Φιλοδοξίες

Ενοχλεί πολύ κόσμο το γεγονός ότι δεν φαίνεται να έχω φιλοδοξίες.

Εχω κατηγορηθεί για το ότι δεν είμαι φιλόδοξη, σαν κάτι να μου λείπει, προφανώς εννοούν οτι δεν βάζω υψηλούς στόχους, δεν προσπαθώ να ανταγωνισθώ για να κερδίσω το ιδανικό, την ευτυχία ας πούμε. Δεν κάνω πράγματα υστερόβουλα, βάσει προσωπικής προβολής. Δεν κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα για να πετύχω κάτι ξένο με εμένα, προσπαθώ να τα κάνω πραγματικότητα για κάτι που αρέσει σε εμένα ανεξάρτητα αν θα αρέσει και στον περίγυρό μου. Θυμάμαι παλιά που μου έλεγαν συγγενείς να ντύνομαι ώστε να εντυπωσιάζω, ενώ έκανα ακριβώς το αντίθετο, σαν να ήθελα να χάνομαι μέσα στο πλήθος των παραδείσιων πουλιών που με το πλουμιστό φτέρωμα τραβούσαν και το θαυμασμό αλλά και την απόχη του θηρευτή.

Θα ήθελα να ταξιδέψω σε πολλά μέρη του κόσμου, που δεν μοιάζουν με τη κουλτούρα μου. Να ταξιδέψω όχι σαν τουρίστρια που θα πάει στα αξιοθέατα και μετά θα αφιερωθεί στον εξοντωτικό μαραθώνιο του shopping, αλλά να μπώ μέσα στο πλήθος των γηγενών, να ζήσω όπως ζούνε, να ενσωματωθώ εντελώς, να ξεχωρίζω ίσως μόνο επειδή το πρόσωπό μου έχει άλλο χρώμα.
Γνώρισα πρόσφατα μία πολύ ενδιαφέρουσα γυναίκα, που απο πολύ νέα μπήκε σε κάποιες εθελοντικές οργανώσεις και πήγε στη Μαύρη Ηπειρο όχι για τουρισμό αλλά για να βοηθήσει λαούς που το καθημερινό φαγητό και η υγεία είναι απο τις δυσκολίες της ζωής. Σε ένα τραπέζι που της κάναμε με τον Κ σπίτι μας, την ακουσα να εξιστορεί την Αφρική που έζησε, εκεί που τα φυτά φυτρώνουν απο τα φύλλα που έπεσαν στο χώμα, εκεί που οι άνθρωποι κοιμούνται στη σκιά ενός δένδρου ελπίζοντας η εθελοντική αποστολή να τους δίνει ακόμη ένα πιάτο φαγητό, ένα χαπάκι για την ελονοσία, για μία ακόμη μέρα. Μας μίλησε για τους ανθρώπους εκεί, την άγαπη που της έδειχναν, για τη πανίδα και τη χλωρίδα, για το καθήκον που θέλεις να το κάνεις, για την ελευθερία να είσαι εσύ και ας είναι σκονισμένη η κελεμπία σου.

Μακάρι να την είχα γνωρίσει νωρίτερα, ήταν μία εποχή της ζωής μου που ήθελα να εξαφανιστώ απο την Ελλάδα. Οχι για να φύγω απο τις υποχρεώσεις μου, δεν είχα καμμία υποχρέωση τότε σε κανέναν, παρά μόνο πρός τον εαυτό μου που συνερχόταν αργά, μετά απο ένα διαζύγιο. Είχα πάει Σαντορίνη τότε, αλλά δεν με γέμισε γιατί ήταν πολύ κοσμοπολίτισσα για μένα, έψαχνα τότε κάπου να χαθώ. Θα ήμουνα διαφορετικός άνθρωπος τώρα αν είχα πάει Αφρική το 1989 έστω για 15 ημέρες.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται ως άσημοι, που δεν ξεχωρίζουν μέσα στο πολυποίκιλο πλήθος των ανθρώπων γύρω μας. Που δεν μιλάνε συνέχεια για τα επιτεύγματά τους, ούτε είναι ετερόφωτοι, δλδ να κολλάνε δίπλα στους εκκεντρικούς ελπίζοντας λίγη αίγλη να πέσει και στα δικά τους κεφάλια. Οπως λέει και ο Νίκος Καββαδίας, στο ποίημα

"Mal du depart"
" Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων"

Ψάχνοντας μέσα μας

Μεγάλωσα σε μία οικογένεια όπου το να ψάχνει κανείς μέσα του ήταν καθημερινότητα. Οι γονείς μου δεν ήταν της εκκλησίας, παρόλλο που μία κοντινή και αγαπημένη ξαδέλφη της μητέρας μου ήταν μοναχή. Οποτε ερχόταν η Μαριάμ στο σπιτι μας ήταν ημέρα χαράς και γιορτής. Εκτός απο τις γλάστρες που πραγματικά υπέφεραν στα χέρια μου- χρειαζόμουν βλέπεις το τέλειο λουλούδι για να της το προσφέρω - και απο τη μητέρα μου που συνοφρυωμένη με κυνηγούσε που της χάλαγα το κήπο. Η μοναχή αυτή ήταν γλυκομίλητη, ευχάριστη, πνευματώδης, πεθαίναμε όλοι στα γέλια όταν μας εξιστορούσε τη καθημερινότητά της ή έδινε ρεσιτάλ παντομίμας για τα πολιτικά της τότε εποχής μας. Καμμία σχέση με τους μαυροφορεμένους παπάδες που μονίμως κατακεραύνωναν ή πούλαγαν εικόνες, βαπτίσεις, γάμους..ευχέλαια..όλα με τη παλάμη απλωμένη. Δεν θυμάμαι ποτέ να μας έκανε κήρυγμα, θυμάμαι ότι μας έφερνε υφάσματα του αργαλειού που προφανώς εκείνη ή το μοναστήρι της ύφαιναν, τα οποία φυσικά αγοράζαμε. Θυμάμαι όμως πόσο διαφωνούσε με τη μαμά μου για το θέμα του ψαξίματος μέσα μας.

Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον όπου η παραμικρή κίνησή μας, σκέψη, πράξη αναλύετο απο εμάς τους ίδιους 100 φορές , είτε πρίν είτε μετά. Για να δούμε πώς είμαστε σαν άνθρωποι, γιατί αντιδρούμε έτσι, κριτικάροντας βάσει κάποιων κριτιρίων (τα οποία δίνονταν απο τους γονείς κυρίως) τα κίνητρά μας και αξιολογώντας το αποτέλεσμα. Τη διαδικασία μου τη μάθανε και επειδή απο τότε φαινόμουνα εμπειρική, την αντέγραφα απο τους γονείς μου. Η μητέρα μου ιδιαίτερα όλο έψαχνε μέσα της: είτε για να βρεί κάποιο φώς, έστω και Θείο ή για να αποδεκατίσει τα λογείς ελαττώματα που θεωρούσε ότι είχε. Εκεί ερχόταν σε σύγκρουση με τη Μαριάμ, που θεωρούσε ότι "το καλύτερο κίνητρο για ζωή είναι η έγνοια για κάτι έξω απο εμάς" δλδ ν' αφήσουμε τα εις εαυτόν ψαξίματα και να ασχοληθούμε με τη προσφορά και υπηρεσία ίσως προς τους άλλους. Και επειδή η μαμά μου δεν έπαιρνε απο λόγια, την επόμενη φορά που εμφανίσθηκε η Μαριάμ, μας έφερε ένα γατάκι.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν φωτογραφίες της συγκεκριμμένης γάτας (Ζουζού), το σίγουρο είναι ότι η παρουσία της έφερε επανάσταση σε όλο το σπιτικό και σταδιακά όλοι μας αρχίσαμε να τη νοιαζόμαστε σε τέτοιο βαθμό που η προηγούμενη εσωστρεφής στάση μας (ιδιαίτερα της μαμάς μου) απορρίφθηκε.

Ομως όσο εύκολο και ωραίο ακούγεται το να νοιαζόμαστε σε οτιδήποτε πέρα απο εμάς, οι άνθρωποι είτε γιατί έχουν ανασφάλεια, είτε γιατί είναι εσωστρεφείς, είτε γιατί πιστεύουν σε μεταφυσική-ανατολίτικες θρησκείες στρέφονται πάντα στο μέσα τους, σκάβουν πηγάδια μέχρι τα έγκατα της ψυχής τους και τι βρίσκουν; Τις περισσότερες φορές σκέτη απογοήτευση είναι τα ευρεθέντα. Δεν θα ήταν όμως καλύτερα αν παράταγαν κάπως αυτή τη προσήλωση για να ασχοληθούν με άλλους ανθρώπους ή και ζώα, αν έκαναν κάτι άλλο που να τους απομακρύνει απο τον εαυτό τους και να τους ωθεί πρός τα έξω; Ισως η φροντίδα, το ενδιαφέρον και η αγάπη πρός τον συνάνθρωπο να φέρνουν περισσότερη χαρά και κέφι απο τη συνεχή δείσδυση στα σκοτάδια της δικής μας ζωής.

Ψιθυροι

Ερχονται οι βραδυνές ώρες και όλα ησυχάζουν. Η σιγαλιά της νύχτας σκεπάζει τις αγωνίες των ανθρώπων, οι ρυθμοί αρχίζουν να πέφτουν, η προσδοκία του ύπνου, της χαλάρωσης ίσως και κάποιου γλυκού ονείρου να γίνονται εντρυφείς προσμονές. Αυτό το δίωρο είναι η δική μου στιγμή. Οπου ο φόρτος της ημέρας, η συσσώρευση ενέργειας που διοχετεύθηκε σε κάποιους στόχους, φεύγει απο πάνω μου σαν το πέπλο του Αριελ. Οπου ο φόρτος των εντυπώσεων που άντιλαμβάνομαι απο το γύρω μου κόσμο, είναι βαρύς. Με συνθλίβει κατά περίπτωση. Αυτό το δίωρο, 23.00-01.00 π.μ. είναι η στιγμή μου.

Δεν επιλέγω να ζώ στη γυάλα, επιλέγω να ζώ όπου η μοίρα με βγάλει. Η μοίρα είναι οι επιλογές μου. Υπεύθυνη για αυτές είμαι μόνο εγώ. Δεν γράφω για να κατηγορήσω εμένα, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, δεν μαστιγωνω τον εαυτό μου για τη κάθαρση. Λέω απλά ότι πέτυχα ή απέτυχα. Οι ευχές που κάνουμε όντας παιδιά ή νέοι, πιάνουν όχι όμως 100%. Πάντα κάτι λείπει, όποια επιλογή να κάνουμε το μείον θα το έχουμε στο τσεπάκι. Λογικό είναι αν σκεφτεί κανείς ότι η απόλυτη Νιρβάνα θα ήταν και βαρετή. Μπλά μπλά. Δε πιστεύω ότι θα ήταν βαρετή.

Αυτό το δίωρο είναι η δική μου Εδέμ. Οπου το μυαλό αδειάζει απο τις εμπειρίες της ημέρας, τη τριβή, τα πολιτικά, τη καθημερινότητα, τους στόχους που βάζουμε και που άλλοτε πιάνουμε και άλλοτε..ας μη προχωρήσω. Εχω κουρασθεί γιατί βιώνω μία συνεχή πίεση. Αισθάνομαι πολύ πιεσμένη, όλα σαν να κλείνουν γύρω μου, εγκλωβίζοντάς με. Οσο με σφίγγεις, θέλω να φύγω..όμως κάθε φορά επιστρέφω οίκαδε. Στη φωλιά μου. Με ή χωρίς παράδες. Οι πολιτικοί της Ελλάδος αποφάσισαν να μας πατικώσουν, εμάς του ιδιωτικού τομέα. Δε πάνε στο διάλο λέω εγώ.
Παίζω πολλά διαδικτυακά παιχνίδια, σκέψεως, puzzles, management, escape, hidden object και μερικά με σφαγές και aliens. Διαβάζω κατα κόρον θρίλερς, αστυνομικά ή και fantasy. Οποιαδήποτε άλλη πραγματικότητα είναι καλύτερη απο τη μουτζούρα του σήμερα. Εχω κουραστεί γιατί βιώνω μία συνεχή πίεση. Το πρόβλημα είναι δικό μου, γιατί αντιλαμβάνομαι τη συμπεριφορά των άλλων ως καταπιεστική. Ισως να μην είναι έτσι, εμένα θεωρώ ότι με κατατρέχουν. Ισως ο στόχος να είναι η χειραγώγηση. Ισως να φαίνομαι άπιαστη, ασυγκράτητη και κυρίως ανεξέλεγκτη. Βαρέθηκα τη πίεση, αυτό είναι.

Εμεινε μία ακόμη ώρα. Πρίν καταλήξω στο κρεββάτι μου όπου με φακό (για να μην ξυπνήσω τον Κ) διαβάζω Στήβεν Κίνγκ αυτές τις μέρες.. "το φυλαχτό", αυτός ο συγγραφέας, εκεί που σκοτώνει τους ήρωές του εδώ, πάει λές, τέρμα αυτός, τους ξαναζωντανεύει αλλού σε άλλη διάσταση, στο παράλληλο κόσμο μας..Είχα δεί μια ταινία με τη Paltrow που την έλεαν "Sliding doors" που δύο πραγματικότητες συνυπάρχουν παράλληλα..και μετά είναι θέμα επιλογών να πετάγεσαι στη μία ή στην άλλη. Ιδεώδης ζωή. Δε βαριέσαι ποτέ.
Should I stay or should I go? Both ways are as good...In the meantime I dream on..




