Δεν μου βγαίνει..

Δεν είμαι συναισθηματικός άνθρωπος, δεν μου βγαίνει εύκολα να σου πώ ότι σ' αγαπώ. Πιό εύκολα μου βγαίνει να σου πώ πως σε θέλω να κάνουμε έρωτα..να κυλιστούμε όπου νάναι.. να χαθούμε.. μέσα στη ζάλη των οργασμών...

Σε αγαπώ και το ξέρεις..μη μου ζητάς όμως να στο λέω..

Θερινές σκηνές απείρου κάλλους

Λίγη προ-ιστορία
Εχω έναν αγρό που έχει μέσα ένα σπίτι. Βρίσκονται εκτός σχεδίου σε κάποιο μέρος της Ελλάδος. Ενα μέρος του αγρού έχει πουληθεί εδώ και χρόνια στον κύριο Γ. ο οποίος χρησιμοποιεί έναν ιδιωτικό χωματόδρομο (που είναι δικός μου) σαν δουλεία, δηλαδή τον χρησιμοποιεί για να φθάσει στον κεντρικό δρόμο. Οταν ο κ. Γ. αγόρασε το χωράφι απο τους γονείς μου, μπήκε σαν όρος να περνάει απο τη δουλεία χωρίς να είναι δικιά του..

Δημόσιες Σχέσεις
Καλές ως τώρα με τον γείτονα, χωρίς πολλά-πολλά γιατί το παίζει αυθεντία

σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την Αρχαία Ελληνική Ιστορία, ενα στυλάκι born-again-Jesus, ότι πούμε εμείς είμαστε ζώα, να πάμε πίσω στις σπηλιές μας.. μας το είχε πεί άλλωστε στα μούτρα όταν τον είχαμε καλέσει για φαγητό "τι ξέρετε εσείς απο Ιστορία, κομπιουτεράδες δεν είσαστε?" ενώ αυτός.. Οδηγός, κρατάει το Φανάρι του Διογένη σε θέματα συμπεριφοράς .. και να είχε σπουδάσει Ιστορία, πάει και έρχεται, αλλά που?

Γεγονότα
Φθάνουμε στο εξοχικό μας μία Δευτέρα, μέσα Ιουλίου. Εχουμε σκοπό να ξεκουρασθούμε, να απολαύσουμε πράσινο, να κάνουμε κανένα μπάνιο και να πάμε και καμμία εκδρομούλα εκεί κοντά.. Τις δύο πρώτες μέρες όλα καλά. Την τρίτη μέρα, ώρα 07.00 π.μ απλώθηκε μυρωδιά ντίζελ σε όλη την περιοχή..φρίκαρα.. τι στο διάλο βρωμάει τόσο? Κάνω έτσι τι να δώ.. 3 Γκρέηντερς και 1 φορτηγό μέσα στη δουλεία. Κατά τις 09.00 ξεκίνησαν να σκάβουν (!!!!!!!) με τον εκσκαφέα τον δρόμο και να ρίχνουν τα μπάζα στο φορτηγό. Τους ρώτησα τι κάνουνε εκεί, μου είπαν ότι πήραν εντολή απο τον κ. Γ. να ισιώσουν τον δρόμο, να ρίξουν χαλίκι και μετά πίσσα. Ρε! Λέω στον έναν, ο δρόμος είναι δικός μου, πρώτη φορά σε βλέπω, φύγε απο εδώ.. Τους είπα επίσης ότι κάνουνε καταπάτηση.. τίποτα αυτοί.. Να έχει γεμίσει ο τόπος σκόνη και η κα Π. που έρχεται μαζί μας να βήχει λόγω άσθματος..
Οι τυπάδες αναιδείς, περιπαιχτικοί και σταθεροί να σκάβουν ξένα χωράφια.
Πήρα λοιπόν και εγώ τη ψηφιακή μου και τους έβγαλα φωτογραφίες να καταπατούν, έβγαλα και τις πινακίδες των μηχανημάτων τους (που ωιμέ για αυτούς ήταν Δ.Χ.) και έγινε το έλα να δείς γιατί
ΧΕΣΤΗΚΑΝΕ απο το φόβο τους.
Γιατί χρησιμοποιούσαν μηχανήματα Δ,Χ. στη ζούλα, χωρίς παραστατικά για να κλείσουν κάποια εξυπηρέτηση με τον κ. Γ. Και οι φωτογραφίες μπορούσαν να τους στείλουν κατευθείαν στο αυτόφωρο για καταπάτηση και δεν ξέρω τι άλλο ποινικό αδίκημα.
ΦΥΓΑΝΕ εντός 10 λέπτου έξαλλοι, βρίζανε ότι άμα με πιάσουν στα χέρια τους θα,,,θα ,,,θα
εντούτοις την κάνανε...
Ηρθε και ο γείτονας την επομένη με το καπέλλο ανα χείρας να απολογηθεί ότι "ξέχασε" να μας το πεί ότι θα έρριχνε άσφαλτο με δικά του έξοδα στο δρόμο και ότι αν δεν έχουμε αντίρρηση να τη ρίξει κάποια άλλη στιγμή, ναί?

