Κυριακή, Δεκεμβρίου 26, 2010

Δεν μ' αρέσει

που μερικοί γονείς δεν μαθαίνουν τα παιδιά τους να σέβονται, εκείνους πρωτίστως. Είχα πάει σε μία ονομαστική γιορτή χθές. Μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι η έφηβη κόρη του ζευγαριού απουσίαζε καθ' ολη τη διάρκεια της γιορτής του μπαμπά της, ενώ ο γιός έμεινε λίγο μαζί μας και μετά ξεπόρτισε με τους φίλους του.

Οταν γιόρταζαν οι δικοί μου γονείς μου ήταν εντελώς αδιανόητο να μη παρευρίσκομαι αλλά να κυττάω μόνο τη δική μου ευχαρίστηση κάπου αλλού. Μου χτύπησε πολύ άσχημα αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος απο τη μεριά των παιδιών. Και επειδή το παιδί δεν γεννιέται μαθημένο..χρειάζεται ο γονιός να του μάθει κάτι πράγματα, που ίσως φαντάζουν βαρετά αλλά στην πορεία είναι απαραίτητα.

Γιατί αν δεν τα μάθουν νωρίς μετά δεν θα σέβονται τίποτα..ούτε και τον εαυτό τους.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 12, 2010

Αλλαγές

Ολα του γάμου δύσκολα..λέγαν οι παλαιοί.
Τώρα όμως λέμε άλλα, γιατί άλλα θέλουμε και άλλα μας έρχονται.

"Ο άντρας παντρεύεται και θέλει η γυναίκα του να μην αλλάξει
(αυτή όμως αλλάζει) κυρίως απο τη μητρότητα
και η γυναίκα παντρεύεται και θέλει να αλλάξει τον άντρα της
(αυτός όμως δεν αλλάζει)."

Και μετά; και μετά;

Χμμμμμμμ!


Τρίτη, Νοεμβρίου 30, 2010

Δώρα και προσδοκίες


Πάλι τα δώρα έχω στο νού μου. Εχω γράψει πολλά γι' αυτά εδώ αλλά και εδώ. Και δεν το εξάντλησες ακόμη; Οχι είναι η απάντηση.. γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι που κουνιέται κάτω απο τη μύτη μας αλλά που σπάνια το βλέπουμε..συνήθως κυττάμε αλλού. Το θεμα που με απασχολεί είναι οι προσδοκίες που έχουμε απο τους άλλους. Οταν το δώρο ξεπερνάει τον αυθορμητισμό του δωρητή (είδα αυτό το φουλάρι και σε θυμήθηκα) και φορτώνεται τις προσδοκίες που έχει ο παραλήπτης απο το δωρητή. Οταν το δώρο παίρνει διαστάσεις τέτοιες ώστε να καλύπτει τις κάποιες ανάγκες που έχει ο άλλος. Ανάγκες που ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες του δωρητή.

Σε θέμα δώρου υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να λάβουν τα δώρα εκείνα που χρειάζονται, που έχουν ανάγκη ή που τα ζήτησαν. Κι αν είναι κάτι παιδικό π.χ. "φέτος τα Χριστούγεννα θελω να μου πάρετε μία Barbie ή ένα gameboy" κάποιος ή κάποιοι απο την οικογένεια θα του το πάρουν του παιδιού. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ένας ενήλιξ ζητήσει έμμεσα απο την ευρύτερη οικογένεια το δώρο που θέλει. Γιατί συχνά αυτό το δώρο συνεπάγεται με ένα άλλο χρηματικό ποσό, πιο μεγάλο απο μία κούκλα. Και για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους, δεν είσαι διατεθειμένος να δίνεις στον κάθε ενήλικα του κύκλου σου, κάτι παραπάνω απο αυτά που θέλεις εσύ να δώσεις.
Να ένα παράδειγμα :
Τις προάλλες θα έκανα ένα Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι, δώρο σε ένα γνωστό μου παιδάκι. Οι γονείς του παιδιού όμως, μου ζήτησαν να συνεισφέρω στην αγορά κρεββατιού για το συγκεκριμμένο παιδί, δλδ να πληρώσω τα μισά (για το κρεββάτι που εκείνοι διάλεξαν) και το παιδί να πάρει μισό κρεββάτι δώρο για τα Χριστούγεννα, κάτι που μακροπρόθεσμα είναι χρήσιμο, αλλά στη προκειμένη, δεν του λέει τίποτα. Τελικά αγόρασα το παιχνίδι και οι γονείς μου κρατήσαν μούτρα. Αυτό το μοτίβο έχει επαναληφθεί πολλές φορές, τώρα πιά ούτε που μου μιλάνε, αντίθετα μου κάνουν και παρατηρήσεις ότι "όλα αυτά τα δώρα χαλάνε τα παιδιά"..ενώ αν πληρωνα και για το κρεββάτι δεν τα χάλαγαν. Τότε θα ήταν "ευπρόσδεκτα".

Αυτό για μένα είναι μία νέα όψη του θέματος δώρου. Οπου το τελευταίο γίνεται μέσο για να μην αναλαμβάνουμε ποτέ τις ευθύνες μας, διότι πάντα θα υπάρχουν οι συγγενείς/φίλοι/οι χ κάποιοι που θα μοιρασθούν το κόστος των επιλογών μας που πάντα θα προσφέρουν τα απαραίτητα δεκανίκια ώστε άνετα να πορευόμαστε.. Ετσι τα δώρα παύουν να είναι αυθόρμητα αλλά να δίνονται σε τακτά διαστήματα, καλύπτοντας ανάγκες.. Οσο για το χ παιχνιδάκι του παιδιού, δεν χρειάζεται να μη πάρει.
Ολα αυτά είναι καλά όταν και οι δύο πλευρές συμφωνουν. Οι μέν να ζητούν οι δε να δίνουν. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η δεύτερη πλευρά δεν θέλει να σου καλύψει τις τρύπες σου, αλλά προτιμάει να κάνει εκείνο που θέλει το παιδί.
Τότε φαίνεται το πρόβλημα που έχουν οι γονείς που ποτέ δεν ωρίμασαν, που πάντα περιμένουν απο τους άλλους να δώσουν αυτά που εκείνοι θέλουν. Και επειδή ο κόσμος γενικά δεν δίνει αυτό που θέλεις εσύ, τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις.

Φέτος λοιπόν δεν θα δώσω σε όλους δώρα. Θα δώσω σε εκείνα τα άτομα που λατρεύω, που εκτιμώ, που θα χαρώ να γυρίσω όλη τη λαϊκή για να βρώ το ωραίο γλαστράκι ή θα τους φτιάξω κάτι με τα χεράκια μου. Θα δώσω κάτι σε εκείνους που θα χαρούν με τη χειρονομία είτε πάρουν μία γαρδένια απο τη γλάστρα είτε ένα ταψί μουσακά. Εχω φθάσει σε μία ηλικία, σε ένα επίπεδο που βαριέμαι τους συμβιβασμούς..

Πέμπτη, Νοεμβρίου 18, 2010

Σουτζουκάκια

Εχω διαπιστώσει ότι όταν είμαι άρρωστη, όπως τώρα με γρίππη, μου λείπει πολύ η μητέρα μου. Μου λείπει η αίσθηση που δημιουργούσε, τότε παλιά που ήμουνα παιδί, ότι ο άρρωστος ναί μεν παιδεύεται αλλά κάτι καλό μπορεί να βγεί απο αυτό. Κύτταγε πάντα να μου φτιάχνει τη διάθεση.
Με έβαζε στο κρεβάτι, με κανάκευε, μου έλεγε διάφορα νέα. Δίπλα μου άφηνε τα νέα μου βιβλία, αλλά και τα σχολικά για να τα μελετάω.., υπήρχε ένα κινούμενο κομοδίνο με ροδάκια όπου ανάλογα έβαζε πράγματα επάνω του, μία συσκευή τηλεφώνου (γιατί μίλαγα με φίλες απο το πρωϊ, ώς το βράδυ), το πρωϊνό μου, μετά μία ωραιότατη σούπα, ή σουτζουκάκια σμυρνέϊκα. Ηταν τα αγαπημένα μου και πώς προέκυπτε να μου τα σερβίρει όταν είχα κρυώσει με λαιμά..και μόνο τότε. Απολάμβανα τη θαλπωρή που έφτιαχνε για μένα, κάτι σαν κουκούλι, κάτι σαν συγνώμη που υποφέρω, αλλά που προσπαθούμε να απαλύνουμε.
Αν είχα πολύ πυρετό και ίδρωνα μέσα στη νύχτα πάντα ερχόταν να με σκουπίσει, να με αλλάξει, λές και κοιμόταν με το ένα μάτι ανοιχτό.

Τώρα που αρρώστησα ξανά με γρίππη ( απο το κεφάλι μου γιατί κάθισα η ανόητη έξω τη Δευτέρα και κρύωσα) μου λείπει πολύ. Ιδρωσα προχθές το βράδυ, ο ανδρας μου δεν μπορεί να με βοηθήσει..έχει κινητικό πρόβλημα. Μόνη μου σηκώθηκα και άλλαξα.. Και την επομένη φορά που ίδρωσα, δεν σηκώθηκα καθόλου..

