Πέμπτη, Ιανουαρίου 26, 2006

Το φτερό του τσαλαπετεινού


Απο το πρωϊ δακρύζω.
Οχι δεν έχω οφθαλμικό πρόβλημα, στενοχωρήθηκα πουρνό-πουρνό.
Σήμερα το πρωϊ, ήρθε η στιγμή να χάσω τις αναμνήσεις μου. Απο ένα μέρος της παλιάς μου ζωής που με συνόδευε στο σήμερα.
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει η στιγμή της αποκοπής, του απογαλακτίσματος αν θέλετε, που κάποιοι άλλοι αποφασίζουν ότι τέρμα το γάλα της μαμάς, περάστε στο μπιμπερό μίς.
Σήμερα ήρθε η στιγμή να αλλάξω σελίδα γιατί έχασα κάτι που με συνέδεε με το παρελθόν.
Εχασα ένα ζευγάρι γάντια.
Κάπου μου πέσανε και όσο κι αν έψαξα δεν τα ξαναβρήκα.
Τα γάντια αυτά μου θύμιζαν άλλες εποχές, τότε που ζούσα στην Αγγλία και που φόραγα καπέλλα..όχι σαν αυτά που φοράνε οι γριές, γουστόζικα μπερεδάκια ή μικρά καπέλλα με βέλο-δίχτυ, στυλ μεσοπολέμου που τα διάλεγε ο Μ για μένα..να τα φορώ και να ταξιδεύουμε μαζί μέσα σε ταινίες σαν το Πορφυρό Ρόδο του Καϊρου, τις περίφημες Radio Days και το αποκορύφωμα με το Τσαϊ στη Σαχάρα...λίγο πρίν χωρίσουμε θυμάμαι μου είχε αγοράσει ένα λοξό καπελλάκι με ασπρόμαυρο φτερό σαν την ουρά του τσαλαπετεινού..
Και μετά στην Ελλάδα, ποτέ δεν ξαναφόρεσα καπέλλο, έδωσα και αυτά που είχα ..όλα...ακόμη και το φτερό του τσαλαπετεινού.. να μην έχω τίποτα..τίποτα να μη μου θυμίζει..
Πώς γυρίζει ο νούς του ανθρώπου σε ξεχασμένες αναμνήσεις..
Και μετά γνώρισα τον Κ και αποφασίσαμε να πάμε μαζί στο εξωτερικό. Ηταν το πρώτο μας μεγάλο ταξίδι εκτός συνόρων. Διαλέξαμε την Ολλανδία. Είχαμε ξαναπάει Ολλανδία πολλές φορές αλλά με διαφορετικούς συντρόφους. Ηταν όμως η πρώτη φορά που θα πηγαίναμε μαζί.
Σεργιανίσαμε, πήγαμε εδώ και εκεί και σε κάποιο κατάστημα, εντόπισα ένα ζευγάρι μαύρα γάντια, απο βελούδο, μακριά μέχρι τη μέση του μπράτσου, που αντί για μανσέττα είχαν ασπρόμαυρη ψεύτικη γούνα σαν την ουρά του τσαλαπετεινού.. και τα πήρα απορώντας με τη μοίρα που δεν με άφηνε να ξεχάσω το χθές..
Τα έχασα σήμερα
Και δακρύζω γιατί
είναι σαν να κόπηκε απότομα το παρελθόν, χωρίς να μου το πεί, χωρίς να στείλει μήνυμα "φεύγω τώρα, αντίο", χωρίς καμμία ένδειξη
σαν να κόπηκε η επαφή μου με ότι είχα, με ότι έχω.

11 σχόλια:

Juanita La Quejica είπε...

Καπέλλα, γάντια...
Δεν έρχεσαι μαζί με την Mirando στο ταξίδι μας στο Μεξικό για να αγοράσουμε χειροποίητα huipil, σάλια και αυθεντική σοκολάτα;

Marina είπε...

Τρεχάλα έρχομαι, εφόσον δεν χρειάζεται να κάνω εμβόλια (αλλεργία)..

members of the Lilipoua Oua-Oua tribe είπε...

