Σάββατο, Δεκεμβρίου 30, 2006

Μέθη

εύχομαι να μεθύσετε τόσο όσο να ξεχάσετε τις έγνοιες σας, τα άγχη, τις πικρίες, όσα σας πόνεσαν, όσα σας, μας ΄λύπησαν αυτή τη χρονιά.
Να πιούμε
ό,τι καλό έχει η κάβα, ΄
ό,τι θέλει ο κάθε απο εμάς
και μετά έτσι όπως είσθε, ψιλο χάϊ, αρπαχτε τη στιγμή.
Ισως να είσθε στην κορφή του Κιλιμαντζάρο ή στις Κάτω Χώρες, στα χιόνια του Καναδά ή στην ηλιόλουστη Μελβούρνη, όπου κι αν είστε αφήστε
το νεφελωμένο σας μυαλό και βλέμμα απο το αλκόολ
να δεί τον κόσμο με άλλα μάτια, να μπερδέψει το τώρα με το ίσως.
Κάθε καλό για το 2007

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 27, 2006

Μη κρίνετε ίνα μη ...

Μαθαίνω τελικά τι είμαι απο το πώς χειρίζομαι καταστάσεις. Αυτό με την "κλεψιά" της οικιακής βοηθού δεν μου καθόταν καλά, γι' αυτό το έγραψα και εδώ. Παρόλλο που τα γεγονότα λέγανε ότι έγινε μία αφαίρεση ενός μπουκαλιού απο το σπίτι μας, δεν ήθελα να τη ρωτήσω στα ίσια αν εκείνη το πήρε. Είπα λοιπόν να περάσουν οι γιορτές και βλέπουμε.
Σήμερα το πρωϊ πήγα στο σουπερμάρκετ με την κυρία Π (που μένουμε δίπλα-δίπλα) και της είπα για το κρασί και για την απορία μου πώς μία υποτιθέμενη κλέφτρα επιστρέφει τα κλοπιμαία. Επίσης της είπα ότι σκόπευα μετά τις γιορτές να την αντικαταστήσω. Και εκεί έσκασε η βόμβα..
Λέει η Π " ίσως και να μην το πήρε..θυμάμαι τώρα το περιτύλιγμά του κάτι σαν σακούλα, τίποτα σπουδαίο και της είπα να το πάρει να στο δώσει..και ΙΣΩΣ να μην κατάλαβε και να το κράτησε σαν δώρο.."
Λέω " καλά Χριστιανή μου γιατί δεν τόλεγες απο την αρχή ότι της το έκανες δώρο, να μην ψαχνόμαστε και αγωνιούμε?"
Λέει " ..είπα μήπως βρώ τον μπελά μου, εξάλλου η Μ (οικιακή βοηθός) συνεχώς μου βγάζει γλώσσα , καλό θα της έκανε να χάσει τη δουλειά της".!!!!!
Ετσι το δόλιο το κορίτσι δεν ήξερε τι να κάνει. Δεν μπορούσε να μου πεί ότι η Π της το έδωσε γιατί φοβήθηκε μήπως η τελευταία την "αδειάσει" μπροστά σε όλους, ούτε να πεί ότι το πήρε γιατί δεν το είχε πάρει. Ετσι μου το επέστρεψε χωρίς λέξη.
Βάζοντας το θέμα αυτό στο μπλόγκ μου έκανε καλό. Μελέτησα τις γνώμες όλων σας και κατέληξα να το αναβάλλω για αργότερα και να μην πάρω θέση τώρα. Και έκανα καλά γιατί θα ήταν πολύ άδικο να κατηγορήσω έναν αθώο.
Αδικο για την Μ
άδικο και για μένα. ΕΥΤΥΧΩΣ

Κυριακή, Δεκεμβρίου 24, 2006

Κλεψιές

Δεν περίμενα ότι θα αντιμεπώπιζα τέτοιο θέμα παραμονή Χριστουγέννων, κι όμως, έρχονται οι περιστάσεις και με προσγειώνουν.
Ηρθε η οικιακή βοηθός σήμερα να με βοηθήσει με το σπίτι, το στρώσιμο του τραπεζιού κλπ, κλπ και μας έφερε για δώρο ένα κρασί που είχα χάσει σε ένα γεύμα που είχα κάνει πρίν ένα μήνα.
Πρίν ένα μήνα είχα οργανώσει χαρτιά στο σπίτι μου, μπιρίμπα, πόκα κλπ. Προσωπικά, δεν παίζω χαρτιά αλλά παίζουν άλλοι. Μας φέρανε οι φίλοι μας διάφορα δωράκια και κάποιος ένα μπουκάλι κρασί απο τον αμπελώνα του. Ενα κρασί που διανέμεται μεταξύ φίλων και δεν πωλείται (ακόμη τουλάχιστον) στα σουπερμάρκετ. Αυτό το κρασί χάθηκε. Εφαγα τον κόσμο μήπως κατα λάθος κάπου το βάλαμε, δεν το είδαμε, έφαγα τον κόσμο.. άφαντο έγινε το μπουκάλι, θεωρήσαμε ότι κάποιος το άνοιξε και καταναλώθηκε και το θέμα ξεχάστηκε. Τους το είπαμε κιόλας, ότι κατά λάθος το ήπιαμε το κρασί και είπαν ότι θα μας στείλουν άλλο.
Και έρχεται σήμερα η οικιακή βοηθός και μου το φέρνει δωρο για τα Χριστούγεννα. Φώς φανάρι ότι εκείνη το πήρε. Και βλέποντας τη στενοχώρια που το χάσαμε, το γύρισε πίσω.
Το επέστρεψε από τύψεις συνειδήσεως? Ισως
Πάντως αυτό που δεν υποψιάστηκε ήταν ότι ποτέ δεν θεωρήσαμε ότι το πήρε εκείνη.
Τώρα όμως που το έφερε καταλάβαμε ότι εκείνη το είχε πάρει.
............
Πολύ στενοχωρέθηκα
Γιατί την εμπιστευόμουνα. Και τώρα πρέπει να πάρω θέση. Θα συνεχίσω να συνεργάζομαι μαζί της ή πρέπει να τη διώξω?
Το κρασί το είχε κλέψει. Βέβαια το επέστρεψε. Τι θα κλέψει όμως την επόμενη φορά? Θα κλέψει άραγε? Η δεν θα κλέψει? Και άν κλέψει, τι θα είναι αυτό? Και αν πάρει κάτι θα το επιστρέψει? Και μπορώ να ζώ με την αγωνία αν θα πάρει ΄κάτι ή όχι? Και τελικά γιατί να πρέπει να μπαίνω στη θέση της υποψίας?
........................
Δίλημμα. Να την κρατήσω ενώ ξέρει ότι ξέρω ότι κλέβει?
Παραμονή Χριστουγέννων, αυτό δεν το περίμενα.

Κάλαντα


και στα παιδιά που θα έρθουν για τα κάλαντα
πέρα απο λεφτά
δώστε τους και ένα γλυκάκι,'
μιά μπάλλα για το δικό τους δεντρά
κιένα φιλί
μιά αγκαλιά
και μιά ευχήγια μιά νέα ωραιότερη χρονιά.
Καλά Χριστούγεννα

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 18, 2006

Δώρα



Λόγω των ημερών έχει γίνει συνήθεια η ανταλλαγή δώρων. Γιατί κάνουμε δώρα? Και μη μου πείτε, "για τα παιδάκια" ή "για το καλό" χωρίς κίνητρα γιατί δεν στέκει. Το δώρο κάτι σημαίνει.

Παλιά ήταν η επιβράβευση, είσαι καλό παιδί και ο Αγιος Βασίλης θα σου φέρει το ποδηλατάκι που τόσο θέλεις. Ισως και να παραμένει. Θα μπορούσε να σημαίνει ότι σ' αγαπώ και για να εκφράσω την αγάπη μου σου δίνω κάτι που θεωρώ ότι θα σου φέρει χαρά. Αυτό το "σ' αγαπώ" πάει σε οποιονδήποτε αγαπάμε, όχι μόνο ερωτικά, στα παιδιά μας, στους γονείς, στους φίλους μας.

Ομως κάνοντας ένα δώρο δεσμευόμαστε. Δίνουμε μέσω αυτού αγάπη, που ζητάει κάποια ανταλλάγματα. Το παιδί πρέπει να είναι "καλό" για να κερδίσει το πολυπόθητο ποδηλατάκι, ο παραλήπτης του δώρου θα μας δώσει και εκείνος/εκείνη κάτι ή που αγόρασε ή που έφτιαξε μόνος του/της, κάτι θα δώσει όμως για να δείξει ότι συμμερίζεται τα αισθήματα.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν θέλουν να κάνουν δώρα αλλά θέλουν να παίρνουν. Δέχονται την αγάπη και την προσοχή αλλά δεν την ανταποδίδουν. Η την ανταποδίδουν πασσάροντάς σου κάτι που τους έδωσαν κάποιοι άλλοι, ή δυνατόν και με τη λάθος κάρτα μέσα. Με τον τρόπο τους σου λένε μη μου φέρνεις γιατί δεν μπορώ/δεν θέλω να στο ανταποδώσω.

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που εκτιμούν τα δώρα με το κόστος. Δεν τους νοιάζει αν τους σκέφτηκες ΑΡΚΕΙ να επένδυσες ένα μεγάλο ποσό για εκείνους, θεωρούν ότι η αγάπη μετριέται με τάλλαρα, όσο πιό πολλά δίνεις τόσο περισσότερο αγαπάς.

Και μετά είναι και όσοι δεν θέλουν ούτε να παίρνουν ούτε να κάνουν δώρα. Οχι γιατί δεν αγαπούν αλλά γιατί δεν θέλουν να δεσμεύουν κανέναν.

Υπάρχουν και άλλες κατηγορίες? Εσείς σε ποιά ανήκετε?

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 13, 2006

Απολογισμός


της χρονιάς που φεύγει. Κάθε χρόνο τον κάνω μήπως και τον επόμενο βγώ σοφώτερη. Οχι πώς βγαίνω, αλλά τουλάχιστον το προσπαθώ.
Φέτος το έπαιξα πολύ Ρομπέν των Δασών. Κυνήγησα ανέφικτα πράγματα και έδωσα μεγάλη προσοχή σε ανθρώπους που είχαν διαφορετικά πιστεύω απο τα δικά μου.
Επίσης έφαγα και την ρετσινιά της "άκληρης", πέρασα απο την γυναικεία σκληρότητα που χρειάζεται πάντα τον αποδιοπομπαίο τράγο για να ρίχνει επάνω του τα δικά της λάθη.
Κατάλαβα ότι δεν μπορώ να σηκώσω άλλη ευθύνη. Ευθύνη για τη δική μου ζωή παίρνω άνετα. Για τη δική σου, αρνούμαι πλέον να πάρω. Γιατί όσες φορές πήρα, έφαγα το κεφάλι μου, αλλιώς βγήκαν και αλλιώς τα εξέλαβες. Ετσι απο την επόμενη χρονιά, οι ευθύνες θα αφορούν μόνο εμένα. Εγωϊστικό? Χέστηκα.
Είδα ότι ό,τι με χαλάει το ξεχνάω. Η μνήμη μου δεν με γελάει, αντίθετα δουλεύει για μένα, σβήνει γρήγορα ότι με έχει πονέσει. Δεν είναι αλτζχάϊμερ, προστασία είναι. Και δεν ξεχνάω μόνο πρόσωπα και γεγονότα, ξεχνάω πικρές κουβέντες και κακίες. Βλέπω παντού το καλό. Σε κάποιους φαίνομαι σαν κορόϊδο. Καλύτερα. Με αφήνουν ήσυχη.
Τώρα λοιπόν που το ηλιοβασίλεμα του 2006 αρχίζει και ολοκληρώνεται, τελειώνω τα πεπραγμένα. Τον απολογισμό της χρονιάς.

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006

Οι φίλες της μαμάς του


Παγκόσμια ημέρα του παιδιού σήμερα και θέλω να γράψω εδώ ένα αληθινό γεγονός που βίωσα όταν ήμουνα μικρότερη. Ειχε η μητέρα μου διάφορες γνωστές οι οποίες αντίστοιχα είχανε γιούς και κόρες όλοι μας στην εφηβεία. Κάναμε λοιπόν παρέα. Ενα αγόρι συχνά έλεγε ότι πολλές φίλες της μαμάς του "του κόλλαγαν" ασύστολα, γδυνόντουσαν μπροστά του, τον χάϊδευαν και όχι τώρα που ήταν έφηβος και μπορούσε άνετα να κάνει σέξ μαζί τους και που βεβαίως έκανε αλλά απο τότε που ήταν του Δημοτικού.
Χαράς ευαγγέλια θα πούν όσοι αρσενικοί διαβάσουν αυτό. Για σκεφτείτε όμως τους δικούς σας γιούς και τις δικές σας κόρες στα 8-10 ή και 11 χρόνια τους να τους/τις πασπατεύουν δήθεν φιλικά ενήλικες άντρες και γυναίκες. Φίλοι σας. Συγγενείς σας.
Η παιδεραστία δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, μπορεί να προκύψει και στο δικό σας σπίτι απο τα πιό κοντινά σας πρόσωπα.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 08, 2006

Sweet dreams


Κρίνοντας τους άλλους, τους προδίδουμε λίγο-λίγο

Δύσκολες καταστάσεις περνάω, ευελπιστώ όμως να τις ξεπεράσω. Τα κάστρα πάντα γκρεμίζονται κάποια στιγμή. Ποιός, τι, τα χαλάει αδιάφορο, οι ίδιες οι προκλήσεις τα καταστρέφουν. Κάποια στιγμή μετά την καταστροφή επανέρχεται η λογική και αποφασίζει.
Να ξανα χτιστούν είτε σαν κάστρα είτε σαν κάτι άλλο.
Ακόμη δεν ήρθε η λογική..κολυμπάω σε βουρκωμένα νερά. Ψάχνω όμως για τον κορμό δένδρου να πιαστώ και να βγώ στην ακτή. Δεν θ' αργήσει ...το καταλαβαίνω.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Πάπαλα

Απίστευτο τρέξιμο αυτές τις μέρες. Εχω φτάσει στα όριά μου. Ζαλίζομαι απο την κούραση. Την σωματική και την ψυχική. Αισθάνομαι έτοιμη να καταρρεύσω. Τις νύχτες κοιμάμαι σαν το τούβλο και το πρωϊ ξυπνάω χωρίς ενεργητικότητα. Ολη την ημέρα δε, πρέπει να είμαι χαμογελαστή, τραλαλά, να φαίνομαι ήσυχη και ριλαξαρισμένη.
Οι μάσκες του προηγούμενου πόστ που λέγαμε.
Να δώ πόσο θα αντέξω όλο αυτόν τον ψυχικό φόρτο. Τις απαιτήσεις των άλλων και την προσπάθειά μου να ανταπεξέλθω χωρίς να φθείρομαι.
Για την ώρα πάντως, τα νεύρα μου είναι στην τσίτα.

Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Η άλλη ζωή

Το μπλόγκ και ότι γράφω εδώ, καλύπτει ένα ποσοστό της άλλης μου ζωής, μιάς ζωής που ζώ με όλες μου τις μάσκες. Κανέναν δεν κατηγορώ για αυτές τις μάσκες. εγώ τις επιλέγω για να επιβιώσω, για να ζήσω για να απολαμβάνω τον ονειρόκοσμο που έχτισα μέσα απο τις μάσκες.
Στο μπλόγκ λέω τα μυστικά μου και τις ψευδαισθήσεις μου. Για κάτι ιδεατό που ίσως να υπάρχει αλλά που δεν έχω ακόμη δεί. Εδώ είμαι η Αλίκη μέσα στον καθρέφτη

Στην πραγματική μου ζωή όμως, δεν μπορώ να αναλαμβάνω τον ιδεατό ρόλο.

Χρειάζεται να είμαι εγώ.

Βράχος που σπάνε επάνω του τα κυματα. Ακλόνητος παρόλες τις χαρακιές και τα βαθουλώματα.

Ενας βαρετός βράχος.

Ευτυχώς που υπάρχει και η χώρα των θαυμάτων. Οι μπλογκοστιγμές του μαγικού καθρέφτη. Ποιά μεριά να δαγκώσω απο το μαγικό μανιτάρι? Οποια και να είναι, ελπίζω να με παρασύρει στο όνειρο.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Ο ανερχόμενος εργαζόμενος


Με θυμώνει αφάνταστα η στυγνή πραγματικότητα. H ωφελιμοκρατία, η ρουσφετολογία, η αναξιοκρατία. Αν ένας εργαζόμενος θέλει να βρεί δεύτερη δουλειά, πρέπει να αρέσει σε κάποιους άλλους που θα τον προωθούν ανάλογα. Οταν λέω δεύτερη εννοώ, να φύγει απο την πρώτη και να πάει σε καλύτερη. Σε όλη την διάρκεια της πρώτης δουλειάς, πέρα απο το άγχος για την προσωπική επιτυχία, χρειάζεται να μάθει να λέει τις σαχλές κοινοτυπίες που θέλουν "οι δυνατοί" να ακούνε απο τους νέους ανερχόμενους, να κάνει πράγματα που "οι άλλοι" θεωρούν αποδεκτά, να γίνεται ένα τσιράκι για να το πώ ωμά, ώστε η καριέρα του να προωθείται.
Και να μην μου γράψει κανέναν άσχετος εδώ ότι αυτά δεν γίνονται. ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ και συνεχώς.
Οποιος δε, δεν είναι διατεθειμένος να στήσει τον κώλο του, απλά μπαίνει σε β' θέση, δεν τον προωθούν οι μεγάλοι. Να κόψει το λαιμό του, όπου και αν πηγαίνει θα είναι second best.
Και αν εσύ νέε ανερχόμενε εργαζόμενε δεν με πιστεύεις, κύττα γύρω σου.
Ποιοί μας κυβερνούν?
Ποιοί παίρνουν τα οφίτσια?
Είναι ικανοί αυτοί που τα παίρνουν για τις αντίστοιχες θέσεις? Σαφώς και είναι ικανοί να ΓΛΕΙΦΟΥΝ και να τον παίρνουν απο παντού. Οχι στο σέξ, στις "χάρες" που εξοφλούν.
Για να μην νομίζουν οι πιτσιρικάδες που θα βγούν αύριο στη γύρα για δουλειά ότι όλα είναι εύκολα. Είναι εύκολα ίσως για όσους διαθέτουν δυνατούς μπαμπάδες. Ναί γι αυτούς ίσως να είναι εύκολα. Ομως ακόμη και αυτοί έτσι και είναι κάπως αντιδραστικοί απο τη φύση τους.. θα μάθουν να σκύβουν, θα μάθουν με τον κακό τρόπο.
Γιατί εδώ είναι η Ελλάδα της αναξιοκρατίας. Και όσοι δεν θέλουν να είναι δούλοι και μπορούν, την κάνουν για τα ξένα. Οπου το ταλέντο αναγνωρίζεται είτε είσαι μετανάστης, είτε ντόπιος.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Φταίχτες

Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας φταίχτης? Που θα κουβαλάει επάνω του όλες τις πληγές του Φαραώ? Αρσενικός ή θηλυκός η ρετσινιά είναι δική του. Στεφάνι στο κεφάλι της κορώνα στο δικό του.
Φταίς
Δεν φταίς
"Εγώ φταίω για όλα" έχει γίνει πιά κλισέ, το έχουμε κάνει μασημένη τσικλόφουσκα που ακόμη κι αν ανοίξει κολλάει παντού. Και ξεραίνεται.
Πάλιωσε πιά, να χαρείς.
...................................

Ο φταίχτης χρειάζεται για να εισπράττει. Το στρές, τις καθημερινές μαλακίες που κάνουμε, που λέμε και δεν τις εννοούμε, τις αβεβαιότητες και τα λάθη μας. Καρπαζοεισπράκτορας δλδ.
Να είναι το πτυελοδοχείο, που άπαξ και ξεφορτωνόμαστε τη ροχάλα, το ξεχνάμε. Και κολλάει στα τοιχώματα η ροχάλα και θέλει βούρτσα για να βγεί. Σπάνια όμως να το καθαρίσουν αυτοί που φτύνουν. Συνήθως τις βρωμοδουλειές άλλοι τις μαζεύουν.
..........................

Μπορούμε να ζούμε χωρίς φταίχτες? Χωρίς να αδειάζουμε επάνω τους τα απωθημένα μας?
..............................

Τι είπατε? Οτι οι φταίχτες έχουν αισθήματα και πονάνε? Ποιός τους γαμεί, ε?
Χεστήκαμε αν έχουν αισθήματα ΑΡΚΕΙ να βρίσκονται πάντα εκεί για να μας είναι χρήσιμοι.


Ξεκόλλα ρε!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Η Σωφερίνα που λέρωσε το βρακι της


Κάτι κολλήματα είναι που έχω με το τιμόνι, κατάλοιπα άλλων εποχών. Ενώ οδηγώ κάποια χρόνια..εν τούτοις ποτέ δεν είμαι στο στοιχείο μου, οδηγώ γιατί πρέπει, για να κάνω κάτι δουλειές, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γενικά το οδήγημα δεν με ενθουσιάζει. Το αυτοκίνητο είναι ένα μέσο για να με εξυπηρετεί, όχι να μου δίνει αυτοπεποίθηση (έχω αρκετή). Αμα μπορώ, παρατάω το αυτοκίνητο και παίρνω τα ΜΜΜ.
Το πρόβλημά μου είναι ότι φοβάμαι να πηγαίνω με το δικό μου αυτοκίνητο σε περιοχές που δεν τις ξέρω. Φοβάμαι δλδ να οδηγήσω σε μέρη που δεν έχω ξαναοδηγήσει. Γιατί όσες φορές πήγα σε άγνωστες περιοχές χάθηκα ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ και έκανα ώρες ώσπου να βρώ μία κεντρική λεωφόρο για να φύγω.
Παράδειγμα, α) ένα κάλεσμα στο Κερατσίνι. Ενώ είχα οδηγίες πώς να πάω, δεν είχα πώς να γυρίσω γιατί στραβά υπέθεσα ότι θα γυρίσω απο τον ίδιο δρόμο. Αμ δε! Βρέθηκα αλλού για αλλού μέχρι τα γαριδάδικα πήγα, και κάπου στη Σχολή Δοκίμων προσανατολίστηκα για να βγώ απο τον Πειραιά και να πάω σπίτι μου.
β) Εμπλεξα τότε με τα Ολυμπιακά έργα στο Μοσχάτο, έπεσα σε κάτι μονόδρομους και μετά από 2 ώρες έφτασα στην περιοχή του πρώην Ιπποδρόμου..
γ) Πηγαίνοντας στο ΙΚΑ Καλλιθέας και ψάχνοντας για να παρκάρω..(χά, χα) με χτύπησε ένας ηλίθιος που ερχόταν ανάποδα σε μονόδρομο και έπαθα σόκ.
Αποτέλεσμα
Οποτε είναι να πάω σε άγνωρη περιοχή ...κολλάω στην τουαλέττα.
Ομηρικό χέσιμο.
Που δεν περιορίζεται στην δικιά μου τουαλέττα, σβάρνα παίρνω τις όποιες βρώ, σε βενζινάδικα, καφετέριες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων (πολύ καθαρές οι τουαλέττες εκεί), σπίτια γνωστών μου και άπαξ και είναι νύχτα, πάω σε μάντρες, πίσω απο τα σταθμευμένα αυτοκίνητα (δεν είναι πάντα οι σκυλοκουράδες απο σκύλους..), πίσω απο τα δένδρα..
Σήμερα έχω να οδηγήσω από Γλυφάδα στα Λιόσσια.
Δεν έχω φάει ή πιεί τίποτα απο το πρωϊ, εν τούτοις.. Ε-ε-Ερχονται..
Ηδη πήγα 2 φορές μέσα στο τελευταίο μισάωρο..

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Οι ρόλοι της Πολυάννας

Οι ρόλοι που αναλαμβάνει η σύγχρονη γυναίκα έχουν γίνει σαν μέγγενη που την σφίγγουν όλοι και πιό πολύ.

1) Η μοντέρνα γυναίκα σπουδάζει και δουλεύει. Είναι ανεξάρτητη κερδίζει ίσως τη ζωή της.
2) Και μετά αποφασίζει να ανοίξει σπίτι με τον καλό της, παντρεμένη ή ανύπαντρη δεν έχει σημασία. Ρόλος νουμερο 2, αυτός της νοικοκυράς.
3) Μετά έρχεται ο ρόλος της μητέρας.
και πάνω απο όλα
4) ο ρόλος της ερωτευμένης γυναίκας.
Στην Ελλάδα μιά γυναίκα που συμπεριλαμβάνει τα παραπάνω έχει γίνει λάστιχο και όσο αντέξει πρίν κλατάρει. Κάργα στο άγχος και στην επιθυμία να πετύχει σε όλους τους τομείς.
Μερικές έχουν εξωτερική βοήθεια απο συγγενείς, άλλες παλεύουν μόνες τους. Το τίμημα τεράστιο. Κάποιος απο τους 4 ρόλους πρέπει να θυσιαστεί.
Ποιά γυναίκα όμως θα θυσιάσει την καριέρα της, τα χρόνια που σπούδαζε για να γίνει κάτι για να κάθεται στο σπίτι και να τρίβει πατώματα?
Ποιά γυναίκα θα θυσιάσει τον έρωτα για την καριέρα της?
Ποιά γυναίκα θα θυσιάσει τη μητρότητα για τον έρωτα?
Και ποιά θα θυσιάσει τον εαυτό της αγωνιζόμενη να πετύχει σε όλα τα παραπάνω αλώβητη?
Κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι γυναίκες γιατί ο συνδυασμός όλων αυτών μας τσακίζει.
Δεν μπορούμε πλέον να είμαστε και εργασιακά αστέρια και Βέφα στην κουζίνα και σεξοβόμβα στο κρεββάτι και η Πολυάννα μαμά.
Κάπου την έχουμε πατήσει. Πού όμως?

Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006

Χρόνος


Ποτέ δεν έχουμε αρκειτό χρόνο να κάνουμε πράγματα. Πάντα φαίνεται να τρέχουμε να προλάβουμε όχι το τράμ το τελευταίο, το πρώτο πάντα ακόμη και τη γραμμή μη χάσουμε. Οι ρυθμοί της πόλης μας βάζουν στο καλούπι του αεικίνητου μη μας χαρακτηρίσουν και τεμπέληδες.
Ολη μου τη ζωή έτρεχα, να προλάβω τις υποχρεώσεις, τη δουλειά, τις σπουδές, τη δεύτερη δουλειά, τις ανάγκες, τους άλλους, τους έρωτες, τους φίλους, την υγεία, τους συγγενείς... μιά 20ετία και βάλε τρέξιμο.
Και μετά σταμάτησα να τρέχω.
Αλλαξαν οι συνθήκες ζωής μου. Και βρέθηκα μετέωρη να κυττάω απορημένη τον δικτάτορα του τοίχου, το ρολόϊ, που είχε χάσει πλέον την παλιά του αίγλη.
Μου πήρε 2 χρόνια να ξεφύγω απο την επήρρεια του ρολογιού, να χαλαρώσω πές και μετά να οργανώσω τον χρόνο μου αλλιώς.
Μελαγχολούσα πότε-πότε που έχασα κάποιες ευκαιρίες γιατί βιαζόμουνα. Στην ψυχή μου έχω την αιώνια βιασύνη μου να κάνω πράγματα για το σχολείο μου και να αναβάλλω να αγκαλιάζω τους γονείς μου. Αλλά τότε δεν το καταλάβαινα. Και όταν το κατάλαβα είχαν πεθάνει.
Τώρα δεν βιάζομαι καθόλου. Τα έχω βρεί με τον χρόνο, είναι στιγμές που με καπελώνει, άλλες στιγμές που τον γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Υπάρχει ακόμη σχέση μεταξύ μας αλλά έχει γίνει φιλική και ο παλιός ανταγωνισμός έσβησε.
Είναι καλύτερα έτσι?
Θα δείξει.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

Χωρίς αστεία

Είναι μερικά πράγματα που θέλω να εφαρμόσω στη ζωή μου και όλο τα αναβάλλω. Απλά καθημερινά που έχουν μπεί στο ψυγείο για κάποιο λόγο.
Θέλω να διαβάζω εφημερίδα τουλάχιστον κάθε μέρα. Επειδή ξεχνάω να την αγοράσω ας τη διαβάζω και ηλεκτρονικά, ή να την παίρνω τζάμπα απο τα καφενεία. Την Πέμτη διαβάζω την Athens Voice, δεν λέω για τέτοια εφημερίδα αλλά για τις άλλες που έχουν τα νέα.. Παλιά διάβαζα Ναυτεμπορική στο γραφείο και μου άρεσε..θα μπορούσα να αφιερώνω έστω και 10 λεπτά του χρόνου μου να ενημερώνομαι για τα γενόμενα στην Ελλάδα μιά που δεν βλέπω τηλεόραση.
Θέλω να βρώ τρόπο να νευριάζω λιγώτερο. Βλέπω γύρω μου να γίνονται πράγματα και φουντώνω με το παραμικρό. Η γυμναστική βοηθάει δεν λέω, με ηρεμεί αφάνταστα, όμως δεν μπορώ και κάθε μέρα να τρέχω στα γυμναστήρια έχουμε και δουλειές. Παλιά ήμουνα πιό ευέξαπτη, τώρα το φιλοσοφώ, όμως αμα πέσω πάνω σε κοκκορόμυαλη που τινάζει την τσίκλα έξω απο το παράθυρο του αυτοκινήτου ή το κωλόπαιδο που φτύνει, γίνομαι θηρίο.
Θέλω να αναπτύξω περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις. Να ξεκολλήσω απο το ΠιΣι όπου εδώ αδειάζω τα εσωτερικά μου και να βρώ ανθρώπους να τα λέω..όχι επί πληρωμή. Αυτό βέβαια συνεπάγεται ότι χρειάζεται πρώτα να μάθω να εμπιστεύομαι.. χμμ να ξεπεράσω και τον φόβο της απόρριψης που έχω απο παιδί και που κουκουλώνεται με ένα "η κυρία-δεν-με-μέλει" ύφος που μπερδεύει τον κόσμο και με θεωρεί άτρωτη και σκληρή.



