαι τι είδους άνθρωποι είναι εκείνοι..

..που ενώ τους προσφέρεις, κάποια πράγματα που θέλουν, πάντα βρίσκουν τρόπους να σε πονάνε, να σου λένε αυτό που σε πληγώνει, έστω και άθελά τους. Ξανά και ξανά έρχομαι αντιμέτωπη με τέτοια θέματα, σαν να με τιμωρούν που δεν τους δίνω ΟΛΑ όσα θέλουν, αλλά κάποιο μέρος. Ισως το πιο ανώδυνο για μένα μέρος. Σίγουρα όμως όχι αυτό που θέλουνε εκείνοι. Οπότε γκούπ! Να! Η μπαστουνιά.

Παλιότερα έκανα καυγά. Τώρα αναλύομαι στα δάκρυα, έστω και μπροστά τους, ανοίγω τη πόρτα και φεύγω τρέχοντας.. Ερχονται οι συγνώμες βροχή..ναί σε συγχωρώ, όμως επίτρεψέ μου να βρίσκομαι όσο πιο μακριά απο σένα γίνεται.

Θυμός

Είναι στιγμές που θυμώνω. Πολύ και λυσσασμένα. Σπάνια όμως πλέον ξεσπάω άμεσα.

Παλιά θυμάμαι άμα φούντωνα, σου τα έρριχνα χύμα και τσουβαλάτα. Καμμιά φορά, μετάνοιωνα. Συχνά μετάνοιωνα. 

Η γνώση έρχεται μετά απο τις καρπαζιές και τις ενοχές. Τώρα θυμώνω και δεν τους τα λέω χύμα και τσουβαλάτα. Για να εξηγούμαστε, όταν λέω θυμώνω δεν εννοώ οργίζομαι..δεν βλέπω αστράκια δεν είμαι έτοιμη να σε Κ.Α.Τ.Α.Σ.Π.Α.Ρ.Α.Ξ.Ω., όχι απλά θυμώνω γιατί κάτι δεν μου κάθεται καλά. 

Δεν τον κρατάω το θυμό μέσα μου ποτέ. Παλιά ξέσπαγα βρίζοντας και φωνάζοντας. Πάει και αυτό. Τώρα, άμα με σκάσουνε ρίχνω διπλές και σβουριχτές μούτζες. 

ΑΡΠΑ τον ΜΑΥΡΟΓΙΑΛΟΥΡΟ σου Κόπανε!

Μετά με πιάνουν τα γέλια και ο θυμός γίνεται ατμός..και χάνεται. 

Unchain(ed) my heart

Οταν επιλέγουμε  να πάρουμε κάποιες συγκεκριμμένες αποφάσεις της ζωής μας  αυτό γίνεται για να τη βελτιώσουμε. Παίρνοντάς τις, δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα, απλά πιστεύουμε ότι όλα θα πάνε κατ' ευχήν. 

Αν η επιλογή αυτή δεν μας βγεί καλή,  αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή για όλη μας την ύπαρξη, μπορεί να χάνουμε σε ένα τομέα, έχουμε κερδίσει όμως σε έναν άλλο. Ισως να βελτιωθήκαμε σαν άνθρωποι, ίσως να μπορέσαμε να κρατήσουμε την ακεραιότητά μας όταν όλα κατέρρεαν..ποτέ δεν χάνονται τα πάντα..κάτι μένει. 

αισθάνομαι ότι έχω αλλάξει σαν άνθρωπος. Αλλαξα τα τελευταία 12 χρόνια. Απο τότε που πέθανε η μητέρα μου. Και ενώ πίστευα ότι τελικά σε τίποτα δεν της έμοιασα, έκανα λάθος.

ξαφνικά σα να έγινα όπως θα ήθελα να είμαι. 

έχασα κατι, έχασα εκείνη,
κέρδισα όμως
με κάποιο τρόπο, έπεσαν οι αλυσίδες που με κράταγαν δεμένη στις αποφάσεις και επιλογές μου.
απελευθερώθηκα.
Δεν κέρδισα την ελευθερία μου. Δεν την είχα χάσει και ποτέ. Απλά τη συνειδητοποίησα.

Φωτογραφίζοντας

Απο μικρό παιδί δεν μου άρεσε να με φωτογραφίζουν. Ενοιωθα άβολα, δεν ήξερα που να κυττάξω, που να κρύψω τα μάτια μου γιατί είχα λίγο στραβισμό που δεν ήθελα να "βγεί" και στη φωτογραφία. Οσο κρύβεσαι τόσο φανερώνεται. Εβγαινα μονίμως αλλοίθωρη, όχι πως δεν ήξερα ότι το ένα μου μάτι "έφευγε", το ήξερα,  δεν ήθελα όμως να το βλέπω και αποτυπωμένο.