ΕΡΩΤΩ και λέω
Χάθηκε ρε να ρίξεις άσφαλτο τις 50 εβδομάδες που έχεις ελεύθερες όλο το χρόνο αλλά διάλεξες τις 2 που έρχομαι εγώ να ηρεμήσω στο σπίτι μου για να με φλομώσεις στη σκόνη και στην μυρωδιά της πίσσας, βλάξ. ?

"Μαρίνα μου, τώρα με ειδοποίησαν οι εργάτες ότι μπορούν" λές

και γιατί δεν το λές και σε μάς? Αλλά το κρατάς μυστικό?

Εχουνε εφευρεθεί τα τηλέφωνα εδώ και πολλά χρόνια..ξέρεις τώρα συσκευή, σηκώνουμε το ακουστικό, πλίνγκ, πλίνγκ το νούμερο..αλό!

Και αν δεν λειτουργεί το τηλέφωνο υπάρχει και η πανάρχαια μέθοδος του "χτυπάω τη πόρτα του γείτονα ή τον φωνάζω απο τη μάντρα" που εφαρμοζότανε απο την εποχή του Αυστραλοπίθηκου (αρχαίου συγγενή σου).
Απλά ούτε που σου πέρασε απο το μυαλό να ειδοποιήσεις τα Αθηναίκά στραβάδια, δεν πάνε να χεστούν, είπες, και πρόκοψες..

Αλλά το ξέρω εγώ το τροπάρι, το παίζεις αυθεντία, άμεσο Αρχαίο απόγονο και κορδώνεσαι στους αγράμματους περιοίκους, αρβανίτη μπαστουνόβλαχε, ώστε να σε προσκυνάνε..

Σα δεν ντρεπόμαστε..

Κρίσεις εκφοβισμού

Σήμερα το απόγευμα η φίλη μου η Ε. μαζί με τον Κ και τα 2 τους παιδιά, αναχώρησαν για το νησί τους. Κακήν κακώς όμως.
Χθές, στο σπίτι τους έγινε το σώσε γιατί η μητέρα της Ε. έπαθε νευρική κρίση που τη χτύπησε στην καρδιά, ήρθαν γιατροί, φασαρία, χαμός, φωνές "πεθαίνω" , και "που με αφήνετε" και "φεύγετεεεεε".
Α! και κάτι άλλο.
Αυτό γίνεται κάθε χρόνο. Πάντα πρίν φύγουνε για διακοπές.
Η μητέρα της Ε. δεν είναι χήρα, έχει σύζυγο μιά χαρά.

Θα ξεράσω που

- μερικοί γονείς είναι ΤΟΣΟ μα ΤΟΣΟ εγωϊστές που προκειμένου να είναι εκείνοι καλά, θα κατέστρεφαν την ηρεμία των παιδιών τους. Να μην πάνε διακοπές. Να κάτσουνε να μου κάνουνε παρέα.

- προσπαθούν μονίμως να ΕΛΕΓΧΟΥΝ καταστάσεις και όταν αυτές δεν ελέγχονται , τσάκ! να σκαρώνουν θέατρο με 2, 3, 4, πράξεις και όσο τραβήξει αρκεί να γίνει το δικό τους

- δημιουργούν σχέσεις εκφοβισμού και φέρονται σαν νήπια. "Αν πάτε, θα αρρωστήσω και θα γυρίσετε πίσω". Χι Χι. Πάλι βγήκα. Ποιό το βραβείο μου αυτή τη φορά?

