Δεν ξέρω αν η απραξία και η χαλάρωση είναι δείγμα οποιασδήποτε ηλικίας, στη ζωή μου τέτοια δεν υπάρχουν και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν υπήρξαν απο τότε που ήμουνα παιδί.
Κάθε μέρα που ξεκινάει μπορεί να με ρίξει αλλού γι' αλλου. Και δεν μιλάω για ατυχήματα, αυτά άστα, μιλάω για την καθημερινότητά μου που όμως ρυθμιζεται και απο άλλους ανθρώπους που ζούνε μαζί, απο τον άντρα μου, τη κα Π, τα πεθερικά, τη ζωή στη πόλη. Ξεκινάω να κάνω αυτό-εκείνο, στη πορεία όμως κάτι άλλο σχεδόν πάντοτε προκύπτει και χρειάζεται να παίρνω αποφάσεις γρήγορες και σωστές για το οτιδήποτε.
Εν ολίγοις κάθε μέρα είμαι στη τσίτα.
Αυτό δεν με κουράζει πολύ, τοχω μάθει πιά, απο τα 11 μου χρόνια που κάλεσα ασθενοφόρο να παραλάβει τον λιπόθυμο πατέρα μου (είχε όγκο στον εγκέφαλο) ενώ ήμουνα μόνη στο σπίτι΄μέχρι αυτή τη στιγμή που σας γράφω..πάλι στα γρήγορα με το ένα πόδι έξω απο τη πόρτα.
Απλά αναρωτιέμαι αν έρχεται ποτέ η ανάπαυλα. Η αν η ανάπαυλα είναι και ένας μικρός θάνατος.
8 σχόλια:
Ε, τοτε αυτες οι...ηρεμες και ανεφελες φιλες σου, που πληττουν φοβερα, θα πρεπει να σκεφτουν σοβαρα την ιδεα της επανοδου στα πατρια, που γινεται της.. τρελλης καθημερινα και ο κοσμος δεν εχει τη πολυτελεια να πληττει γιατι βασανιζεται μονιμα απο τις Δημ. υπηρεσιες! Και εγω στο εξωτερικο ζω, αλλα δεν ζω σε τετοιο..νιρβανα! Μηπως λοιπον εμεις οι ιδιοι διαλεγουμε να ''ηρεμησουμε'', να ''κλεισουμε τα ματια και τα αυτια'', προσποιουμενοι οτι ολα ειναι καλα; Πως μπορει κανεις να ειναι 100%ευχαριστημενος σε ενα τετοιο παραλογο κοσμο; Στην Ελλαδα τα προβληματα ειναι αλλα, στο εξωτερικο διαφορετικα, η και κοινα με τα δικα μας, μερικες φορες! Παντως στην ζωη χρειαζεται εγρηγορση, διαβασμα και συζητηση με φιλους για τα οσα συμβαινουν γυρω μας, αλλιως θα παθουμε κανενα.. Αλσχαιμερ και θα ειναι αργα! Στην Ελλαδα φαινεται οι κυβερνησεις φροντιζουν να εχουν το κοσμο στη.. τσιτα για να αποφευγουν τετοια προβληματα!!
Θα εχεις ομως και εσυ παρατηρησει οτι οι γεροι και οι γριες που τα εχουν χαμενα, στην Ελλαδα, ειναι πολυ λιγοτεροι σε συγκριση με το εξωτερικο, που τα μυαλα αρχιζουν και φυραρουν νωριτερα απο
τα ..80!
Διακρινω ομως μια δοση απογοητευσης, στα γραφομενα σου. Ελπιζω να κανω λαθος!
Πάντως αν μια μέρα ξυπνήσω και δεν θα "αισθάνομαι" τίποτε, ε τότε μάλλον θα έχω πεθάνει. Οπότε αυτά τα ...καθημερινά, μάλλον με κρατάνε ζωντανό.
Μάλλον στην κοσμάρα τους είναι οι φίλες σου και όχι λόγω απόστασης, όπως πολύ καλά είπε και η Έλβα.
Be alert baby!
