Κολλητοί & αυτοκόλλητοι -Περί φιλίας

Ακούω απο πολύ κόσμο να αναφέρεται στους φίλους τους σαν "ο κολλητός μου", "η αυτοκόλλητή μου" και αναρωτιέμαι. Πώς δηλαδή γίνεται κάποιος ο αυτοκόλλητός μου, τι σημαίνει κολλητός; Διαβάζοντας το λήμμα σε λεξικό 'αυτοκόλλητος = κατασκευασμένος έτσι ώστε να επικολλάται χωρίς τη προσθήκη κολλητικής ουσίας -δη κόλλας - " και το "κολλητός=κολλημένος" αναρωτιέμαι πώς μία φιλία με ένα άλλο άτομο μας κάνει τόσο οικείους ώστε να γίνουμε κολλητοί, ο ένας να κολλήσει πάνω στο πετσί του άλλου.

Αν έχετε εσείς βρεί τέτοιες φιλίες, μπράβο σας, σε μένα δεν μου έχουν τύχει. Επίσης θα ήθελα να εκμυστηρευτώ ότι δεν ξέρω αν θα μου άρεσε να μου τύχει και κάτι τέτοιο. Δεν θέλω ο φίλος μου να γίνει ένα με το δέρμα μου, να είναι ο καθρέφτης του εαυτού μου, να συναισθάνεται τις αγωνίες μου, να ανασαίνει τον ίδιο άνεμο με εμένα. Δεν μ' αρέσει η τόσο μεγάλη οικειότητα που εξομαλύνει τις διαφορές και γινόμαστε διάφανοι σωσίες. Τόσο οικείοι σε βαθμό βαρεμάρας.

Εχοντας φιλίες άνω των 25 ετών, μπορώ να διατυμπανίσω ότι με τις φίλες μου κολλητές δεν είμαστε, ευτυχώς. Η κάθε μία έχει τη προσωπικότητά της, τη διατηρεί, μιλάμε, γελάμε, έχουμε πολλά κοινά (αν δεν μοιάζαμε δεν θα συμπεθεριάζαμε-λένε οι σοφές παροιμίες), έχουμε όμως και τις διαφορές μας, έχουμε μάθει να μη σκαλίζουμε τις επιθυμίες της άλλης και κυρίως να κρατάμε ορισμένες μας απόψεις για τον εαυτό μας. Ιδιαίτερα σε θέματα επιλογής συντρόφων. Αλληλοσεβασμός είναι η λέξη.

Πάρε λοιπόν και τον "αυτοκόλλητο" τώρα που θα έχει την απαίτηση να αρχίσω να λέω τα προσωπικά μου με το νι και με το σίγμα για να σχολιάζει να εκφέρει γνώμες, να επηρεάζει και τα αντίστοιχα να τα κάνω και εγώ. Στο τέλος να συμφωνήσουμε ότι η επιλογή μου είναι ένα μεγάλο λάθος και να να κλαίμε και οι δυό μαζί, καταριώμενες την κακιά μας μοίρα.

Βαριέμαι.

Προτιμώ να μη συμφωνεί με τις επιλογές μου αλλά να μη ρίχνει λάδι στη φωτιά. Ούτε εγώ θα τηγανίζω ψάρια στη δική της στιά. Οταν βρισκόμαστε μαζί ας μη μυρίζουμε τηγανίλα, ψαρίλα, κρεμμυδίλα. Ας πήξουμε στ' αρώματα, άντε και στα πατσουλιά.

Αλλά δεν θα είμαστε κολλητές-αυτοκόλλητες. Η κάθε μία μας θα διατηρεί την ελευθερία της να είναι αυτεξούσια, χωρίς την άλλη. Με κάποιες εκμυστηρεύσεις αλλά όχι όλα τα μυστικά μας στη φόρα.

Αέναα μαθαίνουμε η μία απο την άλλη. Ετσι η σχέση έχει την ποικιλία της έκπληξης.

Τίποτα το αυτοκόλλητο δηλαδή.

Ονειρα, απώλειες, στόχοι

Θυμάμαι στα 16 μου χρόνια τα όνειρά μου για το μέλλον. Ολα κόκκινα - και τι δεν ήθελα.