..ακόμη στην ησυχία της Εδέμ μου είμαι.. γεμίζουν τ' αυτιά μου μουσική Aerosmith, Guns n' roses, Rory Gallagher, Meatloaf..Crimson King, κάτι παλιά κομμάτια. Οχι δεν φεύγω απο τη πραγματικότητα, η μουσική δεν είναι πρέζα. Και τα γέλια που έκανα απο τα τσιγαριλίκια παλια, δεν ήταν για να με κρατήσουν. Σαφώς δεν γελάω τώρα όσο παλιά. Θα ήθελα το γέλιο να είναι αυθόρμητο και όχι από έξη. Please don't cry tonight.


Θέλω το Παράδεισό μου πίσω. Αυτόν που νόμιζα ότι είχα τότε παλιά. Εθελοτυφλούσα, ήμουνα τυφλωμένη, ή δεν έβλεπα τπτ, δε με νοιάζει, θέλω πίσω τις χίμαιρες. Τις δικές μου χίμαιρες, μαλάκα, όχι του κόσμου όλου. Θέλω πίσω αυτό που νόμιζα ότι είχα.

Δεν προσεύχομαι

Σε αγάπησα απο τη πρώτη στιγμή που σε είδα, στο μαιευτήριο, όταν σε κρατούσε ο μπαμπάς σου αγκαλιά. Σου είχα φέρει δώρο, μία φορμίτσα για νεογέννητα καθώς και μία κουβερτούλα. Γαλάζια η κουβέρτα - πέτυχα το χρώμα. Κόκκινη η φορμα - απέτυχα γιατί ξέχασα τη μανία του μπαμπά σου με το ΠΑΟ. Για πρώτη φορά δε γκρίνιαξε, δεν μου είπε "όχι και κόκκινο". Συγκινημένος σε κρατούσε σαν το πιο πολύτιμο, εύθραυστο αντικείμενο τέχνης.Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλωσες. Απέκτησες και άλλα αδέλφια. Σας παίρναμε δώρα και ογκώδη παιχνίδια, παρόλλο που η μαμά σας αντιδρούσε και μου έλεγε: "Μη ξοδεύεσθε για τα παιδιά, πάρτε τους κάτι μικρό, κάτι ενδεικτικό - μη τα κακομαθαίνετε".

Δεν άκουγα αυτό που μου έλεγε, δεν μεγάλωσα έτσι με μικρά και ενδεικτικά, μεγάλωσα μέσα στα χάδια, στην αγάπη, το σεβασμό, στην εκτίμηση. Ο κόσμος όλος ήταν δικός μου και οι γονείς μου ευχαρίστως θα μου προσέφεραν αυτόν και άλλο τόσον. Σωρεία τα παιχνίδια, παντού. Δε ζήτησα ποτέ τίποτα. Ακόμη δεν ζητάω, δίνω όμως. Με μάθανε να δίνω, όχι μόνο τον οβολό μου, με παρότρυναν να προσφέρω βοήθεια και να το χαίρομαι, να δουλεύω εθελοντικά (ξεκινώντας στο να βοηθάω τη γιαγιά μου) και η επίτευξη του στόχου να είναι η καλύτερη ανταμοιβή. Με μάθανε να εργάζομαι για τη χαρά της εργασίας και όταν αργότερα άρχισα να δουλεύω και να πληρώνομαι, να δέχομαι μιά χαρά τα χρήματα χωρίς τύψεις. Με μάθανε να μη προσεύχομαι.

Αν το καλοσκεφθείς, οι περισσότερες προσευχές που ξέρουμε, ζητάνε "δος υμίν σήμερον. Αμην". Γιατί θεωρούν ότι ο άνθρωπος προσεύχεται όταν χρειάζεται να απαλύνει το πόνο του, να ακουμπήσει στο θεό τις πίκρες και τα βάσανά του, να γίνει ποίμνιο και ο θεός καλός ποιμένας. Ετσι η προσευχή είναι μία συνεχής ζήτηση, ο θεός να καλύπτει πάντα τις ανάγκες του ανθρώπου και εις αντάλλαγμα (αν δεχθούμε ότι η ανώτερη δύναμη χρειάζεται ανταλλάγματα) να του κάνεις μία λειτουργία, ένα τάμα κλπ άλλα που ξέρουν οι παπάδες. Δεν ξέρω κανέναν που να λέει ευχαριστώ Θεέ μου που έχω καλή υγεία, που έχω αυτά και εκείνα τα καλά. Η προσευχή είναι συνώνυμο της ζήτησης. Ολοι μάθαμε να ζητάμε. Και επειδή απο παιδί δεν ζήταγα, δεν προσεύχομαι. Λέω όμως πολλά ευχαριστώ, χωρίς τάματα, δόγματα, εικόνες, παπάδες και εκκλησίες. Μακριά απο μένα όλα αυτά.

Η ζωή τα έφερε και ο μικρός νεογέννητος, μεγάλωσε, έγινε παλληκαράκι και για ένα χρονικό διάστημα ηρθε σε επαφή μαζί μου μέσω της μουσικής. Γιατί απο παιδί μου άρεσε η μουσική, είχα μάθει να παίζω σχετικά καλά 2 μουσικά όργανα. Εκδήλωσε ο μικρός ενδιαφέρον να μάθει ένα μουσικό όργανο και τον υποστήριξα, βρίσκοντας το κατάλληλο δάσκαλο. Το παιδί έκανε μαθήματα για ένα χρονικό διάστημα και μετά ξεφούσκωσε. Μου δήλωσε ότι δεν θα συνεχίσει και το δέχτηκα. Επιλογές κάνουμε στη ζωή. Το εξάμηνο όμως αυτό που το συνόδευα στα μουσικά του μαθήματα ήταν πολύ ευχάριστο και διδακτικό για μένα. Εμαθα να συμμερίζομαι στη προσπάθεια κάποιου και να βοηθώ όπου μου ζητηθεί. Εμαθα να στηρίζω, χωρίς να κηρύττω. Ν' ακούω χωρίς να διακόπτω και χωρίς να ρωτάω. Εμαθα ν' ακούω το παλμό της νέας γενιάς. Τον ευχαριστώ, τον μικρό μου ανηψιό, απο καρδιάς, που με δίδαξε τόσα πράγματα.

Οταν δεν ζητάς, όσα έρχονται είναι ανεκτίμητα. Ισως να μη καλύπτουν τις προσδοκίες σου, προσφέρουν όμως ενδιαφέροντα ερεθίσματα. Που μετά μετακινούνται, φεύγουν, αλλάζουν. Θα μου λείψει η παρουσία του μικρού. Ομως χρειάζεται να πετάξει μακριά γιατί είναι νέος και θέλει να γνωρίσει το κόσμο. Ετσι πέταξα και εγώ κάποτε, μακριά απο τη μητέρα μου. Ούτε έχει νόημα να γραφτώ στο Ωδείο του για να ξαναθυμηθώ ένα όργανο που έπαιζα παλιά. Το ερέθισμα ήταν η επαφή με το παιδί και όχι η μουσική. Ευχαριστώ μόνο το θεό που βίωσα και αυτή τη χαρά.

