Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Η άλλη ζωή

Το μπλόγκ και ότι γράφω εδώ, καλύπτει ένα ποσοστό της άλλης μου ζωής, μιάς ζωής που ζώ με όλες μου τις μάσκες. Κανέναν δεν κατηγορώ για αυτές τις μάσκες. εγώ τις επιλέγω για να επιβιώσω, για να ζήσω για να απολαμβάνω τον ονειρόκοσμο που έχτισα μέσα απο τις μάσκες.
Στο μπλόγκ λέω τα μυστικά μου και τις ψευδαισθήσεις μου. Για κάτι ιδεατό που ίσως να υπάρχει αλλά που δεν έχω ακόμη δεί. Εδώ είμαι η Αλίκη μέσα στον καθρέφτη

Στην πραγματική μου ζωή όμως, δεν μπορώ να αναλαμβάνω τον ιδεατό ρόλο.

Χρειάζεται να είμαι εγώ.

Βράχος που σπάνε επάνω του τα κυματα. Ακλόνητος παρόλες τις χαρακιές και τα βαθουλώματα.

Ενας βαρετός βράχος.

Ευτυχώς που υπάρχει και η χώρα των θαυμάτων. Οι μπλογκοστιγμές του μαγικού καθρέφτη. Ποιά μεριά να δαγκώσω απο το μαγικό μανιτάρι? Οποια και να είναι, ελπίζω να με παρασύρει στο όνειρο.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 23, 2006

Ο ανερχόμενος εργαζόμενος


Με θυμώνει αφάνταστα η στυγνή πραγματικότητα. H ωφελιμοκρατία, η ρουσφετολογία, η αναξιοκρατία. Αν ένας εργαζόμενος θέλει να βρεί δεύτερη δουλειά, πρέπει να αρέσει σε κάποιους άλλους που θα τον προωθούν ανάλογα. Οταν λέω δεύτερη εννοώ, να φύγει απο την πρώτη και να πάει σε καλύτερη. Σε όλη την διάρκεια της πρώτης δουλειάς, πέρα απο το άγχος για την προσωπική επιτυχία, χρειάζεται να μάθει να λέει τις σαχλές κοινοτυπίες που θέλουν "οι δυνατοί" να ακούνε απο τους νέους ανερχόμενους, να κάνει πράγματα που "οι άλλοι" θεωρούν αποδεκτά, να γίνεται ένα τσιράκι για να το πώ ωμά, ώστε η καριέρα του να προωθείται.
Και να μην μου γράψει κανέναν άσχετος εδώ ότι αυτά δεν γίνονται. ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ και συνεχώς.
Οποιος δε, δεν είναι διατεθειμένος να στήσει τον κώλο του, απλά μπαίνει σε β' θέση, δεν τον προωθούν οι μεγάλοι. Να κόψει το λαιμό του, όπου και αν πηγαίνει θα είναι second best.
Και αν εσύ νέε ανερχόμενε εργαζόμενε δεν με πιστεύεις, κύττα γύρω σου.
Ποιοί μας κυβερνούν?
Ποιοί παίρνουν τα οφίτσια?
Είναι ικανοί αυτοί που τα παίρνουν για τις αντίστοιχες θέσεις? Σαφώς και είναι ικανοί να ΓΛΕΙΦΟΥΝ και να τον παίρνουν απο παντού. Οχι στο σέξ, στις "χάρες" που εξοφλούν.
Για να μην νομίζουν οι πιτσιρικάδες που θα βγούν αύριο στη γύρα για δουλειά ότι όλα είναι εύκολα. Είναι εύκολα ίσως για όσους διαθέτουν δυνατούς μπαμπάδες. Ναί γι αυτούς ίσως να είναι εύκολα. Ομως ακόμη και αυτοί έτσι και είναι κάπως αντιδραστικοί απο τη φύση τους.. θα μάθουν να σκύβουν, θα μάθουν με τον κακό τρόπο.
Γιατί εδώ είναι η Ελλάδα της αναξιοκρατίας. Και όσοι δεν θέλουν να είναι δούλοι και μπορούν, την κάνουν για τα ξένα. Οπου το ταλέντο αναγνωρίζεται είτε είσαι μετανάστης, είτε ντόπιος.

Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Φταίχτες

Γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένας φταίχτης? Που θα κουβαλάει επάνω του όλες τις πληγές του Φαραώ? Αρσενικός ή θηλυκός η ρετσινιά είναι δική του. Στεφάνι στο κεφάλι της κορώνα στο δικό του.
Φταίς
Δεν φταίς
"Εγώ φταίω για όλα" έχει γίνει πιά κλισέ, το έχουμε κάνει μασημένη τσικλόφουσκα που ακόμη κι αν ανοίξει κολλάει παντού. Και ξεραίνεται.
Πάλιωσε πιά, να χαρείς.
...................................

Ο φταίχτης χρειάζεται για να εισπράττει. Το στρές, τις καθημερινές μαλακίες που κάνουμε, που λέμε και δεν τις εννοούμε, τις αβεβαιότητες και τα λάθη μας. Καρπαζοεισπράκτορας δλδ.
Να είναι το πτυελοδοχείο, που άπαξ και ξεφορτωνόμαστε τη ροχάλα, το ξεχνάμε. Και κολλάει στα τοιχώματα η ροχάλα και θέλει βούρτσα για να βγεί. Σπάνια όμως να το καθαρίσουν αυτοί που φτύνουν. Συνήθως τις βρωμοδουλειές άλλοι τις μαζεύουν.
..........................

Μπορούμε να ζούμε χωρίς φταίχτες? Χωρίς να αδειάζουμε επάνω τους τα απωθημένα μας?
..............................

Τι είπατε? Οτι οι φταίχτες έχουν αισθήματα και πονάνε? Ποιός τους γαμεί, ε?
Χεστήκαμε αν έχουν αισθήματα ΑΡΚΕΙ να βρίσκονται πάντα εκεί για να μας είναι χρήσιμοι.


Ξεκόλλα ρε!

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Η Σωφερίνα που λέρωσε το βρακι της


Κάτι κολλήματα είναι που έχω με το τιμόνι, κατάλοιπα άλλων εποχών. Ενώ οδηγώ κάποια χρόνια..εν τούτοις ποτέ δεν είμαι στο στοιχείο μου, οδηγώ γιατί πρέπει, για να κάνω κάτι δουλειές, γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Γενικά το οδήγημα δεν με ενθουσιάζει. Το αυτοκίνητο είναι ένα μέσο για να με εξυπηρετεί, όχι να μου δίνει αυτοπεποίθηση (έχω αρκετή). Αμα μπορώ, παρατάω το αυτοκίνητο και παίρνω τα ΜΜΜ.
Το πρόβλημά μου είναι ότι φοβάμαι να πηγαίνω με το δικό μου αυτοκίνητο σε περιοχές που δεν τις ξέρω. Φοβάμαι δλδ να οδηγήσω σε μέρη που δεν έχω ξαναοδηγήσει. Γιατί όσες φορές πήγα σε άγνωστες περιοχές χάθηκα ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ και έκανα ώρες ώσπου να βρώ μία κεντρική λεωφόρο για να φύγω.
Παράδειγμα, α) ένα κάλεσμα στο Κερατσίνι. Ενώ είχα οδηγίες πώς να πάω, δεν είχα πώς να γυρίσω γιατί στραβά υπέθεσα ότι θα γυρίσω απο τον ίδιο δρόμο. Αμ δε! Βρέθηκα αλλού για αλλού μέχρι τα γαριδάδικα πήγα, και κάπου στη Σχολή Δοκίμων προσανατολίστηκα για να βγώ απο τον Πειραιά και να πάω σπίτι μου.
β) Εμπλεξα τότε με τα Ολυμπιακά έργα στο Μοσχάτο, έπεσα σε κάτι μονόδρομους και μετά από 2 ώρες έφτασα στην περιοχή του πρώην Ιπποδρόμου..
γ) Πηγαίνοντας στο ΙΚΑ Καλλιθέας και ψάχνοντας για να παρκάρω..(χά, χα) με χτύπησε ένας ηλίθιος που ερχόταν ανάποδα σε μονόδρομο και έπαθα σόκ.
Αποτέλεσμα
Οποτε είναι να πάω σε άγνωρη περιοχή ...κολλάω στην τουαλέττα.
Ομηρικό χέσιμο.
Που δεν περιορίζεται στην δικιά μου τουαλέττα, σβάρνα παίρνω τις όποιες βρώ, σε βενζινάδικα, καφετέριες, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων (πολύ καθαρές οι τουαλέττες εκεί), σπίτια γνωστών μου και άπαξ και είναι νύχτα, πάω σε μάντρες, πίσω απο τα σταθμευμένα αυτοκίνητα (δεν είναι πάντα οι σκυλοκουράδες απο σκύλους..), πίσω απο τα δένδρα..
Σήμερα έχω να οδηγήσω από Γλυφάδα στα Λιόσσια.
Δεν έχω φάει ή πιεί τίποτα απο το πρωϊ, εν τούτοις.. Ε-ε-Ερχονται..
Ηδη πήγα 2 φορές μέσα στο τελευταίο μισάωρο..