Ετσι σήμερα που είμαι καλύτερα, ετοίμασα σουτζουκάκια Σμυρνέϊκα.
Ετσι για να πιάσω τις αναμνήσεις. Τη λάτρευα τη μαμά μου παρόλλες τις διαφορές μας.

Σάββατο, Νοεμβρίου 13, 2010

Πρόκληση

Λέει ο εκπαιδευτικός του δημοσίου :
Aλήθεια είναι ότι δίδασκα 1 ώρα την εβδομάδα!
Όπως επίσης αλήθεια είναι πως το καθημερινό μου ωράριο ήταν 7.30 έως 15.30 και αυτό συνήθως μέχρι τις 15 Ιουλίου (κάποτε έως και τις 30) για να είμαι πίσω στη θέση μου, περί τις 16 Αυγούστου, αν δεν ήταν ανάγκη να εμφανιστώ και νωρίτερα!

Δεν θα ρωτήσω τι μάθημα προετοίμαζε όλο αυτό το χρονικό διάστημα και εις βάρος των διακοπών του το καλοκαίρι. Που τον καλούσαν να γυρίσει για να προετοιμαστεί!!!!!!!!!!
Δεν θα ρωτήσω πως έγραψε αυτό το πράγμα δημόσια (σε άλλη μηχανή) προκαλώντας τη κοινή γνώμη, μέρες που ζούμε τώρα..
Ούτε θα του πώ πως για 15 χρόνια δούλευα νύχτες στα Φροντιστήρια, κλείνοντας τρύπες γνώσης, παιδιών των δημοσίων σχολείων.

Το σαπιο Κράτος εντρυφεί κακό δημόσιο τομέα.. Τομέα με ανθρώπους που "βρίσκουν και τα κάνουν". Γι αυτό όλοι τσακίζονται να μπούνε μέσα για μιά θεσούλα.
Κατάντια!
..και λύπη.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 10, 2010

Γεύση τριαντάφυλλο


Την είδα στην οδό Αθηνάς, έξω απο την ΕΥΔΑΠ, σήμερα το πρωϊ. Μία νέα κοπέλλα με τζήν, αλαφιασμένο βλέμμα και συγχρόνως πονεμένο. Ρωτούσε κάτι τους περαστικούς που την προσπερνούσαν, κάποιος μάλιστα την έσπρωξε.
Θεώρησα ότι ζητούσε χρήματα.

Με πλησίασε διστακτικά.."Κυρία, δεν θέλω λεφτά" αρχισε να λέει. Τη κυττούσα. Βλέμμα εντατικό, ρυτίδες πολλές γύρω απο τα μάτια και στόμα, απίστευτη αδυναμία, σκελετός ήταν.
"Σας παρακαλώ, μία καραμέλλα θέλω, μήπως έχετε; "
Μόλις είχα αγοράσει ένα τέταρτο καραμέλες Τσάρλεστον, (με γεύση τριαντάφυλλο) για τη κα Π. Της έτεινα όλο το σακουλάκι. "πάρτο", της είπα. Με κύτταξε διστακτικά, "Ολο; Για μένα;"
Το πήρε τρομαγμένη, το πασπάτευε, έβαλε μία στο στόμα της και χαμογέλασε. Μετά αγκάλιασε τη σακκούλα, την έκρυψε μέσα στα ρούχα της και τόβαλε στα πόδια..

Γυρίζω στο κατάστημα με τις καραμέλες..για να αγοράσω νέες.
Ο καταστηματάρχης μου λέει: "Σας είδα πρίν λίγο που δώσατε στο πρεζόνι τις καραμέλες. Φυτεμένη εδώ είναι, κάνει πιάτσα, κάποια στιγμή θα τη βρούν με τη σύριγγα καρφωμένη ". Τι να του πώ, μου ήρθε να σηκωθώ να φύγω. Αλλά του είπα
"Μπορεί όμως να έχει μιά γλυκιά γεύση στο στόμα".

Εβαλα μία καραμέλα στο στόμα μου, η δικιά μου γεύση όμως ήταν πικρή. Φαρμάκι.

Δευτέρα, Οκτωβρίου 25, 2010

Ανδρες

Ακουσα - κρυφάκουσα μία γυναικο παρέα να τα λένε σε ένα καφέ. Δεν ξέρω τι είχε λεχθεί-προηγηθεί, τι άπειρα παράπονα και γκρίνιες..όμως απ' ολη τη κουβέντα, αυτό μου έμεινε.

"Στους άντρες αρέσει να τους ακούς και να τους λές πόσο σπουδαίοι είναι" .

Τη γυναίκα που το είπε δεν την έβλεπα, είμασταν πλάτη-με-πλάτη, άκουγα όμως τη θυμωμένη της φωνή.. Προφανώς εκείνη δεν την άκουγε κανένας (εκτός απο τη φίλη της) και ο σύζυγος δεν τη θεωρούσε τόσο σπουδαία, όσο παλιά..
Αραγε αυτό να συμβαίνει γιατί έρχεται φθορά ή αλλάζουν οι άνθρωποι έτσι ώστε να παύουν να ταιριάζουν πιά..

Δευτέρα, Οκτωβρίου 18, 2010

Σχέσεις..πρός πώληση

Οι εμπορικές σχέσεις και συναλλαγές μεταξύ πωλητών και αγοραστών είναι αποδεκτές στην Κοινωνία. Οταν όμως εφαρμόζονται μέσα σε οικογενειακούς κύκλους, σαν είδος πρός μίμηση για όλους εμάς τους αμύητους..με ξεπερνούν κατά πολύ.

Υπάρχουν άνθρωποι που πουλάνε αγάπη, αφοσίωση, ενδιαφέρον, βοήθεια, όπως οι μανάβηδες τα φασολάκια: με το ζύγι. Ενα κιλό φασολάκια, τόσα ευρώ. Τα διαλέγεις, στα τυλίγω-βάζω σε σακκούλα, με πληρώνεις, φεύγεις. Μιά χαρά σχέση. Πιάστην και εφάρμοσέ την σε μία ευρύτερη ελληνική οικογένεια.

Εκεί οι "μανάβηδες" κάνουν τεμενάδες και γλειψίματα με σκοπό το ασήμωμα. Οσο οι αγοραστές "δίνουν" τόσο μεγαλύτερες οι υποκλίσεις. Αμα οι αγοραστές δεν τσιμπάνε και δεν τα ακουμπάνε, γίνονται κάποιες νύξεις και αν και αυτές δεν εισακουστούν, κρυώνουν οι σχέσεις..μέχρι διακοπής. Μέσα σε μία οικογένεια οι "μανάβηδες" που θεωρούν ότι έχουν "κάτι πολύτιμο" το πουλάνε χρυσό, σε όσους - κατα τη κρίση τους πάντα - δεν το διαθέτουν. Και άμα δεν δώσεις, δεν παίρνεις.

Ενδιαφέρον όμως έχει, η άλλη πλευρά που αντιλαμβάνεται τη συμφεροντολογική δεοντολογία των "μανάβηδων" και ασημώνει μεν αλλά με το τρόπο του., γιατί οι αγοραστές αυτοί έχουν την αχλάδα πίσω σαν ουρά. Δίνουν, αλλά ανακατεύονται στο μαγαζί των πρώτων, τους κάθονται στο σβέρκο..και συν τω χρόνω..ο μανάβης διαπιστώνει ότι "θα" πλερώσει τον ειδικό φόρο για τα κέρδητα με πελώριο καπέλλο. Ασε που μπορεί να χάσει και το μαγαζί. Αυτος ο διακανονισμός κατατρώει τον μανάβη, γιατί ενώ στην αρχή θεωρεί ότι βγάζει κέρδος, στη πορεία έχει ψοφίσει στη κούραση, στη ψυχική εξουθένωση, στο μόχθο. Ο αγοραστής, απο την άλλη, βγάζει το άχτι του πάνω στο μανάβη "αφού θές να σε πληρώνω, θα σε κάνω καροτσάκι". Ετσι γεννιέται η έχθρα. Που είναι και η καταστροφή της όλης σχέσης.

Δεν θα ήταν όμως πιο καλά αν οι συμφεροντολογίες δεν υπήρχαν;
Αν οι άνθρωποι εκτιμούσαν ο ένας τον άλλον και έδιναν, αυθόρμητα, υποστήριξη, φιλία, βοήθεια ο ένας για τον άλλον μέσα στις οικογένειες;

Ειλικρινά, αυτή η αγοραπωλησία σχέσεων και υποσχέσεων μου θυμίζει κάτι καταστάσεις όταν ήμουνα παιδί. γιατί τα έχω ζήσει με τη γιαγιά. Τη μάνα του πατέρα μου, που την είχε η κόρη της όπα-όπα μέχρι που της τα έδωσε όλα..και μετά τη πέταξε σε ένα φρικτό Οίκο Ευγηρίας..και πέθανε η γιαγιά απο κατάκλιση. Τότε ήμουνα 10 ετών, άκουγα όμως και έβλεπα.
Και νάτο πάλι μπροστά μου, αυτό το αλισιβερίσι.. αυτό το αναβράζων καζάνι μίσους, έχθρας, τιμωρίας, υστεροβουλίας και πίκρας.