Ευχαριστώ

Δυσλεξία

Κάπου διάβασα ότι η δυσλεξια
δεν είναι ασθένεια αλλά
μία εφεύρεση των εκπαιδευτικών
για να εξηγήσουν
την ανικανότητά τους στο
να εκπαιδεύσουν ένα παιδί.

Blogging

Μου λείπει πολύ η έμπνευση να γράφω.

Γίνονται πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αλλα μ' αρέσουν και άλλα όχι. Αυτά που δεν μ' αρέσουν, αυτά που δεν μ' αρεσαν παλιά τα ακουμπούσα εδώ και ξαλάφρωνα. Είχαν να κάνουν με το κόσμο γύρω μου καθώς και με το τρόπο που έβλεπα το κόσμο με τα μάτια μου. Πως αντιλαμβανόμαστε το κόσμο έχει να κάνει με τα βιώματά μας και τις επιθυμίες μας. Το παρελθόν και το παρών άρρηκτα συνδεδεμένα. Μας διαμορφώνουν σε εμάς. Μετά είναι θέμα επιλογών, αν θα μείνουμε στάσιμοι ή θα αλλάξουμε.

Επέλεξα την αλλαγή. Το 2002 σταμάτησα να δουλεύω για άλλους. Σταμάτησα τη δουλειά μου στην εταιρεία που δούλευα - εθελουσία έξοδος. Δεν ξέρω όμως αν έκανα καλά.

Τοτε ήμουνα πανευτυχής γιατί είχα κουρασθεί πάρα πολύ, απο το Πανεπιστήμιο και ύστερα δούλευα. Με μεγάλα ωράρια, πολλές ευθύνες, τεράστιες οι αποστάσεις των μετακινήσεών μου ανα το λεκανοπέδιο και υψηλώτατο ψυχικό-σωματικό κόστος. Στη πορεία, δλδ 9 χρόνια αργότερα αναθεωρώ. Ενώ στην αρχή ξεκουράστηκα, έχασα τη πρόκληση που - το κατάλαβα αργότερα - με έθρεφε και με γέμιζε ενέργεια για να προγραμματίσω και επιτύχω το επόμενο βήμα. Εχασα επίσης τη καθημερινή τριβή με άλλους ανθρώπους - καλούς ή κακούς - που με έδενε με τη πραγματικότητα. Δεν τόλεγα όμως σε κανένα αυτό γιατί οι φίλες μου με μακάριζαν που είχα τη πολυτέλεια - αν θέλετε πείτε το κι έτσι - να μην έχω ωράριο ή τον ΧΨ πάνω απο το κεφάλι μου, αλλά να δουλεύω μαζί με τον άνδρα μου. Μέχρι το 2005 είχα σκάσει, χωρίς άμιλλα, χωρίς τριβή με τη καθημερινότητα ενός γραφείου. Τότε βρήκα τη δυνατότητα του διαδικτυακού κόσμου, το blogging, που με απογείωσε. Επεσα με τα μούτρα, έγραφα, σχολίαζα, επισκεπτόμουνα άλλα μπλόγκς, είχα μία ακόμη απασχόληση να γεμίζει τη ζωή μου, να με κάνει να σκέφτομαι, να με προκαλεί.

Μετά το 2009 που αρρώστησα σοβαρά, αναθεώρησα. Οχι δε μου φτάνει ο εικονικός κόσμος. Θέλω το πραγματικό κόσμο. Και το πραγματικό κόσμο. Eψαξα για εθελοντική δουλειά. Κωμικοτραγικές στιγμές. Οι Ελληνες φοβούνται τους εθελοντές. Θεωρούν ότι πάνε να τους πάρουν τη δουλειά τους. Προτιμούν να σπάζουν τη μέση τους μέσα στο κυκεώνα του συγκεντρωτισμού που τους διακατέχει - η λέξη delegation είναι αντίστοιχα άγνωστη - παρά να πάρουν τον εθελοντή για βοήθεια. Στην Αγγλία που ζούσα με παρακαλούσαν να διαθέτω κάποιες εθελοντικές ώρες...που φυσικά και διέθετα. Εκεί όμως υπάρχει διάθεση για το συνάνθρωπο. Εδώ, εαυτούλης μόνο.

Σταμάτησα να γράφω στα μπλόγκς. Νόμισα οτι αν το κάνω αυτόματα θα μπώ στη πραγματικότητα. Μύθος. Σα να έχασα κάτι. Τη πονεμένη πραγματικότητα που βιώνει η Ελλάδα τώρα, δε θέλω να σχολιάζω. Δεν μπορώ. Ούτε να γυρίζω γύρω-γύρω απο τους ίδους ανθρώπους του περιβάλλοντός μου θέλω πιά, δεν τους βαρέθηκα, θέλω και κάτι άλλο. Ασχολήθηκα με τη φωτογραφία, πήγα και πήρα μία ψηφιακή μηχανή..έβγαζα, έβγαζα..τις δημοσίευα εδώ και εκεί, μόνο που τώρα διαπίστωσα ότι πάλι προσπάθησα να δημιουργήσω έναν εικονικό κόσμο. Πήγα και σε συγκεντρώσεις απο χομπίστες του είδους - δεν έδεσα. Αναμενόμενο. Δε δένω εύκολα, είμαι πολύ απαιτητική, πρωτίστως απο τον εαυτό μου. Εχω μαθει να κάνω καλή παρέα με τον εαυτό μου, έχω και πολύ καλές φίλες, λίγες αλλά ποιοτικές. Φιλίες που ξεκίνησαν μετά απο ομηρικούς καυγάδες το 1981 και συνεχίζουν. Η φίλες που γνώρισα διαδικτυακά, που δεν βλεπόμαστε συχνά αλλά που ειμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Και άλλες. Και νέες όπως τη Χριστίνα Μ. Ευτυχώς.

Θέλω να ξαναγυρίσω στα μπλόγκς. Και συγχρόνως θέλω να ξανα-βγώ στον έξω κόσμο. Μόνη μου βασισμένη στις δικές μου δυνάμεις. Χωρίς δεκανίκια. Στον απρόβλεπτο κόσμο της κρίσης..θέλω να κολυμπήσω και εγώ.

Aν

Αν αυτό που κάνεις σε αρρωσταίνει,
αν επιλέγεις να συνεχίζεις να το κάνεις ξέροντας ότι το σώμα σου σε τιμωρεί
και θα σε τιμωρεί για τις αποφάσεις σου αυτές..
Αν βλέπεις τον Εφιάλτη να σε περιμένει στη γωνία και
το μάτι να σου κλείνει περιπαιχτικά..
θα επιλέξεις να κάνεις τη ζωή σου, Θερμοπύλη;

Τρία ημερολογιακά παράθυρα

Ολο θέλω να γράψω κάτι στο μπλόγκ απο τα όσα γίνονται γύρω μου και όλο αναβάλλω. Οχι για να μη τα μοιράζομαι, αλλά γιατί ωσπου να σκεφτώ το ένα, μπάμ πέφτει το επόμενο ακριβώς επάνω στο πρώτο και το σβήνει. Πολυτάραχη ζωή; Ισως.