Μεγαλώνοντας προσπάθησαν να "κάνω παιχνίδι" με τη κάμερα, 1-2 φορές το πέτυχα γιατί είχα το κατάλληλο φωτογράφο που έβλεπε αυτό που αγνοούσα. Ηταν φωτογράφος αλλά και ζωγράφος, που αντιλαμβανόταν το αποτέλεσμα πρίν γίνει το κλίκ. Δεν με έστηνε, θυμάμαι, με άφηνε να κυττάω ότι ήθελα, όχι στο στούντιό του, αλλά στο δρόμο, στη πόλη, μπροστά στην εκκλησία όταν παντρεύτηκα. Εκεί δεν με ένοιαζε πως θα φαίνομαι, γιατί το περιβάλλον μου ήταν πιο συναρπαστικό. Τελικά αν η αποτυπωμένη φωτογραφία δεν μ' αρεσε, την έσκιζα και τελείωνε. 

Το πρόβλημα ξεκίνησε με τις ψηφιακές, έρχεται κάποιος σε τραβάει και μένει, τίποτα δεν μπορείς να κάνεις μόνο να πατώνεις συναισθηματικά, να θέλεις να γίνεις καπνός, να μη ξαναδείς μπροστά σου το φωτογράφο που σε αποθανάτισε επειδή το ήθελε εκείνος/εκείνη, επειδή σε είδε σαν καλό θέμα, επειδή του/της γυάλισες, χωρίς να φαντάζεται τις φουρτούνες που μου προκαλεί.Το άλλο πόδι της υπόθεσης είναι ότι μου αρέσει να φωτογραφίζω και εγώ, ερασιτεχνικά πάντα. Τοπία με κάποια συναρπαστική λεπτομέρεια, πουλιά, έντομα, ζώα, εικόνες της πόλης, σπανίως περαστικούς, ποτέ δεν έστησα κανέναν για φωτογράφιση.

Πρίν μερικά χρόνια έγινε μιά κίνηση ερασιτεχνών φωτογράφων να βρεθούμε και να γνωριστούμε. Πήγα μήπως μάθω και τίποτα απο άλλους. Πήγα απο περιέργεια. Πήγα 2 φορές και ....το έβαλα στα πόδια. Αρέσκονται να φωτογραφίζουν ο ένας τον άλλον, τόσο στημένα, όσο και αιφνιδιαστικά. Αυτό με τσάκισε. Και ενώ με καλούν δεν νοιώθω άνετα να τους πλησιάσω, είμαι σφιγμένη κόμπος γιατί αισθάνομαι την απειλή να παρακολουθεί το κάθε μου βήμα, τη κάθε μου έκφραση..σαν το κυνηγόσκυλο πίσω απο το λαγό. Δεν θέλω να με πιάσεις, θέλω να αισθάνομαι ελεύθερη.

Ετσι δεν πάω στις συγκεντρώσεις τους. Και λυπάμαι γι' αυτό γιατί είναι καλοί και ευχάριστοι άνθρωποι..

Εξωσωματικές και υιοθεσίες

Δύο θέματα που καίνε, τσουρουφλίζουν, ψήνουν. Εμένα έψησαν, τσουρούφλισαν και τελικά έκαψαν. Και τώρα κάθομαι να αναπολώ την ελπίδα που γεννήθηκε το 1995 για να τσουρουφλισθεί και να εκπνεύσει το 2000. Το μωράκι που περίμενα, ποτέ δεν ήρθε.

Δεν με ενδιαφέρει πλέον να κατηγορώ τις επιλογές μου, το γιατρό, το Ιδρυμα Βρεφών Μητέρα που μου αρνήθηκαν την υιοθεσία και τη κατάντια ορισμένων δικηγόρων/μεσολαβητών "να αγοράσω" ένα παιδί, χωρίς να μου λένε ποιά η μητέρα, "ολα θα γίνουν άμα πληρώσετε". Η ελπίδα εδώ ανακατεύτηκε με τη φρίκη της αγοραπωλησίας ψυχών. Τελικά κανένα μωράκι δεν ήρθε. Δεν ήμουνα φαίνεται αρκετά πλούσια σε φλουριά και αργύρια. Σήμερα ανακοινώνω ότι δεν ξεπέρασα την έλλειψη παιδιού ως τώρα.  Αντίθετα όσο περνάνε τα χρόνια υποφέρω όλο πιο πολύ.

