Ο πολίτης

Με όλα αυτά που γίνανε και συνεχίζουν να γίνονται με τις καταστροφές και τις φωτιές, το μοναδικό θύμα είναι ο Ελληνας πολίτης, ο οποίος και πληρώνει τους φόρους του και ψήνεται σαν κεμπάμπ μέχρι θανάτου.
Βαρέθηκα την κοροϊδία. Υπάρχουν τα πάντα για να σωθεί η χώρα, μόνο που βρίσκονται κάπου σκουριασμένα, ξεχασμένα, θαμμένα απο τους κρατικούς μηχανισμούς.
Βαρέθηκα την κοροϊδία. Απειροι πολίτες θα μπορούσαν να ασχολούνται στην περιφρούρηση της εθνικής μας κληρονομιάς, μόνο που δεν γίνεται αυτό ποτέ.
Βαρέθηκα προκαταβολικά να παρακολουθήσω τη νίκη του ενός ή του άλλου κόμματος που με κοροϊδεύει.

ΟΧΙ ΛΕΥΚΑ όμως ΟΧΙ ΑΚΥΡΑ.

Μόνο με τη χυλόπιττα ίσως καταλάβουν ότι δεν μασάμε πιά.

Run over

Χθές πάτησα ένα περιστέρι με το αυτοκίνητο. Πέρασε η ρόδα πάνω απο το κορμάκι του και άκουσα τον φρικτό ήχο του θανάτου του.

Μιά άλλη φορά πολύ παλιά, μπερδεύτηκε μία γάτα στις πίσω ρόδες του αυτοκινήτου, φρενάρισα αλλά ήταν ήδη νεκρή όταν βγήκα έξω.

Εστω κι αν δεν φταίω, εν τούτοις αισθάνομαι απαίσια όταν παίρνω μιά ζωή.

Αυτό το κάτι

Χθές πήγα στο ΄κέντρο της (επιτέλους έρημης) Αθήνας να ψωνίσω στις εκπτώσεις. Πήρα διάφορα πράγματα και στο γυρισμό είπα να κόψω δρόμο απο τη Πλατεία Κολοκοτρώνη. Εκεί τους είδα.

Μπαμπάς και γιός. Ο ένας ήταν/δεν ήταν 25 ετών, ο άλλος 3 το πολύ. Οχι μεγάλη διαφορά ηλικίας. Παίζανε κυνηγητό μέσα στα λουλούδια. Κάθε που ο μπαμπάς έπιανε τον μικρό, τον αγκάλιαζε και τον πέταγε στον αέρα...Οοοοοπα! Και το παιδί τιτίβιζε ενθουσιασμένο. Και πάλι απο την αρχή.

Ενα τόσο δα τσίμπημα αισθάνθηκα. Μικρό αλλά βαθύ.

Τσίμπημα ζήλιας. Αλλαξα δρόμο, πήγα σε άλλη περιοχή. Ξέχασα το τσίμπημα.

Εκείνο όμως δεν ξέχασε εμένα. Ηρθε στο όνειρό μου χθές και με σούβλισε. Τρύπα άνοιξε.

Δεν μπόρεσα να τη κλείσω ως αυτή την ώρα.

Προσπαθώντας να την ξορκίσω τα έγραψα εδώ.

Γκρινιάρηδες

Γιατί γκρινιάζεις?

Προφανώς θέλεις πράγματα και δεν σου βγαίνουν/δεν σούρχονται/δεν στα δίνουν

Και δεν τα ζητάς γιατί δεν έχεις μάθει να ζητάς

Εχεις μάθει όμως να μουρμουράς.

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια

Και νεύρα, πολλά και χωρίς λόγο.

Και φωνές. Κουφάθηκες φαίνεται ξαφνικά γιατί μόνο οι κουφοί ουρλιάζουν. Εμείς οι άλλοι μια χαρά ακούμε, πέρα απο τις φωνές σου, όλα τα ακούμε.

Ο στόχος όλων αυτών ποιός έιναι?

Ν'αλλάξω την πορεία της ζωής μου επειδή εσύ δεν θέλεις να μεγαλώσεις, σαν τα μικρά παιδιά χτυπάς τα πόδια τους στο πάτωμα και τσιρίζεις για να ζητήσεις. Εχεις βολευτεί μ' αυτόν τον τρόπο ώστε να γίνονται όλες οι απαιτήσεις σου ε? Σπάζοντας τα νεύρα των άλλων. Και αν γίνουν "τα χατήρια" όλο γλύκες αγάπες και λουλούδια αν όχι εναρξη περιόδου of "verbal abusing" μεχρι οι άλλοι να βαρεθούν και να ενδώσουν "πάρτα και φάτα, μόνο σκάσε, σε βαρεθήκαμε". Success at last, πάμε για την επόμενη..με τον ίδιο φυσικά τρόπο.

Ετσι γκρινιάζεις..για το οτιδήποτε. Και βέβαια τίποτα δεν είναι αρκετά καλό για τα σταθμά σου. Γιατί αν αποδειχθεί καλό δεν θα υπάρχει λόγος για την επόμενη μουρμούρα. Εφόσον όμως η μουρμούρα είναι τρόπος ζωής-συμπεριφοράς, το μισό χείλι του "καλούτσικα είναι" γίνεται καθημερινότητα. Ξεσκεπάζεσαι βέβαια όταν τρίτοι έρχονται και καμαρώνεις για τα επιτεύγματα. Νομίζεις ότι δεν βλέπουμε τι γίνεται..είμαστε όλοι βλάκες και μόνο εσύ ο/η φωτεινός παντογνώστης.

Και καλά να μην αγαπάς αυτό που είσαι (ας πούμε ότι είναι δύσκολο, ας πούμε ότι έτσι είναι)

αλλά να μην εκτιμάς αυτούς που σε αγαπούν και να τους κάνεις τη ζωή αφόρητη ..!!!! σαν ηλίθιο μου ακούγεται!