Tί ωραία που είναι τα καπέλα!!
Κακώς που σταμάτησες να τα φοράς..
Έτσι ειναι τα γάντια, έρχονται και φεύγουν χωρίς να μας ρωτούν..Δεν έχεις περιέργεια να γνωρίσεις το επόμενο ζευγάρι (γάντια)??

ellinida είπε...

Ωραίος τύπος φαίνεσαι !
Μην κλαίς για τα γάντια , οι αναμνήσεις έμειναν και θα είναι πάντα κομμάτι του εαυτού σου .
Κι'εγώ στεναχωριέμαι όταν χάνω αγαπημένα αντικείμενα που μου θυμίζουν περιόδους της ζωής μου , αλλά σκέψου ... είναι απλά αντικείμενα . Μπορείς να τα χάσεις ή να στα πάρουν ή ακόμα και να καταστραφούν , ενώ τις αναμνήσεις ουδείς μπορεί να σου τις πάρει . Είναι δικές σου και μόνο δικές σου . Γράψε τις και θα τις ξαναζήσεις . Θα έχεις να τις διαβάζεις μετά και νομίζω ότι είναι πολύ πιό πολύτιμες από οποιοδήποτε αντικείμενο .
Χαμογέλα λοιπόν και άρχισε να γράφεις .

Mikrouli είπε...

Εγώ λέω να βγεις με τον Κ και να πάρεις ότι σου τραβήξει την προσοχή!

Με αυτή την αγορά θα θυμάσαι ότι τη μέρα που έχασες τα γάντια σου, απέκτησες ένα καινούργιο αγαπημένο αντικείμενο να συμβολίζει το παρόν και το μέλλον.

Μην στεναχωριέσαι.

Ο χειμώνας θα περάσει και όταν θα δεις πάλι καλοκαίρια στα όνειρά σου, θα χαμογελάσεις με αγάπη στο παρελθόν (το οποίο όντως δε μας ρωτάει πριν χαθεί...)

Σε ευχαριστώ γλυκιά μου που συνεχίζεις να μοιράζεσαι με τα λόγια σου τις σκέψεις σου!

Φιλιά πολύ πολύ φιλικά,
Το μικρούλι σου!

Storyteller είπε...

Εγώ σε καταλαβαίνω και συμπάσχω...

Depsorama είπε...

Αχ, καπέλα και γάντια, Μαρινάκι, πολύ μ'αρέσεις.
Κάποια αντικείμενα, είναι πολύτιμα, μόνο και μόνο για την συναισθηματική αξία που κουβαλάνε, το ειδικό βάρος τους είναι τεράστιο.
Λυπήθηκα για τα γάντια σου,ελπίζω να χάθηκαν απλά κάπου στο σπίτι, και να τα ξαναβρείς.

Marina είπε...

Ευχαριστώ πολύ όλους για τα γλυκά σας λόγια..

Τα γάντια λές και πέταξαν..
Πήγα λοιπόν το Σάββατο και πήρα άλλα, πάλι μαύρα α΄πό ψεύτικο βελούδο με μία σατέν γκρί κεντητή μαργαρίτα..
Αλλά για να ξαναφορέσω καπέλλα, δύσκολο..προτιμώ τώρα που κάνει κρύο τα αυτάκια..
(Αν δείτε στα νότια προάστεια ένα ούφο με άσπρα γούνινα αυτάκια και ένα κοπάδι σκύλους απο πίσω της...είμαι εγώ)..

Depsorama είπε...

Καμιά φορά, όταν χάνουμε ή επιλέξουμε να αφήνουμε πίσω μας κάποια αντικείμενα τόσο συναισθηματικά φορτισμένα, καλό είναι να αποκτούμε καινούρια! Μεγιά τα γάντια!
Και που' σαι, τα δικά μου αυτάκια είναι γαλάζια!

Xνούδι είπε...

καλές αναμνήσεις με τα καινούρια σου γάντια Μαρίνα. :-)

ellinida είπε...

Ασπρος σκούφος και πολλοί σκύλοι !