Τετάρτη, Ιανουαρίου 10, 2007

Λές και ήταν χθές

μιά νύχτα αλλιώτικη απο τις άλλες. Ψυχοπλακωτική. Ηρθε η φίλη μας απο την Ιρλανδία να μας δεί για λίγες ώρες, να μας πεί τα νέα της απο κοντά. Ο σύζυγός της (ετών 45) έχει αδενοκαρκίνωμα, μία ανίατη μορφή καρκίνου, είναι στο δεύτερο γύρο χημειοθεραπείας και αγωνίζεται να διαψεύσει τους γιατρούς που του δώσανε απο 6 μήνες ώς 2 χρόνια ζωής.

Οι κινήσεις της όταν μας έλεγε τα διάφορα τα του σπιτιού της, τα νέα των 2 παιδιών της, κοντές, έτσι κι αλλιώς οι ξένοι ελάχιστα χειρονομούν. Το ύφος της cool, σαν να μην τρέχει τίποτα, εξωτερικά ίδια ήταν όπως τη θυμόμουνα το καλοκαίρι, σαν να μην πέρασε μιά μέρα, μιά στιγμή τότε που τα πίναμε ανέμελα στην Καβάλα ή κολυμπούσαμε στην Χαλκιδική και πετάγαμε νερά η μιά στην άλλη. Τα μάτια της όμως πρόδιδαν.
Τρομαγμένα, άψυχα. "Πώς θα ζήσω χωρίς αυτόν?" σαν να μου έλεγαν μέσα στην μαύρη αγωνία.
Και εμείς κρατήσαμε το ίδιο στύλ, απο έξω "δεν τρέχει τίποτα" τρώγαμε και μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων. Ο Κ. δεν ξέρω τι αισθανότανε, δεν έδειξε τίποτα, του λόγου μου έπινα το κρασί σαν να ήμουνα σφουγγάρι. Καί τόσο που ήπια, που πήγε? Καθόλου δεν μέθυσα.
Ούτε κάν ζαλίστηκα.
Ακόμη τρέμω
Δεν είναι ότι φοβάμαι τον καρκίνο (ο πατέρας μου απο καρκίνο πέθανε στα 56 του) είναι που με κολλάει ο ανθρώπινος πόνος, η αγωνία της συζύγου, το απύθμενο γιατί των μικρών παιδιών.

13 σχόλια:

Jason είπε...

Δεν έχω κάτι να σχολιάσω ως προς το περιεχόμενο του κειμένου, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πω.
Μπορώ όμως να πω πως είναι ένα πολύ ωραίο κειμενάκι, πολύ καλά γραμμένο, σα μικρό κεφάλαιο από βιβλίο.

Marina είπε...

Είναι αυτό το τρέμουλο που μεταφέρεται απο άνθρωπο σε άνθρωπο μέσα απο τα μάτια. Κάνουμε τους δυνατούς, προσπαθούμε με την σωματική στάση να το πετύχουμε, αλλά τα μάτια υγραίνονται άθελά μας.
Αισθάνομαι άφωνη, καταλαβαίνεις τι εννοώ, έτσι?

Jason είπε...

Καταλαβαίνω πολύ καλά.
Γιατί το περιγράφεις πολύ καλά.

Ανώνυμος είπε...

Πώς να μην αισθάνεσαι άφωνη? Πώς να μην υγραίνονται τα μάτια? Μας συμβαίνει όταν το ακούμε για ξένους, πόσο περισσότερο για φίλους. Δεν υπάρχει κουράγιο, ούτε για να το δώσεις σαν ευχή.

Alitovios είπε...

Αν πιστέψεις πως οι άνθρωποι όταν φεύγουν πάνε κάπου πολύ καλύτερα από εδώ μπορείς να τα βλέπεις διαφορετικά αυτά τα πράγματα.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μέσα στα τόσα ζητήματα που προβάλλονται στη blogόσφαιρα (καυγάδες ιστολόγων, άρθρο 16) ανακαλύπτουμε ότι κάποιοι άνθρωποι υποφέρουν. Όταν κάποιοι πολεμούν για να διαψεύσουν το αδύνατο εμείς χτενιζόμαστε για το Monitor και λιβανιζόμαστε για το άρθρο 16 (αυτοκριτική). Ίσως καμιά φορά χρειάζονται οι φωνές σαν τη δική σου, έστω κι αν δεν έρχεσαι συχνά στο χωριό, για να μας δείξεις ότι ο πόνος είναι ανθρώπινος και όχι μέσα στη σφαίρα του μικρόκοσμού μας. Κουράγιο στο φίλο και ακόμα περισσότερο στη φίλη σου. Μιλάω πολύ όταν ο πόνος σε αφήνει χωρίς ανάσα.