Συνοπτικά:

Ακόμη παλεύω με θέματα υγείας μου, είμαι σαφώς καλύτερα απο τότε που άρχισα φυσικοθεραπεία για το πιασμένο μου σπόνδυλο. Περιμένω πώς και πώς να καλοκαιριάσει να πηγαίνω στη θάλασσα. Ευελπιστώ τον Οκτώβριο να μπορέσω να κάνω λίγη γυμναστική. Ακόμη παίρνω κορτιζόνη, σε εισπνεύσιμη μορφή. Η πνευμονία μου άφησε σοβαρό βρογχόσπασμα. Να δώ πότε θα τελειώσει και αυτό. Θα δείξει.

Είναι πολύ σημαντικό ν' ακούει κανείς τι σου λέει ο ασθενής της οικογένειας (εδώ πρόκειται για τη πεθερά μου που αναρρώνει απο συντριπτικό μηριαίο κάταγμα) και τι έχεις εσύ στο νού σου. Το να ακούς τον άλλον είναι τέχνη που μαθαίνεται. Η άποψη του ασθενούς προηγείται υπέρανω όλων, ακόμη και του γιατρού που προσελήφθει για να βοηθήσει όχι όμως και να διοικήσει. Ενα τραυματισμένο σώμα έχει ιδιοκτήτη, που εκείνος αποφασίζει για ζωή-θάνατο. Οι άλλοι είμαστε για βοήθεια/συμπαράσταση και μόνο.
Δυστυχώς η άποψη της πεθεράς μου δεν εισακούγεται. Ο καθένας κάνει αυτά που νομίζει σωστά, χωρίς να τη λαμβάνουν υπόψη. Παράδειγμα: ο ένας γιός ψαχνει στο Ιντερνετ για έξτρα ασκήσεις φυσικοθεραπείας που τις εφαρμόζει στην ασθενή χωρίς να ρωτήσει το γιατρό ή τον φυσικοθεραπευτή αν χρειάζονται. Ετσι έχουμε εδώ, στιγμές απείρου κάλλους να ξετυλίγονται, οπου ο γιός-Σταυροφόρος (έτσι βλέπει τον εαυτό του) να προπηλακίζει λεκτικά τη μαμά του γιατί η τελευταία βαριέται να επαναλάβει την ορθοπεδική άσκηση για 102 φορά μέσα σε 12 ώρες.
Και εσύ κυρά-Μαρίνα τι κάνεις όταν βλέπεις αυτά; Μασάω τσίκλες. Δεν μιλάω. Η δικιά μου μαμά πέθανε. Οσο ζούσε έκανα ότι μπορούσα για εκείνη - ενοχή δεν έχω καμμία. Οι συμπεριφορές των άλλων προς τους γονείς τους είναι δικιά τους υπόθεση. Επειδή όμως διαφωνώ, με τα όσα βλέπω τα γράφω εδώ.

Υπάρχουν κάποιοι γονείς που θεωρούν τα παιδιά τους μόμολα. Τα τελευταία πρέπει να κάνουν αδιαμαρτύρητα αυτά που τους λένε γιατί εκείνοι ξέρουν καλύτερα. Ως ένα σημείο, αυτό γίνεται. Τα δύσκολα αρχίζουν στην εφηβεία. Ο γιός ή η κόρη σου βαρέθηκε το 5λεπτο κήρυγμα. Ποσο μάλλον αν αυτό γίνεται 10λεπτο ή και ημίωρο. Τότε κουφαίνεται εντελώς. Κάνει και τα αντίθετα. Ο γονιός θυμώνει. Και τιμωρεί. Το παιδί το έχασε. Δεν τον λογαριάζει πιά "με το μέρος του".

Υπάρχουν κάποιοι γονείς που πιστεύουν ότι επειδή εκείνοι δεν πήγαν στ' αστέρια, ούτε τα παιδιά τους θα πάνε έπειδή " το μήλο κάτω απο τη μηλιά πέφτει". Ετσι, αν εσύ ήσουνα πάτος στα μαθηματικά π.χ. πάτος θα πρέπει να είναι κ η κόρη σου. Φυσικά αυτό δεν είναι έτσι. Τα παιδιά είναι η προέκταση των γονέων. Θα πάρουν απο παιδεία και γνώση αυτά που θα τους δώσουν οι γονείς και θα ανοίξουν τα φτερά τους πετώντας πέρα απο τα όνειρα των γονέων. Ετσι είναι και το σωστό. Ετσι αλλάζει ο κόσμος, έτσι διαγράφεται το μέλλον.
Τι κάνουμε όμως με εκείνους τους γονείς που θυμώνουν όταν τα παιδιά τους καταπιάνονται με θέματα πέρα απο τα δικά τους γονέϊκα όνειρα; Που θέλουν το γιό τους να γίνει γιατρός αλλά τους βγαίνει κωμικός αλα Γκιωνάκης; Το ελληνικό σινεμά και όλοι εμείς λατρέψαμε το Γκιωνάκη σαν ηθοποιό, ο πατέρας του όμως θα πρέπει να έγινε θηρίο όταν παράτησε την Ιατρική για το πάλκο. Και καλά ο Γκιωνάκης καταξιώθηκε. Οι χιλιάδες άλλοι που δοκίμασαν και ακόμη δοκιμάζουν τη τύχη τους πρός το οτιδήποτε πέρα απο τα γονέϊκα όνειρα..πώς αντιμετωπίζονται;
Και εσύ κυρά-Μαρίνα, τι κάνεις όταν βλέπεις αυτή την άρνηση εκ μέρους των γονέων; Μασάω τσίκλα. Δεν μιλάω. Δικά μου παιδιά δεν έχω. Το μέρος δεν παίρνω κανενός. Συμπονώ το παιδί που για να μπορέσει ν' ανοίξει τα φτερά του όσο και όπως μπορεί, θα παλεύει συνεχώς με την άρνηση. Συμπονώ και το γονιό που δεν μπορεί να ξεφύγει απο τα ασφαλή κλισέ.
Τελευταία ακούω πολύ μουσική. Για να ξορκίσω αυτά τα ημερολογιακά παράθυρα.

Σπιτικός νταής

Ακούμε συχνά για τραμπούκους που έδειραν, έσπασαν, κακοποίησαν. Ακούμε ότι σε ορισμένα σχολεία ομάδες παιδιών εκφοβίζουν, δέρνουν, ταλαιπωρούν συμμαθητές τους. Αυτό που λιγώτερο ξέρουμε είναι οτι και οι γονείς μπορεί να είναι οι ίδιοι τραμπούκοι μέσα στην οικογένειά τους, να πουλάνε τσαμπουκά προς τους συζύγους ή και στα παιδιά τους, ώστε να κάνουν το δικό τους. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο να να πετύχουν το σκοπό τους πέρα απο τις βρισιές, φωνές, απειλές ακόμη και το ξύλο.