Δεν την μπορώ

Δεν την μπορώ πιά τη φαγωμάρα. Δεν μπορώ πιά να ανταπεξέλθω στα πιστεύω των ανθρώπων ιδιαίτερα όταν τα πιστεύω τους δρούν σαν πλάκα καταπίεσης επάνω μου. Αμάν πιά αυτή η καταπίεση..με έχουν φάει πια, άντε και στο διάολο.

Εφταιγα εγώ που πέρασα ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ εφηβεία? με τα καλύτερα εφόδια είχα έρθει στον κόσμο, είχα γεννηθεί σε μία οικογένεια που με ήθελαν και με αγαπούσαν. Ομως έχασα τον πατέρα μου και βρέθηκα να ζώ με μία ψυχασθενή που δεν ήξερε τι της γινόταν.. Δεν ήξερα που πατούσα, αν είχα προβλήματα, ερωτήματα, ανασφάλειες, αν ήθελα μιά αγκαλιά βρε αδελφέ, έναν ώμο να ακουμπήσω.. έμαθα να μην τα αναζητώ σπίτι μου, γιατί εκεί πέρα γινόντουσαν πράγματα.. σε τι κατάσταση θα ήταν το σπίτι μου τη δεδομένη στιγμή?

Θα ήταν εκείνη στα πάνω της? Τότε θα υπήρχε περίπτωση διαλόγου, συνεργασίας, άντε και λίγου γέλιου. συνήθως όμως ήταν στα κάτω της, μέγαιρα, έξαλλη, να στριγκλίζει, να χτυπάει, να λέει προσβολές...μέχρι που κατάπινε το χάπι και ηρεμούσε..και μετά κοιμόταν. Απουσία γονέων σε μία δύσκολη εποχή.

Η εποχή του Πανεπιστημίου? Σκατά και εκεί αλλά ευτυχώς είχα διεξόδους. Ηταν ωραίο το πανεπιστήμιο, τα μαθήματα, η φοιτητική ζωή, οι παρέες, τα μπαράκια, οι μηχανόβιοι, το τσιγάρο, οι κραιπάλες, οι εκδρομές, το κάμπινγκ. Επαιρνα και καλούς βαθμούς γιατί διάβαζα, δεν έχανα μάθημα και όλο έλειπα...για να διαβάσω στις βιβλιοθήκες, οι βαθμοί άψογοι...Ετσι έμενα όλο και λιγότερο στο σπίτι. Σπίτι? Ο θεός να το κάνει σπίτι, κέντρο διερχομένων είχε γίνει, γιατί ένας επιτήδειος μεταφυσικός την έπεσε στη μαμά μου και την τράβηξε στα δίχτυα της οργάνωσής του, μαζί με άλλες εύπορες χήρες ή γυναίκες ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΡΕΣ (γιατί αν είχαν άντρες οι τελευταίοι θα τον είχαν σπάσει στο ξύλο) , την μάγεψε με τις μεγαλόσχημες ιδέες του περί μοντέρνας τέχνης, περί Βαζαρέλι και κινητικής ζωγραφικής, μουσική Στοκχάουζεν πάντα, και πολλά άστρα, μαύρες τρύπες, στερεώματα, μαστούρα κάργα, slides γιατί δεν υπήρχαν ακόμη κομπιούτερς, διαλέξεις, διαφάνειες, μπλάμπλά, μπήκαν και ανάμεσά μας, στην αδύναμη σχέση που μας είχε απομείνει και άπαξ και δεν με προσάρτησαν στη Σχολή τους, με πέταξαν και τη δηλητηρίασαν να με απομακρύνει, τους αφοσιώθηκε πλήρως η μαμά μου. Την πάτησε στο τέλος βέβαια γιατί της έφαγαν λεφτά, γιατί για τα λεφτά πηγαίνανε και όχι για τον Χάρι Κρίσνα.. πάντα έτσι δεν γίνεται? Την το είχα πεί και εγώ τότε, ένα μυξιάρικο (κατά τον χαρακτηρισμό της) 19 ετών, που είχε μάθει να ζεί στον κόσμο, αλλά βέβαια ποιός άκουγε εμένα? Και μετά τον Χάρι Κρίσνα, ήρθε η Μαντάμ Μπλαβάτσκι, ο Γκουρου Μαχαρατζι, ο Alistair Crowley, ο Μεγάλος Θιβετανός, οι Μασώνοι... τους γνώρισα όλους από την καλή..και τις θεωρίες τους και τη διδασκαλία τους και την εφαρμογή όλων αυτών στη πράξη. Πολύ ωραία. Εκμετάλλευση του πόνου για το κέρδος..