Alkyoni είπε...

πριν τρεις μήνες είδα να φεύγει ο καλύτερός μου φίλος από καρκίνο
δεν μπορώ να σχολιάσω τίποτε εδώ...ακόμη δεν μπορώ να 'δεχτώ" τίποτε,δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα του αναπόφευκτου..αλλά έτσι για το γαμώτο (συγνώμη για τη λέξη) θα θελα να μάθω για έναν άνθρωπο που τον νίκησε!!!!
όχι προσωρινά.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Κανείς δε νικά. Είναι οι μαύρες σελίδες των blogs αυτές.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ δύσκολες στιγμές που απλά όλοι κάποια στιγμή θα αντιμετωπίσουμε, καλύτερα να ξέρουμε λοιπόν για να αντέξουμε! Πάνω απ’ όλα υγεία και μακάρι όλοι να την έχουμε!

nyctolouloudo είπε...

δεν θα πω τίποτα γιατί δεν μπορώ....
έχω λουστεί στους θανάτους από λευχαιμία και καρκίνο...

Marina είπε...

Georgia-is-coming-to-town, έκανα τον καραγκιόζη την Τετάρτη, τρα-λα-λα όλο γέλια και αστεία. Τι άλλο νάκανα? Το μαρτύριο που ξετυλιγόταν μπροστά μου απερίγραπτο.

allitovios, αυτά τα πράγματα τα έχω φάει με το κουτάλι, η μαμά μου ήταν Βουδδίστρια, και καταλήγω ότι δεν με νοιάζει τι θα απογίνω άμα πεθάνω, με νοιάζει τι θα είμαι τώρα που ζώ. Η τι ποιότητα ζωής θα εχει ο Τζό που παλεύει με τον καρκίνο απο το αν θα γίνει αγγελάκι μετά θάνατον

o δείμος του πολίτη, δεν είναι ότι δεν περνάω "απο το χωριό" περνάω αλλά δεν σχολιάζω. Ούτε είναι ότι δεν ενημερώνομαι για την πολιτική ή την μικροπολιτική της μπλογκόσφαιρας, είναι που απέχω όταν ο πόνος του φίλου/φίλης χτυπάει την πόρτα μου. Εγωϊσμός. Ναί πολύς, είμαι όμως αυτό που αισθάνομαι. Χύμα. Αυτό είμαι. Η δόξα ας πάει στους πολιτικάντηδες, ας μου μείνει όμως ο καλός φίλος που έρριξε τη ζαριά με τον reaper και κέρδισε.

alkyoni, νικάς ότι θέλεις να νικήσεις. Ο κουμπάρος της μητέρας μου σήμερα 98 ετών. Επαθε καρκίνο 2 φορές (λευχαιμία-εντερο) και επέζησε. Καπνίζει φουγάρο 1 πακέτο άφιλτρα την ημέρα. Κάνει και τζόγκινκγ στην Πατησίων(!!!), τρώει τα πάντα και απολαμβάνει την κάθε μέρα. Ισως πεθάνει ως αύριο. Είναι ο μόνος επιζών

allitnil, καλή μου εύχομαι ΠΟΤΕ να μην αντιμετωπίσεις τέτοιες καταστάσεις.

μεθυσμένα χρώματα, και εγώ! Είναι όμως στιγμές που σκέφτομαι τι μας λυπεί περισσότερο, η αγωνία του ετοιμοθάνατου ή η αγωνία μας που θα ζούμε χωρίς αυτόν?

αθεόφοβος είπε...

Το αδενοκαρκίνωμα που γράφεις δεν είναι ανίατο,είναι απλά ένας ιστολογικός τύπος καρκίνου.
Πιθανόν στην περίπτωση που γράφεις διαγνώστηκε αργά και εξαρτάται καιη εξέλιξή του από την εντόπιση του.
Το 40% των καρκίνων θεραπέυονται πλήρως.
Αυτά τα λίγα για να μην δημιουργείται άσκοπα καρκινοφοβία.

Ανώνυμος είπε...

Ουυυυφ

Δάκρυσα...Γιατί το νοιωσες.Αφού το κρυψε τόσο καλά...

Καλημέρες