Παρασκευή, Ιανουαρίου 05, 2007

Δεσμώτης


Επηρεάζομαι απο ανθρώπους και απο καταστάσεις κατά κόρον. Τους αφήνω να μπαίνουν στο είναι μου και να μου χαλάνε τη διάθεση.
Αν εχει ο Κ προβλήματα στη δουλειά, στο γραφείο του με γνωστούς και γυρίζει σπίτι μουτρωμένος, ούπς..πάει η καλή μου διάθεση, με πιάνει μιά κατήφεια, μιά μουτζούρα ένα πράμα..όλα μου φαίνονται μαύρα και άραχλα.

ενώ
ένα χαμόγελο, μιά αστεία ιστορία με στέλνει στα σύννεφα.
Τόσο μα τόσο πιά είμαι εξαρτημένη?
Θυμώνω με τον εαυτό μου, ούτε χασικλίκι να ήταν.
Οταν είναι στενοχωρημένος θέλει να είμαι ευχαριστημένη να έχω μία ήρεμη αν μη τι άλλο φάτσα ώστε η δική του στενοχώρια να μειώνεται βλέποντας κάτι χαρούμενο.
Και βέβαια δεν γίνεται. Γιατί αυτό που βλέπει είναι μιά μούχρα.
Αντίστοιχα όταν είμαι στενοχωρημένη και εκείνος επηρεάζεται, δεν είναι σαν τη καλή χαρά να μου φτιάξει το κέφι, γκρινιάζει και καμμιά φορά μαλώνουμε και απο πάνω.
Ετσι εκεί που ήταν ο ένας στενοχωρημένος γίνονται δύο.

Αμάν πιά! Ελεος!

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ΑΝ σου πω ότι σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη. Οτι είμαι στη δουλειά αλλά δεν κουράζομαι και έχω καλή διάθεση μπορώ να φτιάξω και τη δική σου;

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν πειράζει. Εξάλλου η κοινωνική συμβίωση αποτελεί απλά μία αλληλεξάρτηση και αλληλεπίδραση (ψυχολογία). Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Απλά ο καθένας μας βρίσκει διαφορετικό τρόπο να το προσεγγίζει και να εκτονώνεται.

cindaki είπε...

Πω πω, μπλέξιμο...
Λοιπόν, έχω μια ιδέα!
Αφου επηρεάζεσαι τόσο εύκολα, κάθε φορά που πάει να σου χαλάσει τη διάθεση, να σκέφτεσαι μια πολύ πολύ αστεία στιγμή στη ζωή σου, προσπάθησε να θυμηθείς πως ένιωσες τότε, και ίσως νιώσεις καλύτερα!
Ελπίζω!...

Ανώνυμος είπε...

Βασικα πρεπει να ξερεις ποτε να αφηνεις τον αλλον στην ησυχια του. Υπαρχουν στιγμες που μπορεις να του φτιαξεις το κεφι και αξιζει. Αλλες φορες μπορει να σου ρουφηξει ολη την ενεργεια.

Συνηθεια ειναι.