Αυτά είναι τα αποτελέσματα του blogging. Φύτρωσε το πληκτρολόγιο.

Σάββατο, Οκτωβρίου 28, 2006

Σκατά

Κανείς δεν τολμάει να αγγίζει "τους μεγάλους" αυτούς που το Κράτος, η πολιτεία και οι πολιτικοί προσκυνάνε και αφήνουν τις γλώσσες τους να γλείφουν τους χώρους που πατάνε. "Οι μεγάλοι" δεν ασχολούνται με κόμματα, η πολιτική δεν τους αγγίζει, ξέρουν βέβαια ποιά παράταξη εξελέγει στις εκλογές για να προωθήσουν κάποιες δικές τους υποθέσεις.
Εχουν "γνωριμίες" παντού σε κάθε Υπουργείο, σε κάθε φορέα και είναι τέτοια η θέση τους στην κοινωνία, το όνομά τους τραβάει τον κόσμο όπως το μέλι για τις μέλισσες. Ολοι θέλουν να γίνουν μέρος της πίττας, με οποιοδήποτε κόστος/κέρδος/όφελος.

Ετσι ζούν ανεξαρτήτως και όλοι οι ιθύνοντες τρέχουν πίσω τους να υποβάλλουν τα σέβη τους. Γιατί τους έχουν ανάγκη. Οχι μόνο γιατί είναι πλούσιοι, εντάξει και γι αυτό, αλλά κυρίως γιατί έχοντας "τις σωστες" γνωριμίες θα μπορούσαν να βοηθήσουν μία πολιτική παράταξη..Κακά τα ψέμματα, οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, "οι μεγάλοι" είναι πάντα εκεί. Και αν πεθάνει κανένας απο αυτούς, αμέσως άλλοι τον αντικαθιστούν.
Υποκλίσεις, προσκλήσεις, γλείψιμο, σέξ, χρήμα..όλα εδώ επάνω ή κάτω απο το τραπέζι.

Ετσι "οι μεγάλοι" έχουν το ελεύθερο
Να είναι πρώτοι, να δίνουν παραδείγματα καλής, κακής, άσχημης και απαίσιας συμπεριφοράς πρός όλους. Δεν αφήνουν περιθώρια γιατί είναι απλά ruthless, αρριβίστες. Μα τι νόμισες? Ετσι γίνονται τα λεφτά? Η φυτρώνουν τα εκατομμύρια στα δένδρα?

Οι περισσότεροι έχουν ένα καλό προφίλ στην κοινωνία, αγαθοεργίες, χορηγίες, φιλανθρωπικά. Κερασάκια πάνω στην τούρτα. Απο κάτω μπορεί να μην υπάρχει τούρτα. Να είναι φτιαγμένη απο γύψο. Για το θεαθείναι, κράχτης.

Οποιος τους πλησιάζει χρειάζεται να προσέχει. Είναι σαν να πλησιάζεις τον Διάβολο. Που δεν μοιάζει με το καρτούν του Μεσαίωνα με τα κερατάκια και την ουρά. Μπορεί η μοντέρνα έκφραση να είναι ένας αξιαγάπητος κύριος ή μιά γλυκομίλητη γυναίκα. Ομως αγγίζοντας τους πληγώνεσαι. Ολα νομίζεις ότι θα είναι ωραία και λύθηκαν τα προβλήματά σου. Εμπιστεύεσαι την ζωή σου σε ένα σκορπιό που δεν θα διστάσει έστω και για την πλάκα του να σε τσιμπήσει. Ιδιαίτερα για την πλάκα του.

Και μετά άει κουρέψου. Ο,τι και να κάνεις δεν θα έχει νόημα γιατί ακόμη και αν "ο μεγάλος" καταδικαστεί έχει τις γνωριμίες, να την κάνει. Τα δίποδα πλούσια σκατά ποτέ δεν παθαίνουν κάτι.

Κύττα τον κόσμο γύρω σου.
Ποιοί κυβερνούν?
Οχι βέβαια οι πολιτικές παρατάξεις και τα ανδρείκελά τους
"Οι μεγάλοι" σε κυβερνούν

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Ακίδες

Απογοητεύομαι απο μένα πότε-πότε που κρατάει μέσα μου μικρές εστίες παλιού πόνου, σαν ακίδες σανιδιού που αντικατεστάθηκε μέν, οι ακίδες όμως μείνανε για να υπενθυμίζουν διάφορα θαμμένα συναισθήματα, οργής, θυμού, παράπονου και εκδίκησης.
Απύθμενη
ώ ναι, εγώ που δεν μπορώ να κάνω κακό σε μύγα, που συμπονώ όλα τα πλάσματα, έχω ακίδες μίσους μέσα μου
που
δοθείσης μιάς (ευτυχώς σπάνιας) περίστασης βγαίνουν στην επιφάνεια και είναι ικανές να προκαλέσουν ολοκαύτωμα..
όχι σε μένα
στους άλλους.

Εχουν περάσει 17 χρόνια, εν τούτοις

Δεν ξεχνώ
γιατί
δεν θέλω να ξεχάσω.









-----------------------------------
V. Nijinsky " L' apres midi d'un faune"

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

Οταν τα διαμάντια δεν είναι παντοτεινά..



τι γίνεται?

Αποκτούμε φίλους όπως τα διαμάντια, σπανίως. Ποιός έχει λεφτά για διαμάντια, ποιός μπορεί να πεί με σιγουριά ότι μιά γνωριμία θα γίνει φιλία?

Οταν όμως η γνωριμία γίνει φιλία, χαιρόμαστε σαν να μας χάριζαν κάτι παντοτινό.

Και αν εκεί που εγώ βλέπω φιλία η άλλη βλέπει συμφέρον?

Ναί υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι που μας πλησιάζουν για να "βγάλουν". Τι να βγάλουν? Λεπτά, of course, μέσω comission. Αν σου προτείνει στο κούκου η φίλη σου να πάτε για ψώνια και πείς ναί, ...ας πάμε π.χ. στην οδό Ερμού, θα πάς στα μαγαζιά που θέλεις εσύ και μετά θα πάτε και σε αυτά που θέλει εκείνη. Αν ψωνίσεις απο τα "δικά της " μαγαζιά εκείνη κερδίζει. Και βέβαια εσύ δεν ξέρεις τίποτα.

Στην κοσμάρα μου ζώ και παντού βλέπω καλούς ανθρώπους. Ομως δεν είναι πάντα έτσι. Και βεβαίως κάποια στιγμή η κάλπικες λίρες φαίνονται.

Το κόστος όμως της χαμένης φιλίας που ζούσε στα όνειρά μου μόνο και όχι στην πραγματικότητα που το πάς?

Με άδειασε αυτή η γκαρδιακή φίλη. Δεν έχει τίποτα άλλο να βγάλει απο μένα.

Δεν στενοχωριέμαι που έχασα μία "φίλη", στενοχωριέμαι που πιάστηκα κορόϊδο. Μάπας βρε παιδι μου, δεν είδα ότι όλες οι γλύκες και οι χαρούλες αποσκοπούσαν στο προσωπικό όφελος, όχι μόνο απο μένα αλλά και απο τους φίλους μας που τους της είχα γνωρίσει..

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

Τι λέει ένα πάζλ?



Πάντα ξεκινάω απο το περίβλημα, να το ορίσω το πάζλ, να θέσω τα σύνορα, αυτά δικά σου, αυτά δικά μου. Ο Μ παλιά, δεν έβαζε όρια στο πάζλ, ξεκίναγε απο τις φιγούρες, το κυρίως θέμα και άφηνε τις μονοχρωμίες και τα όρια για τους υπομονετικούς λεπτολόγους..εμένα δλδ. Ετσι έλεγε.

Το τραπέζι, η άκρη της γόνδολας και το μαξιλάρι σχεδόν αμέσως ολοκληρώθηκαν, πάντα τα έντονα χρώματα με τραβάνε, σαν λιβελούλα πάω πρός το φώς. Να κάψω τα φτερά μου? Να πιάσω τον ήλιο? Να ζεσταθώ? Perhaps, perhaps, perhaps.
Μετά έπιασα τη γλάστρα και τις κουρτίνες. Τα χόμπυ και η διακόσμηση. Σωστή! Και το πράσινο κανάλι μαζί με τους φανοστάτες.. παιχνίδια πάνω στον εναλλασσόμενο καμβά του νερού, που τώρα νομίζεις ότι τό έπιασες αλλά βέβαια σου έχει ξεφύγει.
Τα σπίτια τα έκανα πρός το τέλος, δεν είμαι πολύ του σπιτιού, όλο στο δρόμο βρίσκομαι..εντάξει μαζεύομαι και μέσα αλλά για να γίνει αυτό θέλω παρέα..να κουρνιάσω, να γελάσω, να μοιρασθώ.
Τα κάγκελλα και ο ουρανός..δύο αντίθετα, φυλακές, εμπόδια και απειροσύνη..
Το σκάκι, δλδ το καλύτερο το άφησα στο τέλος. Τα μονοπάτια της ζωής τα επιλέγουμε αφού κάνουμε τις βόλτες μας σε διάφορα μικροπράγματα, ευελπιστούμε να είμαστε σοφώτεροι όταν θα φτάσουμε στη σκακιέρα αλλά ποτέ δεν είμαστε, βλέπω απο τον εαυτό μου, είμαι φτερό στον άνεμο, άσε που μ' αρέσει κιόλας.
Δεν έπηξε το μυαλό σου Μαρίνα μου, δεν έπηξε..

----------------------------------------------------------------------
1000 κομμάτια, πάζλ με θέμα τη Βενετία.

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

Εργασιακή ζήλια-κλίκα, ψώρα

Ζήλια στον εργασιακό χώρο. Μεταξύ των εργαζομένων. Που ξεκινάει απο τους Διευθυντές μέχρι τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Δεν ζηλεύει ο τροχός τον Διευθυντή (τι να ζηλέψει? δεν τίθεται θέμα εκεί), οι τροχοί τρώγονται μεταξύ τους, το ίδιο και οι Δ/ντές θα φάει ο ένας το μάτι του άλλου. Και αυτό δεν είναι ανταγωνιστικότητα, ζήλια ψώρα είναι
Ηρθε χθές μιά φίλη και τα λέγαμε. Εξαλλη ήταν απο την εργασιακή ζήλια. Θυμήθηκα τα δικά μου τότε που δούλευα σε μεγάλη πολυεθνική.
Οι εργαζόμενοι κάτω απο τον ίδιο φορέα αλληλο κυττάγονται, όλοι πρέπει να μυρίζουν το ίδιο, να έχουν τις ίδιες δυνατότητες, να γλείφουν με το ίδιο μάκρος γλώσσας, να χαμογελούν γλυκά, να παίρνουν τις ίδιες πίπες, να κλάνουν συγχρονισμένα.
Ετσι γεννιέται η κλίκα με συντονιστή τον βασιλιά ή την βασίλισσα της σφηκοφωλιάς, του τμήματος, την όποια.
Στις εταιρείες οι δ/ντές γουσταρουνε πολύ τις κλίκες. Γιατί είναι εύκολα διαχειριζόμενες ομάδες. Ετσι ξέρουν τι καπνό φουμάρουν οι εργαζόμενοι. Ελέγχοντας τον εργασιακό Νονό, τους έχουν όλους στο χέρι. Οι νονοί πάντα είναι εξαγοράσιμοι, τα βρακιά τους μονίμως κατεβασμένα τάχουν..και αν τα βρούν σκούρα συνδαυλίζουν απεργίες και κακκίες.. Τα μάθαμε αυτά πιά, τσίκλα έχουν γίνει.
Οι ζήλιες ξεκινάνε απο όσους δεν θέλουν να μπαίνουν σε κλίκες. Υπάρχουν πολλοί. "Δεν θέλω ρε πούστη, να ανήκω, να βλέπω κάθε μέρα τη φάτσα σου να μου κάνει μάθημα, αει και γαμ.." .
Συναγερμός. Αν αυξηθεί ο αριθμός των "ελεύθερων σκοπευτών", αυτών που δεν ανήκουν όχι μόνο γιατί δεν θέλουν αλλά γιατί υπάρχουν κάποιες εργασιακές συνθήκες που δεν τους επιτρέπουν να ανήκουν, οι κλίκες την πατάνε. Ασχημα. Φαίνεται πόσο είναι υποτυπώδεις οι υπηρεσίες που προσφέρουν, φαίνεται το επίπεδο. Κάποια άτομα αναλαμβάνουν να προσεγγίσουν τους "ελεύθερους σκοπευτές, " μήπως τους φέρουνε με τα νερά τους, μήπως ενταχθούν ή ακόμη καλύτερα μήπως πάρουν τη θέση του Νονού και ο παλιός πάει στα σκουπίδια. Αν πετύχουν..ΟΚ, αν όχι αρχίζει η ζήλια.
Και οι εργασιακές κακκίες.
Α-Π-Ε-Ι-Ρ-Ε-Σ έχει να διηγηθεί ο καθένας μας που του έχουν κάνει παλιοί συνάδελφοι, νέοι συνάδελφοι, δ/ντές, προϊστάμενοι κλπ.
Τα ίδια γίνονται και στο Διευθυντικό επίπεδο, όχι άμεσα κλίκες, τις λένε γνωριμίες..όπου οι "γνωστοί" προωθούν δουλειές στους φίλους τους. Για να μην μιλήσω το τι γίνεται σε δημόσιες θέσεις, υπουργεία κλπ.
Η φίλη μου έχει πρόβλημα. Την σκάσανε οι κλίκες και θέλει να φύγει. Αν όμως δώσει παραίτηση θα χάσει την αποζημίωσή της γιατί σύμφωνα με τον νόμο δεν τη δικαιούται. Και έχει δουλέψει στην εταιρεία αυτή 12 χρόνια. Μερικές εταιρείες δίνουν αποζημίωση στους αναχωρίσαντες, αυτές όμως είναι προηγμένες, η φιλενάδα μου δεν το βλέπω να παίρνει μία, γιατί έτσι θέλουνε οι κλίκες.
Και αυτό είναι ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΚΙΑ.

