Πέμπτη, Ιουνίου 26, 2008

Αντοχές

Οι συναισθηματικά ανώριμοι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι όταν έχω φερθεί ανόητα, ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ να μου το χτυπάνε.

Αρκετά ανεπαρκής νοιώθω και χωρίς αυτό.

Κυριακή, Ιουνίου 22, 2008

Σβκ

Για τους περισσότερους ανθρωπους τα σαββατοκύριακα είναι πηγή ξεκούρασης, χαράς, φυγής απο τη ρουτίνα της εβδομάδας. θυμάμαι απο παιδί πόσο προσδοκούσα να έρθει το σβκ, να αφήσω πίσω μου τη πίεση των μαθημάτων του σχολείου, να βγώ με παρέες να πάω σε πάρτυ, ν' αλλάξω κλίμα.
Δυστυχώς η πορεία της ζωής μου σαν μέλος μιάς οικογένειας σημάδεψε με πύρινα καρφιά τα σβκ μου. Ολες οι συμφορές, τα σβκ μας προέκυπταν. Σάββατο αρρώστησε ο μπαμπάς μου και τον τρέχαμε με το ΕΚΑΒ μέσα στη μαύρη νύχτα, Σάββατο πέθαναν η νονά μου και η γιαγιά μου. Μία Κυριακή έπαθε κρίση η μητέρα μου και της διεγνώσθη κάποιο καρδιακό νόσημα αργότερα. Σάββατο έπαθα περιτονίτιδα και παραλίγο να πάω στον άλλο κόσμο. Κυριακή βράδυ πέθανε ο πατέρας μου στον ύπνο του και ένα Σάββατο έκανα εισαγωγή (την τελευταία της) τη μητέρα μου στο νοσοκομείο, στα κατεπείγοντα.

Τα σβκ συνέχισαν να μου παίζουν παιχνίδια μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφω. Αρχισα να τα φοβάμαι. Προτιμούσα την εβδομάδα της δουλειάς, της ταλαιπωρίας, όπου στο γραφείο θα δώσω τον καλύτερο εαυτό μου, θα πηγαίνω το πρωί, nice & crispy, ιδιαίτερα τις Δευτέρες με πόση χαρά πάντα πήγαινα στη δουλειά, παρόλλο που γύρω μου έβλεπα μούτρα κατεβασμένα απο τους τυχερούς ανθρώπους που πέρναγαν ζάχαρι το σβκ. Η Παρασκευή ήταν μία πικραμένη μέρα, η αβεβαιότητα με ξετίναζε. "Αραγε θα είναι όμορφο το σβκ ή μου την έχει στημένη η αγωνία και ο τρόμος της ανασφάλειας;"

Δεν ήταν μόνο τα σβκ των συμφορών, υπήρχαν και εκείνα των ατυχημάτων και των ενδο-οικογενειακών καυγάδων. Το τελευταίο, ένα απο τα χειρότερα. Οταν όλοι τρώγονται με όλους, αυτοί που δεν κάνουν όρεξη να συμμετέχουν, "οι απέξω" αν θέλετε, τραβολογούνται και απο τις δύο πλευρές. Τα σούπα-μούπες, ατέλειωτα. Τα "αυτός ο άντρας σου" και "αυτή κόρη της" να πέφτουν χαλάζι, δάκρυα με τους κουβάδες και αντεκλήσεις. Και εγώ στη μέση να ψάχνω απεγνωσμένα για το κουμπί, να το πατήσω και να γίνω αόρατη.