Ερευνες έχουν αποδείξει ότι ο γονιός που ουρλιάζει και απειλεί τα παιδιά του έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά υψηλή αυτολύπηση. Για κάποιο λόγο η ζωή του/της δεν είναι όπως τη θέλει, ειτε γιατί η δουλειά του/της δεν είναι ικανοποιητική, είτε γιατί τα έσοδα δεν φθάνουν, είτε γιατί έχει ψυχολογικά προβλήματα που τα κουβαλάει απο παιδί. Μπορεί και ο ίδιος να ήταν θύμα άλλου γονιού στην δική του οικογένειά που τον έδερνε και τον προπηλάκιζε γενικά. Ο γονιός αυτός συχνά νοιώθει ο ίδιος θύμα των περιστάσεων. Είτε επειδή αυτές ήδη υπάρχουν (π.χ. το αφεντικό του τον έχει για κλωτσιές, τα πεθερικά να τον έχουν κάνει καροτσάκι, να είναι άνεργος κλπ) είτε είναι στο μυαλό του (κανείς δεν με εκτιμάει), είτε υπήρχαν παλιά (τότε που στο Στρατό τον είχαν δούλο να πλένει συνέχεια τις τουαλέττες) . Μία διευκρίνηση: Ο "νταής" της οικογένειας δεν είναι πάντα ο άνδρας που χτυπάει τα παιδιά, μπορεί να είναι και η μητέρα της οικογένειας, μία μητέρα βίαιη, "τσαμπουκαλού" και πάρα πολύ άδικη σε θέματα συμπεριφοράς.
Ο περίγυρος του "σπιτικού νταή" δεν καταλαβαίνει γιατί ο γονιός χρησιμοποιεί τη λεκτική βία για να επιτύχει αυτό που θεωρεί σωστό, ενώ θα μπορούσε με έναν ήπιο/φιλικό τόνο να πετυχαίνει καλύτερα αποτελέσματα. Πιστεύω ότι αυτού του τύπου οι γονείς χρησιμοποιούν τη λεκτική βία σαν μορφή εξαναγκανασμού: επιλέγουν το παιδί "στόχο" και επάνω του εφαρμόζουν μία σειρά επαναλαμβανόμενων επιθέσεων ώστε να καμφεί η αντίσταση του μικρού για να δέχεται αδιαμαρτύρητα τις "καθοδηγήσεις" αλλά και τη περιφρόνηση. Γιατί μία μέθοδος βίας είναι και η προσπάθεια αποδόμησης της προσωπικότητας του άλλου.
Αυτή είναι μία ανεπαίσθητη μέθοδος εξαναγκασμού, που γίνεται ώστε να σπάσει ο γονιός την αντίσταση και να διαλύσει την οποια προσπάθεια γίνεται για απόκτηση αυτοπεποίθησης. Ενδεικτικά δίνω μία μέθοδο.."Τον/την ανεβάζεις ως "ρεμάλι, αλήτη, τσούλα", έως να τον/την κατεβάζεις "ένας άχρηστος είσαι, θα πάς να σαλαγάς πρόβατα, δεν θα πετάω λεφτά για σένα" ή να ενθαρρύνεις δραστηριότητες που αρέσουν σε εσένα π.χ. τον εκκλησιασμό και να αδιαφορείς/κριτικάρεις αρνητικά πρός εκείνες που αρέσουν στη κόρη σου π.χ. το μπαλέτο.
Αν η βία δεν πετυχαίνει, η περιφρόνηση και η αδικία σίγουρα θα στραπατσάρουν την ανερχόμενη προσωπικότητα της πεισματάρας κόρης ή του εφήβου γιού με αποτέλεσμα να πληγωθούν τα παιδιά και οι σχέσεις με τον νταή γονιό να χαλάσουν. Αν τα παιδιά πιστέψουν ότι όντως είναι "ρεμάλια" επειδή το λέει η μαμά, τότε θα γίνουν υποχείρια. Θα τα έχει του κλώτσου και του μπάτσου, επάνω τους θα πέφτει η δική της/του απογοήτευση της ζωής. Γιατί ο νταής θέλει να έχει το πάνω χέρι σε μία σχέση, εκείνος να ελέγχει πότε θα ανεβάζει τους άλλους στα ουράνια ή θα τους πετάει στα ερέβη και αυτός μαζί. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση τα παιδιά να φύγουν γρήγορα απο το σπίτι, απο τα 18 που λέει ο Νόμος. Και στις δύο περιπτώσεις το παιδί χάνει. Στη πρώτη γιατί δεν θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση ( ο γονιός θα τη σκάβει μονίμως απο κάτω) στη δεύτερη, μη έχοντας αυτοπεποίθηση και υπόβαθρο, θα παραπατήσει γρήγορα. Εκτός κι αν βρεθούν στο δρόμο του άνθρωποι που θα τον στηρίξουν, θα πιστέψουν σε εκείνον και θα τον βοηθήσουν να ενηλικιωθεί.

Οι σπιτικοί τραμπούκοι (γιατί περί αυτών πρόκειται- να μη κρυβόμαστε) συνήθως επιλέγουν για συντρόφους, ανθρώπους με εντελως αντίθετες προσωπικότητες απο εκείνους. Ησυχους-ευχάριστους άντρες, ήρεμες-χωρίς υπέρμετρες φιλοδοξίες γυναίκες ώστε να τους έχουν σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε. Επάνω τους να ξεσπάνε τα προβλήματά τους ή και τα απωθημένα τους. Αν παρεπιπτόντως ο/η σύντροφος εξεγερθεί και υπερασπίσει τα δικαιώματά του/της, αυτόματα μπαίνει στη κατηγορία του "ατίθασσου εφηβου" και η αντίστοιχη τακτική εξαναγκασμού-προσπάθεια αποδόμησης, εφαρμόζεται, ώστε είτε να υποταχθεί ειτε να φύγει. Αν τίποτα απο τα δύο δεν γίνει, τότε το ζευγάρι τσακώνεται απο το πρωϊ ως το βράδυ για όσο αντέξουν.

Και ποιά η λύση; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Συνήθως οι γονείς-νταήδες δεν καταλαβαίνουν ότι ασκούν βία εις βάρος των παιδιών τους. Θεωρούν ότι το κάνουν για το καλό τους, ότι τα πεισματάρικα παιδιά φταίνε που τους βγάζουν απο τα ρούχα τους. Επίσης πιστεύουν ότι λατρεύουν τα παιδιά τους και ότι όλες αυτές "οι νουθεσίες" γίνονται επειδή τα αγαπούν. Δεν καταλαβαίνουν ότι η αγάπη αυτή αφορά πρωτίστως τους ίδιους, που έχοντας τσαλακωθεί απο τις περιστάσεις της ζωής τους και απο τα αποτελέσματα των επιλογών τους, προσπαθούν να βγάλουν το άχτι τους πάνω στους απογόνους τους, τα αθώα πλάσματα, τα παιδιά τους και να τους καταστρέψουν τη ζωή.

