Τρίτη, Μαΐου 29, 2007

Είτε δώσεις fakellaki, είτε όχι

δεν είναι σίγουρο ότι θα πάρεις την σωστή διάγνωση. Α λα Αμαλία


Κάποιο Σεπτέμβριο, όταν ήμουνα στο δημοτικό, είχα πάει με τον μπαμπά μου σινεμά σε κάποια παιδική ταινία. Ομως αισθάνθηκε άσχημα και φύγαμε. Γυρίσαμε σπίτι, ξάπλωσε στο καναπέ και εγώ πήγα στην κουζίνα να του ψήσω καφέ. Η μαμά μου έλειπε σε μία επίσκεψη.

Ακουσα τον γδούπο πρίν γίνει ο καφές, έσβησα το γκάζι και έτρεξα στο σαλόνι. Τον βρήκα στο πάτωμα να σφαδάζει, είχαν γυρίσει τα μάτια του και φαινόταν το άσπρο, του έχωσα ένα κουτάλι ανάμεσα στα δόντια του (το είχα δεί σε ταινία) και πήγα δίπλα στη θεία μου. Η θεία τηλεφώνησε στο γιατρό του που έμενε κοντά, ήρθε αμέσως, κάλεσε ασθενοφόρο. Η θεία μου συνόδεψε τον μπαμπά μου και εγώ περίμενα τη μαμά να γυρίσει. Δεν υπήρχαν κινητά τότε.


Τον πήγαν σε ένα νοσοκομείο που δεν θυμάμαι πιά αλλά μετά τις εξετάσεις μεταφέρθηκε αλλού. Ο νευροχερουργός που έβγαλε το πόρισμα λεγόταν Z.K και θυμάμαι έπαιρνε πολλά λεφτά σε κάθε επίσκεψη που του έκανε, θυμάμαι τη μητέρα μου που αγωνιούσε για το πώς θα πληρώσει τον γιατρό. Του έκανε όλες τις εξετάσεις που υπήρχαν και η διάγνωση ήταν "κρίση επιληψίας" παρόλλο που δεν είχαμε την ασθένεια στην οικογένεια. Η θεραπεία που ακολούθησε ήταν αυτή των επιληπτικών.


Η μητέρα μου όμως δεν ησύχαζε. Εστειλε τις εξετάσεις στην Αγγλία και μόλις μπόρεσε πήρε τον μπαμπά και πήγαν στο Λονδίνο*. Οι γιατροί είδαν τις εξετάσεις και ξαναέκαναν κάποιες απο αυτές με τα δικά τους μηχανήματα. Προ κομπιούτερ και λέηζερ εποχής. Και φάνηκε ένας όγκος σαν μικρή φακή. ΜΕ ΓΥΜΝΟ ΜΑΤΙ ΦΑΝΗΚΕ. Και στις παλιές εξετάσεις υπήρχε, μόνο που ο σούπερ-ντούπερ γιατρός δεν τον πρόσεξε, ίσως να θεώρησε ότι ήταν καμμιά μουτζούρα, καμμιά θολούρα της πλάκας. Η εξέλιξη μετά άμεση. Εγχείρηση για αφαίρεση όγκου στον εγκέφαλο, βιοψία και ανακοίνωση Κακοήθεια. Εγιναν ακτινοβολίες κλπ.


Επιστροφή στην Ελλάδα.

Πήγε η μητέρα μου όλο τον φάκελλο στον Ζ.Κ Ποτέ δεν δέχθηκε ότι έκανε λάθος διάγνωση, έδωσε τα λάθος φάρμακα και καθυστέρησε ίσως την ίαση ή τουλάχιστον την πρόληψη εξάπλωσης της νόσου. Ελεγε ότι όταν του φέρανε τον μπαμπά είχε επιληπτική κρίση, όχι απο τον όγκο που πίεζε, αλλά απο επιληψία. Τα πορίσματα των Αγγλων τον άφησαν αδιάφορο, είπε ότι στο μεσοδιάστημα απο τη διάγνωσή του ως την εγχείρηση θα μπορούσε ν' αναπτύξει όγκο, όγκους κλπ.
Ζήτησε απο τη μητέρα μου να του πληρώσει και αυτή την επίσκεψη.