Δεν θα ήταν καλύτερα να ζούσαμε όλοι αγαπημένοι;

Τρίτη, Οκτωβρίου 12, 2010

Κάτι τρέχει

Ενώ υπάρχουν γεγονότα, ερεθίσματα
Ενώ η ζωή κυλάει μέσα απο βράχια, ξέρες, φαράγγια και απάγκια
Ενώ γίνονται πράγματα στη ζωή μου , απο περιστατικά μέχρι και καυγάδες
Ενώ δεν βαριέμαι καθόλου. .
δεν μπορώ να γράψω τίποτα για όλα αυτά στα μπλόγκ πλέον.

Δεν μου βγαίνει καθόλου. Δεν ξέρω το λόγο.
Ολα τα έχω ψιλοπαρατήσει: κάτι ιστορίες fantasy που έγραφα (το Crystals & feathers), το facebook..όπου μπαίνω αραιά και πού και ποστάρω ή φωτογραφίες ή μουσική, το μόνο που μένει ακόμη είναι το χόμπυ της φωτογραφίας και η απεικόνισή τους στο panoramio.
Στενοχωριέμαι που τα παρατάω όλα, όλο τον εικονικό μου κόσμο.
Εν τούτοις, δεν κάνω κέφι να γράφω παρά αραιά και πού.

Σάββατο, Οκτωβρίου 09, 2010

Σε συνεχή εξέγερση

...φαίνεται να είναι η Ελλάδα, ο κάθε τις απο εμάς..
... αναρωτιέμαι και λέω
... που θα μας βγάλει αυτό.

Χθές είμασταν καλεσμένοι να φάμε έξω με κάτι φίλους. Ωραίο το εστιατόριο, καλό φαγητό, εξαιρετική παρέα. Πολλά γέλια. Θα μπορούσε να είχε μείνει εκεί το πράγμα..να φεύγαμε με τις καλύτερες εντυπώσεις.
...ομως
... μετά απο κάποιες ώρες, δλδ μετά τα μεσάνυχτα και κάτι
... και ενώ όσοι θέλανε να κάνουν τσιγάρο, έβγαιναν έξω
... μαζί με τη κολοκύθα της Σταχτομπούτας
...εμφανίσθηκαν
...και αθόρυβα μοιράσθηκαν
...απο ένα μικρό διαφανές τασάκι στο κάθε τραπέζι.

Αποτέλεσμα.
Μέχρι τις 1.30 το πρωί, είχε γίνει ντουμάνι εκεί μέσα.

Δεν μας καταλαβαίνω καθόλου.
Είναι δλδ μαγκιά του καταστήματος να παραβαίνει το νόμο, να λέει στους μη καπνίζοντες "χέστε με ρε, εγώ είμαι υπεράνω", ή κάνουμε τις πάπιες, ως τα μεσάνυχτα και μετά κάνουμε τα δικά μας..;;; Πρεπει δλδ οι μη καπνίζοντες να τους αδειάζουν τη γωνιά νωρίς και ν'αφήνουν το χώρο για τους βαρείς και ασήκωτους;
Και καλά, το μαγαζί μοιράζει τασάκια. Πρέπει οι νεοέλληνες, οι πιτσιρικάδες και οι τριαντάρηδες που ήταν εκεί, αμέσως να ανάψουν το τσιγάρο τους..αψηφώντας τα πάντα..για τον εαυτούλη τους μόνο; Ντροπή παιδιά. Ετσι θα κυβερνήσετε αύριο τη χώρα; Με αυτά τα μυαλά;

Αυτό με χάλασε πάρα πολύ.
Με χάλασε η συνειδητοποίηση ότι σε κανέναν ζυγό δεν σκύβουμε το κεφάλι, ακόμη κι αν αυτός ο ζυγός μας σώζει τη ζωή (καπνισμα=καρκίνος). Ντέ και καλά η πλειοψηφία θα καπελώνει τη μειοψηφία..γιατί έτσι τους αρέσει.
Παραθυράκια των νόμων..

ΑΙΣΧΟΣ

Κυριακή, Οκτωβρίου 03, 2010

Μελλοντικά


Το πώς θα είμαστε σε μεγάλη ηλικία
θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο ζήσαμε.

Μπορεί να καταλήξουμε σαν πόλη φάντασμα ή
σα γενναιόδωρο δέντρο,
που
συνεχίζει να είναι σημαντικό ακόμα κι
όταν δεν μπορεί πια να στέκεται όρθιο.

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 13, 2010

Μάνα

Επειδή κάποιος δεν σε αγαπάει όπως θα ήθελες εσύ,
αυτό δεν σημαίνει ότι
δεν σε αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του.

Απλά είναι τόση η απογοήτευσή μας, όταν το αντικείμενο της αγάπης μας διαφέρει στο τρόπο έκφρασης της αγάπης του/της, που σχεδόν πάντα τη διαγράφουμε, ότι δεν υπάρχει εφόσον δεν μας αγαπούν όπως θα θέλαμε εμείς.

Κατα κάποιο τρόπο, έτσι διέγραψα τότε παλιά, την αγάπη της μαμάς μου. Επειδή δεν εξέφραζε την αγάπη της με το τρόπο που ήθελα, θεώρησα ότι δεν με αγαπά. Ενώ εκείνη με λάτρευε.
Φυσικά το πόσο με αγαπούσε το διαπίστωσα αργότερα.. έχασα όμως στη πορεία πολύ χρόνο.. αδίκως περιπλανώμενη χωρίς φάρο..στα κύματα.

Κυριακή, Αυγούστου 29, 2010

Μοναχοφαγάς

Πώς να είναι άραγε η ζωή, χωρίς προσφορά;
Χωρίς να δίνεις τίποτα, αν και εφόσον δεν έχεις εξασφαλίσει τα κέρδη;
Από τα κέρματα που πιθανά θα έδινες
...στα παιδιά των φαναριών
...στη γιαγιά με τα λαχεία
...στη λουλουδού που πάει απο ταβέρνα σε ταβέρνα
μέχρι στα αισθήματα, εκείνα που δεν εξαγοράζονται
...τη στοργή
...την εκτίμηση
...τη χαρά να σε βλέπω
...το σέβας

Υπάρχουν άνθρωποι που λέξεις όπως "κοινωνική προσφορά", "αλληλεγγύη", "γιατροί χωρίς σύνορα","ιδιαίτερα μαθήματα χωρίς αμοιβή", "εθελοντισμός" δεν τις γνωρίζουν. Δεν υπάρχουν στα λεξικά της ύπαρξής τους απλούστατα γιατί το να δίνουν δεν υφίσταται. Μόνο το λαμβάνειν είναι άξιο σημασίας.

Και όταν δεν δίνεις, δεν παίρνεις. Αυτό δεν το ξέρουν ακόμη..είναι νέοι στο άθλημα της μοναχοφαγίας. Τα φωτεινά παραδείγματα των γύρω τους, δεν τους αγγίζουν. Η τους αγγίζουν εφόσον συμπεριλαμβάνονται στους τυχερούς παραλήπτες. Αν είναι να δώσουν, έχουν καβούρια. Στις τσέπες αλλά και στη καρδιά.

Και η ζωή αποδεικνύεται τσιγκούνα. Και θυμώνουν. Καί δερνονται. Γιατί εγώ.
Γιατί εσύ, δεν έδωσες ποτέ τίποτα ανιδιοτελώς.
Γι αυτό.

Στα λέω εδώ. Κατά πρόσωπο ποτέ δε θα τ' ακούσεις απο το στόμα μου. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να σκοτώσεις γάϊδαρο πετώντας του φρέσκα σύκα..

Σε βλέπω όμως.

Τρίτη, Αυγούστου 24, 2010

Μέσα μου

Ολο λέω ότι βαρέθηκα το μπλόγκινγκ, βαρέθηκα να γράφω. Είναι αληθινά όλα αυτά, συγχρόνως όμως δεν είναι. Βαρέθηκα να αποτυπώνω τα όσα μου συμβαίνουν, ναί. Αλλά δεν βαρέθηκα ποτέ να τα μοιράζομαι.
Το πρόβλημά μου είναι ότι λίγα πράγματα γίνονται πια. Δεν έχω ποικιλία. Κατά κάποιο τρόπο η παροχή κορτιζόνης με απομόνωσε. Οι γιατροί πάνω απο το κεφάλι μου, μη το ένα, μή το άλλο. Ο ΚΠ απο την άλλη το ίδιο, μη του πάθω κάτι χειρότερο. Σαν να μπήκα στο χρυσό κλουβι.
Με τη θέλησή μου μπήκα, για να γίνω καλά.
Ειρωνεία
Χρόνια είχα φαρμακοφοβεία - τα πήρα όλα μαζί.
Με κάνανε καινούργια δεν λεω.