Ομως όλα τα σβκ της ζωής μου δεν ήταν μαύρα. Ολα τα σβκ της ζωής μου δεν είναι μαύρα. Υπάρχουν και υπήρξαν υπέροχα, τουλάχιστον 1 φορά το μήνα έχω ένα υπέροχα θαυμάσιο σβκ τώρα πιά. Τις όμορφες ,μοναδικές αυτές στιγμές τις γράφω σε ένα βιβλιαράκι που φυλλομετρώ όταν το επόμενο τρομαγμένο weekend απλώσει τα πλοκάμια του επάνω μου. Και μη μου πείτε ότι αυτο-ματιάζομαι και τέτοις μεταφυσικές σαχλαμάρες, δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα, ούτε αλαφροίσκιωτη είμαι.
Ποιές οι άμυνες για ένα "δύσκολο" σβκ;
Δεν έχω καμμία. Παίρνω τα γεγονότα όπως μου έρχονται και οι αποφάσεις αυτοσχεδιάζονται επιτόπου. Αντί να χαλαρώνω, είμαι υπ' ατμόν. Αντί ν' αράζω σε ξαπλώστρες ξεκούρασης τρέχω σαν το Βέγγο. Και τις ώρες που ο Βέγγος έχει ξαποστάσει και οι αποφάσεις παρθεί, γλαρώνω αναστατωμένη φοβούμενη το επόμενο βήμα. Στην επόμενη γωνία μπορεί να είναι ο Μπάμπουρας των παιδικών μου χρόνων. Ξέρω ότι θα τον σκοτώσω. Η προσπάθεια όμως αυτή, ίσως σκοτώσει και εμένα.
Παλιά τα κοπανούσα πολύ, για πότε έπεφτε η στάθμη του ουϊσκυ ήταν απίθανο. Μετά έβαλα φρένο. Δεν θα γίνω αλκοολική για τη δυσαρμονία των σβκ. Τώρα έχω άλλη ντόπα. Το PC, δεν μπορώ χωρίς αυτό. Σαν τη κόκα, το ζητάει ο οργανισμός μου. Σερφάροντας σε άλλα μέρη, είτε τα γραφτά του κόσμου είτε οι φωτογραφίες με χαλαρώνουν απόλυτα. Είναι στιγμές που παίζω παιχνίδια για ΩΡΕΣ. Μέχρι να πονέσουν τα μάτια μου και να πιαστούν τα χέρια μου. Τα ίδια κάνει και ο 12 χρονος ανηψιός μου, παίζει Wii και ξεχνάει το σύμπαν γύρω του.

Γυρίσαμε απο την εκδρομή πρό 1 ώρας. Πολύ δύσκολο σβκ, o πονοκέφαλος του άγχους και της ανησυχίας δεν με άφησε ούτε στιγμή.


( Ο πίνακας είναι της Carole Saxe)

Τρίτη, Ιουνίου 17, 2008

Μυστήρια τρυπών

Εχω πρόβλημα με τις τρύπες. Τις τρύπες στα εσώρουχα που προκύπτουν επιλεκτικά. Οχι ανάλογα με την εποχή, ανάλογα με τα γούστα τους.
Τα εσώρουχα δλδ τα σλιπάκια μας, του Κ και τα δικά μου, τα βάζω σε καθαρά και παστρικά συρτάρια. Τα σλιπάκια του Κ , αποκτούν τρύπες. Τα δικά μου όχι. Τα συρτάρια είναι δίπλα-δίπλα. Στην ίδια ντουλάπα. Οι τρύπες σύννεφο.
Εκανα πειράματα πολλά. Αλλαξα ντουλάπες, έβαλα τα σλιπάκια του αλλού, σε άλλο δωμάτιο, σε άλλο χώρο. Οι τρύπες συνεχίστηκαν.
Αλλαξα μάρκα εσωρούχων, θεώρησα ότι αυτά που έπαιρνε ήταν σκάρτα, πήρα εντελώς καινούργια.. μάταιο. Γέμισαν και αυτά τρύπες.
Δεν είμαι άνθρωπος της μεταφυσικής, ότι έρχονται οι κακές σκέψεις της γειτόνισας και τρώνε τα βρακιά, ούτε ότι ο κώ... του έχει δόντια!!
Ομως τις τρύπες δεν έχω μπορέσει να τις ερμηνεύσω.

Παρασκευή, Ιουνίου 13, 2008

Μαζεμένα ή ελεύθερα;

Εχω λοιπόν παρατηρήσει ότι όσα παιδιά μεγάλωσαν με σχετική ελευθερία και αποδοχή απο το σπίτι τους, δεν παραστράτησαν σαν έφηβοι, ούτε με γκόμενους-εγκυμοσύνες-εκτρώσεις, ούτε με σκονάκια-μυριστά-ναρκωτικά, ούτε με παλιοπαρέες.

