Ανθρωποι και άνθρωποι

Υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπάμε
Υπάρχουν άνθρωποι που τους μισούμε
Υπάρχουν άνθρωποι που μας είναι αδιάφοροι
αλλά
υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουμε ούτε να τους ξέρουμε.
............................................

Και αυτοί οι τελευταίοι δυστυχώς μόνο απο κοντά μας δεν το κουνάνε. Είτε μας κυβερνούν, είτε βρίσκονται στον οικογενειακό μας κύκλο, δεν μας ωφελούν, αντίθετα η παρουσία τους μας βλάπτει.
Σαν μύξες μας κυνηγάνε, κολλάνε επάνω μας και λερώνουν.
Οχι ανεπανόρθωτα, αλλά έστω και προσωρινά τη ζημιά τους τη κάνουν.

Αν αντιδράσουμε, γίνονται ομηρικοί καυγάδες και γατζώνονται όλο και πιο πολύ
Αν δεν αντιδράσουμε, θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι, έτσι γατζώνονται όλο και πιο πολύ.
Η φυγή είναι μία λύση
Πόσοι όμως απο εμάς μπορούν να φύγουν?
Είμαι δειλή. Δεν μπορώ να κόψω το λώρο.

Βαβέλ

Ο αγαπημένος μου πίνακας που κατάφερα να τον βρώ και σε jigsaw puzzle. Αντιπροσωπευτικότατος για τις εποχές που ζούμε, τόσο σαν χώρα, όσο και σαν πολίτες.

Κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ, σαν να είμαι μπλεγμένη σε λογείς γκρίνιες και κακουργίες, λόγια, κουτσομπολιά, κακκίες, αχαριστίες και κίβδηλες ζωές.

Σαν άνθρωπος όμως είμαι αισιόδοξη, χαρούμενη, "οπου κέφι και χαρά πρώτη η Μαγδάλω" που λέει και η παλαιά ρήση.

Αναβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

----------------------

"The Tower of Babel" by Brueghel (1000 pieces jigsaw puzzle)

ΤΣΟΥΡΕΚΙ

Χθές μου χτύπησε τη πόρτα η συνυφάδα μου και μου έφερε ένα τσουρέκι ζεστό-ζεστό που το έφτιαξε εκείνη. Οχι δεν γιορτάζω, ούτε είχα καμμία επέτειο. Αντίθετα πονοκέφαλο είχα και προεόρτια δεύτερης φαρυγγίτιδας. Της δώσανε τη συνταγή, είχε χρόνο, το έφτιαξε και σκέφτηκε να μου το προσφέρει. Επειδή ξέρει ότι μ' αρέσει το μαχλέπι.

Συγκινήθηκα πάρα πολύ που χωρίς αφορμή με σκέφτηκε. Η προσφορά της τιμήθηκε δεόντως, ως το βράδυ δεν έμεινε ψίχουλο.

Είναι αυτά τα μικρά πραγματάκια που λένε κάτι για τους ανθρώπους. Τουλάχιστον στη ζωή μου πάντα τα μικρά προσέχω, τα σχεδόν απαρατήρητα. Τα μεγάλα που κυκλοφορούν με τις ροκάνες τους αναγκαστικά θα σε κάνουν να τα δείς, όχι όμως και να τα ασπαστείς.

Τα μικρά σμαραγδάκια στη θάλασσα της αδιαφορίας είναι σπάνια.

Ευχαριστώ!

Τη πάτησα.

Τη μπανανόφλουδα μιά χαρά!

Εκανα ή μάλλον είπα μιά απίστευτη χοντράδα, στο λάθος πρόσωπο, τη λάθος στιγμή.

Κι μετά τι γίνεται? Πώς την παίρνεις πίσω? Πώς επανορθώνεις?

Υπάρχει και η "συγνώμη". Και όταν είναι τέτοιες οι περιστάσεις που δεν μπορείς να το πείς γιατί το άλλο πρόσωπο ίσως να μη το ξαναδείς?

Το αφήνεις να περάσει ελπίζοντας να είσαι σοφώτερος την επομένη..αν υπάρξει δλδ επομένη?
Είναι μερικές φορές που φέρομαι σαν απερίσκεπτο Κριαράκι. Και μετά μετανοιώνω. Τη μαλακία μου όμως την έχω κάνει.

Νιαρούυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ!

Ψάρια έξω απο το νερό

Σαν ψάρι αισθανομαι όταν είμαι σε συγκέντρωση με συνομήλικές μου γυναίκες. Δεν έχω τι να τους πώ. Οι περισσότερες γνωστές μου μιλάνε συνεχώς για τα παιδιά τους. Πότε είπαν τσά, πότε φάγανε, πως κολύμπησαν, πότε κλάσανε, πότε κοιμήθηκαν. Εντάξει τα αγαπάνε, δεν λέω. Αλλά αυτό το συνεχές μπούρου-μπούρου.. έχω όρεξη κυρίες μου ν' ακούω για τα καμάρια σας, ειδικά εγώ που δεν έχω παιδιά? Ερχονται σπίτι μου...μπλά-μπλά για τα παιδιά τους. Πάω στο σπίτι τους..μπλά-μπλά για τα παιδιά τους και αν αλλάξω θέμα..απο εκεί το πάνε, απο εδώ το πάνε ΠΑΛΙ στα μωρά.. Προφανώς η ζωή τους όλη είναι αυτά τα παιδιά, το Α και το Ω της ύπαρξής τους. Ε! Ας κάτσουν σπίτι τους τότε, να με απαλλάξουν απο την ηλιθιότητα.

Ηρώδη δεν έκανες καλή δουλειά. Απο τις μάνες έπρεπε ν' αρχίσεις.

Αμα αφήσουν τα παιδιά τους στην άκρη βρίζουν τους συζύγους τους.

Αλλο βίτσιο και αυτό. Απο τη μιά να του τα παίρνεις "για τα παιδιά" και απο την άλλη να τον βρίζεις, ή χειρότερα να τον περιγράφεις στα ιδιαίτερα σας.. Αλλη όρεξη δεν είχα να μάθω τι έχει στο βρακί του ο άντρας σου! Η τι το κάνει αυτό που έχει! Μα είσαι τρελλή!

Ασε δε τις χωρισμένες..αυτές περιγράφουν τις ξεπέτες τους, για λίγη τσίπα δεν μιλάμε, δεν περισσεύει καθόλου.

Η ΒΑΡΕΜΑΡΑ. Ανοίγω το στόμα μου μόνο για να τρώω ή για να χασμουριέμαι. Και όποτε μπορώ δεν πάω.

Προτιμάω πάντα να κάνω παρέα νεώτερους και νεώτερες απο μένα, αν μη τι άλλο τα μυαλά μου πρός τα εκεί έχουν μείνει. Εχω κολλήσει στο 30. Εκεί ακλόνητη. Με αυτές και με αυτούς μόνο μπορώ να συννενοηθώ.

Παλιά ανησυχούσα, μην είμαι ανώριμη, φεγγαροχτυπημένη, μουρλή.. τώρα πιά δεν με νοιάζει. Είμαι ότι θέλετε να είμαι αρκεί να μη αισθάνομαι ότι έχω βουλιάξει στο βαθύτερο τέλμα.

Deal?

Twinkle, twinkle little star

Οι καλύτερες ευχές είναι αυτές που ποτέ δεν ξεστόμισα. Τις είπα στον εαυτό μου, τις είπα στο Αστέρι μου, τις είπα στον ουρανό, τις είπα στο θεό, μόνο που τον ήχο της φωνής μου οι άλλοι άνθρωποι δεν τον άκουσαν.
Ευχές δεν κάνω κάθε χρόνο..πολύ σπάνια. Ως τώρα έχω κάνει 2.

Οι ευχές μου δεν πραγματοποιούνται τον επόμενο χρόνο γιατί δεν ζητάω κάτι απλό..π.χ. ένα ωραίο αυτοκίνητο.
Κάποτε ζήτησα Μία Ζωή. Αυτή η ευχή δεν πραγματοποιήθηκε.
Μιά άλλη φορά ζήτησα να Σωθεί μιά Αλλη Ζωή. Αυτή η ευχή πραγματοποιήθηκε.
Οχι όμως τον επόμενο χρόνο, κάποια στιγμή μέσα στο άπειρο, στο χρόνο της ζωής μου, πραγματοποιήθηκε.

Φέτος έκανα άλλη μία!.