Τρίτη, Νοεμβρίου 30, 2010

Δώρα και προσδοκίες


Πάλι τα δώρα έχω στο νού μου. Εχω γράψει πολλά γι' αυτά εδώ αλλά και εδώ. Και δεν το εξάντλησες ακόμη; Οχι είναι η απάντηση.. γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι που κουνιέται κάτω απο τη μύτη μας αλλά που σπάνια το βλέπουμε..συνήθως κυττάμε αλλού. Το θεμα που με απασχολεί είναι οι προσδοκίες που έχουμε απο τους άλλους. Οταν το δώρο ξεπερνάει τον αυθορμητισμό του δωρητή (είδα αυτό το φουλάρι και σε θυμήθηκα) και φορτώνεται τις προσδοκίες που έχει ο παραλήπτης απο το δωρητή. Οταν το δώρο παίρνει διαστάσεις τέτοιες ώστε να καλύπτει τις κάποιες ανάγκες που έχει ο άλλος. Ανάγκες που ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες του δωρητή.

Σε θέμα δώρου υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να λάβουν τα δώρα εκείνα που χρειάζονται, που έχουν ανάγκη ή που τα ζήτησαν. Κι αν είναι κάτι παιδικό π.χ. "φέτος τα Χριστούγεννα θελω να μου πάρετε μία Barbie ή ένα gameboy" κάποιος ή κάποιοι απο την οικογένεια θα του το πάρουν του παιδιού. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν ένας ενήλιξ ζητήσει έμμεσα απο την ευρύτερη οικογένεια το δώρο που θέλει. Γιατί συχνά αυτό το δώρο συνεπάγεται με ένα άλλο χρηματικό ποσό, πιο μεγάλο απο μία κούκλα. Και για να λέμε τα πράγματα με τ'όνομά τους, δεν είσαι διατεθειμένος να δίνεις στον κάθε ενήλικα του κύκλου σου, κάτι παραπάνω απο αυτά που θέλεις εσύ να δώσεις.
Να ένα παράδειγμα :
Τις προάλλες θα έκανα ένα Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι, δώρο σε ένα γνωστό μου παιδάκι. Οι γονείς του παιδιού όμως, μου ζήτησαν να συνεισφέρω στην αγορά κρεββατιού για το συγκεκριμμένο παιδί, δλδ να πληρώσω τα μισά (για το κρεββάτι που εκείνοι διάλεξαν) και το παιδί να πάρει μισό κρεββάτι δώρο για τα Χριστούγεννα, κάτι που μακροπρόθεσμα είναι χρήσιμο, αλλά στη προκειμένη, δεν του λέει τίποτα. Τελικά αγόρασα το παιχνίδι και οι γονείς μου κρατήσαν μούτρα. Αυτό το μοτίβο έχει επαναληφθεί πολλές φορές, τώρα πιά ούτε που μου μιλάνε, αντίθετα μου κάνουν και παρατηρήσεις ότι "όλα αυτά τα δώρα χαλάνε τα παιδιά"..ενώ αν πληρωνα και για το κρεββάτι δεν τα χάλαγαν. Τότε θα ήταν "ευπρόσδεκτα".

Αυτό για μένα είναι μία νέα όψη του θέματος δώρου. Οπου το τελευταίο γίνεται μέσο για να μην αναλαμβάνουμε ποτέ τις ευθύνες μας, διότι πάντα θα υπάρχουν οι συγγενείς/φίλοι/οι χ κάποιοι που θα μοιρασθούν το κόστος των επιλογών μας που πάντα θα προσφέρουν τα απαραίτητα δεκανίκια ώστε άνετα να πορευόμαστε.. Ετσι τα δώρα παύουν να είναι αυθόρμητα αλλά να δίνονται σε τακτά διαστήματα, καλύπτοντας ανάγκες.. Οσο για το χ παιχνιδάκι του παιδιού, δεν χρειάζεται να μη πάρει.
Ολα αυτά είναι καλά όταν και οι δύο πλευρές συμφωνουν. Οι μέν να ζητούν οι δε να δίνουν. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η δεύτερη πλευρά δεν θέλει να σου καλύψει τις τρύπες σου, αλλά προτιμάει να κάνει εκείνο που θέλει το παιδί.
Τότε φαίνεται το πρόβλημα που έχουν οι γονείς που ποτέ δεν ωρίμασαν, που πάντα περιμένουν απο τους άλλους να δώσουν αυτά που εκείνοι θέλουν. Και επειδή ο κόσμος γενικά δεν δίνει αυτό που θέλεις εσύ, τότε αρχίζουν οι συγκρούσεις.