Εχουν περάσει 13 χρόνια απο τη τελευταία χυλόπιτα απόκτησης μωρού και ακόμη σκέφτομαι τα γιατί. Δεν με απασχολούν πλέον οι διαδικασίες, με απασχολεί το γεγονός οτι δεν έχω παιδί. Το ήθελα τότε πολύ, τώρα ακόμη περισσότερο. Εχω ανάγκη να μάθω πώς να μεγάλώσω ένα παιδί, πώς να του/της δώσω τα μέσα ν' αναπτύξουν τη προσωπικότητά τους, την ανεξαρτησία τους, να τα βλέπω να ωριμάζουν σιγά-σιγά μέσω των επιλογών, επιτυχιών και αποτυχιών τους μέσω της γλυκιάς ζωής. Ελεγα παλιά ότι όταν αποκτούσα παιδιά (που νάξερα τότε οτι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ) θα τους έδινα εφόδια, θα τα μάθαινα να κάνουν μόνα τους πράγματα ώστε να αποκτούν αυτοπεποίθηση και να αποκόπτονται απο τη μητρική εξάρτηση, θα τα μάθαινα να ζούν όπως οι ξένες μητέρες, ώστε στα 18 τους να μπορούν να φύγουν για σπουδές π.χ. χωρίς να γίνεται ο οδυρμός, χωρίς να χρειάζονται να παραλαμβάνουν τα ταπεράκια με το σπιτικό φαγητό της μαμάς με το ΚΤΕΛ, να μπορούν άνετα να ζούν μακριά μου χωρίς την ανάγκη μου. Θα ήθελα να πειραματιστώ, βρε αδελφέ, με μία ανθρώπινη ύπαρξη, όχι μόνο με τα σκυλιά και τα γατιά που με υιοθετούν..και με υποστηρίζουν. Οι γάτες μου συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, ελα εδώ τους λές και έρχονται, πήγαινε να κάτσεις εκεί και πάνε. Υποτίθεται οτι οι γάτες κάνουν του κεφαλιού τους..

Αυτό δεν συμβαίνει στις δικές μου, ή σε όποιες με υιοθετήσουν..απο το δρόμο..αλλάζει η συμπεριφορά τους και γίνονται ήρεμες, γλυκές όλο στοργή.  

Θα ήθελα να μεγαλώσω και εγώ ένα παιδί του Ουρανού και της Γής.

"Τα παιδιά σου, δεν είναι παιδιά σου"

Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τη Ζωή.
Δημιουργούνται διαμέσου εσένα, αλλά όχι από σένα
Κι αν και βρίσκονται μαζί σου, δε σου ανήκουν.

Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, αλλά όχι τις σκέψεις σου
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους, αλλά όχι και στις ψυχές τους
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε και στα όνειρά σου.
Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις
αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω ούτε ακολουθεί στο δρόμο του το χτες

Είσαι το τόξο από το οποίο τα παιδιά σου
ωσάν ζωντανά βέλη ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με τη δύναμή του
τα βέλη του μπορούν να πάνε γρήγορα και μακριά.
Άς χαροποιεί τον τοξοτή ο κομπασμός του
Αφού ακόμα κι αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το βέλος που μένει στάσιμο."

Χαλίλ Γκιμπράν

Εχουν περάσει 13 χρόνια και ακόμη νοιώθω ένα κενό μέσα μου για μία αγάπη πρωτόγνωρη που δεν δόθηκε ποτέ.

Πλούτος

Το 2000 πέθανε ο σκύλος μου, ένα θηλυκό γκεκάκι που το είχα 15 χρόνια, απο καρκίνο. Για μερικούς μήνες αργότερα με κυνηγούσε ο κτηνίατρός μου μήπως ενδιαφερόμουνα να πάρω άλλο σκυλί, ιδιαίτερα ένα λευκό κουτάβι Λαμπραντόρ που την εποχή εκείνη έψαχνε για σπίτι. Ομως επειδή τα ζώα δεν είναι ρούχα δλδ να τα διαλέγεις χωρίς να σε έχουν εγκρίνει εκ των προτέρων, κάτι με έκανε να μη προχωρήσω στην αγορά αυτού του ζώου, λέγοντας στο γιατρό ότι "τόσο όμορφο σκυλί ράτσας, κάποιος πλούσιος θα το αγοράσει, γιατί να το δώσετε τζάμπα σε μένα?" και λέει ο κτηνίατρος "ο πλούτος και τα χρήματα που διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι δεν σημαίνει ότι θα προσέχουν και αγαπούν τα ζώα, όπως εσείς κα Χ μου"