Τώρα όμως άνοιξαν οι πόρτες του κλουβιού. Βγήκα έξω χωρίς παρενέργειες, αλλά με απώλειες.
Το πρώτο πράγμα που θα κάνω, αρχές Σεπτεμβρίου είναι να πάω στον Ορθοπεδικό. Με πιάνει τρέλλα όταν πονάνε οι κλειδώσεις μου, εμένα που έκανα αερόμπικ 3 φορές την εβδομάδα το 2007, εμένα που καθημερινά περπατάω 3 χιλιόμετρα μέσο όρο. Το νεύρο που έπιασα στο ισχίο το 2007 (στη μετακόμιση) αναζωπυρώθηκε και με σουβλίζει. Επαιξα το Πασχα και ένα παιχνίδι τύπου bejeweled, νάτο πάλι το καρπιαίο. Σουβλιές ΄πόνου απο τα δάχτυλα μέχρι τον αγκώνα. Το είχα και το 1995, όπου μου έκανε ο ίδιος ορθοπεδικός ΄κάτι ενέσεις..και πέρασε.. Ενέσεις στον αγκώνα..απίστευτος ο πόνος, όμως..τέλος. Καλά! Θα πληρώσω το Call of Atlantis πολύ πιο ακριβά απο τα 4 ευρώ που πλήρωσα, σε πόνο.


ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΩ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ. Οχι γιόγκες και τέτοια χαλαρωτικά, είμαι υπέρ το δέον χαλαρή, ας ξεκουνηθούμε λίγο. Απο παιδί μου άρεσε ο χορός, η κίνηση. Επαιρνα απίστευτη ενέργεια με το χοροπήδημα..σε βαθμό εξουθένωσης. Μετά κοιμόμουνα μισή ώρα και ύστερα..ανέβαινα και στο Εβερεστ. Στη πορεία διαπίστωσα την ευεργετική επίδραση της γυμναστικής επάνω μου. Πέρα απο τις χαμηλές χοληστερίνες και σφυγμούς.. έτρωγα ό,τι ήθελα και δεν έπαιρνα βάρος (τι πάχος να κάτσει με 3 ώρες αερόμπικ την εβδομάδα;) αλλά κυρίως είχα απίστευτο κέφι για ζωή, ενεργητικότητα και χαρά.
Ενώ τώρα αισθάνομαι βαριά και καταθλιπτικά. Με όραμα όμως για βελτίωση.

Σταθμός λοιπόν πρώτος, η επίσκεψη στον ορθοπεδικό.
Να με βοηθήσει να βρούμε λύσεις.
Για να μπορώ να κάνω πράγματα, να περπατάω χωρίς να πονάω. Να χορεύω και να μη με χορεύουνε τα γόνατά μου μετά.

Να έχω κέφι και να γράφω, αντί απλά να επιζώ.

Κυριακή, Αυγούστου 22, 2010

Κάτι


Είναι στιγμές που υπάρχουμε μόνο ..για να αντιλαμβανόμαστε τις στιγμές, στις ζωές των άλλων.
Επισκέψεις στη πεθερά που παρόλλο το σπασμένο πόδι δεν το βάζει κάτω. Θα περπατήσει και πάλι θα ξαμοληθεί σε νέες ταξειδιωτικές εμπειρίες. Οταν το τέλος της τη βρεί η Ιθάκη της θα είναι γεμάτη γνώσεις, πλούσια σε εμπειρίες, σε εικόνες, σε ανθρώπους σε βουνά και σε κάμπους. Οχι, η Ιθάκη αυτή δεν θα τη ξεπεράσει ποτέ.

Κάτι μαγικό με περιτυλίγει όταν δημιουργώ κομμάτι- κομμάτι, τη βιβλιοθήκη των ανάδοχων παιδιών μου. Ξέρω απο παιδικές βιβλιοθηκες, έμπρακτα γιατί δούλευα σε μία στην Αγγλία, θεωρητικά γιατί έκανα μεταπτυχιακά πάνω σε οργάνωση ειδικών Βιβλιοθηκών. Τότε που ζούσα στην Αγγλία με το πρώτο μου άνδρα. Τον όμορφο Ουαλλό μου που ναι μεν χωρίσαμε, αλλά δεν μισηθήκαμε ποτέ. Οταν ψάχνω στους εκδότες για βιβλία που με ενδιαφέρουν..είμαι σαν το ποντίκι που οσμίζεται το τυρί. Το μαγικό τυρί βέβαια. Και όταν βρώ το σωστό βιβλίο, το κρατώ κατ' αρχήν σαν ένα δισκοπότηρο, εκείνο του Αρθούρου που το αναζητούσε in the mists of Avalon. Μόνο που εγώ δεν έχω εχθρούς. Κανείς πλήν απο τους λιγοστούς αναγνώστες μου, εδώ, δεν ξέρει γι' αυτή την αναδοχή. Ακουμπάω τη τσάντα μου στο πάτωμα του βιβλιοπωλείου, αν έχει βρωμιά ή μικρόβια μου είναι αδιάφορα, πρεπει να πιάσω τη στιγμή που το βιβλίο θα είναι το κατάλληλο που να καλύπτει τις ανάγκες και των 2 παιδιών. Το μυρίζομαι, το αισθάνομαι, κάθομαι και το ξεφυλλίζω. Αν περάσει τις εξετάσεις αυτές, το αγοράζω.. και στο σπίτι το βάζω μαζί με τα άλλα. Ωσπου να έρθει η στιγμή να τα δώσω. Μετά τα ξεχνάω..και προχωράω στο επόμενο βιβλίο.

Αυτό το ταξείδι των αναζητήσεων, μου κάλυψε τον περσινό αγώνα για επιβίωση (είχα πνευμονία και ετήσια χορήγηση κορτιζόνης). Τέλειωσαν οι παρενέργειες όχι όμως και η ακόρεστη επιθυμία για εθελοντικη εργασία.
Εχω να δώσω ενέργεια, όρεξη για δουλειά, αφοσίωση και κυρίως αγάπη γι' αυτό που κάνω.

Κάτι, είναι και αυτό.

Σάββατο, Ιουλίου 03, 2010

Ανθρωποδιώχτες

Οδηγίες πώς να γίνεται Ανθρωποδιώχτης..δηλαδή πως να διώχνετε τουρίστες τους καλοκαιρινούς μήνες απο τον τόπο σας..όπως η πόλη του Ναυπλίου.

1) Τις εποχές της μεγάλης ζέστης να κόβετε το νερό της βρύσης για 2 τουλάχιστον ώρες
2) Να μη ξέρει κανείς πότε θα είναι το δίωρο διακοπής νερού..άλλοτε να το κόβετε ξημερώματα, άλλοτε καταμεσήμερο. Ποτέ όμως τη νύχτα.

3) Λόγω ανομβρίας, να ανακατεύετε το πόσιμο νερό με αρδευτικό και να μην ενημερώνετε κανέναν γι' αυτή σας τη πράξη
4) Οταν βέβαια οι γαστρεντερίτιδες, τα δερματικά κλπ νοσήματα χτυπήσουν κόκκινο, να μην απολογηθείτε, να είσθε επιθετικοί..ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΝΕΡΟ οπότε όλα επιτρέπονται..και όποιος έχει ευαίσθητη υγεία να μην έρχεται!!

5) Να αφήνετε ασύδοτους τους εστιάτορες να χρεώνουν ότι θέλουν για φαγητό..χωριάτικη σαλάτα = μαρούλι και ντομάτα..τα άλλα έξτρα.. Επίσης να χρεώνετε κατεψυγμένα ψάρια για ολόφρεσκα (freshwater fish from the sea που έλεγε η ταμπέλλα..αντε να καταλάβει ο ξένος πως τα ποταμίσια ψάρια έγιναν θαλασσινά)

6) Δίπλα απο τη καλύτερη παραλία του Ναυπλίου, τη Καραθώνα, να βάζετε χωματερή και κάθε στιγμή οι λουόμενοι να διαυσταυρώνονται με σκουπιδούδες..
7) Να καίτε τα σκουπίδια της χωματερής καταμεσήμερο Παρασκευής Ιουλίου!!! ώστε να βρωμάει όλη η παραλία..και να κινδυνεύουν να πιάσουν φωτιά τα λιγοστά δενδράκια..της περιοχής (όπως πέρυσι).
8) Ο Δήμος να μην ενημερώνει για τα τοξικά φύκια που έχει γεμίσει η θάλασσα εκεί..να αφήνει τα παιδάκια να πλατσουρίζουν και μετά οι έντρομοι γονείς να τρέχουν αλλοφρονες στο τοπικό νοσοκομείο..