Φέτος λοιπόν δεν θα δώσω σε όλους δώρα. Θα δώσω σε εκείνα τα άτομα που λατρεύω, που εκτιμώ, που θα χαρώ να γυρίσω όλη τη λαϊκή για να βρώ το ωραίο γλαστράκι ή θα τους φτιάξω κάτι με τα χεράκια μου. Θα δώσω κάτι σε εκείνους που θα χαρούν με τη χειρονομία είτε πάρουν μία γαρδένια απο τη γλάστρα είτε ένα ταψί μουσακά. Εχω φθάσει σε μία ηλικία, σε ένα επίπεδο που βαριέμαι τους συμβιβασμούς..

Πέμπτη, Νοεμβρίου 18, 2010

Σουτζουκάκια

Εχω διαπιστώσει ότι όταν είμαι άρρωστη, όπως τώρα με γρίππη, μου λείπει πολύ η μητέρα μου. Μου λείπει η αίσθηση που δημιουργούσε, τότε παλιά που ήμουνα παιδί, ότι ο άρρωστος ναί μεν παιδεύεται αλλά κάτι καλό μπορεί να βγεί απο αυτό. Κύτταγε πάντα να μου φτιάχνει τη διάθεση.
Με έβαζε στο κρεβάτι, με κανάκευε, μου έλεγε διάφορα νέα. Δίπλα μου άφηνε τα νέα μου βιβλία, αλλά και τα σχολικά για να τα μελετάω.., υπήρχε ένα κινούμενο κομοδίνο με ροδάκια όπου ανάλογα έβαζε πράγματα επάνω του, μία συσκευή τηλεφώνου (γιατί μίλαγα με φίλες απο το πρωϊ, ώς το βράδυ), το πρωϊνό μου, μετά μία ωραιότατη σούπα, ή σουτζουκάκια σμυρνέϊκα. Ηταν τα αγαπημένα μου και πώς προέκυπτε να μου τα σερβίρει όταν είχα κρυώσει με λαιμά..και μόνο τότε. Απολάμβανα τη θαλπωρή που έφτιαχνε για μένα, κάτι σαν κουκούλι, κάτι σαν συγνώμη που υποφέρω, αλλά που προσπαθούμε να απαλύνουμε.
Αν είχα πολύ πυρετό και ίδρωνα μέσα στη νύχτα πάντα ερχόταν να με σκουπίσει, να με αλλάξει, λές και κοιμόταν με το ένα μάτι ανοιχτό.

Τώρα που αρρώστησα ξανά με γρίππη ( απο το κεφάλι μου γιατί κάθισα η ανόητη έξω τη Δευτέρα και κρύωσα) μου λείπει πολύ. Ιδρωσα προχθές το βράδυ, ο ανδρας μου δεν μπορεί να με βοηθήσει..έχει κινητικό πρόβλημα. Μόνη μου σηκώθηκα και άλλαξα.. Και την επομένη φορά που ίδρωσα, δεν σηκώθηκα καθόλου..

Ετσι σήμερα που είμαι καλύτερα, ετοίμασα σουτζουκάκια Σμυρνέϊκα.
Ετσι για να πιάσω τις αναμνήσεις. Τη λάτρευα τη μαμά μου παρόλλες τις διαφορές μας.