Το ότι οι πολύ πλούσιοι φέρονται να μην έχουν καρδιά, το διαπίστωσα αργότερα, όχι μόνο για τα ζώα αλλά και για τους ανθρώπους. Είχα πάει στο σπίτι γνωστής μου που είχε ένα όμορφο σκυλάκι Μαλτέζ. Το τελευταίο κούτσαινε και δεν έκανε πολλές χαρούλες όπως άλλες φορές γιατί πόναγε προφανώς. Η γνωστή αυτή ήταν αντίστοιχα προβληματισμένη, ίσως και στενοχωρημένη. Θεωρώντας ότι όλη αυτή η κατάσταση προέκυπτε εξαιτίας του σκύλου, τη ρώτησα τι έχει και μου απάντησε ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα "με το παντζούρι και το τζάμι του παράθυρου της κρεββατοκάμαράς της"!!! Μετά μου ανέλυσε το πρόβλημα που κατέληγε στη πιθανότητα αλλαγής όλου του παραθύρου και αγοράς-εγκατάστασης νέου. Η ίδια συνέχισε να μουρμουρίζει για το κόστος, το μπελά, το μερεμέτι.. λέξη για το ζώο. Της λέω λοιπόν ότι η σκυλίτσα κουτσαίνει "α, ναί!" απαντάει "το είδα τη περασμένη εβδομάδα, ε! μόλις φτιάξω το παράθυρο θα τη πάω στο γιατρό, τώρα δεν μπορώ, προέχει η θέα απο το κρεββάτι μου". 

Κυρία βορείων προαστείων με λεφτά, χωρίς καρδιά. Ισως. Ο τόπος κατοικίας δεν σε κάνει άνθρωπο, ούτε σου αφαιρεί το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Επιλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε.

Ανθρωποι

Μετά απο μία θυελλώδη εβδομάδα, επανέρχομαι με σκέψεις, παρατηρήσεις, ερωτήσεις.

Γιατί άραγε μερικοί άνθρωποι είναι τόσο σκληροί με τον εαυτό τους ; Γιατί να ζούν rough, κάνοντας πράγματα που τους βλάπτουν, στη τελική, και ενώ το ξέρουν οτι θα παιδεύονται, συνεχίζουν να χτυπούν το κεφάλι τους στο μάταιο τοίχο ;  Το κεφάλι σπάζει, ο τοίχος μήτε που αγγίζεται. 

Εδώ δεν τίθεται θέμα εξυπνάδας, δεν είναι βλάκες, ούτε ηλίθιοι. Φορτωμένοι πτυχία και λοφία, καταξίωση και αποδοχή απο την ανθρώπινη ομάδα θα μπορούσαν να έχουν το κόσμο όλο στα πόδια τους. Μερικώς τον έχουν. Τους βλέπεις όμως να αυτομαστιγώνονται με τις πράξεις τους, να αυτοτιμωρούνται με τις επιλογές τους που δρούν και αντιδρούν κουλουριαστά και αναρωτιέται κανείς το "ΓΙΑΤΙ". 

Αυτοί οι άνθρωποι ίσως είναι πολύ πλούσιοι σε αγαθά, σε επιρροή, σε τύχη. Ομως ζούν τόσο σκληρά, δυστυχώς απαιτώντας και απο τον περίγυρο να κάνει το ίδιο, αψηφώντας - όπως και εκείνοι - την ίδια τους την οικογένεια ή τη ψυχική τους υγεία, για να τους μοιάσουν. 

Υπάρχει κάτι που έχασαν αυτοί οι άνθρωποι και είναι έτσι, ή δεν το βρήκαν ποτέ;

Λάθη

Θα μπορέσω άραγε ποτέ να σταματήσω να κάνω λάθη ; 

Να κάνω λάθη που θα μπορούσαν να αποφευχθούν ; 

Να συνεχίζω να χτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο, ενώ ξέρω ότι είναι λάθος τρόπος ; 

Nα μαθαίνω νέους τρόπους επίλυσης προβλημάτων και πάντα να επιστρέφω στη πεπατημένη επιλέγοντας την εσφαλμένη οδό ; 

Να μη μαθαίνω απο τα λάθη μου, ώστε να τα επαναλαμβάνω, να τα αναπαράγω συνεχώς μέχρις ότου το κοινό αποτέλεσμα να σπάζει κόκκαλα ;

Γιατί, που να πάρει, δεν μαθαίνω απο τα λάθη μου;  

Γιατί ενώ βλέπω τη λάθος τροπή που παίρνει μία κατάσταση, μπαίνω στη μέση και την αψηφώ ξέροντας εκ των προτέρων ότι θα με χτυπήσει κατά πρόσωπο στη πρώτη ευκαιρία ;

Εχω μάθει πολλά απο τις απίστευτα πολλές ανοησίες που έχω κάνει ή έχω πεί ως τώρα, όμως δεν μπόρεσα ποτέ να αναχαιτίσω ένα λάθος. Ανετα μπορούσα να το επαναλάβω 100 φορές η μία να είναι χειρότερη απο την άλλη.

Τα αποτελέσματα πάντα εις βάρος μου.

Τι στην ευχή, ποτέ δε θα μάθω;