Οψεις

Το θέμα ίδιο. Βενετία. Ο τρόπος που τη βλέπουμε διαφορετικός, σύμφωνα με τα βιώματά μας, σύμφωνα με τον εαυτό μας. Κάποιοι βλέπουν μαγεία, φώς, ρομάντζα, βαρκαρόλα, γόνδολες, καλοπέραση. Ακουαρέλλες, τέχνη, αξίζει να ζούμε. Αλλοι πάλι βλέπουν τα οικήματα που βυθίζονται, το νερό που μυρίζει, το παρελθόν που δεν υπάρχει πιά. Ζήτημα οπτικής γωνίας.

Ζήτημα ποτηριού, μισογεμάτο ή μισοάδειο.

Puzzle 1000 κομματιών. Μοντέρνα απεικόνιση της Βενετίας
Puzzle 1000 κομματιών. Ακουαρέλλα. Η άλλη όψη.

Διαλέγουμε και παίρνουμε τι θέλουμε να είμαστε.

Πάθη

Οι παθιασμένοι άνθρωποι φαίνονται. Ποιοί όμως είναι?

• Δεν είναι αυτοί που κάνουν σέξ όλη την ώρα, το σέξ είναι μία εκδήλωση του πάθους άλλά όχι το ίδιο το πάθος.

Οι εραστές του πάθους είναι όσοι το αποπνέουν απο την ύπαρξή τους. Η στάση, το βλέμμα, ο τρόπος που κινούνται (μερικοί έχουν ένα συγκεκριμμένο λίκνισμα γοφών), είτε είναι ομοφυλλόφιλοι είτε όχι, αδιάφορο, το πάθος ξεχύνεται κακ καλύπτει κάθε είδους έρωτα.

• Δεν είναι αυτοί που σαν μπακούρια αραδιάζουν τα κορμιά τους στα μπάρ περιμένωντας να τους διαλέξουν.

Και όταν κάποια/κάποιος τους διαλέξει μετά να μην μπορούν να αρθρώσουν κίχ, τάχα μου πολλά βαρύς ο μάγκας, "είμαι ότι φαίνομαι", σωστά είσαι άψυχα ανάλατος και φαίνεσαι, μακριά απο μένα, ακόμη τρέχω.

• Δεν είναι αυτοί που σαγηνεύουν με το μπλα μπλά, το πίτσι-πίτσι και την ποίηση να προσπαθούν να ρίξουν κανά γκομενάκι, εί δυνατόν όχι πολύ περπατημένο για να μη φαίνεται η δική τους απειρία.
• Και βέβαια δεν είναι οι σαβουρόγ... αυτοί που οπή νάναι και όπου νάναι, να πάμε να τη βουλώσουμε.

Το πάθος το αποπνέουν κάποιοι άντρες και γυναίκες

• ο τρόπος που μυρίζουν αυτή η έμφυτη μυρωδιά που ανακατεύεται με τα after shave και τα άλλα αρώματα και γίνεται μοναδική στον καθένα
• ο τρόπος που προσφέρουν τον εαυτό τους στο ξένο μάτι, και δεν εννοώ να ξεβρακώνονται ή να μπουμπουλώνονται, το πάθος δεν πάει με το ρούχο ή την απουσία του, το πάθος πάει με το μυαλό του κομιστή.

Ενα λίκνισμα, ένα βλέμμα, μιά λέξη ή μιά διάλεξη.

• Το πάθος δεν έχει να κάνει μόνο με το σέξ, έχει να κάνει με την ύπαρξή μας. Υπάρχουν άνθρωποι που παθιάζονται με την πολιτική, με το γράψιμο, με τις εξερευνήσεις, με μία ανακάλυψη, με τη δημιουργία, με άλλα ανθρώπινα πλάσματα.Δεν είναι ερμαιο, δεν είναι αχαλίνωτο, είναι κτήμα του ιδιοκτήτη.
  