Και μετά πέθανε ο πατέρας μου σε ηλικία 54 ετών, χάνοντας μία μάχη και ένα πόλεμο. Για χρόνια σκεφτόμασταν ότι δεν υπάρχει θεία δίκη, ότι δεν υπάρχει θεός. Και μετά ήρθε η "17 Νοεμβρη" και πυροβόλησε τον Ζ.Κ το 1987, στα πόδια νομίζω. Δεν τον σκότωσε, απλά τον τιμώρησε, του τράβηξε τ' αυτιά για όλα όσα είχε κάνει, σε μάς ίσως και σε άλλους. Και παρόλλο που σιχαίνομαι τη βία και τη τρομοκρατία, για το θέμα αυτό, ευχαριστήθηκα.


Ελπίζω Αμαλία μου οι "γιατροί" που σε πόνεσαν χωρίς λόγο όλα αυτά τα χρόνια να βρούν τη 17 Νοέμβρη τους. Και εσύ να ταξιδεύεις εν ειρήνη.
....................................
Ο πατέρας μου ήταν Βρετανός υπήκοος και είχε δωρεάν περίθαλψη σε UK.

Δευτέρα, Μαΐου 21, 2007

Ελληνικός ρατσισμός και μετανάστες

Εξηγείσθε μου καλοί μου μετανάστες που προέρχεσθε απο τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και εργάζεσθε στην Ελλάδα ΓΙΑΤΙ, όταν έχετε εργοδότες τύπου Στάλιν τους σέβεσθε και τους λέτε πατερούληδες παρόλλο που σας συμπεριφέρονται άσχημα και σας έχουν κατατάξει λίγο παρακάτω απο τα πολύτιμα έπιπλά τους,
ενώ αν πέσετε σε δημοκρατικούς ανθρώπους που σας θεωρούν ισότιμα εργαζόμενα άτομα, πολίτες της ίδιας χώρας, και όχι ανθρώπους 3ης-4ης κατηγορίας, δεν τους υπολογίζετε και κυττάτε πώς να τους τη φέρετε?
Είναι γιατί έτσι βρίσκετε τρόπο να βγάλετε απο πάνω σας τις λογείς κακές συμπεριφορές που τρώτε κάθε μέρα, κάτι σαν εκδίκηση δλδ ή επειδή δεν έχετε ιδέα για το τι θα πεί Δημοκρατία και ισότητα μεταξύ πολιτών?
Τα έχω πάρει πολύ άσχημα με τις διάφορες αλλοδαπές οικιακές βοηθούς/νοσοκόμες που απασχολούσα για την μαμά μου και την κα Π, που ενώ τις μεταχειριζόμαστε σαν εργαζόμενες γυναίκες με ίσα δικαιώματα με όλους, εκείνες με τον τρόπο τους μου λένε ότι προτιμούν να τις βρίζω, να κάθομαι με το βούρδουλα απο πάνω τους και να τους κάνω τη ζωή ποδήλατο.
Και επειδή δεν το κάνω, με τιμωρούν με πολύ κακές συμπεριφορές, τόσες που αναγκάζομαι να τις απολύσω.
Λένε για τους Ελληνες ότι είμαστε ρατσιστές. Είμαστε το παραδέχομαι. Ομως δεν είναι όλοι. Γιατί οι κύριοι μετανάστες απο τη μιά παραπονούνται για ρατσισμό και απο την άλλη τιμωρούν όσους δεν είναι ρατσιστές? Ε?

Παρασκευή, Μαΐου 18, 2007

Αχρηστη


Περνάω φάση "άχρηστων ημερών". Είναι εκείνες οι μέρες που όλα πάνε κατά διαόλου, τίποτα απο αυτά που κάνω δεν είναι σωστό, σπάω τα μούτρα μου συνέχεια, κουράζομαι δίχως λόγο, λέω το λάθος πράγμα και όλα στα χέρια μου σπάνε.