Σάββατο, Νοεμβρίου 13, 2010

Πρόκληση

Λέει ο εκπαιδευτικός του δημοσίου :
Aλήθεια είναι ότι δίδασκα 1 ώρα την εβδομάδα!
Όπως επίσης αλήθεια είναι πως το καθημερινό μου ωράριο ήταν 7.30 έως 15.30 και αυτό συνήθως μέχρι τις 15 Ιουλίου (κάποτε έως και τις 30) για να είμαι πίσω στη θέση μου, περί τις 16 Αυγούστου, αν δεν ήταν ανάγκη να εμφανιστώ και νωρίτερα!

Δεν θα ρωτήσω τι μάθημα προετοίμαζε όλο αυτό το χρονικό διάστημα και εις βάρος των διακοπών του το καλοκαίρι. Που τον καλούσαν να γυρίσει για να προετοιμαστεί!!!!!!!!!!
Δεν θα ρωτήσω πως έγραψε αυτό το πράγμα δημόσια (σε άλλη μηχανή) προκαλώντας τη κοινή γνώμη, μέρες που ζούμε τώρα..
Ούτε θα του πώ πως για 15 χρόνια δούλευα νύχτες στα Φροντιστήρια, κλείνοντας τρύπες γνώσης, παιδιών των δημοσίων σχολείων.

Το σαπιο Κράτος εντρυφεί κακό δημόσιο τομέα.. Τομέα με ανθρώπους που "βρίσκουν και τα κάνουν". Γι αυτό όλοι τσακίζονται να μπούνε μέσα για μιά θεσούλα.
Κατάντια!
..και λύπη.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 10, 2010

Γεύση τριαντάφυλλο


Την είδα στην οδό Αθηνάς, έξω απο την ΕΥΔΑΠ, σήμερα το πρωϊ. Μία νέα κοπέλλα με τζήν, αλαφιασμένο βλέμμα και συγχρόνως πονεμένο. Ρωτούσε κάτι τους περαστικούς που την προσπερνούσαν, κάποιος μάλιστα την έσπρωξε.
Θεώρησα ότι ζητούσε χρήματα.

Με πλησίασε διστακτικά.."Κυρία, δεν θέλω λεφτά" αρχισε να λέει. Τη κυττούσα. Βλέμμα εντατικό, ρυτίδες πολλές γύρω απο τα μάτια και στόμα, απίστευτη αδυναμία, σκελετός ήταν.
"Σας παρακαλώ, μία καραμέλλα θέλω, μήπως έχετε; "
Μόλις είχα αγοράσει ένα τέταρτο καραμέλες Τσάρλεστον, (με γεύση τριαντάφυλλο) για τη κα Π. Της έτεινα όλο το σακουλάκι. "πάρτο", της είπα. Με κύτταξε διστακτικά, "Ολο; Για μένα;"
Το πήρε τρομαγμένη, το πασπάτευε, έβαλε μία στο στόμα της και χαμογέλασε. Μετά αγκάλιασε τη σακκούλα, την έκρυψε μέσα στα ρούχα της και τόβαλε στα πόδια..

Γυρίζω στο κατάστημα με τις καραμέλες..για να αγοράσω νέες.
Ο καταστηματάρχης μου λέει: "Σας είδα πρίν λίγο που δώσατε στο πρεζόνι τις καραμέλες. Φυτεμένη εδώ είναι, κάνει πιάτσα, κάποια στιγμή θα τη βρούν με τη σύριγγα καρφωμένη ". Τι να του πώ, μου ήρθε να σηκωθώ να φύγω. Αλλά του είπα
"Μπορεί όμως να έχει μιά γλυκιά γεύση στο στόμα".

Εβαλα μία καραμέλα στο στόμα μου, η δικιά μου γεύση όμως ήταν πικρή. Φαρμάκι.