Πέμπτη, Οκτωβρίου 05, 2006

Not good enough


Με ποιό κριτήριο κάποιος, ή κάποιοι δεν είναι good enough για μάς?
Είναι δλδ κάτι ενδοιάμεσο, μας αρέσουν μεν αλλά για κάποιους λόγους όχι τόσο ώστε να τους ανοιχτούμε αλλά δεν μπορούμε και να τους φτύσουμε τελείως.
Με χαλάει πολύ αυτό.
Κάτι σαν υποκρισία, κάτι σαν αίσθημα ότι ο άλλος αισθάνεται ανώτερος, κάτι σαν ένα μάτσο σκατά ακούγεται στ' αυτιά μου.
Δηλαδή τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι για να περάσουν τις εξετάσεις σου?
Με τους φίλους και τους γνωστούς δεν κολλάει το "not good enough", δοθείσης της ευκαιρίας την κάνεις, με τους συγγενείς όμως τι γίνεται?
Ξέρω, υπάρχουν και τα ρητά που λένε "ότι τους φίλους τους διαλέγουμε, τους συγγενείς τους ανεχόμαστε", είναι όμως σωστό και αυτό?
Εχει δικαίωμα μιά οικογένεια να κάνει πέρα τους συγγενείς της νύφης ή του γαμπρού όταν δεν πληρεί τα κριτήριά "τους"?
Δίκαιο άδικο όμως αυτό είναι.
Οταν όμως ο γαμπρός αρρωστήσει ανίατα και τρέξει αυτή η μάνα, αυτές οι αδελφές (που για τους δικούς σου λόγους τους είχες παραγκωνισμένους χρόνια, τόσα χρόνια που δεν έχουν κάν γνωρίσει το εξάχρονο εγγόνι τους), τρέξουν λοιπόν έστω και τη 12 η ώρα να σταθούν δίπλα στο παιδί τους που πονάει απο ανίατη ασθένεια, δίπλα στο γιό, τον αδελφό, τον ξάδελφο για μιά αγκαλιά, για ένα "κουράγιο γιέ μου" για το τόσο δα, για να βοηθήσουν όπως ξέρει ο καθένας, είναι ανάγκη να λές σε όλους εμάς του φίλους σας ότι δεν είναι "good enough" ότι τα γιατροσόφια της μαμάς του είναι "ξεπερασμένα" και οι αδελφές του "σαν μάγισσες ανακατεύουν μαντζούνια" για να μην πονάει τόσο ο αγαπημένος τους, ότι δεν είναι στο "ύψος σας" αυτοί οι απλοί άνθρωποι?
Ξέρω ότι είσαι πολύ λυπημένη, όπως και όλοι μας, δέξου όμως λίγο και τον πόνο της οικογένειας. Οτι μπορεί κάνει ο καθένας. Ασε την πάλη των τάξεων έξω, στο περιθώριο, εκεί που ανήκει.
Παιδί τους είναι.
...........................................................
Η ζωγραφιά είναι του βοτανολόγου φυσιοδίφηAudubon

Δευτέρα, Οκτωβρίου 02, 2006

Το εθνικό μας Σπόρ

ξέρετε ποιό είναι? Είναι αυτό που ΟΛΟΙ το κάνουν ανεξαρτήτως ηλικίας, βιοτικού επιπέδου και φύλλου..
Είναι η θεά Γ Κ Ρ Ι Ν Ι Α.
Είμαστε γκρινιάρηδες το μαθαίνουμε το σπόρ απο κούνια. Και εγώ που γράφω αυτά περί γκρίνιας, γκρινιάζω
Αυτός όμως που γκρινιάζει (δλδ όλοι μας) δεν το κάνει επειδή η ζωή του/της δεν του/της κάθεται καλά. Α! Μπά! μιά χαρά είναι εφόσον τα λεφτά που βγάζει του εξασφαλίζουν αυτά που θέλει..ή θα ήθελε περισσότερα χωρίς όμως να κοπιάσει κι άλλο.. γκρινιάζει επειδή ΟΛΟΙ γκρινιάζουν και είμαστε σαν όντα ομαδικά
γιατί να διαφέρει?
Γκρινιάξτε και εσείς, την ώρα που πίνετε το πανάκριβο καφεδάκι σας, κάνει καλό.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 27, 2006

Αραχώβης & Ιπποκράτους

Επίσκεψη για πρώτη φορά σε συμβολαιογράφο..για εκείνο το κτηματάκι που της άφησε ο παπούς..κάτι χαρτιά να βρεθούν, κάτι συμβολαια να συσταθούν
Πήγε συστημένη στην κα Χ. Χτύπησε το κουδούνι μιάς παλιάς βρώμικης πολυκατοικίας στην Αραχώβης. Περιμένοντας να της ανοίξουν η Σ παρατηρούσε το χάλι του δρόμου, μα δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ, δεν βλέπουν? Σκατά και κουτσουλιές παντού. Απο το εσωτερικό του φωταγωγού αναδύετο μιά μπόχα σαπίλας..σκέφτηκε τις ορδές των κατσαρίδων. ποντικών κλπ και ρίγησε.
"Δεν θα μείνω πολύ" σκέφτηκε.
Πήρε το ασανσέρ, πάτησε τον όροφο. Και εκεί τα ίδια, κάποιος είχε κολλήσει κάτι πανάρχαιες μύξες στον καθρέφτη. Η έσχατη απονιά. Να μην βλέπει.
Στον όροφο το βρήκε γρήγορα, έτσι κι άλλιώς παντού ήταν ταμπέλες δικηγόρων και συμβολαιογράφων. Ευτυχώς όχι κάτοικοι, μόνο περαστικοί εργαζόμενοι.
Μία υπάλληλος της άνοιξε την πόρτα, την κάθισε σε ένα συμπαθητικό σαλονάκι, της πρόσφερε μία πορτοκαλάδα.. Χρώματα την τύλιξαν.. τυρκουάζ, πορτοκαλιά, και γκρίζα ταβάνια.. μη γκρινιάζεις δεν μπορείς να τα έχεις όλα..
Εμφανίσθηκε η κα Χατζή, φιλική, πρόσχαρη θα μπορούσε να είναι η φιλενάδα δίπλα. "Η δική μου φιλενάδα. "
Είπανε τα σχετικά με το κτήμα..και μετά το πέταξε,
"Να σας περάσω στο γραφείο μου , μόνο που ξέρετε είμαι λίγο ζωόφιλη. Μήπως σας ενοχλούν τα ζώα? Αν ναί, να πάμε στην αίθουσα συμβουλίου.. "
Οχι, δεν την ενοχλούσαν τη Σ τα ζώα, είχε και εκείνη σκύλο, άσε που τάϊζε ορδές αδέσποτων στην γειτονιά..
Αμέσως φωτίσθηκε το πρόσωπο της κας Χατζή. "Περάστε" είπε ευτυχισμένα..
Και μπήκε.
Σε ένα τυρκουάζ χώρο, με γλυκό γραφείο, ωραίο καθαρό υπολογιστή και μεγάλα παράθυρα. Τα τζάμια ήταν κλειστά παρόλλη την Ιουλιάτικη ζέστη. Εξω όμως απο τα παράθυρα ήταν...
πουλιά, πολλά
Θυμήθηκε η Μ τη Mary Poppins την αγαπημένη της ταινία όταν ήταν παιδί και το τραγούδι "Feed the birds".. συγκινήθηκε.
Τα πουλιά καθόντουσαν πάνω στο κάγκελλο, στο μικρό μπαλκονάκι, όπου έυρισκαν και υπομονετικά περίμεναν.
"Θέλουν φαγητό?" ρώτησε
"Οχι, έχουν φάει. Παρέα θέλουν, θα σας δείξω. " είπε και άνοιξε λίγο το τζάμι.
Ξεχύθηκαν μέσα ένα κύμα απο φτερά και αγέρα, έκαναν μερικούς κύκλους με φωνές χαράς, απαλά χάϊδεψαν τα μαλλιά τους και βγήκαν πάλι έξω. Δύο όμως έμειναν μέσα και αποσύρθηκαν στις ειδικές βέργες που τους είχε βάλει, κοντά στο κομπιούτερ της...
"Ο Αργύρης και η Μπέσυ, είναι οι φτερωτοί μου σύντροφοι" της είπε, "τα βράδυα όταν κάθομαι εδώ και δουλεύω, κοιμούνται επάνω μου".
Τη συνήθισε την συμβολαιογράφο αυτή που την αγαπούσαν τα περιστέρια και πήγαινε και την έβλεπε και χωρίς να έχει δουλειά, όποτε εκείνη μπορούσε..ήταν μιά καρδιά πλατιά που χώραγε όλους μέσα και τους ανθρώπους αλλά κυρίως όλα τα πουλιά.
Πέθανε πολύ γρήγορα, μέσα σε 2 μήνες, το 2004 .
Αντε να το εξηγήσεις αυτό στα πουλια΄. Την περίμεναν.
Απ ότι ξέρει την περιμένουν ακόμη.

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 24, 2006

Περίεργα πράγματα

Αυτό το σβκ γίναμε μαλλιά κουβάρια με τον Κ, άσπρο εκείνος, μαύρο εγώ. Το έχουμε ξαναπάθει αυτό όταν είμαστε στενοχωρημένοι και οι δυό για το ίδιο θέμα, αποσυντονιζόμαστε συγχρόνως και έτσι δεν μπορεί ο ένας να βοηθήσει τον άλλο. Ετσι οι καυγάδες αναπόφευκτοι.
Εϊμαστε και οι δύο ξερόλες και εγωϊστές για να παραδεχθούμε ότι αποσυντονιστήκαμε, κάνουμε τους αδιάφορους. Ολα βέβαια μας πειράζουν. Δύο σκατζόχοιροι.
Αύριο ο καθένας μας θα αναζητήσει εξωτερικούς παράγοντες που θα τον/την βοηθήσουν να επιστρέψει στην γλυκιά πραγματικότητα, εκείνος θα πάει γραφείο και εγώ στο γυμναστήριο.
Θα τα δώσουμε εκεί όλα.
Και θα γυρίσουμε ευχαριστημένα και χαλαρά αρνάκια σπίτι.
Και προπάντων αγαπημένοι.
Την ώρα όμως της κρίσης , δεν βοηθάει ο ένας τον άλλο. Περίεργο δεν είναι?

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 22, 2006

Φιλία και σέξ

Σέβομαι τη φιλία και την τιμώ. Εχω φίλες, όχι τσούρμο, λίγες φίλες που γνωριζόμαστε πολλά χρόνια ή λίγες στιγμές..που γίνονται πολλές. Αισθάνομαι τις φιλίες που πιάνουν ή δεν πιάνουν.
Τι μου αρέσει στις φίλες μου? Το ότι μιλάμε και μοιραζόμαστε αυτά που θέλουμε να μοιραστούμε.
Δεν ρωτάμε η μιά την άλλη, δεν έχουμε περιέργεια για ό,τι μας συμβαίνει, μιλάμε όταν θέλουμε και η άλλη πλευρά δεν ρωτάει. Περιμένει. Δεν κριτικάρει. Ακούει και χαίρεται ή δεν χαίρεται για τις εμπειρίες.
Ισως γι αυτό οι φιλίες μου βαστούν χρόνια. Πάνω απο 15.
Το μόνο που μας χωρίζει είναι ο θάνατος.
Φιλία με άντρες δεν έχω γνωρίσει χωρίς το σέξ να παίζει.
Ολοι μου οι άντρες φίλοι, αναγκαστικά έγιναν και γκόμενοι. Η φιλία όμως χάλασε όταν μας πέρασε το σέξ.
Παράξενο δεν είναι?