Πρώτος στόχος να φύγω μακρια απο τις πίκρες, μόλις είχα χάσει τον μπαμπά μου που πέθανε απο καρκίνο στα 55 του και η μητέρα μου κάτω με μανιοκατάθλιψη, ήθελα να εξαφανιστώ, να χαθώ στο ανώνυμο πλήθος, τις λύπες να τις αφήσω πίσω μου όχι όμως και να εγκαταλείψω. Ηθελα να αναστήσω τον πρόωρα χαμένο γονιό και να γιατρέψω τη μη ανατρέψιμη πίκρα της εγκαταλελειμένης χήρας.
Δεύτερος στόχος να πνιγώ στους ατμούς του έρωτα, εκείνου που σε συνεπαίρνει και σε αφήνει ξέπνοο, το σώμα να αχνίζει απο τον ιδρώτα της περίπτυξης και η καρδιά κουρασμένη απο τα καρδιοχτύπια, ξεκουράζεται. Μόνο το σέξ γύρευα τότε, σέξ χωρίς δεσμεύσεις, μόνο για την ηδονή, συνώνυμο της φυγής πάλι. Αρκετά βάσανα είχα στο σπίτι μου σαν προστάτης οικογένειας, να μου έλειπαν οι περαιτέρω δεσμεύσεις των ανδρών που μόλις με μύριζαν κόλλαγαν επάνω μου και ήθελαν να έχουν την αποκλειστικότητα - πάει να πεί, πέφτανε σύννεφο οι προτάσεις γάμου... (Φαντάσου έναν 30+ να θέλει να δεσμευτεί με ένα 16χρονο - ανώμαλο με τα σημερινά δεδομένα). Οσους Ελληνες όμως είχα γνωρίσει τότε, νταλκά μεγάλο για γάμο έθεταν..οπότε και εγώ γινόμουνα καπνός. Ηθελα να σπουδάσω πρώτα.

Στα 16 μου έθεσα τους στόχους της ζωής μου. Πώς θα με έβλεπα στα 45, πώς θα ήθελα να είμαι και πώς θα το πετύχαινα. Οι στόχοι μου μεγάλοι, η μέθοδος μου όμως μικρή. Με μικρά σταθερά βηματάκια θα έφτανα στη κορυφή. Τα μεγάλα βήματα είναι δύσκολα, σχεδόν άπιαστα. Τα μικρά όμως εύκολα.

Το εισιτήριο για ελευθερία ήταν οι σπουδές. Επεσα με τα μούτρα να παίρνω καλούς βαθμούς για να μπώ πανεπιστήμιο, να μη χάνω μαθήματα, να βγώ εγκαίρως και να φύγω για μεταπτυχιακά, ν' αλλάξω ζωή δουλεύοντας, γνωρίζοντας κόσμο κλπ.

Αυτό που δεν ήξερα τότε ήταν οι απώλειες.. οτι οι στόχοι δεν κατακτώνται έτσι όπως τους ονειρεύτηκες, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες. Εξωτερικοί που αφορούν και άλλους ανθρώπους. Φανταζόμουνα τον εαυτό μου τότε, πάνω-κάτω όπως είμαι τώρα. Ποτέ όμως δεν ονειρεύτηκα ότι θα έρθει η στιγμή που θα αναγκαστώ να στηθώ πάνω απο τη παλάντζα της ζωής μου ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ. Τι θέλω να έχω στα 45 μου? Οπως μου είπε η μοίρα,

1) ή θα έχεις τη ζωή σου και εκείνη του άντρα σου και μαζί θα πορευθείτε όσο θέλετε, ή θα έχεις παιδιά, τον άντρα σου αλλά εσύ θα λείψεις. Διαπίστωση ότι δεν είμαι Ιησούς. Δεν θέλω να θυσιαστώ για τους άλλους. Θέλω να ζήσω. Πονάει ξε-πονάει βάζω το βαρίδι στη ζυγαριά.

2) θα παντρευτείς κάποιον απο αγάπη και ενώ ακομη τον αγαπάς, έρχεται η περίσταση που σε κάνει να αξιολογήσεις τη ζωή σου και να αναγκαστείς να χωρίσεις..και με πολλές ψυχικές απώλειες. Η αγάπη ποτέ δεν σβήνει εντελώς..απλά μένουνε μόνο τα καλά σημεία. Αυτά πάντα θα κρατώ. Νέο βαρίδι.

3) Θα ξαναπαντρευτείς πολύ γρήγορα, πάλι μικρότερό σου. Μαζί θα κάνετε πράγματα, θα μαλώνετε, θα καυγαδίζετε, θα φιλιώνετε και πετραδάκι-πετραδάκι θα χτίζετε.