9) Παρά την λειτουργία της μονάδας του βιολογικού καθαρισμού Νέας Κίου, να παρουσιάζονται στοιχεία επιδείνωσης για τη πόλη του Ναυπλίου. Οταν φυσάει αέρας η έντονη μυρωδιά κλούβιου αυγού να μαστίζει όλη τη τουριστική παραλία.. Κάποτε κάναμε μπάνιο στην Μπανιέρες (κάτω απο τον Προμαχώνα των 5 Αδελφών, ΒΔ της Ακροναυπλίας, κάτω απο το κανόνι), παρόλλα τα απότομα σκαλάκια.. Τώρα εκεί λιμνάζουν πράγματα για τα οποία δεν θέλεις να ξέρεις τι είναι..
και τέλος
10) Η νοοτροπία των ντόπιων που κυττάνε να αρπάξουν, να γδύσουν τους ξένους, σε ότι μπορούν περισσότερο.
Γι αυτό λέω ότι παρόλλες τις φυσικές ομορφιές του Ναυπλίου, παρόλλα τα μνημεία και την Ιστορία του, οι ίδιοι οι Ναυπλιώτες είναι κατάρα για το τόπο τους.

Τετάρτη, Ιουνίου 30, 2010

Πώς να "ρίξεις" τους αιμοδότες

Ξέρεις τι σημαίνει να είσαι αιμοδότης, να σου χρειάζεται αίμα και η ίδια τράπεζα αίματος να μη στο δίνει με τη δικαιολογία ότι ΧΑΘΗΚΕ, το διέθεσαν χωρίς την έγκρισή σου..δεν έχει για σένα τώρα, αν θές..δώσε άλλο.

Και όλα αυτά γιατί επείσθην παλιά να συμμετέχω σε ιδιωτικό σύλλογο αιμοδοσίας..με δικούς τους κανόνες. Που λένε ότι αν κάποιος σταματήσει να δίνει αίμα ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ, χάνει δικαιώματα για τις φιάλες που έχει δώσει..οι οποίες διαθέτονται αναλόγως. Ηταν στα ψιλά γράμματα του συμβολαίου που υπέγραψα τότε και δεν το διάβασα καλά.. Να πρόσεχα θα μου πείτε. Να πρόσεχα για ποιούς δίνω αίμα ζωής..γιατί ακόμη και εκεί μπορεί να με ρίξουν. Σε θέματα ζωής και θανάτου.
Αυτή τη στιγμή έχασα 2 πολύτιμες φιάλες.

ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΕΞΑΛΛΗ

Ευτυχώς έχω άλλη μία που έδωσα στον "Ευαγγελισμό" παλιά.. Οι οποίοι αμέσως μου τη διέθεσαν.

Τετάρτη, Ιουνίου 23, 2010

Φαρμακα και ..αυτοκόλλητα

Κάτι γίνεται με τα φάρμακα. Είναι η τρίτη φορά που αγοράζω Nexium 20mg (φάρμακο για το στομάχι της κας Π.) και το αυτοκόλλητο απο πίσω είναι άφαντο.
Λογικά..ένας γιατρός γράφει το φάρμακο στο συνταγολόγιο- βιβλιάριο του ασθενούς,
ο ασθενής δίνει τη συνταγή στο φαρμακοποιό
ο φαρμακοποιός κολλάει στο ειδικό κουτάκι της συνταγής το αυτοκόλλητο του φαρμάκου και
δίνει στο πελάτη το φάρμακο..
Πώς γίνεται όμως να πουλάνε και φάρμακα χωρίς αυτοκόλλητα; Που πήγε το αυτοκόλλητο; Κόλλησε προφανώς σε κάποια συνταγή..του δημοσίου..αλλά ο ασθενής δεν το πήρε για κάποιο λόγο. Ενώ ο φαρμακοποιός ΚΑΙ θα πληρωθεί απο το δημόσιο για το φάρμακο αυτό ΚΑΙ το διπλο-πουλάει σε κάποιο τρίτο.

Κάτι βρωμάει..εδώωωωωωωωωωωωωωωωωω!

Πέμπτη, Ιουνίου 17, 2010

Γάτες στη πολυκατοικία

Εδώ και 8 μέρες περίπου χάθηκε, η Αλκυόνη, η αδέσποτη γάτα που τάιζα. Την αγαπούσα παρόλλο που άθελά μου τη τραυμάτισα πρίν 2 μήνες, όταν μαγκώθηκε η ουρά της στη πόρτα μου.. Με γρατζούνισε και δάγκωσε για να ελευθερωθεί..ουρλιάζοντας έφυγε και κρύφτηκε ώσπου ο πόνος να καταλαγιάσει.. Καταστενοχωρέθηκα που την πόνεσα, ήθελα να την πάρω να την υιοθετήσω..όμως δεν μου δόθηκε η ευκαιρία . Απο τη μιά η γάτα μου που δεν την ήθελε, απο την άλλη οι παρενέργειες της κορτιζόνης που ακόμη με ταλαιπωρούν..όλο το ανέβαλλα..έλεγα όμως ότι κάποια στιγμή θα την υιοθετήσω στο μέλλον που θα είμαι σωματικά καλύτερα.. Μόνο που η στιγμή δεν ήρθε ποτέ, μάλλον δεν θα έρθει. Βρέθηκε η άστοργη, σκληρή γειτόνισσα που τη ξεφορτώθηκε. Η γάτα χάθηκε. Δεν ξέρω αν τη σκότωσε, ή την έπιασε (ήταν ήμερη) και τη πήγε σε άλλη περιοχή, όπου τη πέταξε...πάντως το θέμα γάτα..το έλυσε. Γιατί η συγκεκριμμένη γάτα έμπαινε μέσα στην πολυκατοικία..ανέβαινε μέχρι το διαμέρισμά μου, νιαούριζε, της άνοιγα, την έμπαζα μέσα, έτρωγε και έβγαινε.. Το ίδιο έκανε και η κα Π δίπλα.. αυτό όμως ενοχλούσε τη γειτόνισσα απο πάνω..δεν τα ήθελε τα ζώα μέσα στους κοινόχρηστους χώρους...μου είχε κάνει και παρατήρηση..

Ετσι σταματήσαμε να τη ταϊζουμε μέσα, έπιασαν και οι ζέστες..και το γατί δεν έμπαινε.. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για τη κα γειτόνισσα..ποτέ δεν ξέρεις με "τους σιχαμένους ζωόφιλους...τελείωνε..τώρα..Και άμα ξαναμπάσει γάτα..τα ξαναλέμε.."

Τρείς γατες έχει η πολυκατοικία και 103 η διπλανή μονοκατοικία.Μόνο η δική μας χάθηκε..οι άλλες ζούν και βασιλεύουν..Αρα ήταν το γινάτι..με το συγκεκριμμένο ζώο...που έψαχνε για αγάπη..
Ξέρω ότι σύμφωνα με τον νόμο απαγορεύεται να κρατούμε και να ταίζουμε ζώα σε κοινόχρηστους χώρους. Ξέρω ότι αν δεν τη τάϊζα σπίτι μου, μία-δύο φορές θα έμπαινε, μετά δεν θα έύρισκε φαγητό, θα έφευγε και δεν θα ξανα-έμπαινε. Το θέμα είναι ότι έμπαινε και χωρίς φαγητό, για ζέστη..το χειμώνα.. Ομως στο παλιό μου σπίτι, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης τάιζε τη γάτα που έχω τώρα (9 χρόνια αργότερα). Είχε εμφανισθεί η γάτα το 2000 όταν είχα σκύλο τότε που ήταν άρρωστος με καρκίνο. Ολοι τη κρατήσαμε στη πυλωτή, ο διαχειριστής της έκτισε και σπιτάκι..αυτή ξημεροβραδιαζόταν έξω απο τη πόρτα του ορόφου που έμενα. Κανείς δεν τη πείραξε, αντίθετα, τη τάϊζαν κιόλας, φρόντιζαν τα παιδιά της όταν γένναγε... Και όταν πέθανε ο σκύλος μου τη πηρα μέσα και την έχω πλάϊ μου..Ομως δεν είναι παντού έτσι.. Σε αυτό το σπίτι έμαθα ότι υπάρχουν και μπαμπέσιδες, που χωρίς καμμία τύψη θα πάρουν μία ζωή..για να βγάλουν το άχτι τους.

Εχω πόνο και τύψεις. Με ειχαν προειδοποιήσει, ο άνδρας μου, ο πεθερός μου..ότι θα βρώ τον μπελά μου απο τους γείτονες.. φαντάστηκα όμως ότι σε εμένα θα βάλουν τις φωνές δεν θα σκοτώσουν ένα ανυπεράσπιστο πλάσμα που μόνο αγάπη έδινε.. Φαντάστηκα ότι υπάρχουν άνθρωποι...μέσα στη φαντασία μου το φαντάστηκα..Δεν μπόρεσα όμως να κρατηθώ, να κλείσω τ' αυτιά μου και να πάψω να ταϊζω τα πλάσματα που άρρωστα, πεινασμένα, τρομοκρατημένα μου χτυπούν τη πόρτα.. Πλάσματα με 4 πόδια..
Αισθάνομαι σαν να τη σκότωσα εγώ..με τις πράξεις μου. Ενώ εκείνη έψαχνε για σπίτι, πρώτα της χρύσωσα το χάπι, μετά τη τραυμάτισα και τέλος έγινα αιτία να χάσει τη ζωή της.