• Το πάθος είμαστε εμείς. Οι κυβερνήτες του και οι δημιουργοί. Ομως δεν "βγαίνει" σε όλους στην ίδια χροιά και βαρύτητα. Σε μερικούς δεν βγαίνει καθολου. Σε άλλους πολύ λίγο ή πολύ.

Καλλιεργείται το πάθος?

Ναί! Με τις σκέψεις μας που δεν προσαρμόζονται στα κουτάκια των άλλων

Οταν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο και πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων ό,τι μας νουθετούν οι άλλοι.

Λυπάμαι χάσατε. Δεν θα γίνω σαν εσένα μπαμπά-μαμά. Δεν θα γίνω το όνειρό σας. Θαγίνω μόνο εγώ. Τελεία.

Σχέσεις : τα "μου" και τα "μάς"

Οσο είμαστε μόνοι μας χωρίς ταίρι, είμαστε μόνο "μου", αποφασίζουμε οι ίδιοι για τη ζωή μας, τη δουλειά, τα χρήματα, το μέλλον. Απο τη στιγμή που ζευγαρώνουμε και κατά κάποιο τρόπο δημιουργούμε ένα κοινό μέλλον, λογικά μεταφερόμεθα στο "μας". Αρχίζουν οι κοινές αγορές, ίσως οι κοινοί λογαριασμοί για τα κοινά έξοδα, αναλαμβάνουμε κοινές ευθύνες π.χ. ένα στεγαστικό, πληρωμή λογαριασμών, ανατροφή παιδιών κλπ.

Ομως υπάρχουν φορές που γίνεται παρεξήγηση στα "μας", καμμιά φορά παίρνουμε τον άλλον for granted ότι τόσα χρόνια είμαστε μαζί, πάνω-κάτω τον/την έχουμε μάθει και θεωρούμε ότι δεν χρειάζονται πολλοί διάλογοι για να γίνουν μερικά πράγματα, οπότε ξεχνάμε το "μας", δεν λέμε τίποτα και τα κάνουμε όπως μας βολεύει χωρίς να μιλήσουμε πρώτα στο ταίρι μας. Αυτό γίνεται

• είτε γιατί φοβόμαστε μία πιθανή άρνηση, οπότε τον /την φέρνουμε προ τετελεσμένου γεγονότος (οπότε τι θα κάνει θα το καταπιεί),
• είτε γιατί δεν τον πολυ-υπολογίζουμε τον άλλον, "έλα μωρέ τώρα, γάϊδαρο θα του χαρίσω, στα δόντια θα κολλήσουμε" και δεν τα λέμε όλα
• είτε το αφήνουμε στο φλού, οπότε όταν ξεκαθαριστεί ο άλλος βλέπει τι έγινε χωρίς να ερωτηθεί και γίνεται βέβαια ΘΗΡΙΟ.

Παράδειγμα.

Η ανακαίνιση ενός σπιτιού. Και η δυό πλευρές θέλουν μία γενική επισκευή ή κάθε πλευρά όμως λειτουργεί στο επίπεδο "μου", που σημαίνει ότι ο καθένας μπορεί να βάψει το σπίτι όπως του αρέσει χωρίς να συμπεριλάβει τον άλλο.

Χωρίς να πεί " να βάφαμε την κρεββατοκάμαρα, γαλάζια. Πώς σου φαίνεται η ιδέα μου?" Ετσι ο άλλος ενημερώνεται και καλείται να συμμετέχει στα σχέδια δηλώνοντας τις απόψεις του.

Ενώ αν πάει και το βάψει γαλάζιο και μετά έχει την απαίτηση να μ' αρέσει κιόλας, αισθάνομαι πάρα πολύ θυμωμένη.

"Μαζί ρε φίλε δεν θα ζήσουμε στο σπίτι, μαζί δεν θα τα μοιραζόμαστε? Γιατί λοιπόν με χέζεις και δεν με συμπεριλαμβάνεις στα πρότζεκτ σου?