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 21, 2006

Το γελαστό παιδί


Χρειάζεται μιά ευχή,
ίσως και κάτι παρα πάνω
Οσο μεγαλύτερη αγωνία έχω τόσο πιό αστεία κείμενα γράφω. Χορεύω επίσης ξέφρενα μέχρι τελικής πτώσεως.. Δεν είναι που προσπαθώ να μην το σκέφτομαι, είναι ότι ο πόνος μου βγαίνει έτσι.
Βρέχει έξω. Αν μη τι άλλο κάτι θετικό.
Ακούω παλιά ιταλικά και γαλλικά τραγούδια.
Δεν είμαι στενοχωρημένη, έχω αγωνία που είναι μέσα και περιμένει.
Δεν παίρνω τηλέφωνο
Δεν ρωτάω.
Περιμένω
Οταν είναι έτοιμη η Ria θα επικοινωνήσει. Και μετά?
Της είπα αν θέλει να πάω κοντά τους, στο Δουβλίνο.
"Οχι. Ισως αργότερα"
Αργότερα απο τι?
Δεν θέλω να σκέφτομαι
Dum Spiro Spero

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 18, 2006

Στιγμές σημερινές


Eνα κουβάρι είμαι σήμερα, αλλιώς ξεκίνησα και αλλιώς μου βγήκε. Το πρωϊ ήμουνα γεμάτη ενεργητικότητα, τα σύννεφα και η χθεσινή βροχή με είχαν φτιάξει..φανταζόμουνα να γυρίσω απο το γυμναστήριο κλωτσόντας λιμνούλες με νερά..
Βγήκε ήλιος και όλα στέγνωσαν.
Χθές δεν ήταν και η καλύτερή μου, κάτι λίγες αναμνήσεις, το τηλέφωνο αγαπημένου φίλου ότι έχει σοβαρή ασθένεια και μπαίνει άυριο στο νοσοκομείο "για περαιτέρω και πιθανή αφαίρεση προβλήματος" μας έστειλε στα ερέβη της αγωνίας. 48 ετών και πατέρας 2 ανήλικων παιδιών. Μα δεν υπάρχει θεός?
Δεν πήγα στο ΄κανονικό πρόγραμμα των 11.00 με το συνηθισμένο αερόμπικ που ο δυνατός ήχος δεν σε αφήνει να σκεφτείς, είπα να δοκιμάσω και κανένα άλλον.. απέτυχα. Ο τύπος ήταν εντελώς θεατρικός, μας περιέγραφε τις ασκήσεις, μας τις έδειχνε 1 φορά και μετά κράταγε τον ρυθμό με παλαμάκια.. ούτε του Δημοτικού να είμασταν. Οσο για συντονισμό..άγνωστη η λέξη, άλλα έκανε αυτός, άλλα η μουσική έλεγε.. τον παράτησα και έφυγα.
Κατέβηκα στο σπά.
Μέσα στις ομίχλες του χαμάμ ήμουνα μόνη. Το ταβάνι έλαμπε απο τα μπλέ εναλλασόμενα φωτάκια, πότε ρόζ, κίτρινα, άσπρα, πράσινα, μπλέ..άφησα τους υδρατμούς να με τυλίξουν, κρύφτηκα μέσα τους, έγειρα πάνω τους και άφησα τα δάκρυα να τρέξουν.. άφοβα, κανένας δεν με βλέπει να λυγίζω. Ολοι με θέλουν δυνατή.
Εφυγα σχετικά πιό χαλαρή, όχι όμως ανανεωμένη.
Θα ζυμώσω μπιφτέκια τώρα με ψωμί τζαπάτα, και ούζο. Το ούζο μέσα στον κιμά.
Μπορεί να πιώ και λίγο τσίπουρο.
Θα ήθελα να ήταν συννεφιά και να έκανε λίγη ψύχρα.
Θα ήθελα να περπατήσω στη βροχή
Θα ήθελα να κουρνιάσω το βράδυ κάτω απο μία κουβερτούλα
Χειμώνα, σε πεθύμησα
Αγκαλίτσα?

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 17, 2006

Σοφίας, Αγάπης, Πίστης, Ελπίδας


Σήμερα γιόρταζε η μητέρα μου. Σοφία την λέγανε αλλά την φωνάζανε Φούλα για να ξεχωρίζει απο τη γιαγιά της. Παρόλλη τη μεγάλη διαφορά ηλικίας (38 χρόνια) που είχαμε και το χάσμα των γενεών (που στη περίπτωσή μας ήταν αβυσσαλέο) την αγαπούσα και θέλω να πιστεύω ότι με αγαπούσε και εκείνη με τον τρόπο της. Εχει πεθάνει εδώ και 5 χρόνια αλλά το Αλτζχάϊμερ την είχε βγάλει "εκτός" εδώ και 10 χρόνια.
Οταν ήμουνα κοριτσάκι, με έντυνε με τα καλύτερα της εποχής της, όπως όλες οι μάνες που έχουνε κόρες, ή που θα ήθελαν να έχουν . Από τότε όμως υπήρχε ένα σύννεφο ανάμεσά μας, κάτι σαν θυμός, σαν ανταγωνισμός..συχνά με ανάγκαζε να κάνω πράγματα που δεν ήθελα και για τιμωρία της κρυβόμουνα και την τρόμαζα ότι χάθηκα..
Στην εφηβεία βέβαια τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ο συνδετικός κρίκος μας πέθανε από καρκίνο, ο μπαμπάς μου ήταν αυτός, πέθανε 57 ετών - ήταν μικρότερός της - και μείναμε ξεκρέμαστες. Αντί να παρηγορήσει η μία την άλλη αποξενωθήκαμε. Ο θάνατος του αγαπημένου της που ήταν μαζί απο το Γυμνάσιο, την συνέτριψε, ξέχασε ότι είχε παιδί, κλείστηκε σε ένα κέλυφος λύπης που ποτέ πραγματικά δεν βγήκε εντελώς.. Εβγαινε βέβαια για να αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις της, δεν ήταν ανεύθυνη η γυναίκα λυπημένη ήταν, έβγαινε αφού κατάπινε προηγουμένως μερικά "χαπάκια".. που πότε της αναπτέρωναν το ηθικό και πότε "την καλμάριζαν". Ξέρω τι χάπια έπαιρνε, εγώ της τα έφερνα. Αλλά δεν έχει πλέον σημασία. Οταν εκείνη ήταν ήρεμη, τα πηγαίναμε καλά, συζητάγαμε, πηγαίναμε θέατρο, σινεμά, κάναμε μιά κάποια παρέα.. Επειτα όμως εκείνη τόριξε στην Μεταφυσική.
Δεν το ξεκίνησε μόνη της, κάποιες γνωστές γνωστών την προώθησαν πρός τα εκεί..και έκοψε τις επαφές της με τους παλιούς γλετζέδες φίλους της, όλο γιόγκα, χορτοφαγία και άπειρες συζητήσεις για το κάρμα, την μετενσάρκωση, τους Διδασκάλους κλπ. Εγώ όπου φύγει-φύγει. Προσπάθησε και με το καλό αλλά και με το άγριο να με φέρει "στον σωστό δρόμο" ήταν αδύνατο.. έγινα λαγός.. όποτε ερχόμασταν πλέον σε επαφή ήταν για να τσακωθούμε..
Εφυγα γρήγορα απο το σπίτι, με δικαιολογία τις σπουδές και το διάβασμα πήγαινα μόνο για ύπνο, κι αν πήγαινα. Μετά έφυγα για το εξωτερικό και ο σύνδεσμος με τη Φούλα κόπηκε.
Ξαναγύριζα όμως πάντα για να βλέπω τι γίνεται. Κάποια στιγμή έκοψε απο μόνη της τα χάπια, δεν ξέρω πώς τα κατάφερε, όμως το έκανε. Εκοψε και τις Μεταφυσικές παρέες αλλά κλείσθηκε στο καβούκι της. Οσες φορές προσπαθούσα να την πλησιάσω καταλήγαμε σε καυγά. Αν είχα πρόβλημα ποτέ δεν πήγαινα σε εκείνη, το έλυνα μόνη μου ή απευθυνόμουνα σε φίλη μου ψυχολόγο. Αντίστοιχα και εκείνη ποτέ δεν μου είπε τις σκέψεις της ή τα προβλήματά της. Ποτέ δεν με αγκάλιασε αυτή η γυναίκα, δεν την θυμάμαι να με χαϊδεύει.. Μόνο για τους γάμους μου είπε δύο τρία πράγματα, καθόλου κολακευτικά, έτσι δεν της έδωσα σημασία.. Την πρώτη φορά έπρεπε να της είχα δώσει..αλλά δεν με είχε κάνει ποτέ φίλη της..δεν εμπιστευόμουνα τη κρίση της.
Επέστρεψα στην Ελλάδα όταν ήταν ήδη πολύ αργά. Το Αλτζχάϊμερ είχε κάνει τη δουλειά του.. ήμουνα εκεί για να μαζέψω τα κομμάτια ώς το τέλος.
Της άρεσε θυμάμαι ο Αττίκ "Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες"
"Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου
και πάλι φίλε μου
απόψε"
Χρόνια Πολλά

Τρίτη, Σεπτεμβρίου 12, 2006

Τσίρκο Μedrano

Πώς είναι να ζεί κανείς μέσα σε μία οικογενειακή πολυκατοικία, όπου πέρα απο το ότι όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι και συγγενείς?
Του χρόνου τέτοιο καιρό, γεροί να είμαστε, θα έχω μετακομίσει σε διαμέρισμα, κοντά στο σόϊ του άντρα μου. Ολους τους ξέρω εδώ και πολλά χρόνια, κανένας δεν μου είναι άγνωστος, εν τούτοις ποτέ μου δεν έχω ζήσει κάτω απο τέτοιες συνθήκες.
Κουτσομπόλα δεν είμαι και καυγάδες αποφεύγω να κάνω.. αμα με παραζορίσουν σηκώνομαι και φεύγω.. εν τούτοις πείρα δεν έχω.

Λέτε να γίνουμε μαλλιά κουβάρια ή να έχουμε καλές και "ο καθένας στο σπίτι του" σχέσεις?

Ο πεθερός μου πάντως λέει ότι εκεί είναι Τσίρκο.. και ότι το κάθε "ζώο" πότε μαλλώνει πότε φιλιώνει με όλους και με όλα..υπάρχουν και οι κλόουν φυσικά, καθώς και αυτός που κόβει τα εισιτήρια..

Ούφ! Μήπως χρειάζεται να αρχίσω να αγχώνομαι?

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 07, 2006

Ενοικιαστές & ιδιοκτήτες ή το αέναο μίσος


Οσα χρόνια ζώ βλέπω παντοτεινή φαγωμάρα μεταξύ ιδιοκτητών και ενοικιαστών. Οι μέν, λένε οι ενοικιαστές, έχουν παράλογες απαιτήσεις, προσπαθούν να ξεζουμίσουν τους δέ, τα σπίτια δεν τα συντηρούν κλπ, κλπ.
Οι ιδιοκτήτες απο την άλλη παραπονιούνται ότι οι ενοικιαστές δεν πληρώνουν, καταστρέφουν τα ακίνητα, έχουν 10 μέτρα γλώσσα κλπ., κλπ.
Εγινα χθές μάρτυρας μιάς σκηνής απείρου κάλλους σε μία πολυκατοικία που είχα πάει. Η ιδιοκτήτρια μιάς κάποιας ηλικίας κυρία, ας την πούμε Ρ, ήταν έξαλλη. Επιανε όλο τον κόσμο και έλεγε το πρόβλημά της, σχετικά με την συγκεκριμμένη ενοικιάστριά της που...πέθανε.
Πέθανε λοιπόν η ενοικιάστρια πρίν 5 μέρες. Τον νοίκι του Αυγούστου δεν το είχε βάλει γιατί ήταν στο νοσοκομείο, ούτε και του Σεπτεμβρίου γιατί μόλις είχε βγεί και ήταν στα τελευταία της.
Η Ρ ήταν θυμωμένη πολύ που έχασε τα νοίκια της. Επαιρνε συνεχώς τηλέφωνο της κόρες της και τους ζητούσε να της αδειάσουν το σπίτι (η κηδεία είχε γίνει στις 3/9) για να το επισκευάσει και ξανανοικιάσει. Το γεγονός ότι δεν τις εύρισκε την έκανε να φρενιάζει. Το τι έλεγε το στόμα της δεν λέγεται. Οι κόρες της νεκρής τελικά της είπαν ότι θα αδειάσουν το σπίτι ως το τέλος Σεπτεμβρίου.. Η Ρ. άρχισε να φωνάζει να της βάλουν τα νοίκια που της χρώσταγαν.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΟΧΛΗΣΕ ΗΤΑΝ Η ΑΣΕΒΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ
Η ενοικιάστρια της Ρ έμενε στο σπίτι της 32 χρόνια!! Στο διάστημα αυτό το επισκεύαζε, πλήρωνε στην ώρα της (μέσω εμβάσματος), το κρατούσε καθαρό, κάθε 2 χρόνια της έκανε αύξηση στο ενοίκιο από μόνης της, ήταν υπόδειγμα ενοικιάστριας και καλός άνθρωπος. Οι ιδιοκτήτες ακινήτων χαίρονται να έχουν τέτοιους ενοικιαστές.
Μετά όμως πέθανε. Ηταν και 90+ ετών.
Στο όνομα του κέρδους έπρεπε η Ρ να πετάξει έξω τη σωρό της νεκρής και να αναγκάσει την οικογένειά της, άρον-άρον να μαζέψουν τα πράγματα της μαμάς τους, της γιαγιάς τους, της αδελφής τους, χωρίς να έχουν συνέλθει καλά-καλά απο τη λύπη του χωρισμού?
Που είναι η ανθρωπιά?
Τόσα χρόνια να τα πιάνει ήξερε, τώρα όμως που πέθανε η συνάνθρωπος, να τη πετάξει και στο δρόμο?
Ολα για το κέρδος.
Ω! Τι κόσμος μπαμπά!

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 03, 2006

Λέω κάτι δικά μου

Οι λογικοί και προσγειωμένοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι, όταν έχω φερθει ανόητα,
δεν αντέχω να μου το χτυπάνε
αρκετά ανεπαρκής αισθάνομαι και χωρίς αυτό.