Τρίτη, Ιουνίου 08, 2010

"Πώς να αγαπήσουμε την Ελλάδα"

Χθές το βράδυ έβλεπα στον ΣΚΑΙ μία εκπομπή με διάφορες συνεντεύξεις μεταξύ των οποίων και κάποιον ξένο που έδινε μαθήματα "πώς να μάθουμε να αγαπάμε τη χώρα μας".

Μα καλά δεν αγαπάμε την Ελλαδίτσα μας, την Ακρόπολη και τους φουστανελάδες στον Αγν. Στρατιώτη; Δεν αγαπάμε τα ψηλά βουνά και τις παραλίες πάνω στις οποίες ξεροψηνόμαστε το καλοκαίρι; Xμ!!! Κατά τα λεγόμενά του ΟΧΙ, καθόλου δεν την αγαπάμε. Γιατί πρώτα βάζουμε τον εαυτούλη μας και μετά ..τα ψίχουλα που μας περισσεύουν τα ΄μοσχοπουλάμε αδρά στους αδαείς..χμ..τους τουρίστες εννοώ.
Πώς να αγαπήσουμε τη χώρα μας όταν πληγώνουμε τόσο απερίσκεπτα, ο ένας τον άλλο; Υποτίθεται ότι όλοι τώρα είμαστε αποσυντονισμένοι, τρομαγμένοι με αυτά που γίνονται.. για αυτό μουτρώνουμε και οδηγούμε σαν μλκ.. ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥΤΡΑ είχαμε τα τελευταία 40 χρόνια..και το ίδιο μλκ είμασταν στο οδόστρωμα, μη γελιώμαστε, δεν φταίει η κρίση..
Ξάφνου μας ενοχλεί το ότι η χώρα μας δεν έχει καλό τουρισμό.. Μπά!! Τι λέτε! Πώς δλδ θα τον αποκτήσει το "καλό τουρισμό"; Πολεμωντας την άρση του καμποτάζ, φεσώνοντας τους τουρίστες, χρεώνοντας πανάκριβα τα ξενοδοχεία..βρωμίζοντας με σκουπίδια, σπασμένα πεζοδρόμια την Αθήνα..ωστε να χαρακτηρίζεται "ασχημη πόλη"..και επενδύοντας μόνο στο Μουσείο της Ακροπόλεως (΄ξεχνώντας τις μάχες που είχαν γίνει γι' αυτό παλιά)..;
Για να μη πάω πάρα κάτω

..στα σκουπίδια στις παραλίες, στις ομπρέλλες και ξαπλώστρες που ο καθένας "ετσι θέλω" απλώνει στις ακτές..και στην αέναη έλλειψη σεβασμού πρός τον άλλο, όταν παίζεις ρακέτες και χτυπάς το κόσμο, λερώνεις με ακαθαρσίες τη θάλασσα, κλπ, κλπ

..στην αλλόγιστη αλιεια..κατακαλόκαιρο όταν η ΕΕ απογορεύει τις τράτες..στο εστιατόριό σου να σερβίρεις γόνο ψαριών/καλαμαριών..Ρε μλκ, έτσι εξαφανίζεις την επομενη γενιά ψαριών που μελλοντικά σε σένα πρωτίστως θα αποφέρουν κέρδη..

..στα ξερά απεριποήτα παρτέρια των δρόμων, στα δένδρα που απερίσκεπτα φυτεύτηκαν στα πεζοδρόμια, χαζοί ήθελα να ήξερα ήταν οι γεωπόνοι του κράτους, δεν σκέφτηκαν οτι οι ρίζες των δένδρων κάποια στιγμή θα σπάσουν τις πλάκες και μετά ή θα πρέπει να κόψουν τα δένδρα ή να ξαναστρώσουν πεζοδρόμια... ή και τα δύο.. Καλά ΜΥΑΛΟ δεν έχετε;

..στις προσόψεις των κτιρίων και μαγαζιών που δεν νοιάζονται να περάσουν ούτε μιά πατσαβούρα, στους τοίχους , για να μειώνουν τη μαυρίλα των καυσαερίων και της βρώμας της πόλης...πάρτε να πλύνετε βρε, - τα βασικά να κάνετε - και μη μου πείτε ότι δεν καθαρίζουν, γιατί αν πλενόντουσαν απο την αρχή..δεν θα φαινόταν τόσο η μουτζούρα. Αλλά βέβαια "όι άλλοι" πάντα πρέπει να ξε-σκατώνουν για εμάς.

...σε εκείνα ΤΑ ΖΩΑ που συνεχίζουν και πλένουν τα αυτοκίνητά τους μπροστά απο το σπίτι τους..με σαπουνάδες και νερά..βάζοντας σε κίνδυνο τους υπόλοιπους..
ή που σουτάρουν τα σκουπίδια απο το παράθυρο..γιατί δεν θέλουν να βγαίνουν έξω με τα μπικουτί ή τα πασούμια..
ή τόσες άλλες γουρουνιές που καθημερινά βιώνουμε ο ένας απο τον άλλο..οι συμπολίτες έχουμε γίνει μαχιμοι, ο ένας να βγάλει το μάτι του διπλανού..
σε όλους εμάς που κυττάμε μόνο να καλοπερνάμε..εις βάρος της Ελλάδας.
Πώς να αγαπήσουμε την Ελλάδα, χρειαζόμαστε τους ξένους να μας μάθουν ΚΑΙ ΑΥΤΟ.
Ειχαμε έναν καθηγητή φιλόλογο τον κ. Νάσκο στο γυμνάσιο. Απο αυτόν έμαθα να αγαπάω τη γλώσσα μας και να γράφω σωστά (όποτε δεν κάνω λάθη δλδ). Κάθε τόσο μας έλεγε "Αιντε απ' εδώ κολοκυθάκια...ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ"

Κυριακή, Ιουνίου 06, 2010

Η προστασία του ψέμματος

Λές ψέμματα. Λέω ψέμματα. Λέμε ψέμματα. Αυτός που λέει ότι "ποτέ δεν ψευδεται" λέει το μεγαλύτερο ψέμμα απ' ολα, το ψέμμα του υποκριτή.
Γιατί να λέμε ψέμματα;
Για να καλύψουμε.
Για να καλυφθούμε.
Διαπίστωσα μόλις, απο μερικά απλά γεγονότα, απο κάποιες γνωριμίες, τα ψέμματα που μου είπαν οι γονείς μου. Εκτισαν ένα γερό Πύργο της Βαβέλ με τις ψευτιές τους.
Για να καλυφθούνε, στα μάτια μου
Για να καλύψουνε τα νώτα τους
Για να με προστατέψουν
Με "εφτιαξε" η μητέρα μου κυρίως..έτσι ώστε να μη χαμπαριάζω απο πολιτική. Να έχω σχέση μαζί της όπως με τη Γεωμετρία, "δεν σε πλησιάζω, ασε με λοιπόν ήσυχη". Εγινα ένα τέλειο Αμερικανάκι. Σχεδόν σε όλα. Σχεδόν γιατί..στην Ελλάδα ζούμε..εφημερίδες διάβαζα. Τηλεόραση έβλεπα. Είχα απορίες.. Γιατί μαμά..Οταν ήρθε η Χούντα το '67 ήμουνα μικρή, στο Δημοτικό..αλλά ρώταγα..ποιοί είναι αυτοί, τι ψήφισες στο Δημοψήφισμα (τότε που τα όχι τα κάνανε ναί) γιατί λέει ο χ γνωστός μας ότι τα κελιά είναι γεμάτα αντιφρονούντες..γιατί φοβάται ο μπαμπάς;..Και οι απαντήσεις διφορούμενες...θα σου πώ μετά, αργότερα..τη Κυριακή..οπου καθόταν και μου εξηγούσε αφού πρώτα μου έδινε ένα ωραίο βιβλίο με εικόνες που ξεπετάγονταν (την εποχή εκείνη!!) ή μία κούκλα που περπατούσε ή και μίλαγε!!..και δεν με άφηνε να τα αγγίξω γιατί πρώτα έπρεπε να μου λύσει τις απορίες μου...και αιώνες αργότερα..όπως μου φαινόταν..έπαιρνα τα πολυπόθητα δώρα στα χέρια μου. Εξυπνη η μαμά μου. Ητανε.
Δεν έλεγε ψέμματα
Ελεγε μισές αλήθειες
Για να προφυλάξει
Εμένα
Και μεγάλωσα και ποτέ δεν ασχολήθηκα με τα πολιτικά σοβαρά..ήξερα τα βασικά, αλλά ποτέ σε βάθος.. και το μετά τον Β Π.Πόλεμο παρελθόν..άγνωστο. Επιμελημένα άγνωστο. Τι τα θέλεις αυτά..κύττα καλύτερα το σήμερα, τον εαυτό σου, τα πάρτυ, τους φίλους σου, τα βιβλία, τις σπουδές σου..τα ταξείδια..τον έρωτα..πέτα τα παλιά..
Τελικά όμως όλα μαθαίνονται. Στην αρχή πίστευα ότι ντρεπόντουσαν για τις ιδέες τους που ήταν ενάντια στο τότε κατεστημένο. Μετά πίστευα ότι φοβόντουσαν μήπως οι ιδέες του παρελθόντος τους καταστρέψουν το ευζήν του παρόντος.
Τελικά διαπίστωσα ότι για τίποτα ποτέ δεν μετάνοιωσαν. Γιατί ήταν ιδεολόγοι. Μόνο που επειδή τιμωρήθηκαν για τις απόψεις τους φρόντισαν να προστατέψουν το μονάκριβο παιδί τους..απο τους σκατόψυχους πολιτικάντηδες που κυβερνούν... σε όλες τις εποχές.
Προστατεύοντας με ψέμματα
ώστε η αλήθεια (όποτε/αν έρθει)
να μη βλάψει
και ο ιερός σκοπός
να μη χαθεί
Love is..