Γιατί με φέρνεις προ τετελεσμένου?

Για να πατάξεις πιθανές αντιρρήσεις με το "αποφασίζομεν και διατάσσομεν"?

Χρυσή τομή δεν υπάρχει?

Γιατί να πρέπει να ανεχθώ τη μετάλλαξη του "μας" σε "μου""?

Ετσι έρχεται η ρήξη και όποια καλή πρόθεση να υπάρχει, πάει περίπατο.

Ο πρώτος που έχει μάθει να λειτουργεί σαν μοναχικός λύκος, δεν καταλαβαίνει γιατί ο δεύτερος νευριάζει, αντιστέκεται, φωνάζει, στενοχωριέται και βγάζει το συμπέρασμα ότι δεν αγαπιέται.

Δεν καταλαβαίνει ότι παίρνοντας μία απόφαση μόνος του αποκλείει τον άλλον απο την κοινή τους ζωή. Κάνει το "μας" τους "μου" και γκρεμίζει τα θεμέλια της σχέσης.

.

Ενα σάββατο

...χθές πήγαμε μιά βόλτα εκτός Αθηνών, παρόλλο τον κακό και μουντό καιρό, φύγαμε μακριά απο τη λύπη. Ο καιρός δεν έχει να κάνει με τις διαθέσεις μας, άμα είναι να την κάνουμε πάμε και με καταιγίδα..ιδιαίτερα με καταιγίδα και βροχή.

Στο δρόμο δεν έβρεξε, αντίθετα πότε άνοιγε ο ουρανός και πότε έμενε στις κλειστές του. Σταματήσαμε στον Γρηγόρη και καταβροχθίσαμε μία φοκάτσια. Παράδοση. Μόνο εκεί τρώμε το συγκεκριμμένο και πάντα μέσα στο κρύο του χειμώνα.

Φθάσαμε νωρίς, μας υποδέχθηκαν οι χαρούμενες φατσούλες των σκύλων και 2 νέα κουτάβια που κάποιοι πιό σπλαχνικοί απο τους άλλους γείτονες μας πέταξαν, σύνολο 10 στόματα. Ταϊσαμε κατά κόρον. Ψύχρα και υγρασία, αδύνατον να κάτσουμε έξω.

Το τοπίο είναι πάντα αλλιώτικο πίσω απο την πόρτα, με προσκαλεί αγέρωχα "Βγες έξω αν τολμάς!" Τα κάγκελλα της ζωής μου δημιουργούν τους δικούς τους ρυθμούς, εμείς ακολουθούμε αβίαστα. Ανάψαμε και το τζάκι γιατί η θερμοκρασία μέσα στο σπίτι ήταν κάτω απο τους 10 βαθμούς Κελσίου...μπρρρ!
Ο Κ. μαγείρεψε μαύρα μακαρόνια σουπιάς με σολωμό και μανιταρια, ήπιαμε κόκκινο κρασί.
..πολύ κρασί, τόσο όσο να ζεσταθούμε, να χαλαρώσουμε μπροστά στη φωτιά, ξάφνου βγήκε ένας ήλιος μουδιασμένος και φώτισε τα τζάμια που θολά τα βλέπανε τα μεθυσμένα μας μάτια.
Κοιμηθήκαμε και χαλαρώσαμε μαζί με τους σκύλους, ο καθένας στο χώρο του βέβαια, αρκετά κοντά όμως ώστε να αισθάνονται οι μεν την παρουσία των δέ. Συντροφικότητα.

Γυρίσαμε στην Αθήνα μέσα στη νύχτα.

Νύχτα με καθαρό ουρανό και αστέρια.

Εξω ελάχιστα αυτοκίνητα, μεσα όμως είχαμε συναυλία.

Βέρντι.

Φτερό στον άνεμο, όπως η ζωή μας παντού και πάντα.

