Είναι ιδιαίτερη κατηγορία που μόνο ένας διαστρεμμένος νούς μπορεί να συλλάβει τη προσωπικότητά της. Αυτή λοιπόν η "πεθερά" δεν μισεί, δεν σιχαίνεται, δεν αισθάνεται άσχημα για τον γαμπρό της, αντίθετα αυτόν τον κολακεύει, απλά μισεί το παιδί της, τη κόρη της
και αν η εν λόγω "πεθερά" είναι και νοστιμούλα δεν τόχει και σε τίποτα να "τα ρίξει" στον σύζυγο της κόρης της..και αν αυτός τσιμπήσει ...βίρα τις άγκυρες!! Η καταστροφή ενός γάμου εκ των έσω..
Τι γίνεται όμως αν η κόρη της δεν το φάει?
Αν δεν θέλει τη "πεθερά-μάνα" της μέσα στα πόδια της?
Αν δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει στη μάνα της τα ηνία της ζωής της, του γάμου της και του άνδρα της?
Τότε θα γίνει Πόλεμος
Η Στρίγκλα μάνα της θα της κηρύξει άγριο πόλεμο με ανοιχτές μάχες αλλά και ενέδρες, με οχυρώνες, ύπουλα όπλα και κανονικό πιστολίδι...για χρόνια ή για όσο χρόνο χρειάζεται ώσπου να επικρατήσει ΕΚΕΙΝΗ. Στην ανάγκη θα αρρωστήσει τον εαυτό της, μήπως τη λυπηθούν, τη μπάσουν μέσα στην οικία τους, εκείνη αναρρώσει (ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ) και τους καθίσει στο σβέρκο..
Αν η κόρη πολεμήσει...και νικήσει, πάλι νικημένη θα αισθάνεται γιατί όσο νάναι, η Στρίγκλα είναι και μάνα της..
Αν η κόρη δεν πολεμήσει.. και νικηθεί.. θα χάσει τη ζωή της, δεν θα πεθάνει αλλά θα αφήσει μία ψυχικά διαταραγμένη μάνα να την καταποντίσει..
Κανείς δεν θα νικήσει. Γιατί σε έναν τέτοιο πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές παρά μόνο χαμένοι..
Η μόνη λύση είναι η φυγή..
Και η ερώτηση
Μπορείς να εγκαταλείψεις τη μητέρα σου? Ακόμη και αν εκείνη είναι για το Δαφνί?
Οι τύψεις παίζουν τεράστιο ρόλο εδώ.
Ακόμη και αν έχω το σθένος να εγκαταλείψω την ψυχασθενή μου μητέρα,
πώς θα ανταπεξέλθω απο τις τύψεις,
μήπως δεν έπραξα σωστά,
μήπως έπρεπε να περιμένω κι άλλο,
μήπως αν της μιλούσα για εκατομμυριοστή φορά ήθελε να με ακούσει,
μήπως υπήρχε 1/100 περίπτωση να αλλάξει,
να μην με ανταγωνίζεται τόσο,
να με ακούσει,
να με δεί,
ίσως και να με αγαπήσει?
(σκέψεις μετά απο συνάντηση με κολλητή φίλη που υποφέρει..)
6 σχόλια:
Δεν νομίζω ότι το πρόβλημα βασίζεται στην έλλειψη αγάπης, ούτε σε προβληματική επικοινωνία που θα μπορούσε να διορθωθεί.
Η μάνα αγαπά σίγουρα την κόρη της, αλλά βλέποντας εκείνη να ανθίζει και να βρίσκεται στην άνοδο της ζωής της, ενώ η μάνα μαραίνεται και αρχίζει και νοιώθει στο σβέρκο την ανάσα των γηρατειών και του θανάτου, τότε όλος ο φόβος μετατρέπεται σε ζήλεια που βρίσκει διέξοδο στο πρόσωπο της κόρης.