Σάββατο, Ιουνίου 05, 2010

Η υπομονή ως Camel trophy

Το στερητικό σύνδρομο της κορτιζόνης συνεχίζεται 40 ημέρες τώρα..Φάση, φάση οι παρενέργειες έχουν το πάνω χέρι και ο παράγων άνθρωπος, ο τρομαγμένος άνθρωπος, εγώ δλδ, κάθεται παράμερα και παρατηρεί..υποφέροντας όμως.

Εκ φύσεως δεν έχω ιδιαίτερη υπομονή όσον αφορά την ίαση.

Εχω υπομονή με τα παιδιά, όταν δίδασκα θυμάμαι κάθε μέρα κάναμε επανάληψη..ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ σε σημείο που το θέμα είχε πάρει διαστάσεις ανεκδότου. Εχω υπομονή με τους ανθρωπους, ..αλλά με θέματα υγείας, όχι. Παίρνω τα φαρμακα που μου λέει ο γιατρός που εμπιστεύομαι.. και περιμένω αποτέλεσμα. Και επειδή τις άλλες εποχές δεν παίρνω φάρμακα με τίποτα, συνήθως με πιάνουν. Ετσι με έπιασε και η κορτιζόνη που μου δώσανε πέρυσι για να σκοτώσει ένα μικρόβιο που κάθισε στον πνεύμονα.
Αυτό που με στέλνει στα όριά μου είναι η αγωνία του αγνώστου. Οχι δεν κάνω για Camel trophy, το άγνωστο κινδυνεύει να με αφήσει δίχως ενέργεια, ένα κέλυφος ικανό να μη κάνει..τίποτα. Η πεπατημένη μου χαρίζει ασφάλεια και κέφι να κάνω πράγματα.. μακριά απο δυσάρεστες εκπλήξεις. Γιατί τα Camel trophies της ζωής μου σήμαιναν βαρύτατες αρρώστειες, εγχειρήσεις, τραύματα-πληγές, καρκίνους, θανάτους. Να λείπουν.
Πρίν 40 μέρες ξεκίνησε η πρώτη παρενέργεια, μετά απο απότομη διακοπή κορτιζόνης. Τη διέκοψε μαχαίρι ο γιατρός, όχι μόνη μου. Καιγόμουνα για 5 μέρες, καιγόταν ο λαιμός μου, το στόμα μου, η μύτη μου, σαν να είχαν ανοιχτές πληγές και κάποιος να τους έρριχνε καυτό λάδι.. εκλαιγα..ζητούσα ασθενοφόρο.
Μετά ήρθε ο πονοκέφαλος..σφυριές. Δεν τον έπιανε κανένα παυσίπονο. Τα depon, lonarids με κοιμιζαν για λιγες ώρες και μετά σφυροκόπημα.. νυχθημερόν... δεν έβλεπα μπροστά μου, σκουντούφλαγα σε τοίχους, αντικείμενα, έπιπλα..ανθρώπους.. δεν μπορούσα να βγώ έξω..τα έβλεπα θολά απο τον πόνο.
Και μετά έφυγε ο πόνος. Επιτέλους λέω..τέλος των παρενεργειών. Αστείο.
Αρχισαν να πονάνε τα κόκκαλά μου, οι κλειδώσεις.. Ο γιατρός μου χαρακτήρισε ΚΑΙ αυτό το σύμπτωμα σαν παρενέργεια..Καθόμουνα και δεν μπορούσα να σηκωθώ..πόναγαν τα πλευρά μου, η ραχοκοκκαλιά..οι γοφοί.. σαν 100 ετών γριά ένοιωθα. Αρχισα να περπατάω..κάθε μέρα ξεκινώντας απο το γύρο του τετραγώνουν και φθάνοντας στα 3 χιλιόμετρα.. Για καμμιά 20αριά μέρες.. και μετά..τέρμα οι βόλτες.
Πρήστηκαν τα πόδια μου χαμηλά στο cou de pied. Εκεί που φόραγα παπούτσι νουμερο 36, τώρα μόνο σαγιονάρες μπορώ να βάλω.. ενας αστράγαλος 10 νούμερα μεγαλύτερος, πρησμένος και κόκκινος.. Πονάνε πολύ τα πρησμένα.. και μου ρίχνουν τη διάθεση. Πονάνε τις νύχτες που ξαπλώνω..υποτίθεται για να ξεκουραστώ..
Τα κόκκαλα σταμάτησαν να πονάνε..τώρα μόνο πρησμένα βλέπω..πόδια, γόνατα, αγκώνες..
"Για τρείς μήνες θα κάνουν οι παρενέργειες τη πορεία τους..όσο να τελειώσουν"..λέει ο γιατρός..
Χάνω την υπομονή μου, όχι όμως και τη τάση μου να κάνω το πρόγραμμά μου.. Περπάτημα το πρωϊ για μισή ώρα, μετά κάθομαι για 10 λεπτά σε ένα παγκάκι..μετά πάλι το ίδιο..πρήζομαι λιγώτερο έτσι.

Πήγαμε μία εβδομάδα διακοπές..όλα τα κουνούπια που μου επετέθησαν χτύπησαν τα πρησμένα άκρα..αφόρητοι οι πόνοι. Ενα μπάνιο στη θάλασσα έκανα και το πλήρωσα με 2 νύχτες ξαγρύπνιας απο τους πόνους..οι παρενέργειες δεν σηκώνουν γυμναστική..

Εκλεισα το ένα blog, αυτό της Καθημερινής τρέλλας, και κράτησα ετούτο. Δεν υπάρχει πλέον καθημερινότητα. Αφουγκράζομαι απλά το επόμενο σύμπτωμα. Ελπίζω μόνο να μην είναι δύσκολο. Ελπίζω να καταφέρω να ζήσω μαζί του για όσο χρειαστεί.

Ολα μαθαίνονται τελικά. Οπως και η υπομονή. Δια της εμπειρίας.

Κυριακή, Μαΐου 23, 2010

Γενιά Πολυτεχνείου

Λένε ότι η γενιά του Πολυτεχνείου είναι σάπια!
Μα ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ γενιά!!!!
Οχι όλη η γενιά
Μονο αυτή των πολιτικών της εποχής της..
..που για 35 χρόνια μας κυβέρνησαν!!
Πώς πέρασαν 35 χρόνια..
Πώς ήσουν και πώς είμαι.
Και σε αυτά τα χρόνια η γενιά αυτή που ρίχτηκε με αυτοθυσία
ενάντια στη Χούντα
που έχυσε το αίμα της
και βασανίστηκε
ανελαβε την εξουσία
για να μπατίρει τη χώρα.
Εσένα και εμένα
Ακούω ότι δεν δίναμε σωστά στοιχεία στην ΕΕ για τα οικονομικά μας..χρόνια τώρα..
Ακούω για τη πιθανή μας χρεοκοπία
Φοβάμαι που τ' ακούω αλλά
και θυμώνω
που τα παιδιά του ΄74
έχασαν τα πιστεύω τους
όταν πιάσαν οφίτσια και εξουσία
και κύτταξαν τον εαυτούλη τους πρωτίστως

Τι να κλάψω
Τι να γελάσω
Κλαίει ο ήλιος
και γελάει
για μένα
(Τζουλιέττα Καρόρη)

Τετάρτη, Μαΐου 19, 2010

Καημένο παιδί

...που πάντα πίστευες ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί
...που συνεχίζεις να πιστεύεις ότι ποτέ κανείς δεν έχει ιδιοτελείς σκοπούς

...που λάτρευες τις φίλες της μαμάς σου
...που πίστευες πώς σε αγαπούσαν για το χαρακτήρα σου
...ενώ αυτές δεν σε έβλεπαν κάν..
...και όταν αργότερα σε πλησίαζαν, γερασμένες, μόνες και άρρωστες,
...εσύ έπεφτες στην αγκαλιά τους βλέποντας το ωραίο παρελθόν
...χωρίς να αντιλαμβάνεσαι το σκαιό παρόν
...οτι σε σένα βλέπουν τη σωτηρία τους
... που μπορεί να είναι τζάμπα περίθαλψη
...τζάμπα βοήθεια
...οικονομική ενίσχυση
...δανεικά και αγύριστα.