Δευτέρα, Νοεμβρίου 13, 2006

Οι ρόλοι της Πολυάννας

Οι ρόλοι που αναλαμβάνει η σύγχρονη γυναίκα έχουν γίνει σαν μέγγενη που την σφίγγουν όλοι και πιό πολύ.

1) Η μοντέρνα γυναίκα σπουδάζει και δουλεύει. Είναι ανεξάρτητη κερδίζει ίσως τη ζωή της.
2) Και μετά αποφασίζει να ανοίξει σπίτι με τον καλό της, παντρεμένη ή ανύπαντρη δεν έχει σημασία. Ρόλος νουμερο 2, αυτός της νοικοκυράς.
3) Μετά έρχεται ο ρόλος της μητέρας.
και πάνω απο όλα
4) ο ρόλος της ερωτευμένης γυναίκας.
Στην Ελλάδα μιά γυναίκα που συμπεριλαμβάνει τα παραπάνω έχει γίνει λάστιχο και όσο αντέξει πρίν κλατάρει. Κάργα στο άγχος και στην επιθυμία να πετύχει σε όλους τους τομείς.
Μερικές έχουν εξωτερική βοήθεια απο συγγενείς, άλλες παλεύουν μόνες τους. Το τίμημα τεράστιο. Κάποιος απο τους 4 ρόλους πρέπει να θυσιαστεί.
Ποιά γυναίκα όμως θα θυσιάσει την καριέρα της, τα χρόνια που σπούδαζε για να γίνει κάτι για να κάθεται στο σπίτι και να τρίβει πατώματα?
Ποιά γυναίκα θα θυσιάσει τον έρωτα για την καριέρα της?
Ποιά γυναίκα θα θυσιάσει τη μητρότητα για τον έρωτα?
Και ποιά θα θυσιάσει τον εαυτό της αγωνιζόμενη να πετύχει σε όλα τα παραπάνω αλώβητη?
Κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς οι γυναίκες γιατί ο συνδυασμός όλων αυτών μας τσακίζει.
Δεν μπορούμε πλέον να είμαστε και εργασιακά αστέρια και Βέφα στην κουζίνα και σεξοβόμβα στο κρεββάτι και η Πολυάννα μαμά.
Κάπου την έχουμε πατήσει. Πού όμως?