Ανθρωποι σαν κι αυτούς δύσκολα αλλάζουν, γιατί έχουν βολευτεί μια χαρά να τραβολογανε το κόσμο. Αυτοί που συνήθως αλλάζουν είναι όσοι θέλουν να βελτιώσουν τη ζωή τους. Οι νταήδες του άρθρου μου αισθάνονται ότι μιά χαρά είναι η ζώή τους και για όλα φταίνε πάντα οι άλλοι που τους φέρνουν σ' αυτό το σημείο. Οταν οι άλλοι υποταχθούν στα δικά τους πιστεύω, τότε όλοι θα είναι ίδιοι και θα αποδειχθεί πόσο δίκιο είχαν οι verbal abusers μας στο να ασκούν βία. Ο σκοπός, γι αυτούς, αγιάζει κάθε μέσο για να επιβληθούν.

Ο λυσσασμένος σκύλος

Κοντά στη γειτονιά σου υπάρχει ένας λυσσασμένος σκύλος. Τον μάντρωσαν κάποιοι σε ένα οικόπεδο. Η περίφραξη ψηλή, δεν μπορεί να δραπετεύσει για να δαγκώνει το κόσμο. Κάποιοι του αφήνουν φαγητό και νερό.

Ξέρεις οτι ο σκύλος είναι λυσσασμένος και έχει το ακαταλόγιστο, λόγω της ασθένειάς του. Σου λένε να μη πλησιάζεις γιατί θα βρείς το μπελά σου. Ετσι κι αλλιώς το ένστικτό σου σε προειδοποιεί. Εν τούτοις αποφασίζεις να μπείς στο οικόπεδο του σκύλου και να προσπαθήσεις να τον βοηθήσεις. Ισως και να τον γιατρέψεις. Νομίζεις ότι επιδέχεται αλλαγή.

Μπαίνεις και ο σκύλος σου επιτίθεται και σε δαγκώνει. Η ευθύνη όλη δική μου.

Αυτά παθαίνω όταν δεν ακολουθώ το ένστικτό μου, αλλά το συναισθηματισμό μου.

Ο φόβος φυλάει..

Μία φίλη με ρώτησε την άποψή μου για τα πεθερικά μου. Της είπα ότι ενώ μου είναι πολύ αγαπητά, ενώ τα σέβομαι και κατά καιρούς χαίρομαι τη συντροφιά τους, κρατώ παντα μία απόμακρη στάση, δεν ανοίγομαι.
Απόρησε η φίλη για τη συμπεριφορά μου αυτή, γιατί σε εκείνη βγάζω έναν άλλο εαυτό, ευχάριστο, χαρούμενο και trusty. Της είπα λοιπόν ότι το ένστικτό μου, απο την αρχή που γνωρισα τα πεθερικά μου, μου έλεγε να κρατήσω αποστάσεις γιατί έχουν τη τάση να ανακατεύονται στη ζωή των άλλων για να διοικούν. Εγιναν πολλές απόπειρες απο τη μεριά τους να εισβάλουν στη ζωή μας (του συζύγου και τη δική μου), όμως ευγενικά αλλά σταθερά, τους απέτρεψα, κράτησα τη θέση μου. Δεν εισέβαλα ποτέ στη ζωή τους και δεν έδωσα δικαιώματα για να μπούν στη δική μας.

Και μετά ξεστόμισα τη μεγάλη αλήθεια, που ως τότε δεν την είχα ομολογήσει ούτε στον εαυτό μου. Οτι κατά βάθος τους φοβάμαι μη μου κάτσουν στο σβέρκο, μη με υποδουλώσουν και με κάνουν εκμεταλλεύσιμη. Το έχουν κάνει ήδη μία φορά σε άλλο άτομο του στενού οικογενειακού μας κύκλου. Βλέπω και τρομάζω. Βλέπω και θέλω να το βάζω στα πόδια.

Τα παθήματα των άλλων, είνα δικά μου μαθήματα.

Το ντουλαπάκι της λήθης

Οι μη ανατρέψιμες πικρίες, βρίσκονται μέσα μας, μόνιμα καρφωμένες στη ψυχή μας με αλύγιστα καρφιά. Νωπές και βασανιστικές, μας πονάνε τη κάθε στιγμή.

Θέλω να τις εξοντώσω και αποφασίζω να το παίξω "σκληροτράχηλη".
Τις χώνω στο ντουλάπι της λήθης μου. Πετάω το κλειδί στα σκουπίδια και θεωρώ ότι το θέμα ξεχάστηκε αφού το πρόβλημα καταχωνιάστηκε. Στην αρχή το έχω στο νού μου. Μετά άλλα πράγματα έρχονται και αντικαθιστούν το περιεχόμενο του ντουλαπιού.. Ού! Πάει τέλειωσε..λέω και μακαρίζω την εφευρετικότητά μου να επινοήσω το ντουλαπάκι.
Υποτίθεται ότι το ξέχασα.

Τα χρόνια περνανε και έρχεται ΤΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ. Η επαφή με κάποια παιδιά. Για τα οποία αυθόρμητα σπεύδεις να βοηθήσεις, όχι δίνοντας χρήματα, αλλά σε είδος. Για τη προοδό τους και μόνο στέκεσαι κοντά τους υποστηρικτής, δάσκαλος, φίλος. Εκείνα σε θεωρούν "φιλαράκι", δικό τους άνθρωπο. Χαίρεσαι γι' αυτό.
Το ντουλαπάκι της λήθης βρίσκεται μπροστά σου, ορθάνοιχτο, ενώ το είχες διπλο-σφαλίσει, το παλιό τραύμα σε κυττάει στα μάτια. "Εδώ είμαι-ήμουν και ίσως συνεχίσω να είμαι" φαίνεται να λέει. Διαπιστώνεις άμεσα τη κουταμάρα σου. Δε ξεχνιέται η θλίψη, ότι και να κάνεις. Ομως αν αντικατασταθεί, η επούλωση της νωπής πληγής σταματάει να σε βασανίζει.

Η ουλή υπάρχει, θα υπάρχει. Ο πόνος όμως δεν θα είναι βαθύς. Θα είναι ανεπαίσθητος γιατί θα έχει αντικατασταθεί απο πολλές μικρές χαρές.

Εργαζεσαι για να ζείς;

ή ζείς για να εργάζεσαι;

Το πρώτο είναι κατά κάποιο τρόπο αναγκαστικό. Αν δεν εργαστείς δεν θα έχεις χρήματα για να ζήσεις, να επιβιώσεις ή και να κάνεις τη ζωή που θέλεις.