Καημένο παιδί που μεγάλωσες μέσα σε μπαμπακένια σύννεφα, ό,τι ο κόσμος όλος είναι ιδανικά πλασμένος

Τρίτη, Μαρτίου 30, 2010

Ξεπέρασα

Διαπιστώνω οτι έχω ξεπεράσει απόψεις, ιδέες αλλά και ανθρώπους.
Ισως ωρίμασα, ίσως είδα τα πράγματα με άλλη σκοπιά.
Εχω περάσει κ ξεπεράσει απιθανες καταστάσεις..που τα ακούνε άσχετοι άνθρωποι και γουρλώνουν τα μάτια. Αυτό με κάνει ανθεκτική.

Εχω περάσει απο ιδεολογίες, μερικές θέλοντας και μή (Σπούδασα Ιστορία. Δεν μου άρεσε η πολιτική θεωρία. Είχα έναν καθηγητή που όλο εργασίες για πολιτικές θεωρίες με έβαζε να κάνω..ναζισμό, κομμουνισμό κλπ. Οταν του έφερνα αντιρρήσεις μου έλεγε, ότι πάντα θα βρίσκω τρόπους να διαβάζω αυτά που μ' αρέσουν. Τώρα λοιπόν είναι ευκαιρία να μελετήσω, έστω και υποχρεωτικά, αυτά που απεχθάνομαι..ώστε να έχω μία σφαιρική αποψη του κόσμου γύρω μας) και ξεπεράσει άλλες, επειδή πήγαιναν εκεί οι φίλοι μου (πολιτικές νεολαίες) και άλλες επειδή μου άρεσαν.
Τώρα τελευταία αρχίζω και ξεπερνάω ανθρώπους..που αρνούνται να βγάλουν τις παρωπίδες. Παραμένουν αμετακίνητοι στα πιστεύω τους, κολλημένοι. Δεν κυττάνε ούτε πλάϊ, ούτε σε άλλες κατευθύνσεις, σαν τα άλογα, μόνο αυτά που τους σερβίρουν μπροστά τους.
Και δεν είναι μόνο το πολιτικό. Είναι και η καθημερινότητα. Μέσα στη ζάλη τους παιδεύονται. Δεν έχει νόημα να κάθεσαι να λές και να προτρέπεις γιατί προσβάλλονται. Οπότε λές, άστο. Σηκώνομαι και φεύγω απο τη ζωή τους, χαλαρά αποσύρομαι, με μικρά βηματάκια όσο πιο μακρία μπορώ.
Το ίδιο συμβαίνει και με το μπλογκινγκ, είναι κάποιοι άνθρωποι - βράχοι, αμετακίνητοι και αδιάλλακτοι. Εχω κονταροχτυπηθεί μαζί τους παλιά, με έχουν βρίσει, τους έχω βάλει τις φωνές....και όλα αυτά για τις απόψεις μου..που διαφωνούν αλλά δεν μπορούν να τις δεχθούν ως δικές μου. Θέλουν να τις αλλάξουν, να μου τρίψουν τη μούρη μέσα "στο λάθος μου". Μετά βέβαια κήρυγμα..για να ασπαστώ τις δικές τους απόψεις. Δεν σέβονται δλδ τις μλκίες του άλλου. Τις πάσης φύσεως κατηχησεις, μάγκες, τις ξεπέρασα πρίν τελειώσω το Γυμνάσιο!
Σας ξεπέρασα..και άρχισα να τη κάνω με μικρά βηματάκια. Τώρα πιά είναι εκτός.
Είμαι μακριά σας.
Καρφί δεν μου καίγεται αν μαζεύω σχόλια ή είμαι ζηροκομεντάς. (Zero comments). Δεν πάω παιδάκια μου με το ρεύμα..τα έχω ξεπεράσει αυτά. Και όχι λόγω ηλικίας. Λόγω νοοτροπίας.
Πάντα έτσι ήμουνα, opinion maker.

Δευτέρα, Μαρτίου 22, 2010

Η πίκρα των ηλικιωμένων

Ειναι στιγμές που χωρίς να φταίω σε τίποτα, κατηγορούμαι και απο πάνω..για δουλειές άλλων.
Χθές πήγαμε με τον άνδρα μου σε μία οπερέτα, "το Μικρόβιο του Ερωτα" που τη παίζει το Ακροπόλ. Μας είχαν φάει τα αυτιά τα πεθερικά για αυτήν, ότι είναι υπέροχη, ότι θα χάσουμε αν δεν πάμε. Ωραία δουλειά, ωραία κοστούμια..το θέμα και τα τραγούδια τις παλιάς Αθήνας, τραγούδια που τα ψυθίριζε η γιαγιά μου, τραγούδια για όσους μεγάλωσαν λίγο πρίν, λίγο μετά το πόλεμο του '40. Καντάδες, μελωδίες και πολύ τανγκό.




Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα ήταν ωραία να έπαιρνα την κα Π μιά άλλη βραδυά, να τη πήγαινα στη συγκεκριμμένη παράσταση, να θυμηθεί τα παλιά, σίγουρα θα ήξερε όλα τα τραγούδια του Κώστα Γιαννίδη, στη παράσταση θα σιγοτραγουδούσε και εκεινη όπως και πολλές κυρίες πίσω μας στο ακροατήριο και εγώ θα το έβλεπα άλλη μία φορά..δεν πειράζει.
Ο άνδρας μου βέβαια διαφώνησε, να μη της πώ τίποτα, ότι θα μου βγάλει τη Παναγία αμα της πώ κάτι τέτοιο, και στο τέλος θα με αδειάσει..γιατί είναι παλιοχαρακτήρας. Απο την άλλη, ενώ ξέρω οτι έχει κακή συμπεριφορά, σκέφτηκα ότι θα της δώσω χαρά.
Τι πράγμα είναι αυτός ο Μερφυ!
Είχα σκοπό να της το αναφέρω σήμερα το πρωϊ, και ό,τι θέλει ας γίνει! Με πήρε τηλέφωνο χαράματα (και μας ξύπνησε), θυμωμένη να μου πεί ότι θέλει να τη πάω στο σουπερμάρκετ ΤΩΡΑ..γιατί η κοπέλλα που θα ερχόταν να καθαρίσει δεν μπορούσε (τη στέλνει για να ψωνίζει)... να της εξηγω ότι ευχαρίστως να τη πάω 9.30 με 10.00. Οχι δεν ήθελε, η τώρα ή τίποτα..να της εξηγώ ότι το σουπερμάρκετ είναι κλειστό τώρα..τίποτα δεν άκουγε..πήρε άλλες 3 φορές, έρχομαι-δεν έρχομαι..στο τέλος πήγα για ψώνια μόνη μου. Και όταν γύρισα μου έκανε έναν καυγά! Ενα πράγμα, λές και έφταιγα εγώ που δεν θα έρθει η οικιακή της βοηθός (ειδοποίησε ότι είναι άρρωστη).
Μη μου πεί κανείς ότι αυτά είναι των ηλικιωμένων, νευράκια. Δεν είναι έτσι με αυτή τη γυναίκα. Φρόντισε και τσακώθηκε με τις συνομήλικές της 3 κυρίες στις οποίες υπολόγιζα να κάνουν όλες μαζί παρέα, τις έβρισε και δεν θέλουν να τη βλέπουν. Πάνε εκδρομές και δεν τη παίρνουν, πάνε θέατρα, κινηματογράφο, βόλτες και δεν της λένε να πάει. Και μετά βέβαια φταίω εγώ και το σόί μου! Αυτή δεν μοιάζει με εμάς, είναι πονηρή. Αλλα λέει, άλλα σκέφτεται και άλλα σου σερβίρει. Και άμα θυμώνει με το γείτονα, ξύνει τα νύχια της για καυγά!. Και έρχεται πάντα στο μαλάκα εμένα, που τη φροντίζω..το τι κακίες μου λέει δεν λέγεται..για να με κουρντίσει, να της βάλω τις φωνές, να πιαστούμε, να με βρίσει, να ξεσπάσει, να κλάψει μετά, να ξαλαφρώσει να της φύγει η πίεση..και μετά μιά χαρά, τρα λα λα!

Κρατήθηκα και της είπα ότι έχω δουλειά και την έστειλα σπίτι της. Θύμωσε που δεν της απαντούσα..αγρίεψε..τι να κάνει. Σηκώθηκε και έφυγε. Μετά έδειρε το γάτο της ..για το τίποτα..αυτός μετά τη γρατζούνισε.. Κάθε φορά τα ίδια.
Ευτυχώς που δεν μίλησα για την οπερέτα. Στενοχωρέθηκα όμως. Πήρα στο μανάβη αγκινάρες. Θα τις κάνω αλα πολίτα. Πάω τώρα.