Τρίτη, Αυγούστου 29, 2006

Περί θανάτου

Είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να πεθάνει για να τιμωρήσει την οικογένειά του? Να μην τον νοιάζει η ζωή, να ενδιαφέρεται όμως πάρα πολύ να δημιουργεί προβλήματα εις βάρος της δικιάς του υγείας πρωτίστως, μόνο και μόνο για να κάνει τους συγγενείς να τρέχουνε?
Ηδονή.
Φαίνεται ότι πέρα απο ξανθιά είμαι και κουτή γιατί αυτή την συμπεριφορά, μου είναι αδύνατο να την καταλάβω.
Αν θέλει κάποιος να πεθάνει... άπειροι οι τρόποι, βρίσκει ότι του ταιριάζει και προσπαθεί να το πετύχει. Δεν ξέρω αν και πότε θα το πετύχει, αυτό δεν ενδιαφέρει για την ώρα, αυτό που θέλω να πώ είναι ότι ο αποφασισμένος να κόψει το νήμα..το πολεμάει (εννοώ για να το κόψει) και το κόβει. Δικιά του είναι η ζωή ότι θέλει την κάνει.
Εδώ όμως έχουμε άλλη περίπτωση. Μήπως ο θάνατος δεν είναι ο στόχος, αλλά είναι να τυρρανούμε τον εαυτό μας για να τραβάμε την προσοχή των άλλων ? Μεγάλο δεν είναι το τίμημα? Σαν να καταπίνεις αβέρτα-κουβέρτα ότι φάρμακα έχεις στο φαρμακείο σου πρίν λήξουν για να μην πάνε χαμένα.
Και αυτοί οι περίφημου άλλοι είναι τόσο πολύτιμοι ώστε να πετσοκόβεται για αυτούς?
Ελεος!
Και τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση?
Καλούμε έναν ψυχίατρο...η εύκολη λύση.
Εντάξει τρέχουμε.. και όλα γίνονται όπως πρίν. Μέχρι νεωτέρας
Αλλη περίπτωση. "Αν αρρωστήσουν όλες μου οι φίλες, πρέπει και εγώ να αρρωστήσω για να μην αισθάνονται μοναξιά".. Οταν το άκουσα αυτό για πρώτη φορά, δεν είπα κουβέντα, πήγα στο μπάνιο και άνοιξα το κρύο νερό της βρύσης και έβαλα το κεφάλι μου απο κάτω. Για να συνέλθω.
Δεν συνήλθα. Ισως το νερό να μην ήταν αρκετά κρύο. Δεν πήγα και στην Αρκτική.
Επαναλαμβάνομαι το ξέρω όμως δεν το καταλαβαίνω. Πώς είναι δυνατόν να θές να πεθάνεις για να τιμωρείς?
Γιατί πιστεύεις ότι τιμωρείς?
Νομίζεις ότι είσαι κάτι το θεϊκό για να τιμωρείς?
Αισθάνονται οι άλλοι τιμωρημένοι? Η απλά έχουν αφιλοκερδές ενδιαφέρον για σένα?
Παράνοια.
Ενα μάτσο σκατά, αν θές τη γνώμη μου

Κυριακή, Αυγούστου 27, 2006

To love somebody..


Χάραμα.
Σηκώθηκε απο τα τσαλακωμένα σεντόνια και χωρίς να κάνει θόρυβο πήγε στην κουζίνα. Εκλεισε απαλά την πόρτα πίσω του και άνοιξε το παράθυρο..
Εξω ακόμη νύχτα με αμυδρό φώς πρός την ανατολή..
Φεγγοβολούσε μία φωτεινή πινακίδα σε ένα διαγώνιο κτίριο, πότε πράσινη, πότε κίτρινη.. Με το ένα μάτι στην αυγούλα, έψαξε στα τυφλά για το μπρίκι, τον καφέ, την ζάχαρη ενώ έβαζε το πρώτο τσιγάρο στα χείλη..
πρησμένα, απο τα χθεσινά..
ένα μειδίαμα τα αυλάκωσε, ........χαλάλι.
Μέχρι την Δευτέρα θα έχουν ξεπρηστεί, αν και θα έχει γούστο αν δεν έχουν, τα μάτια των συναδέλφων θα κυττούν, θα αναπολούν τα δικά τους, θα θυμώνουν που "δεν", ίσως και να λυπούνται που άφησαν τις ευκαιρίες.. Ο καφές έτοιμος, πηχτός με φουσκάλες και πετιμέζι..έτσι πρέπει μετά, να πάρει δυνάμεις..

Γυρίζει στο δωμάτιο. Απο τις γρίλιες μπαίνουν οι πρώτες φωτεινές πνοές, έχει ξεφύγει το σώμα απο τα σεντόνια, που σέρνονται στο χαλί, ένα χαλί σπαρμένο με ρούχα, παπούτσια, εσώρουχα εδώ και εκεί σαν χαρτοσακούλες παρμένες απο το κύμα.
Πάει κοντά, ξαπλώνει δίπλα και με το δάχτυλο ανατρέχει τα λοφάκια, τις κοιλάδες, τα βουνά, τις πεδιάδες, τις σπηλιές, τα δάση και τις ρωγμές..Το χέρι του εγκαταστάθηκε μετά τις περιπλανήσεις πάνω στον γλουτό.. σαν χάδι που έγινε βάρος
Απαίτηση
Ξύπνα
Γλυκοχαράζει και βιάζομαι να σε δοκιμάσω, όπως ο διψασμένος 10χρονος τη γρανίτα του μέσα στον καύσωνα,
βιάζομαι να τυλιχθώ στα μπράτσα σου όπως ο ξεχασμένος, όπως ο λυπημένος, όπως ο μοναχικός, όπως ο χαμένος
βιάζομαι να γίνω το καταφύγιο, ο βράχος που έχει μέσα κρέμα βανίλια ή και νουγκατίνα, ότι γέμιση θέλεις έχω, αρκεί να με αγκαλιάσεις.
βιάζομαι να αισθανθώ, να ελπίσω, να γευτώ, να τρεμουλιάσω, να ζαλιστώ, να βογγήξω, να ουρλιάξω.....

Ο ήλιος μπήκε για τα καλά και έρριξε τις απαραίτητες σκιές στα σώματα που ενωμένα στροβιλίζονταν στη δίνη του πάθους. Εκσταση.
Κι άλλο.

Μεσημέριασε. Πείνασαν και είπαν να βγούνε να τσιμπήσουνε κάτι. Περιμένοντας το ασανσέρ αγκαλιάστηκαν. Τότε άνοιξε η πόρτα δίπλα και ξεπρόβαλλε αναμαλλιασμένη η διαχειρίστρια. Φαινόταν άϋπνη - σίγουρα θα είχε στήσει αυτί, έκανε και άλλη δουλειά?
Τους είδε να φιλιούνται και γελώντας να μπαίνουν στο ασανσέρ.
Σταυροκοπήθηκε
"Παλιά φυλάγαμε τις κόρες και τις αδελφές μας απο τους μπήχτες, τώρα πρέπει να φυλάμε τους γιούς, τους αδελφούς και τους συζύγους μας!!!!"

Τετάρτη, Αυγούστου 23, 2006

Το βίτσιο της επιτυχίας.

Αν τύχει και πετύχεις κάτι, πέρα απο το να sit back and enjoy it, μπορείς να κάνεις ΑΠΕΙΡΕΣ κακκίες.. ναί τις κακκίες του επιτυχημένου, πιστεύοντας ότι ο κόσμος που βλέπει, ακούει και αισθάνεται θα σε δικαιολογήσει επειδή πέτυχες.
Το βασικό μέλημα είναι όχι μόνο να τρίβεις στη μούρη των, μη επιτυχόντων στον ίδιο τομέα, την λαμπρή σου επιτυχία, το μεγαλείο σου ρε αδελφέ/ή, όχι μόνο αυτό, έντάξ και αυτό αλλά υπάρχει και κάτι άλλο λαμπρότερο..
ναί, να τους δαχτυλοδείχνεις ότι αυτοί που ατύχησαν και δεν "πέρασαν τις εξετάσεις" "δεν πέτυχαν να κρατήσουν στα χέρια τους το έπαθλο", έγιναν αποτυχημένοι επειδή είναι καταραμένοι...ναί, κουβαλάνε επάνω τους το σημάδι του Εωσφόρου το 69, ή το 67, ή δεν ξέρω και εγώ ποιό, κάποιο σημάδι θα έχουν επάνω τους που θα είναι δείγμα της έμφυτης κακκίας τους..ΟΥΣΤ λοιπόν απο τον κοινωνικό τους κύκλο ή δυνατόν και απο τη δουλειά τους.. για καλό βέβαια το κάνουν..προστατεύουν τα νώτα τους, το πολύτιμο έπαθλό τους, καρδούλα μου!
Ψίτ!
Πρόσεξε, μωρή, μη σου πέσουν τα πιάτα. Είναι όλη σου η προίκα. Χωρίς αυτά είσαι ένα τίποτα, μ΄ακούς?

Σάββατο, Αυγούστου 19, 2006

Φτώχεια

Σαν λαός όλο κλαιγόμαστε για την μοίρα μας, ενώ τα βράδυα πάμε στο Πετρέλη, στη Χρύσπα ή τα ακουμπάμε στο Ρόδον. Κλαίγοντας οδηγούμε τα αυτοκίνητά μας όταν πηγαίνουμε εκδρομές για το σβκ, δανειζόμαστε για τις διακοπές μας και πάμε τις πιστωτικές κάρτες στο κόκκινο..
Αναστενάζουμε στο κομμωτήριο και έχουμε τα παιδιά μας σε ιδιωτικά σχολεία για να μην μάθουν ΚΑΙ αλβανικά στα δημόσια.
Αρχές Αυγούστου στο Mall στο Μαρούσι δεν μπορούσες να περπατήσεις άνετα χωρίς να σκουντήσεις ή να πατήσεις κάποιον.. ποιόν, σίγουρα όχι τους Βαρδινογιάννηδες..δεν τους είδα, αντίθετα είδα πολλούς ασπρομάλληδες με τις κυρίες τους, μαμάδες με καροτσάκια, νεαρούς πολλούς, εργαζόμενες γυναίκες, όλες τις ηλικιές και πολλούς τουρίστες που έβγαζαν τον ΟΑΚΑ φωτογραφίες.. που όλοι τους όμως βαστάγαν 3 τουλάχιστον σακκούλες.
Φτώχεια πολύ μεγάλη
Τα ίδια και στο ΙΚΕΑ που πήγαμε να πάρουμε ένα ντουλάπι.. ουρά για να μπούμε και ουρά για να βγούμε.
..............................................................................
Χρειάζεται να αρχίσουμε τις προσευχές.
"Πάτερ ημών, δός ημίν σήμερον.."
Αντε γιατί το έχουμε παραχέσει στη κλάψα μου φαίνεται και μπουχτίζω..
Γκρινιάριδες όλης της Ελλάδος ενωθείτε

Κυριακή, Αυγούστου 13, 2006

Paulo Coelho

Μου αρέσει πολύ ο Κοέλο σαν συγγραφέας. Μου μιλάνε τα βιβλία του και δεδομένου ότι η ζωή έχει πολλά γυρίσματα, οφείλουμε να προσπαθούμε να ανταπεξέλθουμε, να βρούμε τρόπους για επιβίωση/διαβίωση μέσα στις καινούργιες καταστάσεις που εμφανίζονται και που διαμορφώνονται χωρίς τις επεμβάσεις μας.
Στο τέλος-τέλος η ζωή μιά ζαριά είναι
ένα κύμα
ας το φέρνει όπου θέλει το αέρι
όπου ξέρει το αέρι..
Για μένα τον ευχαριστώ γιατί παλεύοντας να βελτιώνω τον εαυτό μου, αισθάνομαι ότι εκπληρώνω την ύπαρξή μου. Σε αυτή μου την πορεία, τον βρίσκω υποστηρικτή.
Αντίστοιχοι συγγραφείς που μου "μιλάνε" είναι η Ιζαμπέλ Αλλιέντε, ο Λεο Μπουσκάλια και βεβαίως ο Μπέρναρντ Σώ

Τρίτη, Αυγούστου 08, 2006

Υποχώρηση


Σήμερα είναι "ημέρα πίσω" όπου μετά την θύελλα, όλα γύρω μου αργούν.
Αργά τα βήματά μου με πηγαίνουν στις δουλειές,
αργοπίνω τον πρωϊνό καφέ και χάνω το δρόμο μου σε μέρη γνωστά με αποτέλεσμα να ξαναγυρίζω για να αποτελειώσω.
Σαν το μυαλό μου να είναι μέσα σε μιά θολή γυάλα απο φούσκες που ναι μεν κάποια περνάνε αλλά όχι και όλα. Ισως να δάγκωσα το λάθος μέρος του μανιταριού, να ήπια το περιεχόμενο απο το λάθος μπουκάλι.

Αυτοπροστασία, συντήρηση, προσωρινή υποχώρηση για ανάκτηση δυνάμεων.

Χθές κοιμήθηκα σαν το τούβλο, χωρίς όνειρα, στην ίδια θέση. Το μόνο που θυμάμαι είναι τα 3 άτομα του σπιτιού μου να με έχουν αγκαλιάσει, όπως μπορεί ο καθένας, ο Κ και οι 2 ψιψίνες..με στοργή και άπειρα γουργουρίσματα.. Ασφάλεια.
Επιτέλους ένοιωσα ότι τουλάχιστον εδώ δεν με προδίδει κανείς.

Πέμπτη, Αυγούστου 03, 2006

Under pressure


Δεν τις μπορώ τις πιέσεις, μπούχτισα πιά τόσα χρόνια και οι άμυνές μου υποχωρούν.
Οι γονείς ασκούν πίεση "για το καλό" δεν λέω του παιδιού ίσως και για να κάνουν και λίγο κουμάντο, δεν ξέρω κανένα που να μην έχει ασκήσει και λίγη εξουσία πάνω σε άλλους.. ΕΓΩ είμαι η αρχή των πάντων, σπόρε. (Γι αυτό άραγε όλα τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν? Για να μην ανέχονται πιά τον/την οποιοδήποτε να τους λέει?)
Το σχολείο και οι σπουδές ασκούν πίεση και την δικαιολογούν ότι χωρίς αυτή δεν θα πραγματώσουμε τα όνειρά μας.. (ένα λεπτό, πάω στο μπάνιο να φτύσω και επιστρέφω) σαν τις αρκούδες που παλιά οι αρκουδιάρηδες τους καίγαν τις πατούσες για να μάθουν να χορεύουν στο άκουσμα μιάς συγκεκριμμένης μουσικής.. πόσα πρέπει να υποστούμε για τα όνειρα.. και τι είδους όνειρα μπορεί να πραγματώσει μιά πατικωμένη ψυχή?
και φτάνουμε αισίως στο στάδιο της εργασίας..έχοντας παραμάσχαλα τις περγαμηνές μας που αποκομίσαμε και έναν πολύ ευέλικτο σβέρκο για να αντέχει στις πιέσεις..
τα μάθαμε πιά απο τότε που είμασταν στο νήπιο,
ο υπάκουος γίνεται καλός υπάλληλος με προοπτικές αναρρίχησης...
καλός υπαλληλάκος με τα όνειρά του κατσαρωμένα στα αποτέτοια του διευθυντή...που ξέρει πόση πίεση μπορεί να σηκώσει ο υπάκουος, το εργασιακό υπόδειγμα, εντάξει ας τον ζουλήξουμε λίγο, αφού τραβάει..το θέλει ο οργανισμός του.
Κάνω πως δεν καταλαβαίνω την πίεση και αλλάζω πλευρό, ή χειρότερα απομονώνομαι με τα ακουστικά στα αυτιά..τέλος? Ισως.
Ομως απόσυρση δεν δίνει λύση. Μήπως τη δίνει ο καυγάς? Ούτε αυτός. Αλλη όρεξη δεν είχα να τσακώνομαι και να μην ακούω παπαριές ότι ένας καλός καυγάς διορθώνει τις καταστάσεις.., δεν ξέρω αν διορθώνει, πάντως σίγουρα φουντώνει και βγαίνουν όλα τα άπλυτα στη φόρα. Και να είναι τα δικά μου τα απλυτα, ΟΚ, βγαίνουν όμως στη φόρα τα άπλυτα των γονιών μου, κάτι που δεν ανέχομαι καθότι και οι δύο πεθαμένοι. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να θίξει τους γονείς μου. Αυτοί ήταν. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα απο το παρελθόν τους καθότι δεν μπορούν οι ίδιοι να υπερασπίσουν τον εαυτό τους. Γκε γκε?
Η πίεση έχει σχέση με την κυριαρχία.
Πιέζουμε για να κυριεύσουμε τις απόψεις, τον ψυχισμό, τον εαυτό του άλλου και να τον αλλάξουμε ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΚΡΙΤΗΡΙΑ. Βελτίωση λέγεται..χα! χα!
Απάνθρωπο?
Ξύπνα!
Καθημερινότητα.
(Ο πίνακας είναι του Andy Warhol)