Δευτέρα, Νοεμβρίου 06, 2006

Χρόνος


Ποτέ δεν έχουμε αρκειτό χρόνο να κάνουμε πράγματα. Πάντα φαίνεται να τρέχουμε να προλάβουμε όχι το τράμ το τελευταίο, το πρώτο πάντα ακόμη και τη γραμμή μη χάσουμε. Οι ρυθμοί της πόλης μας βάζουν στο καλούπι του αεικίνητου μη μας χαρακτηρίσουν και τεμπέληδες.
Ολη μου τη ζωή έτρεχα, να προλάβω τις υποχρεώσεις, τη δουλειά, τις σπουδές, τη δεύτερη δουλειά, τις ανάγκες, τους άλλους, τους έρωτες, τους φίλους, την υγεία, τους συγγενείς... μιά 20ετία και βάλε τρέξιμο.
Και μετά σταμάτησα να τρέχω.
Αλλαξαν οι συνθήκες ζωής μου. Και βρέθηκα μετέωρη να κυττάω απορημένη τον δικτάτορα του τοίχου, το ρολόϊ, που είχε χάσει πλέον την παλιά του αίγλη.
Μου πήρε 2 χρόνια να ξεφύγω απο την επήρρεια του ρολογιού, να χαλαρώσω πές και μετά να οργανώσω τον χρόνο μου αλλιώς.
Μελαγχολούσα πότε-πότε που έχασα κάποιες ευκαιρίες γιατί βιαζόμουνα. Στην ψυχή μου έχω την αιώνια βιασύνη μου να κάνω πράγματα για το σχολείο μου και να αναβάλλω να αγκαλιάζω τους γονείς μου. Αλλά τότε δεν το καταλάβαινα. Και όταν το κατάλαβα είχαν πεθάνει.
Τώρα δεν βιάζομαι καθόλου. Τα έχω βρεί με τον χρόνο, είναι στιγμές που με καπελώνει, άλλες στιγμές που τον γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια. Υπάρχει ακόμη σχέση μεταξύ μας αλλά έχει γίνει φιλική και ο παλιός ανταγωνισμός έσβησε.
Είναι καλύτερα έτσι?
Θα δείξει.

Πέμπτη, Νοεμβρίου 02, 2006

Χωρίς αστεία

Είναι μερικά πράγματα που θέλω να εφαρμόσω στη ζωή μου και όλο τα αναβάλλω. Απλά καθημερινά που έχουν μπεί στο ψυγείο για κάποιο λόγο.
Θέλω να διαβάζω εφημερίδα τουλάχιστον κάθε μέρα. Επειδή ξεχνάω να την αγοράσω ας τη διαβάζω και ηλεκτρονικά, ή να την παίρνω τζάμπα απο τα καφενεία. Την Πέμτη διαβάζω την Athens Voice, δεν λέω για τέτοια εφημερίδα αλλά για τις άλλες που έχουν τα νέα.. Παλιά διάβαζα Ναυτεμπορική στο γραφείο και μου άρεσε..θα μπορούσα να αφιερώνω έστω και 10 λεπτά του χρόνου μου να ενημερώνομαι για τα γενόμενα στην Ελλάδα μιά που δεν βλέπω τηλεόραση.
Θέλω να βρώ τρόπο να νευριάζω λιγώτερο. Βλέπω γύρω μου να γίνονται πράγματα και φουντώνω με το παραμικρό. Η γυμναστική βοηθάει δεν λέω, με ηρεμεί αφάνταστα, όμως δεν μπορώ και κάθε μέρα να τρέχω στα γυμναστήρια έχουμε και δουλειές. Παλιά ήμουνα πιό ευέξαπτη, τώρα το φιλοσοφώ, όμως αμα πέσω πάνω σε κοκκορόμυαλη που τινάζει την τσίκλα έξω απο το παράθυρο του αυτοκινήτου ή το κωλόπαιδο που φτύνει, γίνομαι θηρίο.
Θέλω να αναπτύξω περισσότερες ανθρώπινες σχέσεις. Να ξεκολλήσω απο το ΠιΣι όπου εδώ αδειάζω τα εσωτερικά μου και να βρώ ανθρώπους να τα λέω..όχι επί πληρωμή. Αυτό βέβαια συνεπάγεται ότι χρειάζεται πρώτα να μάθω να εμπιστεύομαι.. χμμ να ξεπεράσω και τον φόβο της απόρριψης που έχω απο παιδί και που κουκουλώνεται με ένα "η κυρία-δεν-με-μέλει" ύφος που μπερδεύει τον κόσμο και με θεωρεί άτρωτη και σκληρή.



Αυτά είναι τα αποτελέσματα του blogging. Φύτρωσε το πληκτρολόγιο.