Λές και ήταν χθές

μιά νύχτα αλλιώτικη απο τις άλλες. Ψυχοπλακωτική. Ηρθε η φίλη μας απο την Ιρλανδία να μας δεί για λίγες ώρες, να μας πεί τα νέα της απο κοντά. Ο σύζυγός της (ετών 45) έχει αδενοκαρκίνωμα, μία ανίατη μορφή καρκίνου, είναι στο δεύτερο γύρο χημειοθεραπείας και αγωνίζεται να διαψεύσει τους γιατρούς που του δώσανε απο 6 μήνες ώς 2 χρόνια ζωής.

Οι κινήσεις της όταν μας έλεγε τα διάφορα τα του σπιτιού της, τα νέα των 2 παιδιών της, κοντές, έτσι κι αλλιώς οι ξένοι ελάχιστα χειρονομούν. Το ύφος της cool, σαν να μην τρέχει τίποτα, εξωτερικά ίδια ήταν όπως τη θυμόμουνα το καλοκαίρι, σαν να μην πέρασε μιά μέρα, μιά στιγμή τότε που τα πίναμε ανέμελα στην Καβάλα ή κολυμπούσαμε στην Χαλκιδική και πετάγαμε νερά η μιά στην άλλη. Τα μάτια της όμως πρόδιδαν.

Τρομαγμένα, άψυχα. "Πώς θα ζήσω χωρίς αυτόν?" σαν να μου έλεγαν μέσα στην μαύρη αγωνία.

Και εμείς κρατήσαμε το ίδιο στύλ, απο έξω "δεν τρέχει τίποτα" τρώγαμε και μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων. Ο Κ. δεν ξέρω τι αισθανότανε, δεν έδειξε τίποτα, του λόγου μου έπινα το κρασί σαν να ήμουνα σφουγγάρι. Καί τόσο που ήπια, που πήγε? Καθόλου δεν μέθυσα.

Ούτε κάν ζαλίστηκα.

Ακόμη τρέμω

Δεν είναι ότι φοβάμαι τον καρκίνο (ο πατέρας μου απο καρκίνο πέθανε στα 56 του) είναι που με κολλάει ο ανθρώπινος πόνος, η αγωνία της συζύγου, το απύθμενο γιατί των μικρών παιδιών.

Δεσμώτης

Επηρεάζομαι απο ανθρώπους και απο καταστάσεις κατά κόρον. Τους αφήνω να μπαίνουν στο είναι μου και να μου χαλάνε τη διάθεση.
Αν εχει ο Κ προβλήματα στη δουλειά, στο γραφείο του με γνωστούς και γυρίζει σπίτι μουτρωμένος, ούπς..πάει η καλή μου διάθεση, με πιάνει μιά κατήφεια, μιά μουτζούρα ένα πράμα..όλα μου φαίνονται μαύρα και άραχλα.

ενώ
ένα χαμόγελο, μιά αστεία ιστορία με στέλνει στα σύννεφα.
Τόσο μα τόσο πιά είμαι εξαρτημένη?
Θυμώνω με τον εαυτό μου, ούτε χασικλίκι να ήταν.
Οταν είναι στενοχωρημένος θέλει να είμαι ευχαριστημένη να έχω μία ήρεμη αν μη τι άλλο φάτσα ώστε η δική του στενοχώρια να μειώνεται βλέποντας κάτι χαρούμενο.

Και βέβαια δεν γίνεται. Γιατί αυτό που βλέπει είναι μιά μούχρα.

Αντίστοιχα όταν είμαι στενοχωρημένη και εκείνος επηρεάζεται, δεν είναι σαν τη καλή χαρά να μου φτιάξει το κέφι, γκρινιάζει και καμμιά φορά μαλώνουμε και απο πάνω.

Ετσι εκεί που ήταν ο ένας στενοχωρημένος γίνονται δύο.

Αμάν πιά! Ελεος!