Ανοίγω το μπουκάλι να πιω νερό και σπάει το ποτήρι, ένα γυαλί μου κόβει το χέρι, πάω να βάλω ιώδιο και πασαλείβεται η μπλούζα μου, βγαίω στο δρόμο και πατάω σκυλοσκατά κάπου μόνο που το παίρνω είδηση αφού έχω μπεί στο σπίτι. Πάω να πάρω μία εφημερίδα και μου πέφτει το κέρμα μέσα στον υπόνομο, καίγεται η πρίζα της ηλεκτρικής σκούπας, καθαρίζω τους καναπέδες με τη βούρτσα έτσι όμως ξαναπιάνετε η μέση μου.


Ψάχνω να βρώ μιά τρύπα να χωθώ, να κοιμηθώ και να ησυχάσω. Ισως αύριο να τελειώσουν οι άχρηστες ώρες μου που δεν οδηγούν πουθενά.



Παρασκευή, Μαΐου 11, 2007

Πιτσιλιές

Είναι η τάση να λερώνεις το φρεσκοπλυμμένο σου αυτοκίνητο, αφού εσύ ο ίδιος το έπλυνες. Να χαλάς τις όμορφες στιγμές που προσφέρεις στους άλλους, λέγοντας το λάθος πράγμα ή στήνοντας έναν γερό καυγά.
Χειρότερα ακόμη
Να έχουμε φάει όμορφα στο εστιατόριό σου κύριε Αδ., να έρχεσαι να κάτσεις λίγο μαζί μας και ενώ ποτέ σου πρίν δεν μας έχεις ξαναδεί να αρχίσεις να λές πρόστυχα ανέκδοτα και χονδροειδείς χαρακτηρισμούς.

Και όλα αυτά γιατί?

Τετάρτη, Μαΐου 09, 2007

...και χώρια δεν μπορούμε


Πολλές οι διαφορές μας με την κα Π, τόσο το χάσμα των γενεών όσο και οι προσωπικότητές μας. Χρειάστηκε όμως να μετακομίσει λίγο μακρύτερα απο εδώ (απόσταση των 10χλμ), για να καταλάβω ότι μου έχει λείψει. ΄Στην αρχή της μετακόμισης δεν φαινόταν τόσο έντονο, τώρα όμως φαίνεται. Παρόλλο που την βλέπω μέρα-παρά-μέρα, μου λείπουν
όλα αυτά τα καλά του χαρακτήρα της καθώς
και ολοι οι μικροκαυγάδες μας,
η εξυπνάδα της όταν πρόκειται να συναλλαγεί με χρήματα
οι απόψεις της που με προβλημάτιζαν και
οι κάποιες συμπεριφορές που με στενοχωρούσαν,
μου λείπει η παρουσία της δίπλα,
ακόμη και η τηλεόραση στη διαπασών μου λείπει.
Της το είπα κιόλας. Και ώ! του θαύματος, διαπίστωσα ότι και σε εκείνη έχω λείψει. Μου το είπε και ευχήθηκε να την κρατάει γερή η Παναγία, ώσπου να μετακομίσουμε και εμείς κοντά της. Μου είπε ότι της λείπει η βόλτα με το αυτοκίνητο (!!!) και οι άσκοποι περίπατοι, τα στέκια για καφέ και διάβασμα εφημερίδα, της λείπει το πείραγμα που της έκανα, τα νέα που της έλεγα, της λείπει η ασφάλεια να μας αφουγκράζεται δίπλα της και της λείπει και ο γάτος της.

βλέπω να κάνουμε νέα αρχή στις σχέσεις μας!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τετάρτη, Μαΐου 02, 2007

Μια ζωή τραγούδια

Το δόλωμα μου το πέταξε ο Μάρκος και τσίμπησα. Να γράψω για τα τραγούδια εκείνα που θυμάμαι να σημαδεύουν τη ζωή μου μέχρι τώρα, τις καλές στιγμές, τις γλυκές στιγμές, τις πικρές στιγμές, τις ώρες της οδύνης. Τις ώρες της χαράς.

Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι του γλεντιού και της χαράς. Εχοντας επιζήσει του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και οι δυό, (ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός του Π.Ν) μαζί με τους φίλους τους το είχαν ρίξει στα πάρτυ, στο χορό, στα μασκαρέματα και στις βεγγέρες. Παίζανε πιάνο, κιθάρα και τραγούδαγε η μαμά μου σαν αηδόνι, τα σουξέ της εποχής. Latin, Elvis Presley, Jerry-Lee Lewis
Τους παρακολουθούσα να χοροπηδάνε για ώρες. Και τους θαύμαζα.
Τα χρόνια του Δημοτικού μας βρήκαν όλους μαζί να χορεύουμε Γιάνκα και Μπόσα νόβα, πρώτοι-πρώτοι οι γονείς μου βέβαια και μετά τα πιτσιρίκια. Υπήρχαν βέβαια και οι Μπήτλς και οι Rolling stones, αλλά πιο πολύ οι γονείς μου τους άκουγαν. Αγόραζαν θυμάμαι κάτι μικρά 45 στροφών δισκάκια με διάφορα χρώματα, κόκκινα, κίτρινα, πράσινα.
Α! Είχε τότε πολύ έως πάρα πολύ ...

pop corn
Στο Γυμνάσιο τα πράγματα στράβωσαν γιατί αρρώστησε ανίατα ο μπαμπάς μου..τότε ήρθε το Classic Rock,
Janis Joplin, ,
The Doors και τα πάνω-κάτω στη ζωή μου όλη.

Και μετά πέθανε. και η μητέρα μου κατέρρευσε. Τα δύσκολα τώρα άρχιζαν. Εγινα ξαφνικά προστάτης οικογενειας.
Pink Floyd

Οι κακές στιγμές δεν διαρκούν για πάντα. Στο Πανεπιστήμιο όλα γίνανε ρόδινα. Μετά απο πολλές προσπάθειες άλλων, ερωτεύτηκα. Πήρα πτυχίο και παντρεύτηκα. Οι όμορφες στιγμές όμως δεν είναι για πάντα.. , χώρισα.
Και μετά έγινε μετάλλαξη. Δεύτερος γάμος not bad, not bad at all!

Τώρα βρίσκομαι κάπου εδώ..
ένα βήμα πρίν το ξεμώραμα
Αν θέλουν οι κάτωθι ας γράψουν κάτι για τα τραγούδια εκείνα που σημάδεψαν στιγμές της ζωής τους.

Τρίτη, Μαΐου 01, 2007

Κρύο πιάτο


είναι η εκδίκηση.
Κάνει κάτι ο άλλος που δεν σου κάθεται όπως τα είχες υπολογίσει.
Εχοντας την ψυχοσύνθεσή σου αγαπητή μου Β (που σε ξέρω πολύ καλά όντας χρόνια "στο επάγγελμα" αλλά και στη πιάτσα) οφείλεις να χτυπήσεις τον άλλον εκεί που νομίζεις ότι τον πονάει. Για να σωφρονίσεις. Ωστε την επόμενη φορά που κάτι προκύψει "ο τιμωρημένος" να πράξει σύμφωνα με τα πλαίσια που εσύ ορίζεις. Για σένα είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Για σένα αυτή η συμπεριφορά "είσαι εσύ"
Για μένα αυτή η συμπεριφορά "είσαι όντως εσύ" μόνο που εγώ νόμιζα ότι είσαι αλλιώς.
Προσγείωση.
Σε αποφεύγω όσο μπορώ. Οπως και όλοι οι γνωστοί σου, γιατί φίλους δεν έχεις, πώς να έχεις δλδ με τέτοια συμπεριφορά. Δεν λυπάμαι που λές ότι είσαι μόνη.
Τους φράχτες τους κτίζουμε μόνοι μας. Αλλοι τους φτιάχνουν απο πυράκανθους και άλλοι με ηλεκτροφόρα σύρματα.

-----------------
Ο πίνακας είναι της Diana Ong