Μάλλον στην κοσμάρα τους είναι οι φίλες σου και όχι λόγω απόστασης, όπως πολύ καλά είπε και η Έλβα.
Be alert baby!
Κάτι μου θυμίζουν αυτά που γράφεις Μαρινάκι, υπάρχει μια ομοιότητα και με τη δική μου ζωή. Μία φίλη μου είπε κάποτε "πω πω... έχεις πολύ ενδιαφέρουσα ζωή, ένα σωρό πράγματα σου τυχαίνουν..."
Χάρηκα τότε, για να είμαι ειλικρινής. Σήμερα, που η ίδια έχει κάνει έναν ευτυχισμένο γάμο και έχει αποκτήσει ένα παιδάκι (που θα βαφτίσω όπου να 'ναι), θα προτιμούσα να είχα κι εγώ λίγο πιο "βαρετή" ζωή.
Τι να πεις... ο άνθρωπος είναι αχάριστος. Απόλαυσε αυτό που έχεις dear, και αν θες τη γνώμη μου, πρόσεξε τι εύχεσαι. Γιατί καμιά φορά, οι ευχές μας πιάνουν!
Kisses
Θα προτιμούσα την ανάπαυλα και τη σταθερότητα μιας οργανωμένης κοινωνίας, ασυζητητί.
'Οταν έχεις διανύσει αρκετό δρόμο, πλέον, στην τσίτα έχεις κουραστεί πολύ θα ήθελες την ανάπαυλα, την ηρεμία και την δυνατότητα της αυτοδιάθεσης... 'Οταν ξεκινάς τη ζωή τίποτα δεν σε κουράζει. Αργότερα έρχεται η κούραση, ψυχική κυρίως, από την αέναη επανάληψη των φροντίδων!
elva, και εγώ ΄που έχω ζήσει στο εξωτερικό πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι να είχα τέτοια απάθεια και γκρίνια ότι δεν γίνεται τίποτα. Εντάξει το σύστημα με βοηθούσε πάρα πολύ, έκανε δλδ το αυτονόητο για αυτό που οι πολίτες πλήρωναν, αλλά η ζωή είχε εναλλαγές πολλές. Είναι στον άνθρωπο τελικά
που η κούτρα του κατεβάζει ψείρες..
phlou-flis, και εγώ κάπως έτσι αισθάνομαι. Οι μέρες ανάπαυλας είναι εκείνες που με προετοιμάζουν για να ανταπεξέρχομαι τις ΄θύελλες που πάντα έρχονται.
an-lu, στην Ελλάδα μόνο να κατηγορούμε το κράτος ξέρουμε που δεν μας προσφέρει τη νιρβάνα μας. Μόλις πάμε έξω, σε χώρες που το κράτος είναι σαν τον μπαμπά μας σε υπηρεσίες και πρόνοια..πέφτουμε σε κατάθλιψη. Αχαριστία rules
dory, θα σταθώ σε αυτό που λές "οι εύχές πιάνουν" σε μένα πιάσανε κατά 80%!! που δεν είναι λίγο. Το 20% είναι που δεν μπόρεσα να κάνω παιδιά, αλλά το ξεπέρασα και δεν με στενοχωρεί πιά. Αν ξαναγεννιώμουνα θα έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα, θα διάλεγα τους ίδιους συντρόφους κι ας με πόνεσαν κάποτε (ειδικά ο Μ, στον πρώτο μου γάμο που τον πήρα απο έρωτα και τον χώρισα ενώ τον αγαπούσα). Περίεργη δεν είναι η ζωή;
Juanita, λές? Και εγώ έτσι έλεγα παλιά, όταν όμως βίωσα αυτή τη νιρβάνα, αν σου πώ ότι σκυλοβαρέθηκα, θα με πιστέψεις?
heliotypon, αυτό που γράφεις το διαπιστώνω σε φίλους μου που ζούν σε "πολιτισμένες χώρες" μακρυά απο την Ελλάδα. Εδώ ακόμη και τα πεθερικά με πατημένα τα 78 τρέχουν σαν τον Βέγγο! Καμμία ανάπαυλα!
Δημοσίευση σχολίου