Εύρισκα υποστήριξη? Βεβαίως και εύρισκα. Οι άντρες πάντα βρισκόντουσαν πλάϊ μου, οι συμμαθητές μου στο Γυμνάσιο με αγαπούσαν (με την καλή έννοια) είμασταν φίλοι, μιλάγαμε, γελάγαμε, κάναμε και τις κοπάνες μας, καπνίζαμε και στις τουαλέττες. Είχα βρεί ανθρώπους να στηρίζομαι. Και στο Πανεπιστήμιο οι συμφοιτητές και συμφοιτήτριές μου με υποστήριζαν, για ώρες μιλάγαμε για οτιδήποτε, ανταλλάσαμε παρόμοιες εμπειρίες και δίναμε συμβουλές. Οσοι μπορούσαν να με υποστηρίξουν ήσαν κόρες και γιοί που αντιμετώπιζαν τη βία μέσα στα σπίτια τους, ήταν και πλουσιόπαιδα, γιατί η βία δεν έχει οικονομικό επίπεδο, τυγχάνει και στα καλύτερα σπίτια. Δεν χτυπάνε τα παιδιά τους μόνο οι φτωχοί μπεκρήδες, τα ίδια κάνουνε και οι πλούσιοι πρεζάκηδες. Κάναμε κλίκα υπεράσπισης και επιβίωσης.. Κάναμε και σύλλογο κατατρεγμένων φοιτητών...εκεί να δείς κόσμος.. Ευτυχώς που υπήρχαν αυτοί οι άνθρωποι που με βοήθησαν να ζήσω.

Αγριεύω όταν προσπαθούν οι συγγενείς να μου επιβάλλουν τον τρόπο ζωής και σκέψης τους, τους ενοχλώ φαίνεται που έχοντας μεγαλώσει μόνη και ωριμάσει με εμπειρικούς τρόπους, δεν μασάω. Αν έχεις κάτι να μου πείς πές το μου στα ίσα. Τα πίσω απο την πλάτη, γυναικουλίστικα, υπονοούμενα, αν περιμένεις να γονατίσω και να φιλήσω το Τίμιο Ξύλο, θα περιμένεις πολύ, δεν πιστεύω σε μαλακίες (αν μαζέψουμε τα κομμάτια του Τιμίου Ξύλου και τα συναρμολογήσουμε, δεν θα βγεί σταυρός, αλλά κάλυμμα όλης της γής, τόσα είναι και τα κομμάτια που πουλάνε οι αγιογδύτες). Αν θέλεις να γίνει κάτι, πέστο σε μένα. Μην προσπαθείς να πιάσεις όλους τους άλλους, να τους πείσεις για το καλόν της ίδέας σου να κάνεις οπαδούς και μετά να "μου τη φέρεις" , δεν θα πιάσει, το έχω φάει το στυλάκι με το κουτάλι φιλενάδα..έχασες. Δεν θα τσακωθώ. Θα πώ ναί ή όχι και up yours. Κατά κάποιο τρόπο έχω "ξεσηκώσει" έναν ανδρικό τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς...έχω γίνει χοντρόπετση στις γυναικουλίστικες ευαισθησίες....κυρίες μου συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Κάντε ότι θέλετε, μόνο κάντε το φανερά. Εγώ κερία της αυλής δεν είμαι..Αν πάλι επιμένετε να με στρώσετε και να μου επιβληθείτε, την δωδεκάτη ώρα, δε πάτε να γαμηθείτε για να ηρεμήσετε λέω εγώ? Μετά το καλό σεξ, όλοι και όλες αρνάκια γίνονται. Οι στραβογάμητες είναι και οι πιό προβληματικές.

Τα είπα,

άδειασα

φεύγω τώρα.