1) Είσαι σχεδόν στα 55 σου 5 χρόνια απο τη σύνταξη. Δουλεύεις υπάλληλος γραφείου στο δημόσιο, έχεις μάθει τη δουλειά, είσαι ευχάριστη, εξυπηρετική αλλά δεν ξέρεις και πολλά για τη νέα τεχνολογία και τώρα είναι και αργά για να μάθεις, άσε που ποτέ δεν είχες έφεση στα μηχανήματα. Εχεις επίσης κάνει και τις φιλίες σου, είσαι στη κλίκα που σε αντιπροσωπεύει, όλα καλά νομίζεις. Μέχρι που εμφανίζεται νέος διευθυντής και σου κάθεται στο σβέρκο. Θα μπορούσε να ήταν και γιός σου. Δεν καταλαβαίνει γιατί χρειάζεσαι υπερωρίες, τόση ώρα για να γράψεις ένα γράμμα 5 γραμμές (που του βρίσκει και ορθογραφικά λάθη), γιατί δεν μπορείς να λειτουργήσεις διάφορα προγράμματα, skype, email, excel, γιατί σου είναι αδύνατο να συντονίσεις 3 ομιλητές σε conference, γιατί φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν.
Πλήρης η απαξίωσή σου.
Τι κάνεις εδώ; Για να φύγεις τώρα, λίγα χρόνια πρίν τη σύνταξη ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Για να τον ανεχθείς..δύσκολο. Για να μάθεις τώρα στα γεράματα ακόμη πιο δύσκολο. Κάθε βράδυ σε πιάνει το παράπονο. Για τη γμ..μένη την απαξίωση που λέγαμε.
2) Εχεις μεγαλώσει 2-3 παιδιά όταν ο άντρας σου λείπει δουλεύοντας στο ναυτικό και τώρα που συνταξιοδοτήθηκε και γύρισε σπίτι, δεν σε υπολογίζει, σε γράφει, πλήρης η απαξίωσή σου σαν γυναίκα εκ πρώτης, σαν σύζυγος, σαν μητέρα. Αδιαφορεί για τις ανάγκες σου μη σου πώ ότι σε κράζει κιόλας. Καμμιά φορά γίνεται βίαιος.
Πλήρης η απαξίωση σου
Να φύγεις θέλεις..που να πάς όμως; Ποτέ σου δεν δούλεψες πάντα μαμά ήσουνα, όχι ότι δεν μπορείς να βρείς κάτι τώρα, αλλά να είναι η πίκρα που σε πιάνει απο το μανίκι και σε καταθλίβει. Κάθε βράδυ σε πιάνει το παράπονο όταν σου έχει γυρίσει τη πλάτη και ροχαλίζει, όσα βράδυα δλδ μαζεύεται στο σπίτι νωρίς και ξεμέθυστος. Για την γμ..μένη την απαξίωση που λέγαμε.
...................................
Τις ιστορίες αυτές τις μάζεψα απο εμπειρίες άλλων. Το θέμα της απαξίωσης με απασχολεί. Διαπίστωσα ότι όταν σταμάτησα να δουλεύω για τρίτους, μερικοί γνωστοί δεν με υπολογίζουν όπως παλιά, θεωρούν ότι "εχασα πόντους". Οτι έγινα "η κυρία του κυρίου", χωρίς υπόσταση και γνώμη. Με παίρνουνε for granted κάτι που είναι ένα είδος απαξίωσης.
4 σχόλια:
Γεια σου Μαρινα!
Το θέμα της απαξίωσης απασχολει αρκετες γυναικες, επειδη πολλοι θεωρουν δεδομενο το οτι οσες μενουν στο σπιτι "δεν κανουν τιποτα", (γιατι βεβαια το να φροντιζεις την οικογενεια σου, δεν θεωρειται, απο ορισμενους σπουδαια ενασχοληση!) Απο την αλλη, οι λογοι που καποια γυναικα μπορει, παρα τη μορφωση της, να μην εργαζεται, ειναι πολλοι και σεβαστοι. Δυστυχως οι κοινωνιες δυτικου τυπου εχουν προβλημα στο να διαχωρισουν ενα ατομο απο την δουλεια του. Ειδικα στο εξωτερικο, θα το εχεις ισως διαπιστωσει και εσυ, αν δεν εχει κανεις δουλεια δεν τον υπολογιζουν και πολυ! Παντως για εμενα μια γυναικα ειναι καταξιωμενη οσο εκεινη πιστευει οτι ειναι και δεν θα πρεπει να περιμενει απο τον ενα, η τον αλλο ",φελλο", να την αξιολογησει!Τι ξερει ο καθενας για τη ζωη και τις επιλογες του αλλου;
Καταθέτω κι εγώ τη γνώμη μου. Δίνω σημασία περισσότερο από κάθε άλλο, όχι τι λένε ή πιστεύουν ή γράφουν για μένα, αλλά ΠΟΙΟΣ/Α τα λέει και τα κάνει. Οι χειρότεροί μου δεν παν να λεν ότι θέλουν; Η γνώμη των άλλων, των αξιόλογων, με ενδιαφέρει και αυτών θα με προβληματίσει σίγουρα.
Για τις γυναίκες υπάρχει κι άλλη απαξίωση (ακόμα χειρότερη) : η απαξίωση των παιδιών.
Και θέλει πολύ κουράγιο, δύναμη και αυτογνωσία να την αντέξεις.
Βέβαια οφείλω να πω ότι και για τους άντρες ισχύει αυτό όσον αφορά τη δουλειά και τα παιδιά τουλάχιστον ...
Κανένας δεν θα σε απαξιώσει αν δεν το επιτρέψεις εσύ, απαξιώνοντας πρώτη τον εαυτό σου.
Εισέπραξα την απαξία-απόρριψη από παιδί, λόγω κάποιου οικογενειακού προβλήματος υγείας.
Αυτό εμένα με πείσμωνε όμως, με δυνάμωνε, δεν θα τους έκανα τη χάρη να με δούνε να σκύβω το κεφάλι, ποτέ, σε κανέναν.
Πιστεύω ότι αξιζω,και ότι έχω πολλά πράγματα να κάνω ακόμη, και αφού το πιστεύω εγώ ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση;
Δημοσίευση σχολίου