Συνηθισμένο φαινόμενο... αρκεί η κόρη να συνειδητοποιήσει ότι η μάνα την αγαπά μεν, αλλά γερνάει δε και κάπου πρέπει να βρει το εξιλαστήριο θύμα. Και να σταματήσει η κόρη να δίνει μεγάλες διαστάσεις στα τρελλά της μάνας, να το πάρει απόφαση ότι είναι χαρακτηριστικό της ηλικίας της μητέρας και να παρηγοριέται.
Ακόμα και θέματα υγείας που ακόμα δεν έχουν γίνει αισθητά, μπορεί να επηρρεάζουν την συμπεριφορά της μητέρας. Αυτό το λέω από προσωπική πείρα, μετά από αρκετά χρόνια σοβαρών προβλημάτων με την μητέρα μου, ανακαλύψαμε ότι ήταν πολύ άρρωστη και όλες αυτές οι συμπεριφορές οφείλονταν στην ασθένειά της. Μόνο που το μάθαμε εκ των υστέρων, αφού είχαμε περάσει τα ζόρικα χρόνια.
Γενικά, θα έλεγα ότι καλό είναι να προσπαθούμε να ζούμε το σήμερα το προσωπικό μας όσο το δυνατόν πιο έντονα και να απογαλακτιστούμε επιτέλους. Η μάνα είναι μάνα μεν, αλλά ας την αφήσουμε στο σπίτι της, σε μια συγκεκριμένη θέση στη ζωή και στην ψυχή μας. Μην αφήνουμε κανέναν και τίποτα να μας κυριεύει και να μας γεμίζει με αρνητικά συναισθήματα, που δεν οδηγούν πουθενά.
Εγώ βάζω για soundtrack το Γερνάω Μαμά, σας υπενθυμίζω ότι οι περισσότερες μανάδες του κόσμου είναι κλωνοποιημένες και φοράω το κουστουμάκι μου για να γίνω ένας τζιτζιφιόγκος!
Συμφωνώ και με τους δυό σας. Η εν λόγω μαμά έχει περάσει και τα εγκεφαλικά της και όπως είπαν οι γιατροί..έχει ελαφρώς το ανεξέλεγκτο..
και το καπελάκι μας παίρνουμε
και το φουστανάκι μας βάζουμε και με μικρά ανεπαίσθητα βηματάκια..την κάνουμε
δεν εγκαταλείπουμε τη μαμά μας..απλά ξεκόβουμε..όπως ξέκοψε και εκείνη απο τη δική της μαμά..
Μαρίνα, δίκιο έχεις. Για μένα τέτοια συμπεριφορά είναι θέμα ανασφάλειας, και απωθημένων. Μπορεί να είναι μάνα, αλλά είναι και γυναίκα, και άνθρωπος με αδυναμίες. Όσο δυνατό και να είναι το μητρικό ένστικτο, δεν σημαίνει ότι υπερισχύσει όλων.
Δεν μπορούμε να σώσουμε τους γονείς μας. Δεν μπορούμε να διορθώσουμε την ζωή τους. Θα προσπαθήσεις, μια, δυο, χίλιες φορές, αλλά αν δεν δεις καμιά, μα καμιά διάθεση για αλλαγή, τότε ξεκόβεις. Είναι κακό, ναι, αλλά απαραίτητο και αναγκαίο.
Πόσο λυπητερό είναι όλο αυτό Μαρίνα. Μοιάζει να μην έχει διέξοδο. Προσπαθώ να έρθω στην θέση σου και το μόνο που μου έρχεται στο μιαλό να πω στην φίλη σου είναι:"τρέξε να σωθείς".
Καλημέρα
Οι προλαλήσαντες με κάλυψαν. Από το απλό ξεκόβω μέχρι τρέξε να σωθείς θα έλεγα κι εγώ στη φίλη σου.
Αν η μάνα δεν σου φέρεται σαν σε κόρη, γιατί να της φερθείς εσύ σαν σε μάνα;
Δεν υπάρχει λόγος για τύψεις. Η φίλη σου είναι μεγάλη γυναίκα, δεν έχει καμιά υποχρέωση να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές από κα-νέ-ναν.
Δημοσίευση σχολίου