Τετάρτη, Ιουλίου 19, 2006

Illusions

Το κλάμπ ήταν κατάμεστο. Περασμένα μεσάνυχτα κατά πολύ.
Το ζευγάρι με το που μπήκε τράβηξε τα βλέμματα του κόσμου. Εκείνη συνηθισμένη, λεπτή, καστανά ίσια μαλλιά έπεφταν στους ώμους της, καστανά γλυκά μάτια, μεσούλα δαχτυλίδι, τακούνια όχι πολύ ψηλά..μιά ωραία κοπέλλα, τίποτα περισσότερο. Εκείνος, αχ! εκείνος..τράβηξε όλα τα βλέμματα του γυναικείου και μη κόσμου. Ψηλός, γεροδεμένος, ωραία στιλπνά μαλλιά με κόψιμο που του πήγαινε, σαν να κάνανε και λίγο μπούκλα, ηλιοψημένος αλλά όχι ψητός στον ήλιο......τα μάτια του σκούρα πράσινα, μεγάλα με πυκνά τσίνορα ατένιζαν, σαν να πέρναγαν μέσα απο το είναι σου, ζάλη και πόθο έφεραν στις γυναίκες που πέσανε μέσα τους.. Ενα ωραίο Τ-shirt, τίποτα κραυγαλέο, στενό το παντελόνι στον καβάλο, ζηλιάρικα κρυφοκύτταζαν οι αρσενικοί θαμώνες τους κοιλιακούς (μά πόσες ώρες τρώει στον πάγκο, γμτ!!) baggy ελαφρώς τα παντελόνια πρός τα κάτω, άρωμα αρρενωπό και ελάχιστο..
Το ζευγάρι ήπιε νωχελικά το ποτό του, αδιαφορώντας για το χάος που σκορπούσε γύρω του. Εσκυψε ο νεαρός και φίλησε ελαφρά το μάγουλο της κοπέλλας του. Μεμιάς τα γυναικεία βλέμματα κόλλησαν στον πισινό του, σαν Κούρος, μικρός και χυμώδης φάνταζε μέσα απο το λεπτό ύφασμα, έρμαιο στην φαντασία του οποιουδήποτε...κοκκίνησαν μερικές και μακάρισαν το μισοσκόταδο για τις παθιασμένες σκέψεις τους.. Εκείνος κύτταζε την κοπέλλα του στα μάτια, εκείνη χαμογελούσε με νόημα.
Δεν έμειναν πολύ. Πρός μεγάλη λύπη των θαμώνων, έφυγαν λίγο αργότερα.
Φθάσανε σπίτι τους. Μπήκαν μέσα και φιλήθηκαν. Εκείνη πήγε να ανάψει τα φώτα και να βάλει λίγη μουσική. Εκείνος πήγε στο μπάνιο. Αναψε το φώς.
Προσεκτικά έβγαλε τους πράσινους φακούς επαφής απο τα μάτια και έβαλε λίγο κολλύριο γιατί έτσουζαν..απο τους καπνούς. Τα μάτια του ήταν συνηθισμένα, μαύρα θαρρώ. Επλυνε το πρόσωπό του με νερό για να φύγουν οι πούδρες που του σκέπαζαν κάποιες μικρές ρυτίδες στα μάτια και του έδιναν ηλιοψημένη όψη.
"Με πήραν τα χρόνια" σκέφτηκε..
Εβγαλε και το περουκίνι απο το κεφάλι του και το ακούμπησε στο πλυντήριο δίπλα.. ,,μελαγχολικά αναπόλησε τα αληθινά του μαλλιά, τώρα μόνο για καράφλα τάληρο μπορούσε να παινεύεται..
"αχ που πήγαν τα μαλλάκια μου" σκέφτηκε την ώρα που έβγαζε το παντελόνι του. Εβγαλε και τον κορσέ, ούφ! του είχε κόψει την ανάσα δεν τον άντεχε πιά!. Η χαλαρή κοιλιακή χώρα αναστέναξε και εκείνη, κόντευε να λιώσει απο τη ζέστη της φυλακής της.
"Ακόμη και να λιώσω στα ροκανίσματα, δεν μαζεύονται οι λαπατσούρες..δεν το γλυτώνω το νυστέρι μου φαίνεται".
Εκανε ένα χλιαρό ντούς για να ανανεωθεί και χώθηκε στις πυτζάμες του.
"Διόλου σέξυ είναι η πραγματικότητα"...
πήγε στο σαλόνι.. τον περίμενε με το ποτό στο χέρι.."
"Αγάπη μου", του ψιθύρισε
Και εκείνος ξέχασε τους μύθους και εγινε Αυτός. Μόνο για κείνη.
Την αγάπη του.

Κυριακή, Ιουλίου 16, 2006

Ο φαρμακοποιός

Αναρωτιέμαι τι αισθάνθηκε και τι σκέφτηκε ο εν λόγω επαγγελματίας όταν όρμησε στο φαρμακείο του η κα Θεαθεινίδου έξαλλη, αγνόησε τους παρευρισκομένους και με επιτακτική φωνή του ζήτησε να τις πουλήσει, τώρα αμέσως φ ό λ ε ς γιατί
όλα τα σκυλιά της περιοχής μπήκαν στον κήπο της,
ξέθαψαν τα λουλούδια της,
χάλασαν τα παρτέρια,
λέρωσαν με κακά και ούρα τα πάντα και εγκατεστάθησαν διότι
μύρισαν τη σκυλίτσα της που είχε μπεί σε περίοδο οίστρου.
- "Δεν πουλάω κυρία μου φόλες, ούτε φτιάχνω, ούτε ξέρω πως και απο τι φτιάχνονται" της απάντησε ο ατυχής. "Αν σας ενοχλούν οι σκύλοι να ψάξετε για τους ιδιοκτήτες τους και να τα βρείτε μεταξύ σας".
Καταθυμωμένη που δεν την εξυπηρέτησε ο φαρμακοτρίφτης, πήγε στο κοντινώτερο Αστυνομικό Τμήμα να κάνει καταγγελία για παντός υπευθύνου ιδιοκτήτη σκύλου.
Μετά αγόρασε κλεφτοφάναρο και την έστησε κοντά στην πόρτα παρακολουθώντας το δρόμο ΄μήπως και εμφανισθούν οι σκυλο ιδιοκτήτες..
Αυτό που με εντυπωσίασε δεν είναι το προφανές αλλά η ευκολία με την οποία αποφασίζουμε να σκοτώσουμε παρά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.

Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Μία ερώτηση κα Αγγλικού

να σας κάνω..


Πώς δηλαδή η "Λάρισα" έχει ένα "Σ" και η αυτοματη μετάφρασή της με λατινικούς χαρακτήρες της πολλαπλασιάζει το "σ" σε 2? Τι της προέκυψε της άμοιρης, αλλιώς να τα γράφουν και αλλιώς να τα μεταφράζουν? Μήπως το σωστό είναι με 2 σ και δεν διορθώθηκε εγκαίρως? Αυτή η πινακίδα με κατέστρεψε Μίς, γιατί οι Ιρλανδοί φίλοι μας που κάτι σκαμπάζουν απο ελληνικά ήθελαν να μάθουν πρός τι η διαφορά, θεώρησαν ότι κρυφά νοήματα υποθάλπτονται μέσα στην μίζερη ζωή μας..


Ασε δε αυτό
Σε κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης να φαντάζει η έλλειψει του στοιχειώδους. Αν δεν ξέρετε, ρωτήστε, αλλά να μην γινόμαστε περίγελως.. επιτρέπεται προφανώς η ρίψη στο πάτωμα, μέσα στην τουαλέτα, έξω απο το παράθυρο και ότι άλλο θα σκεφτεί ο άμοιρος τουρίστας..
Οπως και σε εκείνο το εστιατόριο στην Πελοπόννησο που στο μενού έγραφε πως σερβίρονται "τηγανιτά inkstands" εννοώντας προφανώς τα καλαμαράκια και όχι μελανοδοχεία..
Και μετά λέμε ότι ο καλός τουρισμός δεν έρχεται στην Ελλάδα. Εντάξει δεν φταίνε μόνο τα μενού και οι πινακίδες, φταίνε όλα.
Και οι σημάνσεις ή η έλλειψή τους. Η αυτό το φοβερό κοντά στο αεροδρόμιο του Ελ. Βενιζέλου, να μιά ταμπέλα " Κορωπί North". Γουότ ισ Κοροπι? Τι καταλαβαίνει ο ξένος με αυτό?
Τίποτα δεν καταλαβαίνει, ή μάλλον καταλαβαίνει ότι πάτησε το πόδι του όχι σε χώρα της ΕΕ, αλλά στον Γ' Δ΄Ε' κόσμο που ούτε αγγλικά δεν μιλάνε..

Κυριακή, Ιουλίου 02, 2006

Lifestyle



"Ενα σπιτικό χωρίς γάτα - μιά καλοταϊσμένη, καλοχαϊδεμένη και τιμημένη όπως της πρέπει γάτα - μπορεί ίσως να είναι ένα τέλειο σπιτικό, όμως
πώς γίνεται να το αποδείξεις?"










Απόσπασμα απο το βιβλίο "Η τέχνη της καλοπέρασης" του Μαρκ Τουέϊν εκδόσεις Νάρκισσος

Πέμπτη, Ιουνίου 29, 2006

Αγύριστα κεφάλια


για τους μεγάλους ανθρώπους λέω, τους παπούδες και τις γιαγιάδες που "όλα τα ξέρουν" ..ιδιαίτερα τα ιατρικά θέματα τα κατέχουν απο κούνια.
Εντάξει, δέχομαι ότι έχουν την πείρα της ζωής συγκριτικά με τους νεώτερους. Σε θέματα όμως ιατρικής, δεν την έχουν απλούστατα γιατί η επιστήμη έχει προχωρήσει κατά πολύ απο τότε που ήταν νεώτεροι..και συνέχεια εξελίσσεται..
Εχω πρόβλημα με τη "θεία Π" που μένει δίπλα μας και που την προσέχουμε απο τότε που χήρεψε (σχεδόν 3,5 χρόνια). Σε ιατρικά θέματα πρώτα κυττάει το κόστος και μετά τη ζωή της. Οχι επειδή δεν διαθέτει χρήματα, αλλά επειδή τσιγκουνεύεται. "Μαζί σου βρε θα τα πάρεις? Η τα φυλάς για τα γαϊδούρια τους κληρονόμους που δεν σηκώνουν το τηλέφωνο για ένα γειά? Η υγεία και η ζωή προέχει και η επιστήμη έχει προχωρήσει ΠΟΛΥ σε θέματα γεροντολογίας"...μπλά, μπλά, μπλά σαν να μιλάω σε ένα τούβλο..οι γάτες όταν τους μιλάω πιό πολύ ακούνε και συναισθάνονται...
Κρύβει τα όποια συμπτώματα έχει (πόνους κλπ) και τα ξεφουρνίζει όταν φτάνουν στο αμήν.. ή αρνείται να φέρει γιατρό/να πάει στον γιατρό "για ψύλλου πήδημα" όπως λέει που μπορεί όμως να μην είναι ούτε για ψύλλους ούτε για πηδήματα, το χ αιμάτωμα, το ψ μικρο-εγκεφαλικό..
Στην αρχή προσπαθούσα να την πείσω, κάτι καταλαβαίνω απο ιατρικά θέματα...τα βασικά δηλαδή εξαιτίας της πείρας που έχω απο τους δικούς μου γονείς.. όταν όμως δεν καταλαβαίνω τι γίνεται..φωνάζω έναν γιατρό για να μου εξηγήσει..ή πάω σε ένα νοσοκομείο..δεν κάνω την Πυθία, ούτε αρχίζω να καταπίνω φάρμακα κουτουρού..
Δεν πείθεται.
Μετά άλλαξα τακτική. Συμφωνώ απόλυτα μαζί της και κάνω του κεφαλιού μου. Καλώ αμέσως έναν γιατρό χωρίς την έγκρισή της. Αυτό την τσαντίζει αφάνταστα, ιδιαίτερα αν βγώ σωστή και ο γιατρός συστήσει και περαιτέρω.. Θυμώνει και της ανεβαίνει η πίεση..και μετά παίρνει χάπια και της κατεβαίνει, και κάνει μούτρα και δεν τρώει, και λέει κακίες για το παρελθόν των γονέων μου που δεν θέλω να τις ξέρω και γίνεται καυγάς.
Και χθές καυγάς έγινε, γιατί έβγαλε ένα μπορντώ πρήξιμο στην πλάτη (που το θεώρησα αιμάτωμα) και κάλεσα γιατρό μέσα στην νύχτα και επιβεβαίωσε τις υποψίες μου...Σήμερα θα πάμε για ακτινογραφία και μετά τις 10/7 θα πάει για εξετάσεις να δούμε απο τι προέρχονται αυτά τα αιματώματα (είχε βγάλει την περασμένη εβδομάδα και στα μάτια)..
Βαριέμαι τους καυγάδες, εγώ να πασχίζω για σένα και εσύ να κλωτσάς..
Η ωριμότητα λέει της τρίτης ηλικίας
Αρχίδια ωριμότητα.