Παραστρατούν τα σφιγμένα παιδιά, αυτά που τα μη κυριεύουν τη ζωή τους, αν καθυστερήσουν λίγο το βράδυ η σφαλιάρα να πέφτει σύννεφο, κλισέ " η κόρη μου δεν είναι που.." βροχή.
Είχα μία φίλη παλιά, που οι γονείς της τη χτυπούσαν ενώ ήταν ολόκληρη γυναίκα, κοντά στα 16. Για το τίποτα, για τους βαθμούς στο σχολείο, για το ότι άργησε το βράδυ.. για ένα πακέτο τσιγάρα που είχαν βρεί στη τσάντα της, την οποίαν έψαχναν, της είχαν σπάσει ένα πλευρό. Είχε παραπονεθεί στην Αστυνομία, δεν είχε βρεί το δίκιο της, αντίθετα την έκλεισαν μέσα θυμάμαι για ένα σβκ και όταν ήρθε τη Δευτέρα στο μάθημα ήταν σαν το ρακούν, και τα δυό της μάτια μαυρισμένα. Αυτή η συγκεκριμμένη κοπέλλα μέχρι τα 18 της τα είχε δοκιμάσει όλα, σέξ στο πίσω κάθισμα αυτοκινήτων, στις τουαλέττες του σχολείου (θεωρείτο πολύ εύκολη), κάπνιζε σκονάκια και για χρήματα, έπαιρνε και κανέναν γνωστό-γνωστού. Στα 18 την κοπάνησε απο το σπίτι της, έμεινε λίγο σε μένα και μετά τη βάλαμε στο αεροπλάνο για Αυστραλία. Απο όσο ξέρω ποτέ δεν ξανα-έκανε επαφή με τους γονείς της.
Αντίθετα παιδιά που μεγαλώνουν ελεύθερα, χωρίς καταπιέσεις αλλά με προσεκτική παρακολούθηση και διάλογο, ούτε τρελλά είναι να φύγουν-να δοκιμάσουν τα υπέροχα απογορευμένα, αντίθετα εξελίσσονται και κάνουν μία φυσιολογική ζωή.
------------------
Βλέπω και ακούω στην οικογένεια μία παράλογη τρομολαγνεία για το σχολείο των παιδιών. Που είναι μακριά απο το σπίτι. Που θα χρειάζεται να παίρνουν το λεωφορείο για να πηγαίνουν. Η να τους πηγαίνει κάποιος με το αυτοκίνητο. Αλλά η μαμά τους δεν οδηγεί. Αυτό απο μόνο του αποτελεί ατού για τρόμο. Το ιδιωτικό σχολείο παίζει όχι γιατί δίνει καλύτερη μόρφωση, αλλά γιατί το σχολικό εξασφαλίζει την άφιξη του παιδιού-πακέτου οίκαδε.
Μη σφιγγεις τόσο πολύ το παιδί γιατί θα μετατραπεί η υπόστασή του σε άμμο. Και όταν ανοίξεις το χέρι σου..θα το βρείς άδειο.

Σάββατο, Ιουνίου 07, 2008

Το "έτσι" και το "αλλιώς"

Το "έτσι" είναι οι φόβοι μου.
Μη χάσω τους αγαπημένους μου, μη μου αρρωστήσουν. Κάνω τα οτιδήποτε για να τους/τις προστατεύω.
Μη μου φύγει η ζωή μου μέσα απ΄τα δάχτυλά μου, μη χάσω τις στιγμές της χαράς, της ευτυχίας, της ευδαιμονίας..του απόλυτου αν θέλετε
Το "αλλιώς" είναι η προσωπικότητά μου
Που ώς συνήθως παίρνει το πάνω χέρι και λέει "ό,τι είναι νάρθει, θάρθει. Εν τω μεταξύ..ας περάσουμε όσο καλύτερα μπορούμε".
Είναι αυτή που με αναγκάζει κάθε μέρα να μην αναβάλλω τίποτα. Γιατί αν σήμερα είναι η τελευταία μου μέρα στη γή, δεν έχω ενοχές. Δεν χρωστάω τίποτα και σε κανέναν, έχω αγκαλιάσει όσους θέλω ν' αγκαλιάσω, έχω αγαπήσει και εξομολογηθεί την αγάπη αυτή στα πρόσωπα που αγάπησα, δεν μετανοιώνω για τίποτα.

Τα "έτσι" και τα "αλλιώς" αέναοι κυβερνήτες μου