Το δεύτερο είναι περισσότερο ηθελημένο. Εργάζεσαι βεβαίως για να παρέχεις στον εαυτό σου τα πρός το ζήν, αλλά στη πορεία είδες ότι σου αρέσει που εργάζεσαι, που κάνεις ότι κάνεις. Ετσι συχνά αλλάζει η πορεία μέσα στη ζωή σου. Μεταλλάσεται η ιδέα της εργασίας και γίνεται τρόπος ζωής.
Εργάζεσαι γιατί σ' αρέσει που εργάζεσαι. Αν σταμάταγε η εργασία ίσως και να σε έπιανε κατάθλιψη. Γιατί μέσω αυτής, αισθάνεσαι καταξιωμένος, ευχαριστημένος, υπαρκτός. Χωρίς εκείνη, νοιώθεις ένα τίποτα.

Δυστυχως βρίσκω το δεύτερο κομμάτι πολύ λάθος. Σα να έπιλέγει κανείς να δουλεύει, να δουλεύει, να δουλεύει παρά να ζεί. Παρά να απολαμβάνει. Ισως γιατί δεν μπορεί να απολαύσει χωρίς τη καταξίωση που του δίνει η εργασία. Αυτο όμως και απο μόνο του, πρόβλημα είναι.
Τώρα λοιπόν που βρήκαμε το πρόβλημα, ας το βάλω και στη βάση του. Ο σύζυγός μου ζεί για να εργάζεται. Η εργασία, του έχει γίνει ήδη πάθος. Και δεν μιλάμε για τη χαρά που επαγγέλεσαι κάτι που σου αρέσει και αμείβεσαι γι' αυτό, μιλάμε να ζείς για να δουλεύεις.
Και τις ώρες που δεν είσαι στο γραφείο, να σκέφτεσαι μόνο τη δουλειά σου.

Να μιλάς μόνο για τη δουλειά σου μη βλέποντας την ώρα να ξημερώσει για να πάς κοντά της. Η δουλειά και εσύ να είσθε ταυτόσημοι.
Αν η δουλειά σου πάει καλά, είσαι ευτυχισμένος, ο κόσμος είναι ωραίος.
Αν αρχίζουν τα προβλήματα, έχεις και εσύ πρόβλημα ύπαρξης..όλα σταδιακά μαυρίζουν.. και αν χάσεις τη δουλειά σου, τότε αρρωσταίνεις..και βέβαια

γίνεσαι καλά όταν βρείς μιά άλλη που εξ' ισου σ' αρέσει.

Και ο περίγυρος;
Τι κάνει ο περίγυρος του workacholic;
Περιθωριοποιείται.

και τελικά
γράφει γι' αυτό στο blogspot και περιμένει τη Θεία Φώτιση..να πάρει ιδέες.

Matters of love

Τι γίνεται όταν ένας γονιός προτιμάει το ένα του παιδί απο το άλλο;
Τι επιπτώσεις μπορεί να υπάρξουν αν το μη προτιμώμενο παιδί το καταλαβαίνει;

Προέκυψε σχετικά πρόσφατα η περίπτωση που ένα γνωστό μου παιδί (16 ετών) μου ανέφερε ότι ο μπαμπάς του σίγουρα προτιμάει την αδελφή του επειδή η τελευταία είναι πολύ καλή στις σχολικές της επιδόσεις. Οτι όλη η προσοχή των γονέων είναι στραμμένη στο "χρυσό τους το παιδί" και όχι σε εκείνον που τον χαρακτηρίζουν "της ήσσονος προσπάθειας".

Δεν μ' αρεσε αυτό που άκουσα - στενοχωρέθηκα λίγο - όμως, συζητώντας το με εκπαιδευτικούς διαπίστωσα ότι συμβαίνει σχεδόν πάντα σε οικογένειες που έχουν πάνω απο ένα παιδί. Ενδόμυχα πολλοί γονείς κολλάνε πάνω στο ταλαντούχο παιδί, παραμελώντας ίσως το άλλο που δεν έχει τόσα προσόντα. Αντίστοιχα μπορεί να ενδιαφέρονται πιο πολύ για ένα άρρωστο παιδί παρά για το υγιές αδελφάκι του.
Θυμήθηκα τη μητέρα μου να προτιμάει πάντα άλλα παιδάκια απο εμένα που διέθεταν κάποιο ταλέντο π.χ. στη μουσική, στη ζωγραφική, στα αθλήματα, στις σχολικές επιδόσεις κλπ, ενώ εγώ υστερούσα στις Τέχνες και σαν μαθήτρια ήμουνα μέτρια (του 15) . Φαντάζομαι ότι θα ήθελε να λάμπει μέσω των επιτευγμάτων της κόρης της..και επειδή αυτό δεν γινόταν, θαύμαζε τις κόρες των άλλων. Θυμήθηκα επίσης το πονεμένο μούδιασμα που αισθανόμουν όταν παίνευε αυτά τα "ταλαντούχα" παιδιά και τα συνέκρινε μαζί μου - που κατά τα λεγόμενά της εγώ ήμουνα ατάλαντη, αδιάφορη, της λούφας, καλή στο vivere pericolozamente.

Τώρα λοιπόν που ο νεαρός έφηβος μου είπε αυτό για τον μπαμπά του..αναστατώθηκα γιατί ξύπνησε μέσα μου ένα δικό μου παρελθόν. Το γεγονός δε, ότι αποφάσισε να μάθει ένα μουσικό όργανο (κανονικά στο Ωδείο εννοείτε) και να εκφράζεται μέσω της μουσικής, μου άρεσε. Να κάνει κάτι που αρέσει σε εκείνον και όχι για να αρέσει στους άλλους. Τώρα αν οι γονείς του σταθούν πλάι του σε αυτή του τη προσπάθεια ή όχι..θα δείξει. Πιστεύω ότι δεν θα σταθούν, θέλω όμως τα γεγονότα να με διαψεύσουν.

Πόθοι

Ανήμερα Πρωτοχρονιά μου έπεσε το γούρι της βασιλόπιτας..Μια ευχή, κάνε μία ευχή..

Εκανα λοιπόν την ευχή μου σιωπηλά. Την άκουσαν τ' αστέρια, την άκουσε η Φύση, την άκουσαν τα πλάσματα, την άκουσε το είναι μου, αλλά δεν τη ξεστόμισα.

Θέλω..αυτό. Το οποίο δεν κατοικεί στο Διάστημα, είναι κάτι απλό και εφικτό. Θέλει όμως προσπάθεια. Και υπομονή. Το μόνο που χρειάζεται για να το επιτύχω είναι να έχω καλή υγεία.Περπατώ εις το δάσος της φαντασίας. Αλλιώς είμαι, αλλιώς με βλέπουν όσοι μπορούν. Γι αλλους υπάρχει το δάσος μου, γι' αλλους όχι. Αόρατη πορεύομαι, δένομαι με τα δένδρα, με περικλύουν και με κρατούν. Με βλέπεις, δεν με βλέπεις. Εχω όμως στόχο. Που υφαίνεται απο τις ελπίδες μου. Μ' αρέσει που δεν με προσέχεις..έτσι νοιώθω ελεύθερη.

.......................
Ο πίνακας είναι του Magritte