Πέμπτη, Ιουνίου 22, 2006

Πρωϊνές διαθέσεις



Ξυπνάω το πρωϊ και βλέπω αυτό απέναντί μου, κοντά στο παράθυρο. Οποια διάθεση και να έχω πάντα αυτό μου την αλλάζει, μου την βελτιώνει πρός το καλύτερο.

Αν ξυπνήσω με βαριά καρδιά, βαριά απο τις ευθύνες τις μέρας που άφησα πίσω ή αυτής που έρχεται, προσέχω πόσο γκριζοπράσινη είναι η θάλασσα, πόσο γαλάζιος ο ουρανός και τα ρόζ λουλουδάκια που ραίνουν το κενό..

Αν πάλι ξυπνήσω πονεμένη απο τα λόγια που άκουσα χθές, ξεστομισμένα απο κοντινούς ανθρώπους που αν και ώς επί το πλείστον είναι καλοί έρχονται οι στιγμές και οι περιστάσεις που θα γίνουν λιγότερο καλοί και περισσότερο κακοί και θα πούν πράγματα που θα μετανοιώσουν μετά, εντούτοις ελέχθησαν και δεν τα παίρνει το ποτάμι, πάνε και σκαλώνουν στις χορδές της καρδιάς μου και στέκονται εκεί σαν απάνθρωπα σκουριασμένα καρφιά. Δεν είμαι πολύ ευαίσθητη, οι κακοί λόγοι, εκφράσεις και υπονοούμενα πέφτουν στο κενό, εχω κακή ακοή (βάζω τη μουσική στη διαπασών αυτό να λέγεται) και δεν πολύ προσέχω. Μη μου σηκώνεις το φρύδι ότι όχι δεν είναι έτσι, έτσι είναι, η ουρά μου είναι φτιαγμένη απο σκληρό σκυρόδεμα μη σου πώ και από γρανίτη, επάνω της μπορεί να πέσουν τα χίλια όσια και δεν καταλαβαίνω τίποτα. Ομως αν πάρεις μια μπουλντόζα και θρυμματίσεις την ουρά μου θα πονέσω. Δεν θα καταλάβω γιατί το έκανες, αλλά θα με πονέσεις. Κι αν πονέσω θα νευριάσω. Και μετά θα σε κοστολογήσω, αν σε θέλω. Και αν όχι θα σε σβήσω. Με μιά πινελιά. Η λήθη πάντα σε μένα έρχεται γρήγορα. Ετσι αν ξυπνήσω πονεμένη απο την θρυψαλιασμένη μου ουρά, θα κυττάξω τη Νύμφη δεξιά που ετοιμάζεται να ντύσει την αναδυομένη. Σοβαρή μέσα στο καθήκον της έτοιμη να μεταμορφώσει και να καλωσορίσει ΄στη ζωή.

Αν πάλι ξυπνήσω γελαστή όλο χαρά θα αγκαλιάσω το πάζλ με στοργή, θα θυμάμαι κομμάτι-κομμάτι που το έφτιαχνα και τα συναισθήματα της στιγμής όταν το ένα κομματάκι ταίριαζε με το άλλο. Το ταίρι του.

Να ξέρετε μπλογκοφίλοι, πώς σας αγαπώ όλους σας

(puzzle 1000 κομμάτια, Σάντρο Μποτιτσέλι "Η Γέννηση της Αφροδίτης")

Τρίτη, Ιουνίου 20, 2006

Είμαι πολύ ωραίος


Αλήθεια?
Βεβαίως..
Μεγαλώσαμε και γίναμε 3 μηνών και απο τώρα δηλαδή φαίνεται τι θεογκόμενος θα γίνω..




Παρασκευή, Ιουνίου 16, 2006

Σχέσεις


Π'οσα δώρα κάνατε σήμερα? Σε πόσους ανθρώπους δώσατε χαρά με τον καλό σας λόγο, με ένα βλέμμα, ένα αγκάλιασμα?
Πόσους πονέσατε σήμερα? Σε πόσους ανθρώπους δείξατε ότι τους έχετε χεσμένους, αλλά τους ανέχεσθε επειδή σας πληρώνουν?
Αγριεύω και συγχρόνως σκέφτομαι.
Δεν έχει νόημα να μένεις σε μία σχέση αν δεν σου αρέσει η σχέση. Οταν το χρήμα και η μοναξιά δεν παίζουν. Εντάξει λίγο παραπάνω χρήμα κανέναν δεν έβλαψε.
Μένετε λοιπόν κυρία μου στη σχέση σας για τα υλικά οφέλη. Λαμπρά, ούτε η πρώτη είσαστε ούτε η τελευταία. Κάνατε την επιλογή σας. Λέτε "Για χάρη των παιδιών", σαχλαμάρες λέω, τα παιδιά τι ξέρουν, εμείς κάνουμε τις επιλογές, ώσπου να μεγαλώσουν τα μωρά και να καταλάβουν φέξε μου και γλίστρυσα. Αρα, μένεις.
Στη σχέση δίνουμε και παίρνουμε.
Τι δίνεις?
Σέξ μάλλον δεν δίνεις. Και αν το δίνεις το κάνεις τυπικά, όχι απο ευχαρίστηση. Αυτοί που το απολαμβάνουν έχουν άλλη φάτσα, άλλο βλέμμα, όσο δίαιτα και να κάνουν απολαμβάνουν το φαγητό τους. Εχουν άλλη όψη και λένε πιό γλυκά πράγματα. Εχε υπόψη σου όμως ότι ακόμα και ένα όρθιο τούβλο να είναι ο άλλος, καταλαβαίνει την προσποίηση.. "Οι άντρες δεν νοιώθουν τους ψεύτικους οργασμούς", μπορεί αλλά νοιώθουν αν ευχαριστήθηκες. Επίσης βλέπουν κιόλας και συγκρίνουν τα σημάδια ενός "κορεσμένου" ατόμου. Ακουσε και μένα, κάτι ξέρω απο τη ζωή.
Για το σπίτι σου τίποτα δεν δίνεις. Δεν σε νοιάζει να ασχολείσαι. Εντάξει πολλές γυναίκες ιδιαίτερα εκείνες που κάνουν καρριέρα, δεν νοιάζονται για τα οικιακά. Παίρνουν όμως μιά άλλη γυναίκα, είτε συγγενή είτε την πληρώνουν, κάπως να τους σουλουπώνει. Οχι δεν επενδύεις εσύ σ' αυτά, είσαι υπεράνω? Η σκόνη, η ακαταστασία, η αφροντισιά δεν μετράνε. Ο συγκάτοικος της ζωής σου τι λέει? "Ποιός τον λογαριάζει αυτόν, όλο λείπει".
Τα λεφτά του όμως τα παίρνεις.
Και τον βρίζεις βεβαίως στους άλλους, ό πήξος ο δείξος.
Θέλεις φαντάζομαι το ιδανικό, ΄την τέλεια σχέση, το τέλειο σπίτι, την τέλεια οικογένεια, την τέλεια ζωή.
Ε! Δεν σου προέκυψε η τελεια ζωή παρόλλες τις προσπάθειες. Δεν προκύπτει και σε όλους. Τι θα γίνει δηλαδή?
Η χώρισε και ξαναδοκίμασε ή σκάσε.
Τόσο απλό.

"το φιλί"

Πρώτη φορά κάνω κάτι σε χρυσό, πάντα το χρώμα αυτό με τράβαγε και με απωθούσε συγχρόνως, κάτι σαν ηλιοβασίλεμα, σαν τελείωμα της ένδοξης ή πικραμένης ημέρας που έφευγε.
Ηρθε τελικά η στιγμή να επιλέξω το χρυσό αυτό πάζλ..να μπώ μέσα στα παλάτια του που είχε και λουλουδάκια και πετραδάκια και πάρα μα πάρα πολύ πάθος.
Τα ανθρώπινα κεφάλια μικρά μέσα στο πέπλο της αγάπης, σχεδόν με συνέθλιβε το αγκάλιασμα..
αφήνεσαι μέσα στη στοργή που σε τυλίγει σαν λιβάδι με αγριολούλουδα..
Το χάρηκα αυτό το πάζλ, με γοήτεψε, με μάγεψε.





"Gustav Klimt "the kiss" puzzle 1000 κομματιών

Σάββατο, Ιουνίου 10, 2006

Αν υπάρχει

άλλη ζωή, (όχι πώς τα πιστεύω αυτά, λέμε τώρα) θα ήθελα να ήμουνα άντρας ..............για να μπορώ να πηγαίνω σε συναυλίες ρόκ και γενικά μουσικής μόνος μου, με την ησυχία μου χωρίς να λέει κανένας τίποτα...

Μου λείπουν τα rock festivals, ρε γαμ@@@ και μόνη μου ΔΕΝ πάω.










(Η πρώτη φωτό είναι απο κονσέρτο του Elton John και οι άλλες απο τους Pink Floyd

Τετάρτη, Μαΐου 31, 2006

Βότσαλα


Ποτέ δεν μου άρεσε να γυρίζω πίσω,
να πιστεύω ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα..
να βρίσκω ασφάλεια πίσω απ' την κουρτίνα του χθές.
πάντα κυττάω μπροστά.
Προτιμώ το άγνωστο απο την πίκρα, τον πόνο, την αγωνία του παρελθόντος.
Το άγνωστο ίσως να μην είναι τόσο τρομακτικό.........
(Η φωτό είναι γλυπτό του Brancuzzi)

Τρίτη, Μαΐου 30, 2006

Μύθοι


Ο γάμος ένας μύθος είναι. Καλή η τελετή με το φουστανάκι και τα κουφέτα, το πάρτυ και οι μπομπονιέρες αλλά όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι όρκοι των ζευγαριών θα γίνουν.
Η διάρκεια ενός γάμου και αυτή μικρή, απο την "πρόταση" δίνω στο γάμο 1 χρόνο ζωής.
Μετά αρχίζει η απομυθοποίηση, έρχεται η τριβή της κοινής ζωής (που μπορείς να τη βιώσεις και χωρίς την κουλούρα), οι ευθύνες, η δουλειά, τα χρήματα και η κατανάλωσή τους, η οικογένεια (που κι αυτή δεν χρειάζεται την κουλούρα για να γίνει). Η απομυθοποίηση παίρνει χρόνο.
Οι περισσότεροι γνωστοί μου παλεύουν με τον χρόνο, τους παίρνει τα νιάτα τους, την ενέργειά τους, τη ζωή τους. Οσοι κάνουν γρήγορα παιδιά, ζούν στο τρέξιμο, ποτέ δεν κοιμούνται αρκετά, είναι στην τσίτα. Μερικοί μάλιστα κλαίνε για τον χαμένο ελευθερο χρόνο που ενώ δεν είχαν πολύ παλιά, με τη γέννηση των παιδιών δεν έχουν καθόλου.
Αυτό που δεν είναι μύθος είναι η επιθυμία δύο ανθρώπων να συ-ζήσουν. Να βιώσουν τον έρωτά τους, την αγάπη τους και τα όνειρά τους μαζί. Δεν θα τους ενώσει το νυφικό περισσότερο απο την κοινή γλώσσα τους και τα κοινά τους πιστεύω. Δεν θα τους ενώσουν περισσότερο οι επιθυμίες των γονέων τους "να σε δώ νυφούλα", ούτε το κήρυγμα του παπά. Αν είναι να ενωθούν οι ίδιοι θα το θέλουν και θα είναι διατεθημένοι να το παλέψουν.
Αν όμως στην πορεία η απομυθοποίηση γίνει ισοπέδωση, τότε δεν έχει νόημα ο γάμος. Δεν θα τους κρατήσει κοντά μία ληξιαρχική πράξη ή ένας δίσκος με κουφέτα. Ούτε τα παιδιά θα τους κρατούν κοντά, σε ένα διαλυμένο σπιτικό, θύματα ας είναι οι ίδιοι οι φταίχτες, οι αθώες ψυχές των παιδιών ας μην σέρνονται στον χορό.
Για να βγείς απο ένα γάμο, μπελάς, δικηγόροι, αντίδικοι, φασαρίες, λόγια κλπ. Η ψυχική οδύνη ασήκωτη
Για να βγείς απο μία σχέση, απλά φεύγεις. Η ψυχική οδύνη το ίδιο ασήκωτη.
Αρα?

Σάββατο, Μαΐου 27, 2006

Κολλήματα



Οι μικροπρέπειες με ρίχνουν πάρα πολύ. Οταν τις ακούω και όταν τις βλέπω γενικά να γίνονται. Θα ήθελα να ήμουνα αληθινά χοντρόπετση και να μην με πικραίνουν, να μην χρειάζεται να τρυπώνω μέσα στο ατσαλένιο κάστρο της απόσυρσης για να μην αισθανθώ τα βελάκια να με τρυπάνε. Πώς θα το πετύχω δεν ξέρω.


Γενικά δεν ανακατεύομαι στην ζωή των άλλων, δεν εκφέρω γνώμη για πράγματα που δεν κατέχω (π.χ ανατροφή παιδιών) αλλά έχω την απαίτηση να μην ανακατεύονται και στη δική μου ζωή. Αλλά ανακατεύονται. Και αν διαμαρτυρηθώ αρχίζουν τα κουτσομπολιά και οι μικροπρέπειες.
Με χαλάνε πολύ και οι σχέσεις-ανταλλάγματα. Θα σε κάνω παρέα γιατί θέλω κάτι απο σένα, και δεν εννοώ το σέξ, εννοώ κάποιο όφελος, να βγάζουν κάτι απο μένα. Σαν να μη βλέπουν εμένα σαν Μαρίνα αλλά να υπολογίζουν στην προοπτική να ενδώσω σε κάτι στο οποίο θα είναι μεσάζοντες (και θα παίρνουν και τα ποσοστά τους, βεβαίως, βεβαίως), να με κυττάνε σαν επένδυση..όλο γλύκες αν δεν πάω κόντρα, με καλέσματα και επιβραβεύσεις και ούτε ένα τηλέφωνο αν αρνηθώ.
Και στις 3 περιπτώσεις δεν ξέρω πώς να σταθώ, αδύνατο να τις αποφύγω, δεν μπορώ να πάω να μείνω στην κορυφή του βουνού.. κάνω βέβαια το ινδιάνικο τοτέμ (δεν βλέπω, δεν ακούω, δεν αισθάνομαι - είμαι απο ξύλο) αλλά και βλέπω, και ακούω και αισθάνομαι..

Πρόβλημα.
Εχει να προτείνει κανείς τίποτα?