Αισθάνομαι την ανάγκη να βάλω νέους στόχους. Πιο κοντινούς όμως. Πώς θέλω να είμαι σε 20 χρόνια. Κατάκτηση με μικρά βηματάκια. Το θέμα υγείας είναι εξω, εδώ και 6 χρόνια με φροντίζω με γυμναστική, διατροφή, προληπτική ιατρική κλπ. Εχει ήδη αυτό το θέμα ξεκινήσει. Τα άλλα αρχίζω απο τώρα και τα σκέφτομαι. Κατά κάποιο τρόπο είμαι σε φάση "under construction".

Αγγελοι;

Ποτέ μου δεν πίστευα στους Αγγέλους παρόλλο που και οι γονείς μου και ο ευρύτερος οικογενειακός μου κύκλος ήταν σίγουροι πως υπήρχαν και μου γάνωναν το κεφάλι πως κάνω λάθος. Ποτέ μου δεν είδα Αγγελο, τουλάχιστον όπως τους απεικονίζουν με φτερά και πούπουλα, θεωρούσα ότι όσα λέγανε ήταν παραμυθάκια σαν τον Αι Βασίλη.

Οταν πέθανε ο πατέρας μου διαπίστωσα ότι πρίν απο δύσκολες ώρες, εμφανιζόταν εκείνος στον ύπνο μου και κατά κάποιο τρόπο με καθοδηγούσε, γιατί όταν ξύπναγα (και έγραφα το όνειρο) είχαν ξεκαθαρίσει οι σκοτούρες στο κεφάλι μου και η απόφαση που έπαιρνα ήταν η καλύτερη για το αντικείμενο. Για πολλά χρόνια ο πατέρας μου ήταν ο Φύλακας της ζωής μου, ο Φάρος της σκούνας μου.

Οταν πέθανε η μητέρα μου, σταμάτησα να ονειρεύομαι τον μπαμπά μου, χάθηκε μέσα στα σύννεφα της λήθης άραγε, ποτέ μου δεν τον ξέχασα, υπάρχουν τόσα και τόσα να μου τον θυμίζουν ο,τι έχει σχέση με τη θάλασσα, τα καράβια, τις καταδύσεις, τον χαρταετό, τις απόκριες και τα καρναβάλια τόσες πολλές γλυκές αναμνήσεις που ζούν μέσα μου αλλά δεν τον ξαναείδα σε όνειρο. Αντίθετα έβλεπα τη μητέρα μου πάλι πρίν απο δυσκολίες να μου δείχνει δρόμους-διεξόδους-λόγους-φυγές, ήξερα εκ των προτέρων ότι άν μου προκύψει κάτι τι θα ακολουθήσω. Ετσι έγινε Φύλακας της ζωής μου , ο Φάρος της πιρόγας μου.

Οταν χώρισα με τον πρώτο μου άντρα, τον Μ, μου έκανε εντύπωση που ακόμη και τώρα, που έχουν περάσει τόσα χρόνια, συχνά τον ονειρεύομαι λίγο πριν τις μικρές φουρτούνες, αυτές που πάντα ερχονται, αναταρράσουν τα κύματα, τρομάζουν τα καράβια, αλλά δεν έχουν θύματα, είναι αναίμακτες αν θέλετε. Και πάντα όταν τον δώ γελαστό και άνετο, ξέρω ότι η μπόρα θα περάσει και ούτε που θα με βρέξει, ούτε σταλιά. Ετσι έγινε η παλιά αγάπη, Φύλακας της σχεδίας μου. Γιατί ναί μεν τσακωθήκαμε και χωρίσαμε τα τσανάκια μας, μετά όμως συμφιλιωθήκαμε, συγχωρήσαμε ό ένας τον άλλο και αλληλο-ευχηθήκαμε "καλά να περνάς".

Απο σκούνα, πιρόγα, σχεδία. Γιατί όσο ωριμάζει κανείς αφήνει πίσω του τα βαρίδια. Ετσι κι αλλιώς οι σχεδίες κουμαντάρονται ευκολώτερα, δεν είναι για πολλές προμήθειες μόνο τα απαραίτητα, ούτε και αντέχουν πολλά πλήθη, μόνο όσους αξίζουν για σένα πραγματικά και αν προσαράξουν κάπου, όλο και με κάποιο υλικό θα τις επιδιορθώσεις. Και θα βγείς πάλι στο σεργιάνι της ζωής.